IBPP1/443-579/11/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2011 r. (data wpływu 31 marzec 2011 r.) uzupełnionym w dniu 21 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 31 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony w dniu 21 kwietnia 2011 r. o brakujący numer NIP-u.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zaistniałego stanu faktycznego:

Wnioskodawca podaje, iż nie jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. W dniu 29 kwietnia 2004 r. Wnioskodawca nabył na podstawie umowy darowizny (od wujka - brata ojca, jako bratanek akt notarialny Rep. A) nieruchomość zabudowaną i niezabudowaną. Od 2004 r. do 24 listopada 2009 r. na terenach niezabudowanych Wnioskodawca uprawiał działki do celów rolnych na własny użytek. Wnioskodawca płacił podatek rolny od przedmiotowych nieruchomości. Nabyte budynki (dom mieszkalny i budynki gospodarcze) nie były remontowane przez Wnioskodawcę jak i poprzedniego właściciela. W dniu 24 listopada 2009 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży trzech działek - akt notarialny Rep. A. Sprzedaż dokonana była bez podatku VAT. Wnioskodawca nie złożył druku VAT-R oraz druku VAT-7 od przedmiotowych działek. Wnioskodawca był i nadal jest przekonany, iż nie był zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tego tytułu, gdyż sprzedaż, a co za tym idzie należności zostaną przeznaczone na kapitalny remont otrzymanych w darowiźnie zabudowań. Obiekty te będą służyły Wnioskodawcy jako cel osobisty. Wnioskodawca będzie tam mieszkał z rodziną (żona i dwójka dzieci). Obiekty będą użytkowane przez Wnioskodawcę razem z jego rodziną.

Ponadto z tytułu sprzedaży i darowizny Wnioskodawca zapłacił należne podatki i opłaty w kancelarii notarialnej. Wnioskodawca był przekonany, iż notariusz i strony umowy postępują prawidłowo. Jednak z uwagi na śledzenie bieżącego orzecznictwa w tym zakresie dokonana czynność budzi we Wnioskodawcy wątpliwość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca był zobowiązany do rejestracji do VAT-u i złożenia VAT-R wraz z opłatą 170 zł oraz złożenia deklaracji VAT-7 z należnym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy dokonane czynności były prawidłowe. Wnioskodawca nie był na mocy ustawy o VAT i przepisów podatnikiem podatku VAT (art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 2). Przedmiot transakcji Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie na cele osobiste (taki był zamiar wujka Wnioskodawcy, jak i samego Wnioskodawcy i jego rodziny) i na cele osobiste Wnioskodawca przeznacza należności nabyte z tego tytułu. Nie jest to, w opinii Wnioskodawcy, działalność gospodarcza wykonywana w sposób częstotliwy, jedynie sytuacja na rynku - życiowa (obecnie żona i dwójka dzieci) zmusiły Wnioskodawcę do takiej transakcji. Wnioskodawca chce zapewnić swojej rodzinie byt i warunki godnego mieszkania - żona nie pracuje, a Wnioskodawca z jednej pensji nie był w stanie zdewastowanych zabudowań wyremontować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące do dnia 31 grudnia 2009 r. bowiem jej przedmiotem jest wskazany przez Wnioskodawcę zaistniały stan faktyczny.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy. Dla celów ustalenia, czy dostawa działek wyczerpuje znamiona pojęcia "działalność gospodarcza" koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem podmiotu wykonującego czynności jest ich dokonywanie w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednakże pojęcia "zamiar", jak i nie precyzuje pojęcia "sposób częstotliwy". Przez zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności składających się na istotę prowadzenia działalności. Przy czym o kwestii częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania tej czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonywanych transakcji. W każdym przypadku należy badać czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie). Natomiast przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły dla celów zarobkowych, oraz czy został on nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, aby dostawę działek uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej rolniczej, ani pozarolniczej. W 2004 r. Wnioskodawca nabył na podstawie umowy darowizny od wujka kilka nieruchomości (zarówno zabudowanych jak i niezabudowanych). Przedmiotowe nieruchomości stanowiły składnik majątku osobistego Wnioskodawcy. Tereny niezabudowane używał Wnioskodawca jedynie do celów rolnych na własny użytek. Wnioskodawca opłacał podatek rolny od przedmiotowych nieruchomości. W roku 2009 Wnioskodawca sprzedał 3 działki. Sprzedaż dokonana była bez podatku VAT. Celem sprzedaży była poprawa sytuacji życiowej Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny.

W ocenie tutejszego organu, w opisanym stanie faktycznym trudno uznać, iż Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z dokonaną sprzedażą przedmiotowych działek. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży gruntów działał Wnioskodawca w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że grunt został nabyty w celu odsprzedaży, ponieważ pochodzi on z majątku prywatnego, otrzymanego w formie darowizny. Ponadto okoliczności będące przyczyną transakcji sprzedaży działek (poprawa sytuacji życiowej Wnioskodawcy), nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe grunty korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Oznacza to zatem działanie Wnioskodawcy w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując, jeżeli przedmiotowe działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, w tym działalności rolniczej, mając na uwadze fakt, że zostały nabyte w drodze darowizny i stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy a dokonane transakcje miały charakter incydentalny, stwierdzić należy, że ich sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie zostanie uznany w tej sytuacji za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży działek.

Ponadto należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.