IBPP1/443-486/11/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2011 r. (data wpływu 15 marzec 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2011 r. (data wpływu 11 maj 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku od towarów i usług właściwej przy sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku od towarów i usług właściwej przy sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 maja 2011 r. (data wpływu 11 maja 2011 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zaistniałego stanu faktycznego:

W 2007 r. Gmina Z. sprzedała nieruchomość (którą opodatkowała 22% stawką VAT) składającą się z trzech działek figurujących w ewidencji gruntów jako RII i RIII (działki rolnicze).

Wnioskodawca nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W obowiązującym do dnia 31 grudnia 2003 r. planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowy teren przeznaczony był pod "tereny przemysłowe". W 1992 r. przedmiotowe działki zostały skomunalizowane z przeznaczeniem na "tereny przemysłowe".

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości należało opodatkować podatkiem od towarów i usług. Ponadto gmina wystąpiła z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. o udzielenie pisemnej informacji w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieruchomości gruntowej.

W dniu 8 grudnia 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. wydał postanowienie z dnia 16 stycznia 2007 r., że stanowisko gminy jest prawidłowe. W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie zaś z art. 2 pkt 6 towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Sprzedaż gruntu stanowi zatem dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy od towarów i usług zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod budowę.

Przez grunt przeznaczony pod zabudowę rozumieć należy zarówno te grunty. które widnieją w planie zagospodarowania przestrzennego jako przeznaczone pod zabudowę, jak i te, które właściciel przeznaczy pod zabudowę, bądź potencjalnie będą traktowane jako tereny budowlane.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. W przypadku braku takiego planu o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu decyduje wójt. Pomocny w określeniu charakteru gruntu może być wypis z ewidencji gruntów, lecz również o jego charakterze mogą świadczyć takie okoliczności jak np. ich położenie, cena sprzedaży, czy rodzaj prowadzonej przez nabywcę działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego stanął na stanowisku, że brak jest jednoznacznych i nie budzących wątpliwości podstaw do uznania, że przedmiotowe działki nie stanowią terenów przeznaczonych pod zabudowę, a tym samym do stwierdzenia, że ich sprzedaż objęta jest zwolnieniem od podatku.

W opinii Naczelnika Urzędu Skarbowego sprzedaż przedmiotowej działki podlega opodatkowaniu, przy czym stawką właściwą dla tej czynności jest stawka podstawowa, określona w art. 41 ust. 1 ww. ustawy tj. 22%.

Wnioskodawca przywołał wyrok z dnia 17 stycznia 2011 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FPS 8/10, w którym Sąd uznał, że o charakterze sprzedawanych działek (co ma znaczenie dla zastosowania zwolnienia z VAT) nie może decydować studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli dla danego terenu nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a dla działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie dla opodatkowania VAT mają dane z ewidencji gruntów.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolnieniu podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W praktyce zwolnieniem objęte zostały grunty o charakterze leśnym, rolnym lub rekreacyjnym. Zdaniem NSA dla oceny charakteru gruntu istotne są unormowania unijne. Z dyrektywy 112 wynika że zdefiniowanie pojęć "grunt budowlany" czy "przeznaczony pod zabudowę" pozostawiono ustawodawcy krajowemu. Polska z tego nie skorzystała. O kryteriach ustalania przeznaczenia gruntu decyduje więc interpretacja przepisów innych niż podatkowe.

Z przepisów o kartografii i geodezji wynika, że dla celów podatkowych wiążące są dane z ewidencji budynków i gruntów. W miejscowościach, które mają plan miejscowy, to on określa charakter gruntu. W ocenie NSA, gdy nie ma planu miejscowego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, o charakterze gruntu decyduje zapis w ewidencji gruntów. Studium które nie jest prawem miejscowym, nie jest podstawą do ustalenia przeznaczenia gruntu dla celów VAT. Wyrok jest prawomocny.

Uzupełniając stan faktyczny Wnioskodawca poinformował, iż dla przedmiotowych działek zostało sporządzone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Z. zgodne z art. 6 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. Nr 15, poz. 13 z 1999 r.) i uchwalone Uchwałą Rady Gminy Z. Nr XVI/134/2000 r. w dniu 28 września 2000 r. Wnioskodawca nadmienił, że art. 6 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym odpowiada art. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). W uchwalonym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Z. przedmiotowe działki otrzymały charakter jako "tereny zorganizowanej działalności gospodarczej".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w 2007 r. sprzedaż nieruchomości niezabudowanych, oznaczonych w ewidencji gruntów jako RII i RIII (działki rolnicze), dla których nie uchwalono miejscowego planu zagopodarowania przestrzennego i dla których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy była zwolniona od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy w 2007 r. sprzedaż nieruchomości niezabudowanych, oznaczonych w ewidencji gruntów jako RII i RIII (działki rolnicze), dla których nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i dla których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy była zwolniona od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące do dnia 31 grudnia 2007 r. bowiem jej przedmiotem jest wskazany przez Wnioskodawcę zaistniały stan faktyczny.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Regulacja powyższa oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie jest objęta dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie podlegają one opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług.

O przeznaczeniu gruntów decydują zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w 2007 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość (którą opodatkował 22% stawką VAT) składającą się z trzech działek. Wymienione działki są niezabudowane oraz nie zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie została dla nich również wydana decyzja o warunkach zabudowy.

W związku z powyższym dla określenia przeznaczenia przedmiotowych gruntów należy wziąć pod uwagę zapisy wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem (ust. 2). Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (ust. 3). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4).

W tym miejscu nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż o przeznaczeniu danego terenu nie mogą przesądzać zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego oraz, że decydujące znaczenie będą miały zapisy w ewidencji gruntów. Z cytowanych przepisów wynika bowiem, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tworzone jest z uwzględnieniem zasad określonych w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, a ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje niejako na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto na mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo gdyż nie zawierają danych o "przeznaczeniu" danego gruntu, a jedynie obejmują dane - w przypadku gruntów - dotyczące m.in. ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Ze złożonego wniosku wynika, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje dla wymienionych działek, iż są to tereny zorganizowanej działalności gospodarczej.

Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. W związku z tym, że ustawa nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć należy, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

W związku z powyższym dostawa działek, znajdujących się w obszarze oznaczonym zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako tereny zorganizowanej działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki. Jest to bowiem teren przeznaczony pod określoną zabudowę co uniemożliwia zastosowanie powyższego zwolnienia z podatku VAT.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto stwierdzić należy, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA w sprawie I FPS 8/10, odnoszący się do kwestii opodatkowania sprzedaży gruntów, nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.