IBPP1/443-458/09/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia z dnia 11 maja 2009 r. (złożonym w tut. organie w dniu 11 maja 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2009 r. (złożonym w tut. organie w dniu 27 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 lipca 2009 r. (złożonym w tut. organie w dniu 27 lipca 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 lipca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest urzędnikiem samorządowym. Nie może on prowadzić i nie prowadzi działalności gospodarczej.

W ramach gromadzenia i zarządu wspólnym majątkiem małżeńskim, Wnioskodawca wraz z małżonką stał się właścicielem - we wspólnocie małżeńskiej ustawowej - następujących nieruchomości:

Ww. grunty służyły powiększeniu areału gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy.

Pierwotne nabycie gospodarstwa rolnego miało miejsce w ramach umowy przekazania gospodarstwa rolnego zawartej w dniu 6 maja 1987 r. Na podstawie tej umowy, małżonka Wnioskodawcy przejęła (do majątku osobistego, nie objętego wspólnością małżeńską) gospodarstwo rolne położone na działkach nr 3 oraz nr 0 o łącznej pow. 2 ha 73a.

W dniu 9 grudnia 2006 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali ww. działkę nr 1 za kwotę 180.000 zł na rzecz osób prywatnych.

Obecnie z ww. działek nr 2 oraz nr 4 wydzielono działkę nr 8 o pow. 72a 37 m.kw, która w planie miejscowym posiada przeznaczenie pod działalność przemysłową oraz częściowo (ok. 10%) pod uprawy polowe.

Obecnie, małżonkowie planują sprzedaż nieruchomości nr 8. Cena sprzedaży oscylować ma na kwotę znacznie przewyższającą 50.000 zł. Sprzedaż ma się odbyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza na nieruchomości wznieść halę przemysłową.

Pozostałe działki nadal będą stanowić część gospodarstwa rolnego małżonki Wnioskodawcy.

Wnioskodawca oraz jego małżonka z tytułu posiadanych nieruchomości gruntowych są podatnikami podatku rolnego. Gospodarstwo rolne obecnie ma powierzchnię 6 ha 80 a 29m.kw. Posiadane przez Wnioskodawcę i jego małżonkę grunty w całości są wykorzystywane na cele gospodarstwa rolnego prowadzonego samodzielnie przez małżonkę Wnioskodawcy.

Małżonka Wnioskodawcy jest ubezpieczona w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że nie był nigdy ani nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Nie jest również jego zamiarem wykonywanie czynności opodatkowanych VAT.

Podział działek 2 oraz nr 4 był niezbędny z uwagi na fakt, iż ani potencjalny nabywca nie zamierzał nabyć całych ww. działek, ani też Wnioskodawca nie zgodziłby się na ich sprzedaż w całości. Stanowią one bowiem integralną część gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy.

Działka nr 2 oraz nr 4 stanowiła łąkę. Nie była wykorzystywana do działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem, nie był nim, nie dokonywał ani nie dokonuje ani nie zamierza dokonywać sprzedaży produktów z działalności rolniczej. Nie jest także rolnikiem ryczałtowym. Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność rolniczą w zakresie produkcji roślinnej - wyłącznie na zaspokojenie potrzeb wspólnego gospodarstwa domowego. Małżonka Wnioskodawcy nie dokonywała dostawy produktów rolnych ani nie świadczyła usług rolniczych. Zatem opisane grunty służyły i służą wyłącznie do zaspokajania potrzeb osobistych oraz potrzeb gospodarstwa domowego (wszystkie produkty spożywają domownicy).

Środki finansowe ze sprzedaży działki nr 8, podatnik oraz jego małżonka zamierzają przeznaczyć na potrzeby osobiste, tj. na modernizację gospodarstwa rolnego, remont domu i obejścia, a część zamierzają ulokować w banku na poczet oszczędności.

Działka nr 8, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem i która ma być przedmiotem planowanej sprzedaży jest gruntem niezabudowanym.

Działki nr 8, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem i która ma być przedmiotem planowanej sprzedaży Wnioskodawca nigdy nikomu nie wynajmował ani nie wydzierżawiał ani nie czerpał z tytułu jej posiadania innego typu pożytków.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnego uatrakcyjnienia działki nr 8 w żadnym zakresie, nie budował do niej drogi, nie wyposażał działki w urządzenia wodociągowe, kanalizację, ani w inne media. Działka ta stanowi część gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę podatnika. Stąd tego typu działania nie były potrzebne.

Wnioskodawca jest właścicielem również innych nieruchomości.

Jednakże nie są one przeznaczone do sprzedaży. Wnioskodawca nabył w przeszłości następujące nieruchomości:

Poza nieruchomością opisaną w pkt b) Wnioskodawca nabywał ww. nieruchomości w celu powiększenia gospodarstwa rolnego.

Nie było jego zamiarem nabywanie gruntów celem odsprzedaży z zyskiem. Wszystkie transakcje nabycia gruntów służyły powiększeniu osobistego i dorobkowego majątku.

Sprzedaż z 9 grudnia 2006 r. nastąpiła z majątku dorobkowego. Była to sprzedaż części gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego. Sprzedaż ta miała charakter incydentalny i nie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Podatnik nie naliczył ani nie odprowadził z tego tytułu podatku VAT ani nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Oprócz działki nr 1 Wnioskodawca w przeszłości dokonał zbycia następujących gruntów:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu opisanej w stanie faktycznym planowanej transakcji zbycia nieruchomości nr 8 przeznaczonej w ramach planu miejscowego pod "działalność produkcyjno-przemysłową" i "uprawy polowe", dokonanego na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza na nieruchomości wznieść halę produkcyjną podatnik jest lub stanie się podatnikiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu zbycia opisanej w stanie faktycznym nieruchomości nie jest, ani nie stanie się podatnikiem VAT. Wszystkie opisane w ramach stanu faktycznego czynności, zawsze były dokonywane w ramach zarządu majątkiem wspólnym Wnioskodawcy i jego małżonki. Nie sposób więc doszukać się w planowanej sprzedaży cech opodatkowanej dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Zarząd majątkiem osobistym nie może być bowiem kwalifikowany jako prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Również z utrwalonego orzecznictwa wprost wynika, że sprzedaż działek dokonana przez osobę fizyczną nie jest działalnością gospodarczą z uwagi na fakt, iż transakcja ta nie ma charakteru zarobkowego, lecz związana jest z przysługującym podatnikowi prawem do rozporządzania własnym majątkiem.

W świetle utrwalonego orzecznictwa sądowego dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika VAT, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, do czynienia mamy z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Kryterium prowadzenia działalności gospodarczej wyłącza z grona podatników podatku VAT osoby fizyczne, w przypadku gdy dokonują one dostawy towarów. Niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te czynione są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu wyżej wskazanym. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż nawet kilkakrotna przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu.

Podatnikiem w obrocie nieruchomościami byłby podmiot, który jest handlowcem i obraca częstotliwie budynkami, lokalami lub gruntami. Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika pozostają poza zakresem opodatkowania. Działki rolne nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę z zamiarem ich odsprzedaży, lecz w celu powiększenia areału gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy. Tym samym, zakup miał na celu zaspokojenie osobistych potrzeb Wnioskodawcy oraz jego małżonki. Nic nie wskazuje na to, że dokonując sprzedaży działek budowlanych (powstałych po wydzieleniu z przedmiotowej działki), Wnioskodawca działał w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabył działkę w celu odsprzedaży, skoro zakup służył powiększeniu areału gospodarstwa rolnego.

W związku z powyższym - sprzedaż działek dokonana przez Wnioskodawcę w ramach opisanej transakcji nie będzie stanowiła działalności gospodarczej, z uwagi na fakt, iż transakcja nie ma charakteru zarobkowego, lecz związana jest z przysługującym podatnikowi prawem do rozporządzania własnym majątkiem. Ponadto, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, z którą przedmiotowa nieruchomość byłaby związana. Z przedmiotowej nieruchomości podatnik nie czerpie zysków z tytułu jej wykorzystania do działalności rolniczej, ani też innej działalności gospodarczej. Oznacza to zatem, działanie podatnika w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy iż sprzedaż ww. działek nie stanowi działalności gospodarczej, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W powyższym zakresie rozstrzygające znaczenie ma kontekst europejskiego prawa dotyczącego podatku VAT oraz utrwalone orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Z orzecznictwa (np. w wyroku I FSK 889/07) wynika, że zakres podmiotowy zastosowania przepisów ustawy VAT wyznacza art. 15 ust. 1, definiujący pojęcie podatnika. Zgodnie z tym przepisem podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Definicja działalności gospodarczej umieszczona w ust. 2 tego artykułu stwierdza, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wykładnia powyższych przepisów musi uwzględniać regulacje prawa wspólnotowego oraz dorobek orzeczniczy Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W odniesieniu do problematyki podatku od wartości dodanej najistotniejszą rolę spośród przepisów wspólnotowych kształtujących system prawa podatkowego należy przypisać dyrektywie nr 112/2006/WE. Szczególnie istotne jest, przy dokonywaniu interpretacji prawa krajowego uwzględnienie wynikających z dyrektyw zasad i celów, jako że podstawowym zadaniem dyrektyw jest właśnie formułowanie celów, jakie winny być osiągnięte przez państwo członkowskie poprzez odpowiednie kształtowanie przepisów prawa krajowego. Regulacje zawarte w ww. Dyrektywach są na mocy art. 249 akapit 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską z dnia 25 marca 1957 r. (wersja skonsolidowana Dz. U. WE z 2002 r. C 325 z późn. zm., dalej TWE) wiążące w stosunku do każdego państwa członkowskiego, do którego zostały skierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiając jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.

I tak, w myśl definicji zawartej w art. 9 Dyrektywy nr 112 "podatnikiem" jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarczą" Dyrektywa nr 112 definiuje jako wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych. W świetle powyższego, można stwierdzić, że także wykorzystywanie przez określony podmiot majątku rzeczowego i dóbr niematerialnych, stanowiących jego własność będzie stanowiło działalność gospodarczą, o ile ma służyć stałemu osiąganiu dochodu. Jednocześnie, należy na gruncie przepisów Dyrektywy 112 odróżnić wykorzystywanie własnego majątku na cele nie związane z prowadzoną działalnością od wykorzystywania go w warunkach prowadzenia tej działalności, w celu zarobkowym. Należy więc zwracać uwagę, na powiązanie elementów podmiotowych i przedmiotowych w definicji podatnika, zawartej w art. 9 Dyrektywy 112. Dopiero ich łączne uwzględnienie pozwala na sformułowanie warunków uznania określonego podmiotu za podatnika VAT: musi być to podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą, o jakiej mowa w art. 9, w sposób obiektywny (niezależny), w sposób odpłatny i w sposób ciągły (stały) i ma zamiar obiektywny bycia tym podatnikiem tj. działania w charakterze podatnika (por. Memento Pratique Francis Lefebvre -Communauté Européenne-s. 838 i nast.). Zatem, każdorazowo - w myśl zawartej w art. 9 Dyrektywy nr 112 definicji podatnika oraz definicji działalności gospodarczej, dany podmiot - także posiadający generalnie status podatnika VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej - może dokonywać czynności mieszczących się w przedmiotowym zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług albo jako podatnik VAT - gdy ma to miejsce w okolicznościach wskazujących na wykonywanie działalności gospodarczej i zamiar jej wykonywania, albo może ich dokonywać w okolicznościach nie pozwalających na uznanie go za podatnika VAT. Nie można przyjąć, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą i z tego tytułu będący podatnikiem VAT jest automatycznie podatnikiem VAT z tytułu każdej czynności, która z uwagi na swój rodzaj podlega co do zasady opodatkowaniu. Tym bardziej nie można przyjąć, że podatnik nie prowadzący działalności gospodarczej staje się automatycznie podatnikiem VAT w przypadku dokonania sprzedaży części swojego majątku. Dyrektywa nr 112 wyraźnie rozróżnia operacje realizowane przez podatnika na takie, które dokonuje on pod tytułem prywatnym oraz takie które dokonuje prowadząc działalność gospodarczą. Przykładem ww. sytuacji może być orzeczenie TSWE z dnia 4 października 1995 r. Dieter Armbrecht, sprawa C-291/92,. s. 2807 s. 117-118 dotyczące sprzedaży przez hotelarza zespołu nieruchomości - zawierającej hotel i mieszkanie hotelarza, które stanowiło jego własność prywatną. Wskazano w nim m.in. na możliwość zróżnicowanego traktowania przez podatnika z punktu widzenia podatku od wartości dodanej poszczególnych części nieruchomości, przy uwzględnieniu sposobu używania.

Tak więc - skoro w świetle przepisów Dyrektywy nr 112 za uzasadnione należy uznać twierdzenie, że podmiot będący podatnikiem może dokonać transakcji, która z uwagi na swój rodzaj byłaby objęta zakresem przedmiotowym podatku VAT, a która jednak nie w określonych sytuacjach spowoduje opodatkowania tym podatkiem - to tym bardziej osoba, która nie ma statusu podatnika VAT, nie uzyskuje go w przypadku nieczęstotliwego dokonywania zbycia niektórych przedmiotów wchodzących w skład jej majątku.

Nie można zatem bezrefleksyjnie przyjmować, że sam fakt wykonania czynności mieszczącej się rodzajowo w katalogu wymienionych w art. 5 ustawy o VAT nadaje danej osobie fizycznej status podatnika VAT, jeżeli czynności tych nie wykonywał on w charakterze podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Istotne jest, czy na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, w jakich miałoby dojść do sprzedaży działek, można przypisać podatnikowi działanie w charakterze podatnika VAT, tj. w ramach działalności gospodarczej.

Nie można zatem abstrahować od okoliczności, w jakich podatnik wszedł w posiadanie gruntów przeznaczonych obecnie do sprzedaży, ani w jakich ta sprzedaż ma mieć miejsce.

Nie jest bowiem działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż - nawet kilkukrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. J.Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, Tom I, UNIMEX, Wrocław 2006, s.349-350).

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że majątek stanowi część gospodarstwa prowadzonego przez małżonkę jako rolnika. Sama sprzedaż będzie miała charakter incydentalny i związana była z dokonanymi zmianami planów zagospodarowania przestrzennego. W takim wypadku trudno podatnikowi przypisać zamiar dokonywania sprzedaży działek w sposób częstotliwy, w charakterze handlującego nieruchomościami. Sama ilość transakcji nie może w tym wypadku przesądzać o tym, że stanowiły wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Z punktu widzenia oceny zamiaru, z jakim grunty te zostały przez podatnika nabyte wiele lat temu oraz okoliczności, jakie zadecydowały o ich sprzedaży, zdaniem podatnika należy uznać, że ilość zawartych umów nie będzie miała wpływu na ich incydentalny charakter.

Należy przypomnieć, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (w składzie 7 sędziów NSA) z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, publ. ONSAiWSA 2008/1/8, zawarł następującą tezę: "Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód". W uzasadnieniu wyroku podniesiono, że "jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego". Podatnik poglądy orzecznictwa i literatury powyżej zaprezentowane w pełni podziela.

Zostały one powtórzone również w innych orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego - por. wyroki NSA: z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 258/07 (nie publ.); 15 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 1855/07, (nie publ.); 28 marca 2008 r., sygn. akt 475/07, (nie publ.); 7 lutego 2008 r., sygn. akt 1818/07 (nie publ.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku działki niezabudowanej nr 8 powstałej z podziału działek nr 2 i nr 4, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż małżonka Wnioskodawcy nabyła w dniu 6 maja 1987 r. gospodarstwo rolne w ramach umowy przekazania (przejęte do majątku osobistego nie objętego wspólnością małżeńska), które położone było na działkach nr 3 oraz nr 0 o łącznej pow. 2 ha 73a.

Wnioskodawca oraz jego małżonka z tytułu posiadanych nieruchomości gruntowych są podatnikami podatku rolnego, natomiast małżonka Wnioskodawcy podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników (KRUS), jest podatnikiem podatku rolnego, nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawcę z małżonką łączy ustrój ustawowej wspólności małżeńskiej.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem, nie był nim, nie dokonywał ani nie dokonuje ani nie zamierza dokonywać sprzedaży produktów z działalności rolniczej. Nie jest także rolnikiem ryczałtowym.

Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność rolniczą w zakresie produkcji roślinnej - wyłącznie na zaspokojenie potrzeb wspólnego gospodarstwa domowego.

W ramach powiększenia gospodarstwa rolnego Wnioskodawca stał się właścicielem - we wspólnocie małżeńskiej ustawowej - następujących nieruchomości:

Ww. grunty służyły powiększeniu areału gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy.

Przedmiotowe grunty wchodzące w skład gospodarstwa rolnego wykorzystywane są przez małżonkę Wnioskodawcy na cele produkcji roślinnej przeznaczonej głównie na potrzeby osobiste oraz potrzeby gospodarstwa domowego. Przedmiotowe grunty nie były i nie są przedmiotem umowy najmu ani dzierżawy.

W dniu 9 grudnia 2006 r. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali zakupioną przez siebie w dniu 17 marca 2006 r. nieruchomość nr 1 stanowiącą - zgodnie z zapisami w planie zagospodarowania miejscowego - teren pod zabudowę jednorodzinną i zagrodową, a częściowo teren upraw rolnych.

Sprzedaż nieruchomości nie została opodatkowana podatkiem VAT. Ponadto Wnioskodawca w przeszłości oprócz ww. działki nr 1 dokonał zbycia następujących gruntów:

Obecnie Wnioskodawca wraz z małżonką planuje sprzedaż nieruchomości niezabudowanej nr 8 o pow. 72a 37 m#61447;, która w planie miejscowym posiada przeznaczenie pod działalność przemysłową oraz częściowo (ok. 10%) pod uprawy polowe. Działka ta została wyodrębniona z ww. działek nr 2 oraz nr 4 zakupionych w dniu 15 lutego 2007 r. Sprzedaż ma się odbyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza na nieruchomości wznieść halę przemysłową.

Środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości działki nr 8, podatnik oraz jego małżonka zamierzają przeznaczyć na potrzeby osobiste, tj. na modernizację gospodarstwa rolnego, remont domu i obejścia, a część zamierzają ulokować w banku na poczet oszczędności.

Działkę nr 8, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem i która ma być przedmiotem planowanej sprzedaży Wnioskodawca nie wynajmował ani nie wydzierżawiał ani nie czerpał z tytułu jej posiadania innego typu pożytków. Wnioskodawca nie dokonywał żadnego uatrakcyjnienia w żadnym zakresie, nie budował do niej drogi, nie wyposażał działki w urządzenia wodociągowe, kanalizację, ani w inne media. Działka ta stanowi część gospodarstwa rolnego prowadzonego przez małżonkę podatnika. Stąd tego typu działania nie były potrzebne.

Odnosząc przedstawione zdarzenie przyszłe do obowiązujących w przedmiotowej sprawie przepisów prawa należy stwierdzić, że działka przeznaczona przez Wnioskodawcę do sprzedaży, mimo że została nabyta w celu powiększenia gospodarstwa rolnego, to w żadnym momencie jej posiadania nie została wykorzystana przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów osobistych.

Ponadto wydaje się być niezrozumiałym, że Wnioskodawca wraz z małżonką, dokonując zakupu w dniu 15 lutego 2007 r. działek nr 2 oraz nr 4 na powiększenie gospodarstwa rolnego małżonki, dokonuje zakupu działek, które wg planu miejscowego były częściowo terenami pod działalność produkcyjno-przemysłową, a częściowo pod uprawy polowe i lasy. Nieracjonalnym wydaje się być zatem postępowanie, w którym podmiot prowadzący gospodarstwo rolne nabywa grunt przemysłowy "dla celów powiększenia gospodarstwa rolnego". Zatem dokonując zakupu ww. działek Wnioskodawca wiedział, że nie zostaną one w całości wykorzystane w gospodarstwie rolnym.

Jak sam podał w uzupełnieniu wniosku z dnia 24 lipca 2009 r.: "Podział działek 2 oraz nr 4 był niezbędny z uwagi na fakt, iż ani potencjalny nabywca nie zamierzał nabyć całych ww. działek, ani też Wnioskodawca nie zgodziłby się na ich sprzedaż w całości. (...) Sprzedaż ma się odbyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza na nieruchomości wznieść halę przemysłową".

Jak z powyższego wynika, działka nr 8 znajduje się na terenach produkcyjno-przemysłowych i jej podstawowym przeznaczeniem ma być zatem produkcja i przemysł (przyszły nabywca zamierza na nieruchomości wznieść halę przemysłową).

Wnioskodawca wskazał wprawdzie we wniosku, że w momencie zakupu ww. działki zostały nabyte w celu powiększenia gospodarstwa rolnego, jednak zwrócić należy uwagę, iż częściowo działki stanowiły przeznaczenie przemysłowe a częściowo rolne. Wnioskodawca zatem musiał przy zakupie tych działek, z których wyodrębniono działkę nr 8 przeznaczoną do sprzedaży pod halę przemysłową, przede wszystkim brać pod uwagę jej cele produkcyjne i usługowe, a dopiero pochodną realizacji tych celów mogły być cele rolnicze. Wnioskodawca miał zatem zamiar wykorzystać ją w celu gospodarczym albo sprzedać innemu inwestorowi.

Powyższe wskazuje, że nabycie przedmiotowych nieruchomości (częściowo pod działalność przemysłową - gospodarczą) nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych.

Zatem sam zamiar wykorzystania przedmiotowych nieruchomości gruntowych dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu w 2007 r. Powyższe potwierdza również fakt, iż pomiędzy zakupem działek w dniu 15 lutego 2007 r. a zgłoszonym zamiarem sprzedaży mija niewiele ponad 2 lata.

Przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Wskazane przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie fakty wskazują jednoznacznie na zamiar związania nabytej nieruchomości z planowaną działalnością gospodarczą.

W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z nabyciem dokonanym w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.

Wnioskodawca wskazał również, że środki finansowe uzyskane ze sprzedaży działki o nr 8 zamierza przeznaczyć na różne cele m.in.: na modernizację gospodarstwa rolnego, remont domu i obejścia, a część zamierzają ulokować w banku na poczet oszczędności.

Zastanawiający jest jednak fakt, iż żona Wnioskodawcy nabywając w drodze umowy przekazania w 1987 r. gospodarstwo rolne o pow. 2 ha 73a oraz Wnioskodawca zakupując (i sprzedając) wraz z żoną na przestrzeni ponad 20 lat kolejne działki, powiększyli gospodarstwo rolne do wielkości 6,8029ha tylko i wyłącznie w celu własnej konsumpcji i wspólnego gospodarstwa domowego.

Wnioskodawca musiał zatem zakupując wraz z żoną taki duży obszar działek (tj. około 4ha) w celu powiększenia gospodarstwa rolnego, wziąć pod uwagę ich przeznaczenie tj. cele produkcyjne i rolne.

Wnioskodawca sam stwierdza we wniosku, że środki finansowe uzyskane ze sprzedaży wydzielonej działki nr 8 Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na poczet oszczędności w banku tj. lokata kapitału. Zatem Wnioskodawca zakupując ww. działki zamierzał zainwestować środki finansowe, bowiem dokonując inwestycji środków pieniężnych (lokata kapitału) czyni się to z zamiarem ich odzyskania w przyszłości.

Natomiast w tym konkretnym przypadku odzyskanie zainwestowanych środków możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż działek, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje. Z powyższego wynika, iż sformułowanie "ulokować w banku" nie można interpretować inaczej niż celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc zakupu dokonano dla celów zarobkowych. Zatem sam zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu działki. Oczywistym bowiem jest, że dokonując inwestycji celem lokaty kapitału czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze będzie zrealizowany. Niemniej jak stwierdzono powyżej, o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT przesądza sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, a nieistotny jest rezultat.

W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami dokonanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.

Wnioskodawca we wniosku podkreśla, iż dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swojego majątku osobistego, gdyż nieruchomości te nie służą do celów działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca stwierdza, że cena sprzedaży oscylować ma na kwotę znacznie przewyższającą 50.000 zł.

Należy zatem uznać, że Wnioskodawca zamierza rozporządzać zakupionymi nieruchomościami w sposób umożliwiający uzyskanie jak największego zysku co stanowi potwierdzenie zamiaru wykorzystania nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie można zatem stwierdzić, iż zakup dokonano wyłącznie na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

W świetle powyższego należy uznać, iż Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie spełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 kwalifikujące do uznania go za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą.

W takiej sytuacji dostawa wskazanej we wniosku nieruchomości kwalifikuje tę czynność jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych.

Wnioskodawca twierdzi, iż podjęte przez niego działania nie są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie mniej to właśnie te działania są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca nabył nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich dla celów zarobkowych.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż podjęto działania wskazujące na zamiar wykorzystywania nabytych nieruchomości jako przedmiotu działalności gospodarczej, a zatem indywidualna sprzedaż działki przemysłowo-produkcyjnej nr 8 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca stanie się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. W myśl ust. 1 pkt 9 przywołanego wyżej art. 43 ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym dostawa gruntów niezabudowanych budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według 22% stawki. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami innymi niż budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, np. gruntami rolnymi czy leśnymi, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

Wnioskodawca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazuje, iż zamierza dokonać sprzedaży działek, które zgodnie z planem miejscowym posiadają przeznaczenie pod działalność produkcyjno-przemysłową (90%) oraz częściowo (ok. 10%) pod uprawy polowe.

Podsumowując w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz przestawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że zachowania Wnioskodawcy jednoznacznie wyczerpują znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podejmowanej w celach zarobkowych. Tym samym, planowana przez Wnioskodawcę, dostawa gruntu, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nawet jeśli ma ona charakter jednorazowy. Jednakże część dostawy ww. gruntu nieprzeznaczonego pod zabudowę, obejmująca tereny pod uprawy polowe (10%) będzie korzystać ze zwolnienia z tego podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast dostawa przedmiotowego gruntu w części stanowiącej teren pod zabudowę (teren produkcyjno-przemysłowy 90%), zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 22%.

Podkreślić ponadto należy, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) cytowanej ustawy, zwolnienia od podatku, wskazanego w ust. 1 i ust. 9 tego artykułu, nie stosuje się do podmiotów dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Oznacza to, że w przypadku, gdy Wnioskodawca dokona sprzedaży terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, zobowiązany będzie do opodatkowania tych transakcji, także wtedy, gdy osiągnięty obrót z tego tytułu nie przekroczy równowartości 50.000 zł.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jedynie do Wnioskodawcy - Pana.

Zaznacza się, iż dla małżonki Wnioskodawcy, która wniosła do tut. organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 11 maja 2009 r., zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna rozstrzyga tylko w kwestii wyczerpująco przedstawionego we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo stwierdzić należy, że powołane we wniosku orzeczenia NSA i WSA nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Zatem powołane wyroki: NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt: I FPS 3/07, I FSK 889/07, NSA z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 258/07 (nie publ.); 15 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 1855/07, (nie publ.); 28 marca 2008 r., sygn. akt 475/07, (nie publ.); 7 lutego 2008 r., sygn. akt 1818/07, nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Tutejszy organ zwraca również uwagę na fakt, iż organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej stosują w pierwszej kolejności przepisy krajowego prawa podatkowego. Jednakże odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecht A Finanzamt Ulzen należy stwierdzić, że zapadł on również w indywidualnej sprawie podatnika oraz w zupełnie odmiennym stanie faktycznym, bowiem dotyczył kwestii związanej z opodatkowaniem sprzedaży hotelu, w którym znajdowała się też zajmowana przez właściciela część mieszkalna. Część ta była traktowana przez podatnika jako jego majątek prywatny, niewchodzący w skład przedsiębiorstwa. Sprzedając hotel, podatnik naliczył podatek VAT wyłącznie od części hotelowej. W wyroku tym ETS stanął na stanowisku, że jeżeli podatnik, w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy VAT, sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na cele osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części, nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT. Nie można jednakże pominąć faktu, że w ww. wyroku ETS wskazał również, iż "podatnik musi jednak w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystania części nieruchomości w ramach majątku osobistego".

W świetle powyższego wskazany wyrok ETS nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Ponadto z ww. wyroku ETS wynika również, iż "podatnik musi jednak w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystania części nieruchomości w ramach majątku osobistego".

Tut. organ nie jest organem uprawnionym do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które miałoby na celu stwierdzenie, czy w całym okresie posiadania danej nieruchomości służyła ona zaspokojeniu osobistych potrzeb Wnioskodawcy. Organ podatkowy nie może w tym względzie zastępować Wnioskodawcy - nie jest on bowiem uprawniony ani do zakreślania granic stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ani do ustalania we własnym zakresie, czy podany przez Wnioskodawcę stan faktyczny odpowiada stanowi rzeczywistemu.

To składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej na mocy przepisu art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jeśli zatem Strona podnosi, że dochodzi do sprzedaży majątku prywatnego, osobistego osoby fizycznej, który nie jest i nie był związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą - powyższe powinno znajdować uzasadnienie w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Należy jednak zauważyć, iż Wnioskodawca nie wykazał we wniosku, aby przedmiotowa nieruchomość w całym okresie jej posiadania w jakikolwiek sposób była i miałaby być wykorzystywana dla celów osobistych. Nie można zatem uznać, aby opisane działania podejmowane były przez Wnioskodawcę wyłącznie dla realizacji prawa do rozporządzania swoim majątkiem osobistym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.