IBPP1/443-557/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 26 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 27 września 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy sprzedaż nieruchomości podlega art. 15 ustawy o podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie ustalenia czy sprzedaż nieruchomości podlega art. 15 ustawy o podatku VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 27 września 2013 r., będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 16 września 2013 r. nr IBPP1/443-557/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2009 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość mieszkalną w stanie budowy dokumentem w formie aktu notarialnego do umowy przedwstępnej. Zgodnie z tym aktem Wnioskodawca dokonywał zapłaty w systemie ratalnym. Za każdą wpłatę raty otrzymywał fakturę VAT z opisem: "Rata ceny zgodnie z umową z dnia 24 listopada 2009 r.". Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT od żadnej otrzymanej faktury częściowej.

Cała inwestycja została oddana w grudniu 2012 r. i zakończona spisaniem aktu notarialnego końcowego. Od września 2010 r. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT ponieważ prowadzi działalność gospodarczą oraz osiąga dochody z najmu z majątku osobistego. Dochody z najmu z majątku osobistego dotyczą wynajmu pomieszczeń biurowych dla firm.

Wnioskodawca nabył tę nieruchomość na własne cele mieszkalne. Zmienił jednak zdanie.

Wnioskodawca zamierza w 2013 r. sprzedać opisaną powyżej nieruchomość. Nieruchomość jest w stanie surowym budowlanym, nie była zamieszkana.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

2. Przedmiotem prowadzonej działalności jest 68.20.Z oraz 62.02.Z.

3. Umowę kupna przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca spisał 21 grudnia 2012 r. i wtedy została mu przekazana nieruchomość.

4. Są to 3 lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym wielorodzinnym wraz z udziałem w gruncie jako użytkowanie wieczyste.

5. Lokale były w stanie surowym deweloperskim.

6. Wnioskodawca nie wykorzystywał nabytej nieruchomości, nieruchomość nie była zasiedlona.

7. Nieruchomość nigdy nie została wykorzystywana do prowadzonej działalności, nie była w żaden sposób związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT przy nabyciu nieruchomości.

8. Nieruchomość ani żadna jej część nie była przedmiotem najmu, dzierżawy albo umowy o podobnym charakterze, Wnioskodawca nie czerpał żadnych pożytków z tej nieruchomości ani z części nieruchomości.

9. Nieruchomość nie była przedmiotem wynajmu w żadnym okresie.

10. Nie nastąpiło do dnia złożenia uzupełnienia zasiedlenie nieruchomości ani jej części. Wnioskodawca nie dokonywał ulepszenia nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

11. Wnioskodawca nie dokonywał wydatków na ulepszenie i nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

12. Wnioskodawca nie dokonał zasiedlenia nieruchomości ani jej części.

13. Na pytanie Organu: "Jaki jest symbol PKOB budynku (lub budowli) posadowionego na nieruchomości określony zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.)", Wnioskodawca odpowiedział: "Jest to lokal mieszkalny PKOB 112".

14. Lokal jest lokalem mieszkalnym, którego powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

15. Nieruchomość nie była zamieszkana ponieważ Wnioskodawca zmienił plany dotyczące zamieszkania w nieruchomości.

16. W związku ze zmiana decyzji dotyczącej zamieszkania, Wnioskodawca postanowił sprzedać nieruchomość. Wnioskodawca zaznacza, że zamierza sprzedać całość bez podziału na poszczególne lokale mieszkalne, znaczy to, że poszczególne lokale nie będą sprzedawane oddzielnie.

17. Wnioskodawca nie sprzedał jeszcze przedmiotowej nieruchomości, w związku z tym nie jest w stanie określić na co przeznaczy uzyskane ze sprzedaży nieruchomości środki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż tej nieruchomości podlega art. 15 ustawy o podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż dotyczy majątku osobistego i nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie mieści się w zakresie art. 15 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ustawodawca w ww. przepisach - poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację tych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cytowany art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z wniosku wynika, że w 2009 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość mieszkalną w stanie budowy dokumentem w formie aktu notarialnego do umowy przedwstępnej. Zgodnie z tym aktem Wnioskodawca dokonywał zapłaty w systemie ratalnym. Za każdą wpłatę raty otrzymywał fakturę VAT z opisem: "Rata ceny zgodnie z umową z dnia 24 listopada 2009 r.". Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT od żadnej otrzymanej faktury częściowej.

Cała inwestycja została oddana w grudniu 2012 r. i zakończona spisaniem aktu notarialnego końcowego. Od września 2010 r. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT ponieważ prowadzi działalność gospodarczą oraz osiąga dochody z najmu dotyczącego wynajmu pomieszczeń biurowych dla firm.

Wnioskodawca nabył nieruchomość, o której mowa we wniosku, na własne cele mieszkalne. Zmienił jednak zdanie i w 2013 r. zamierza ją sprzedać. Nieruchomość jest w stanie surowym budowlanym, nie była zamieszkana.

Przedmiotem prowadzonej działalności jest 68.20.Z oraz 62.02.Z.

Umowę kupna przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca spisał 21 grudnia 2012 r. i wtedy została mu przekazana nieruchomość. Są to 3 lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym wielorodzinnym wraz z udziałem w gruncie jako użytkowanie wieczyste. Lokale były w stanie surowym deweloperskim. Wnioskodawca nie wykorzystywał nabytej nieruchomości, nieruchomość nie była zasiedlona. Nieruchomość nigdy nie została wykorzystywana do prowadzonej działalności, nie była w żaden sposób związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT przy nabyciu nieruchomości. Nieruchomość ani żadna jej część nie była przedmiotem najmu, dzierżawy albo umowy o podobnym charakterze, Wnioskodawca nie czerpał żadnych pożytków z tej nieruchomości ani z części nieruchomości. Nie nastąpiło do dnia złożenia uzupełnienia zasiedlenie nieruchomości ani jej części. Wnioskodawca nie dokonywał ulepszenia nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Na pytanie Organu: "Jaki jest symbol PKOB budynku (lub budowli) posadowionego na nieruchomości określony zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.)", Wnioskodawca odpowiedział: "Jest to lokal mieszkalny PKOB 112".

Lokal jest lokalem mieszkalnym, którego powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Wnioskodawca zaznacza, że zamierza sprzedać całość bez podziału na poszczególne lokale mieszkalne, znaczy to, że poszczególne lokale nie będą sprzedawane oddzielnie.

W niniejszej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją wskazującą na związanie przedmiotowej nieruchomości z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Jej przedmiotem (jak wskazał Wnioskodawca) jest działalność o symbolu 68.20.Z i 62.02.Z. Zgodnie ze schematem klasyfikacji zawartym w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. Nr 251, poz. 1885 z późn. zm.) symbol 68.20.Z oznacza - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a symbol 62.02.Z - Działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki.

Od września 2010 r. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności oraz osiągania dochodów z najmu pomieszczeń biurowych dla firm.

Umowę kupna przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca spisał 21 grudnia 2012 r. i wtedy nieruchomość została mu przekazana. Nieruchomość składa się z 3 lokali mieszkalnych, nie była zasiedlona, nie była zamieszkała.

Zatem w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji należy uznać, że dla dostawy 3 lokali mieszkalnych niewykorzystanych do celów prywatnych oraz nabytych przez Wnioskodawcę prowadzącego jednocześnie działalność gospodarczą w zakresie m.in. wynajmu i zarządzania nieruchomościami - Wnioskodawca działać będzie jako podatnik VAT.

Należy mieć na uwadze, że w podatku VAT nie występuje pojęcie "najmu prywatnego" i "najmu w ramach działalności gospodarczej". W świetle przepisów ustawy o VAT działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi środek trwały w jego zarejestrowanej działalności czy nie.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca nie wykorzystywał posiadanych 3 lokali do celów osobistych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zachowanie Wnioskodawcy prezentowane w odniesieniu do nabytych 3 lokali skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Nie można bowiem uznać, by w tej konkretnej sytuacji jednorazowe nabycie aż 3 lokali mieszkalnych w budynku wielorodzinnym i przeznaczenie ich do sprzedaży w krótkim czasie po nabyciu bez jakiegokolwiek wykorzystania ich do celów prywatnych, stanowiło realizację prawa Wnioskodawcy do rozporządzania swym majątkiem prywatnym. Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę dostawa 3 lokali mieszkalnych stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż dotyczy majątku osobistego i nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą bo nie mieści się w zakresie art. 15 ustawy o podatku VAT - uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.