IBPP1/443-567/11/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 30 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zamiany nieruchomości gruntowej niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zamiany nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony opis zaistniałego stanu faktycznego:

Wnioskodawca będący od dnia 1 września 2010 r. czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (do dnia 31 sierpnia 2010 r. podatnikiem podatku od towarów i usług był Urząd Miasta) prowadzi postępowanie z wniosku Państwa A. i H. K. w sprawie przyznania gruntu zamiennego w ramach roszczeń wymagalnych, między innymi na podstawie art. 131 w związku z art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisami za działki gruntu przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na drogi publiczne, które po dokonaniu podziału geodezyjnego przechodzą na własność właściwej jednostki samorządu terytorialnego, byłemu właścicielowi przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między nim a właściwym organem.

Dodatkowo w tym postępowaniu ustawodawca wskazał na możliwość przyznania nieruchomości zamiennej w ramach odszkodowania, co ma miejsce w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Państwo A. i H. K. wskazali jako grunt zamienny niezabudowaną nieruchomość gruntową, bezpośrednio przylegającą do ich nieruchomości, stanowiącą własność Gminy, oznaczoną jako działka nr 44/8 z karty mapy 7 obr. Półwieś, o pow. 0,3025 ha. Działka ta powstała w 2008 r. w wyniku podziału działki nr 44/1 realizowanego w trybie specustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Przedmiotową działkę podzielono na dwie działki: nr 44/7 (droga gminna) i nr 44/8 - działka wskazana do zamiany.

Dla działki nr 44/8 brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w Zmianie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta, przyjętej w 2005 r. uchwałą Rady Miasta z dnia 17 listopada 2005 r. teren, na którym położona jest działka nr 44/8, w dacie sporządzenia dla niej operatu szacunkowego (19 listopada 2009 r.), oznaczony jest symbolem "20M-Półwieś" - obszar położony w strefie mieszkaniowej, z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne i wielorodzinne niskiej intensywności, dopuszcza się również usługi: handlu, kultury, oświaty itp. W 2010 r. Rada Miasta przyjęła kolejną zmianę i obecnie obowiązuje nowy dokument Studium, przyjęty uchwałą Rady Miasta z dnia 26 sierpnia 2010 r. W obecnie obowiązującym Studium działka 44/8 leży na obszarze oznaczonym na rysunku symbolem 43M - jest to teren położony w strefie mieszkaniowej. Obejmuje zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą i szeregową, której towarzyszą usługi. Istniejąca zabudowa zlokalizowana jest wzdłuż ulicy. Ponadto obszar posiada rezerwy terenu przeznaczone pod budownictwo jednorodzinne. Natomiast w ewidencji gruntów i budynków (nr jednostki rejestrowej G.273, poz. kartoteki budynków: 166101-1.0061.G273), działka nr 44/8 z arkusza mapy 7 o pow. 0,3025 ha, dla której założona jest księga wieczysta, oznaczona jest jako grunty rolne.

Reasumując, działka nr 44/8, stanowiąca własność Gminy i mająca być wydana Państwu K. jako grunt zamienny:

* stanowi niezabudowaną nieruchomość gruntową, dla której brak jest Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego,

* w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest jako grunty rolne,

* nie była użytkowana rolniczo.

Nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, na którym znajduje się przedmiotowa działka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydanie działki nr 44/8 z k.m. 7, obr. Półwieś w ramach zamiany gruntów podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej "ustawą o VAT" jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę.

Zdaniem Wnioskodawcy transakcja wydania działki nr 44/8 z k.m. 7, obr. Półwieś w ramach zamiany gruntów, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT stanowi, iż zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, co oznacza, iż z przedmiotowego zwolnienia korzystać mogą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym lub działki rekreacyjne.

Ponieważ w przepisach ustawy o VAT nie zostały zdefiniowane pojęcia "teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę", należy posłużyć się przepisami innych ustaw.

W art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. z 2005 r., Dz. U. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), podstawę planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych, stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Oznacza to, iż dla określenia podstawy wymiaru każdego podatku, w tym również podatku od towarów i usług w przypadku dostawy gruntów, decydujące i wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów. Właśnie zapisy w ewidencji gruntów, w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego, jak również decyzji o warunkach zabudowy, winny decydować o opodatkowaniu danej działki, bądź zwolnieniu z podatku VAT.

Również przepisy ustawy z dnia 17 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 717 z późn. zm.) w art. 4 wskazują, iż przy ustalaniu, czy przy dostawie terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, istotne znaczenie ma plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu.

Ponieważ w przypadku przedmiotowej sprawy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy, dla klasyfikacji terenu, na którym znajduje się działka, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Nie ma znaczenia, że w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego działka nr 44/8 jest położona na terenach budownictwa mieszkaniowo-usługowego. Studium bowiem nie jest aktem prawa miejscowego o mocy powszechnie obowiązującej, jest jedynie aktem wewnętrznie obowiązującym gminę (miasto) i może być w dowolnym momencie zmienione przez Radę Gminy (Miasta). Studium nie stanowi również podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnych związanych z realizacją inwestycji w gminie, takich jak np. decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego dla danej nieruchomości gruntowej, jak również braku decyzji o warunkach zabudowy terenu, wiążące są zapisy w ewidencji gruntów i budynków. W przypadku działki nr 44/8 została ona oznaczona w ewidencji gruntów jako grunt rolny, w związku z czym dostawa jej korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, iż w przedmiotowej sprawie, w dniu 14 września 2010 r., Miasto wystąpiło o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów, w której zajęto stanowisko, iż wydanie przedmiotowego gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem według stawki 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. W dniu 2 grudnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w załatwieniu wniosku Miasta, wydał interpretację indywidualną nr IBPP2/443-731/107WN, w której potwierdził, iż czynność ta podlega opodatkowaniu według stawki 22%. Za podstawę dla określenia przeznaczenia przedmiotowej działki organ podatkowy przyjął Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta, z którego wynika, iż działka ta jest przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe oraz świadczenie usług. Zdaniem bowiem organu podatkowego, w przypadku braku dla danego terenu planu zagospodarowania przestrzennego, jak również decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zbywający działkę (w tej sytuacji Miasto) może posłużyć się studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane są rozbieżne stanowiska co do tego, jakie regulacje prawne powinny, w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania danego terenu, decydować o zakwalifikowaniu dostawy gruntów do opodatkowania podatkiem VAT lub z tego podatku zwolnione, a ponadto w dniu 17 stycznia 2011 r. zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów (syg. akt Nr I FPS 8/10), oddalający skargę kasacyjną Ministra Finansów od wyroku WSA w Łodzi z dnia 4 lutego 2009 r. (sygn. akt I SA/Ld 1423/08), w którym Sąd Naczelny wskazał, iż (cyt.): "w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy".

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca podjął decyzję o ponownym wystąpieniu do organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów w sprawie opodatkowania czynności wydania działki nr 44/8 w drodze zamiany, prezentując stanowisko, iż z uwagi na brak aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki, jak również brak decyzji o warunkach zabudowy terenu, wiążące winny być zapisy w ewidencji gruntów i budynków. W przypadku działki nr 44/8 została ona oznaczona w ewidencji gruntów jako grunt rolny, w związku z czym dostawa jej w ocenie Wnioskodawcy winna korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Wnioskodawca zaznaczył, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie uległ zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, za dostawę towarów uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 o ustawy o VAT towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powołanego powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Przez umowę zamiany, zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy.

Zapis art. 604 ustawy - Kodeks cywilny daje dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

Jak wynika z powyższego, realizowane w oparciu o umowę zamiany przeniesienie własności towaru (w tym gruntu) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) wprowadzono obowiązujące od 1 stycznia 2011 r. zmiany dotyczące podstawowej stawki podatku VAT. Zgodnie z art. 146a ustawy o VAT z zastrzeżeniem art. 146f w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jednym z nich jest zwolnienie od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zatem, aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu stawką podstawową, czy też będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT, konieczne jest ustalenie czy dana nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę, czy też nie.

Należy zauważyć, iż ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług nie wskazał na postawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych, czy też aktów administracyjnych regulujących przedmiotowe kwestie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. W związku z powyższym, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Zatem, źródłem wywodzenia czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Stosownie do art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem (art. 9 ust. 2 ustawy o planowaniu). Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (art. 9 ust. 3 ustawy o planowaniu). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu). Studium nie jest aktem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu).

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

Z powyższych unormowań wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Można by uznać studium za swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Według cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami.

Z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż jest ono aktem obligatoryjnym. Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w powołanej ustawie o planowaniu, składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy, studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu), wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Powyższa analiza przepisów wskazuje, iż o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, jak ma to miejsce w przypadku przedstawionym przez Wnioskodawcę, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż dla działki nr 44/8 brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w Zmianie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta, przyjętej w 2005 r. uchwałą Rady Miasta z dnia 17 listopada 2005 r. teren, na którym położona jest działka nr 44/8, w dacie sporządzenia dla niej operatu szacunkowego (19 listopada 2009 r.), oznaczony jest symbolem "20M-Półwieś" - obszar położony w strefie mieszkaniowej, z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne i wielorodzinne niskiej intensywności, dopuszcza sie również usługi: handlu, kultury, oświaty itp. W 2010 r. Rada Miasta przyjęła kolejną zmianę i obecnie obowiązuje nowy dokument Studium, przyjęty uchwałą Rady Miasta z dnia 26 sierpnia 2010 r. W obecnie obowiązującym Studium działka 44/8 leży na obszarze oznaczonym symbolem 43M - jest to teren położony w strefie mieszkaniowej. Obejmuje zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą i szeregową, której towarzyszą usługi.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W związku z tym, iż nieruchomość Wnioskodawcy będąca przedmiotem zamiany, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego posiada przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą i szeregową, której towarzyszą usługi, dostawa przedmiotowej nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Tym samym, czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej tj. 23% - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania zamiany nieruchomości gruntowej niezabudowanej należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto stwierdzić należy, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA sygn. I FPS 8/10 z dnia 17 stycznia 2011 r., odnoszący się do kwestii opodatkowania sprzedaży gruntów, nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Końcowo wyjaśnić należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.