IBPP1/443-470/11/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 11 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2011 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2011 r., (data wpływu 9 czerwca 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 23 maja 2011 r. znak IBPP1/443-470/11/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2002 r. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od rodziców 6,9 ha gruntów, stanowiących łąkę, rolę, drogę oraz pastwisko. Grunty nie są zabudowane.

Według zaświadczenia o przeznaczeniu terenu wydane przez Prezydenta Miasta w dniu 3 grudnia 2002 r., przedmiotowa nieruchomość oznaczona jest częściowo jako na obszarze pasm ekologicznych, osadniczo rolniczych na obszarze wolnostojącej zabudowy jednorodzinnej.

Na dzień sporządzania wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca nadmienił, że prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Działki powyższe stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy i nigdy nie były wykorzystywane do jego działalności gospodarczej oraz rolniczej oraz nie były przedmiotem najmu.

W przyszłości Wnioskodawca ma zamiar sprzedać część gruntu w całości spółce (deweloperowi) lub w podziale na działki bezpośrednio do osób fizycznych zainteresowanych kupnem. Korzyści majątkowe uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć na swoje cele osobiste.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał ponadto, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność sprzedaży przedmiotowej działki (działek) rodzi obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując planowanej sprzedaży będzie on korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania w tym zakresie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz nie zobowiązuje do wystawienia faktury VAT.

Powyższe stanowisko wynika również z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 sierpnia 2010 r., nr ITPP1/443-500/10/KM; orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wyrok z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/06); orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wyrok z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4176/2006.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym także gruntów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonana będzie przez podmiot mający status podatnika tj. prowadzącego samodzielną działalność gospodarczą w rozumieniu powołanej wyżej definicji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie okoliczności będące przyczyną transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych, nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy.

Mając na uwadze powyższe, sprzedaż przedmiotowych gruntów, jako dokonaną z majątku osobistego należy uznać za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawcy nie można w tym zakresie uznać za podatnika podatku VAT, a okoliczności dokonania okazjonalnej transakcji zbycia gruntu nie można przypisać znamion częstotliwości. Wnioskodawca sprzedając grunt korzysta zatem z przysługującego mu prawa do rozporządzenia własnym majątkiem.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, w 2002 r. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od rodziców 6,9 ha gruntów stanowiących łąkę, rolę, drogę i pastwisko. Grunty nie są zabudowane. W chwili sprzedaży grunty nie będą niezabudowane budynkami trwale, jak i nietrwale związanymi z gruntem. Na części działek jest wytyczona droga, ale nie jest ona trwale związana z gruntem.

W przyszłości Wnioskodawca ma zamiar sprzedać część gruntu w całości spółce (deweloperowi) lub w podziale na działki bezpośrednio do osób fizycznych zainteresowanych kupnem. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy w 2009 r. W związku z brakiem możliwości sprzedania terenu bez warunków zabudowy i podziału, wszczęto postępowanie na wniosek właściciela, które uzyskał decyzją z dnia 28 grudnia 2009 r. - warunki zabudowy - dla inwestycji pod nazwą: "Budowa zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami na parceli nr: 1158/16 i 162/17 (działka przed podziałem) wraz ze zjazdami z dróg publicznych na parcelach nr: 559/79, 555/58 (ul. W.) i na parcelach nr: 200/25; 162/17 (ul. W.). Budynki wolnostojące o powierzchniach do 190 m², bliźniacze do 160 m², szeregowe do 120 m². Ilość domów ma wynikać z podziału, który uaktualni granice i powierzchnię. Natomiast pola obok ulicy Sz. nie posiadają warunków zabudowy. Teren nie posiada też planu zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której rodzaj to: doradztwo techniczne, usługi menadżerskie, wynajem lokali, wynajem samochodów. Działki powyższe nigdy nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane do działalności gospodarczej oraz rolniczej oraz nie były przedmiotem najmu. Nie stanowiły też gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca nabył grunt w drodze darowizny od rodziców ze względu na chęć podzielenia majątku pomiędzy rodzeństwem. Od momentu otrzymania gruntu teren nie był wykorzystywany do prowadzenia jakiejkolwiek działalności zarobkowej, nie było na nim produkcji rolnej, Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, a także nie uzyskiwał dopłat unijnych dotyczących ww. gruntu.

Środki finansowe uzyskane ze sprzedaży gruntu zostaną przeznaczone na edukację dzieci, spłatę kredytów hipotecznych, bieżące wydatki. Wnioskodawca nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Wnioskodawca zaznaczył wprawdzie, że prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednakże - jak wynika ze złożonego wniosku - grunty nie były nabywane w celu związania ich z działalnością gospodarczą, lecz przeznaczone do podziału pomiędzy rodzeństwem w związku z dokonaną przez rodziców darowizną.

Zatem w ocenie tut. organu nie można uznać przedmiotowej sprzedaży z majątku osobistego niezabudowanych działek za częstotliwą dostawę gruntów, grunt ten nie miał służyć, ani też nigdy nie służył, żadnej działalności gospodarczej, a więc sprzedaż ta, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowego gruntu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności gdyby Wnioskodawca wystąpił o pozwolenie na budowę zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami wraz ze zjazdami z dróg publicznych w celu realizacji tejże inwestycji na posiadanych działkach) lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku interpretacja została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tut. organ nie jest nią związany.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądowe, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.