IBPP1/443-618/10/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. (data wpływu 2 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. (data wpływu 2 lipca 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-474/10/MS z dnia 21 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie KW prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Brzesku jest właścicielem działki o pow. 1,06 ha. Aktem notarialnym Rep. A sporządzono umowę sprzedaży. Dla przedmiotowej nieruchomości Gmina nie posiada prawnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również obowiązujących decyzji o warunkach zabudowy, bądź ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. W myśl Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy Z. ustalonego Uchwałą Nr lX/63/99 działka nr 433/20 położona była w obszarze przeznaczonym do zorganizowanej działalności inwestycyjnej oraz realizacji celów publicznych. Nabywca przed sporządzeniem aktu notarialnego zobowiązany był przez notariusza do przedłożenia stosownych dokumentów tj. zaświadczenia o posiadaniu kwalifikacji uprawniających go do nabycia przedmiotowej działki na powiększenie gospodarstwa rolnego. Art. 92 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami w sposób jednoznaczny wskazuje, że za nieruchomości wykorzystywane na cele rolne i leśne uznaje się wskazania katastru nieruchomości, a opisywana działka stanowi Ps kl. III - 0,24 ha i R IVa - 0,82 ha. Nieruchomość ta nie zatraciła rolniczego charakteru.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy Z. ustalone uchwałą Nr IX/63/99 Rady Gminy w Z z dnia 29 marca 1999 r. obowiązywało w dniu sporządzenia aktu notarialnego Rep. A Nr 10580/09 dotyczącego sprzedaży działki nr 433/20 położonej w miejscowości Z.

W myśl przedmiotowego studium działka ewidencyjna nr 433/20 położona w miejscowości Z leży w terenie oznaczonym symbolem PU - obszar przeznaczony do zorganizowanej działalności inwestycyjnej oraz realizacji celów publicznych. Ponadto Wnioskodawca informuje, że w momencie sprzedaży opisana działka była nieruchomością niezabudowaną i taki stan obowiązuje do dzisiaj. Ewentualny sposób i możliwość zabudowy działki nr 433/20 uzależniona będzie od pozytywnego rozstrzygnięcia procedury w zakresie ustalenia i wydania decyzji o warunkach zabudowy lub uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Z.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży opisanej nieruchomości można zastosować zwolnienie od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, realizacja sprzedaży możliwa była jedynie w trybie ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego co jednoznacznie wskazuje na rolniczy charakter przedmiotowej nieruchomości. Ewentualna sprzedaż osobie innej niż rolnik powodowałaby prawo pierwokupu przez Agencję Nieruchomości Rolnych, co również potwierdza rolniczy charakter tej nieruchomości. Prawo pierwokupu przysługuje tylko w przypadku sprzedaży terenów rolnych. W myśl innych przepisów działka ta stanowi nieruchomość rolną i przy sprzedaży podlega zwolnieniu z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) sektor finansów publicznych tworzą m.in.: jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki.

W myśl art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Gmina posiada osobowość prawną.

W świetle cytowanych przepisów gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, będącą osobą prawną i zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT posiada status podatnika podatku od towarów i usług.

Gmina korzysta jednak ze zwolnienia lecz wyłącznie w zakresie czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywanych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ustawy o VAT (art. 41-85).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca na podstawie KW prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Brzesku jest właścicielem działki o pow. 1,06 ha. Aktem notarialnym Rep. sporządzono umowę sprzedaży tej działki.

Dla działki tej Wnioskodawca nie posiada planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie była wydana decyzja o warunkach jej zabudowy. Jednakże w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy działka ta znajduje się na obszarze przeznaczonym do zorganizowanej działalności inwestycyjnej oraz realizacji celów publicznych. W momencie sprzedaży opisana działka była nieruchomością niezabudowaną i taki stan obowiązuje do dzisiaj.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług w cytowanym powyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu.

Jednakże ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawa określa:

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

W myśl art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu.

W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, jak ma to miejsce w opisie stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę, należy posłużyć się decyzją o warunkach zabudowy lub inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z powyższych przepisów wynika, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Jak już wspomniano wyżej, w przedmiotowej sprawie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, dla przedmiotowej działki nr KW nie wydano również decyzji o warunkach zabudowy. W świetle powyższego decydujące znaczenie będą więc miały ustalenia zawarte w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, z którego wynika, iż posiadana przez Wnioskodawcę działka nr KW, dla której aktem notarialnym Rep. sporządzono umowę sprzedaży, znajduje się na obszarze przeznaczonym do zorganizowanej działalności inwestycyjnej oraz realizacji celów publicznych.

Zatem zdaniem tut. organu działka nr KW będąca przedmiotem umowy sprzedaży, znajduje się na terenach przeznaczonych pod zabudowę.

Przy czym z uwagi na to, że ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy obowiązującego na dzień zawarcia umowy sprzedaży działki nr KW wynika, iż jest to działka znajdująca się na obszarze przeznaczonym do zorganizowanej działalności inwestycyjnej oraz realizacji celów publicznych, fakt iż Gmina nie posiada prawnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz, że z katastru nieruchomości wynika, że jest to obecnie nieruchomości wykorzystywane na cele rolne i leśne nie wpływa na uznanie, że przedmiotowa działka jest działką przeznaczoną pod zabudowę.

Mając na uwadze wyżej przedstawiony opis stanu faktycznego oraz stan prawny stwierdzić należy, iż w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca nie miał prawnej możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy z tytułu dostawy działki niezabudowanych, o której mowa we wniosku (KW). A skoro tak, to tym samym wskazana transakcja podlegała opodatkowaniu według 22% stawki podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.