IBPP1/443-484/08/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), oraz pismem z dnia 2 czerwca 2008 r. (data wpływu 18 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 marca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.) oraz pismem z dnia 2 czerwca 2008 r. (data wpływu 18 czerwca 2008 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 30 maja 2008 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości, położonej w miejscowości K., stanowiącej działkę o powierzchni 4325 m ^2. Grunty wchodzące w skład nieruchomości sklasyfikowane są jako użytki rolne - grunty rolne klasy RV (11,2% powierzchni) i pastwiska trwałe klasy PS IV (75,8% powierzchni), grunty leśne - lasy Ls IV, Ls V (13% powierzchni).

Wnioskodawca planuje zbyć opisaną wyżej nieruchomość na rzecz innego przedsiębiorcy (inna spółka jawna).

Teren, na którym położona jest działka nie jest objęty postanowieniami aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Z kolei zgodnie z uchwałą Rady Gminy z dnia 28 sierpnia 1997 r. w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, działka leży częściowo "w strefie zabudowy sanatoryjno-wypoczynkowej i usług towarzyszących, mieszkalnictwo jako funkcja uzupełniająca, częściowo w odcinku projektowanej ulicy, wymagającej opracowań specjalistycznych dla ustalenia optymalnego rozwiązania". Dla przedmiotowej działki nie została wydana decyzja o ustaleniu warunków zabudowy.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia, iż jest czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność w zakresie usług hotelowych i turystycznych. Spółka działkę zakupiła w celu poszerzenia działalności. Działka została wciągnięta na ewidencję środków trwałych na podstawie aktu notarialnego z dnia 20 lipca 2007 r. (nabycie działki nie było udokumentowane fakturą VAT). Z ww. działki Spółka nie czerpie żadnych korzyści (nie jest i nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy, oraz jest w całości niezabudowana).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, grunty wchodzące w skład działki można traktować jako tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, w stosunku do których zastosowanie znajduje ustawowe zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w obecnym stanie prawnym sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona z podatku od towarów i usług, gdyż w chwili zbycia działka stanowi wyłącznie niezabudowane użytki rolne i leśne.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zatem przy dostawie towaru w postaci gruntu niezabudowanego, decydującym jest ustalenie przeznaczenia działki. Podkreślić należy, że przepisy ustawy o VAT nie precyzują, jakie grunty należy uznać za tereny budowlane lub przeznaczone pod budowę. W ww. kwestii, zasadnym jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalanie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu, następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ponadto w świetle ust. 2 cyt. przepisu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizacje inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy. Biorąc pod uwagę powołaną regulację prawną uznać należy, że o faktycznym przeznaczeniu terenu decyduje wyłącznie obowiązujący akt prawa miejscowego w postaci miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub ostateczna decyzja o warunkach zabudowy.

Zdaniem Wnioskodawcy ocena przeznaczenia działki nie może być wywodzona wyłącznie z postanowień studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przedmiotowy dokument nie posiada bowiem waloru przepisów prawa miejscowego i jego regulacja w żaden sposób nie wpływa na sposób wykorzystania i możliwość zagospodarowania nieruchomości. Z całą stanowczością podkreślić trzeba, że przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewidują, iż wyłącznie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości - art. 6 ust. 1 ustawy. Takiego skutku nie wywołują natomiast postanowienia studium.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że w sytuacji braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie dla ustalenia charakteru i przeznaczenia nieruchomości odgrywa klasyfikacja gruntów wchodząca w skład tej nieruchomości, określona w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja prowadzona w trybie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 30, poz. 163) jest bowiem urzędowym źródłem informacji wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych (podatkowych) i odzwierciedla aktualny stan prawny gruntów i budynków (wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1994 r. sygn. Akt. III SA 911/94, publ. OWSS 1994/4-5/164). Co więcej, zgodnie z art. 21 ust. 1 ww. ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W świetle powyższego uznać należy, ustalenie warunków zabudowy w trybie wydania decyzji WZ lub poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie odbywa się w oderwaniu od faktycznego przeznaczenia nieruchomości, określonego w ewidencji gruntów i budynków. Skoro zatem przedmiotowa działka jest oznaczona w ewidencji gruntów i budynków jako nieruchomość składająca się wyłącznie z gruntów rolnych i leśnych, to brak jest podstaw do przypisania jej innego przeznaczenia niż przeznaczenie rolne i leśne. Jak podkreśla się w doktrynie prawa podatkowego określenie jakiegoś gruntu w ewidencji gruntów jako grunt rolny stwarza domniemanie, że uprawa prowadzona na tym gruncie jest rolna (Wierzbowski B., Glosa do uchwały SN z dnia 14 kwietnia 1994 r., III CZP 46/94. OSP 1995/1/4 - t.3).

Za zaliczeniem działki nr 486 do gruntów o wyłącznie rolniczym przeznaczeniu przemawiają także przepisy ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Wyjaśnić bowiem należy, że na gruncie ww. ustawy gruntami rolnymi są m.in. grunty określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne. Z kolei gruntami leśnymi są grunty określone jako lasy w przepisach o lasach. Zasadne jest wskazanie, że grunty rolne i leśne nie mogą być przedmiotem dowolnego zagospodarowania. Ich przeznaczenie na inne cele niż rolne lub leśne podlega rygorystycznym obostrzeniom. Właściciel takich nieruchomości nie może swobodnie dysponować swoją własnością i podlega ograniczeniom znacznie dotkliwszym niż w przypadku gruntów innych niż rolnicze leśne. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przewidującego dopuszczalność pozarolniczego zagospodarowania gruntów rolnych, oznacza w istocie brak możliwości przeznaczenia takich gruntów pod zabudowę. Sytuacja taka ma miejsce nawet w przypadku, gdy dana nieruchomość rolna spełnia kryteria działki budowlanej określone w art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności w zakresie usług hotelowych i turystycznych zamierza dokonać odpłatnego zbycia niezabudowanej działki, którą Spółka zakupiła w celu poszerzenia działalności. Działka została wciągnięta do ewidencji środków trwałych na podstawie aktu notarialnego z dnia 20 lipca 2007 r. (nabycie działki nie było udokumentowane fakturą VAT).

Zatem sprzedaż przedmiotowej działki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłata dostawa towaru dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Z treści wniosku wynika, iż w ewidencji gruntów wchodzące w skład nieruchomości grunty sklasyfikowane są jako użytki rolne - grunty rolne klasy RV (11,2% powierzchni), pastwiska trwałe klasy PS IV (75,8% powierzchni) i grunty leśne - lasy Ls IV, Ls V (13% powierzchni). Dla terenów, na których znajduje się przedmiotowa działka nie obowiązuje obecnie plan zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla tej działki decyzji ustalającej warunki zabudowy, natomiast według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka leży częściowo "w strefie zabudowy sanatoryjno-wypoczynkowej i usług towarzyszących, mieszkalnictwo jako funkcja uzupełniająca, częściowo w odcinku projektowanej ulicy, wymagającej opracowań specjalistycznych dla ustalenia optymalnego rozwiązania".

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1-5 powołanej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Rada gminy uchwala plan po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1 ww. ustawy). W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej przez wójta, burmistrza lub prezydenta.

Z powyższych unormowań wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Można by uznać studium za swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Według cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami.

Z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym.

Przepisy zawarte w ust. 3-5 odnoszą się do charakteru studium gminnego. Wynika z nich, iż jest ono zbiorem dyrektyw określających przyszłe zamierzenia w zakresie ładu przestrzennego na terenie całej gminy. Odmiennie więc od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego teren, jaki ma być objęty postanowieniami studium, jest jednoznacznie określony i zawsze powinien obejmować cały obszar gminy. Nie wyklucza to możliwości podejmowania uchwał w sprawie zmiany gminnego studium w zakresie ściśle określonego fragmentu obszaru gminy, przy czym zmiany studium dotyczące pewnych fragmentów gminy powinny współgrać z pozostającymi w mocy ustaleniami.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w powołanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.

Należy również zauważyć, że ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. O ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych i nie określają przeznaczenia gruntu. Stąd też z uwagi na fakt, iż w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mowa jest o przeznaczeniu terenu, a nie o klasyfikacji gleboznawczej, nie powinna być ona co do zasady w tym przypadku brana pod uwagę.

Zatem fakt, iż przedmiotowa działka figuruje w ewidencji gruntów jako użytki rolne - grunty rolne klasy RV (11,2% powierzchni), pastwiska trwałe klasy PS IV (75,8% powierzchni) i grunty leśne - lasy Ls IV, Ls V (13% powierzchni) nie ma znaczenia dla określenia przeznaczenia danego terenu.

Z powyższych przepisów wynika bowiem, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W przedmiotowej sprawie, jak już wskazano, nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy dla terenu, na którym położona jest działka, którą Wnioskodawca zamierza sprzedać. W świetle powyższego więc decydujące znaczenie będą miały ustalenia zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z którego wynika, iż działka leży częściowo "w strefie zabudowy sanatoryjno-wypoczynkowej i usług towarzyszących, mieszkalnictwo jako funkcja uzupełniająca, częściowo w odcinku projektowanej ulicy, wymagającej opracowań specjalistycznych dla ustalenia optymalnego rozwiązania".

Bezsprzecznym pozostaje więc fakt, iż działki te według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy położone są na terenie przeznaczonym pod zabudowę.

Podsumowując należy stwierdzić, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności w zakresie usług hotelowych i turystycznych, zamierza dokonać sprzedaży działki niezabudowanej, przeznaczonej zgodnie z założeniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę. Tym samym, ze względu na charakter działki jej dostawa nie będzie podlegać zwolnieniu podatkowemu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle powyższego dostawa przedmiotowej działki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg 22% stawki VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w sytuacji braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie dla ustalenia charakteru i przeznaczenia nieruchomości odgrywa klasyfikacja gruntów wchodząca w skład tej nieruchomości, określona w ewidencji gruntów i budynków i w związku z tym sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona z podatku od towarów i usług, gdyż w chwili zbycia działka stanowi wyłącznie niezabudowane użytki rolne i leśne, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.