IBPP1/443-554/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 25 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 30 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku VAT od czynności sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku VAT od czynności sprzedaży działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z 30 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 13 września 2013 r. nr IBPP1/443-554/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Będąc niezamężna, dnia 2 lutego 2007 r. Wnioskodawczyni dokonała zakupu (w formie aktu notarialnego) 2 działek przyległych do siebie o powierzchni każda ok. 2.955 m^2. Zakup Wnioskodawczyni sfinansowała z darowizn od rodziny oraz niewielkiej pożyczki od znajomych. Rodzina za każdą cenę chciała sprowadzić Wnioskodawczynię z powrotem do Polski, gdyż od roku 2003 przebywała za granicą kraju (z dłuższymi bądź krótszymi przerwami w Polsce) i w tym celu namówiła Wnioskodawczynię do zakupu działek gdyż Wnioskodawczyni będzie mogła się tu osiedlić i wbudować swój wymarzony dom, w którego budowie oczywiście jej pomogą. Jednakże po kilku miesiącach Wnioskodawczyni wróciła do L. i poznała mężczyznę, który namówił ją do dokonania podziału działek, gdyż można by kilka z nich sprzedać ("Po co ci tyle ziemi" - mówił).

3 stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję Prezydenta Miasta o podziale działek na 7 działek i 1 działkę drogi wewnętrznej. Dnia 14 czerwca 2008 r. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński.

Mąż Wnioskodawczyni złożył we wrześniu 2008 r. pozew o rozwód, który później unieważnił. Jednakże w czerwcu 2012 r. złożył ponownie pozew o rozwód (Wnioskodawczyni wraz z mężem mieli już syna ur. w 2010 r.). W trakcie małżeństwa małżonkowie nabyli mieszkanie, w którym Wnioskodawczyni chciała mieszkać nadal z synem po rozwodzie. Były mąż zgadzał się co do tego by Wnioskodawczyni mieszkała w nim z ich wspólnym synem. Jednakże Wnioskodawczyni musiała go spłacić. W tym celu była zmuszona do sprzedaży działek. Znalazła kupca, który dnia 31 stycznia 2013 r. kupił od Wnioskodawczyni wszystkie działki (7 działek i 1 działka drogi wewnętrznej), w wyniku czego Wnioskodawczyni mogła już spłacić byłego już wtedy męża.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawczyni nabyła działki ze środków otrzymanych z darowizn od rodziny i niewielkich pożyczek w celu osiedlenia się z powrotem w Polsce, wybudowania domu w celu zamieszkania. Do momentu sprzedaży w żaden sposób nie wykorzystywała działek.

2. W momencie zakupu działek, zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta z dnia 22 czerwca 2006 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa, działki położone były na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz nieuciążliwą funkcję usługową, w tym rzemiosła, symbol planu MNU1. W momencie sprzedaży 7 działek nadal posiadało to samo przeznaczenie oraz powstała 1 działka położona na terenach ulic wewnętrznych o liniach rozgraniczających, symbol planu KDW.

3. Zakup nie został udokumentowany fakturą VAT.

4. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej.

5. Nie była i nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

6. Działki lub ich części nie były przedmiotem prowadzenia przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

7. Działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych.

8. Działki lub ich części nie były przedmiotem prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności rolniczej.

9. Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych pochodzących z tych działek.

10. Nie była rolnikiem zryczałtowanym.

11. Po zawarciu w dniu 1 sierpnia 2012 r. umowy przedwstępnej na zakup wszystkich działek z ostatecznym nabywcą działek, Wnioskodawczyni udzieliła mu upoważnienia do wystąpienia o dokumenty niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę dla 3 działek, gdyż to było warunkiem dokonania zakupu działek przez nabywcę.

12. 3 stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję Prezydenta Miasta o podziale na 7 działek i 1 działkę drogi, jednakże nie poniosła żadnych nakładów finansowych w celu uatrakcyjnienia działek. Podział został dokonany po namowie męża, iż nie potrzebują tylu m² na budowę domu.

13. Działki nie były przedmiotem żadnych umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

14. Wnioskodawczyni upoważniła nabywcę do uzyskania dokumentów niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, które otrzymała dla 3 działek dnia 6 grudnia 2012 r.

15. Działki zostały zakupione jako niezabudowane.

16. Działki zostały sprzedane jako niezabudowane.

17. Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek.

18. Nabywcę dla sprzedawanych działek Wnioskodawczyni pozyskała poprzez skontaktowanie się w momencie uzyskania informacji, iż mąż wystąpił o rozwód, ze znajomym znajomego, który mógłby w szybkim czasie dokonać zakupu wszystkich działek. Tzn. był w stanie zapłacić Wnioskodawczyni gotówkę, ażeby miała gdzie mieszkać z synem po spłaceniu męża.

19. Wnioskodawczyni nie stosowała żadnych form ogłoszeń.

20. Nie posiada żadnych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

21. Nie dokonała wcześniej sprzedaży innych nieruchomości.

22. W 2008 r. nie planowała sprzedaży działek, działki zamierzała sprzedać po uzyskaniu informacji o kolejnym (w 2008 r. pierwszy - 2 miesiące po zawarciu aktu małżeństwa) pozwie rozwodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi zapłaty podatku VAT od czynności sprzedaży działek.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na jednorazową czynność prawną, jej niegospodarczy charakter oraz iż zakup został dokonany na cele własne, czynność sprzedaży 7 działek wraz z drogą dojazdową nie podlega obowiązkowi zapłaty podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 tej ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów - odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą - sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. Mając na uwadze powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 tej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot - w odniesieniu do konkretnej czynności - działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania dostawy gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym. Przyjęcie, że Wnioskodawczyni sprzedając działki, działała w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Przedstawione przez Wnioskodawczynię okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, że jej aktywność dotycząca sprzedaży niezabudowanych działek budowlanych jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawczyni nie towarzyszył przy nabyciu przedmiotowych działek ani w okresie ich posiadania zamiar ich odsprzedaży, bowiem - jak podała - działki zostały nabyte ze środków otrzymanych z darowizn od rodziny i niewielkich pożyczek w celu osiedlenia się w Polsce i wybudowania domu w celu zamieszkania. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej, nie była i nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, nie była rolnikiem ryczałtowym. Działki lub ich części nie były przedmiotem prowadzenia rolniczej lub pozarolniczej działalności gospodarczej, nie były też wykorzystywane w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych.

W momencie zakupu działki położone były na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz nieuciążliwą funkcję usługową, w tym rzemiosła, symbol planu MNU1. W momencie sprzedaży 7 działek nadal posiadało to samo przeznaczenie oraz powstała 1 działka położona na terenach ulic wewnętrznych o liniach rozgraniczających, symbol planu KDW.

Po zawarciu w dniu 1 sierpnia 2012 r. umowy przedwstępnej na zakup wszystkich działek z ostatecznym nabywcą działek, Wnioskodawczyni udzieliła mu upoważnienia do wystąpienia o dokumenty niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę dla 3 działek, gdyż to było warunkiem dokonania zakupu działek przez nabywcę. 3 stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję Prezydenta Miasta o podziale na 7 działek i 1 działkę drogi, jednakże nie poniosła żadnych nakładów finansowych w celu uatrakcyjnienia działek. Wnioskodawczyni upoważniła nabywcę do uzyskania dokumentów niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, które otrzymała dla 3 działek dnia 6 grudnia 2012 r.

Działki nie były przedmiotem żadnych umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze; zostały zakupione i sprzedane jako niezabudowane.

Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek, nie stosowała żadnych form ogłoszeń.

Wnioskodawczyni nie posiada żadnych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży, nie dokonała wcześniej sprzedaży innych nieruchomości, w 2008 r. nie planowała sprzedaży działek, działki zamierzała sprzedać po uzyskaniu informacji o kolejnym pozwie rozwodowym.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie wystąpiły zatem wskazane w orzeczeniu TSUE C-180/10 i C-181/10 okoliczności związane z posiadaniem działek, które wskazywałyby na zaangażowanie, w celu sprzedaży gruntów, środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można więc przypisać Wnioskodawczyni aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawczyni, dokonując zbycia przedmiotowych działek niewykorzystywanych do celów prowadzenia działalności gospodarczej, wykonuje zatem czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, by planowana przez nią sprzedaż ww. działek przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wskazane przez Wnioskodawczynię dokonanie przez nią podziału działek stanowi pojedynczą czynność spośród wymienionych w wyrokach TSUE C-180/10 i C-181/10 i nie przesądza o wystąpieniu ciągu przykładowo przytoczonych w tych orzeczeniach okoliczności, które miałyby wskazywać na aktywność "handlową".

Również kwestia udzielenia przez Wnioskodawczynię kupującemu upoważnienia wystąpienia o dokumenty niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę dla 3 działek, gdyż było to warunkiem dokonania zakupu działek przez nabywcę, nie może przesądzać o zaangażowaniu przez Wnioskodawczynię środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie przedmiotowych działek nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowych działek przez Wnioskodawczynię za przejaw jej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy uznać, że w ocenie tut. Organu nie stwierdzono aktywności Wnioskodawczyni w dokonanym zbyciu przedmiotowych działek, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności - zatem Wnioskodawczyni nie można w tej konkretnej sytuacji uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży przedmiotowych działek, korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.