IBPP1/443-45/09/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2009 r. (data wpływu 13 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 marca 2009 r. (data wpływu 3 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur zakupu samochodów oraz z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do tych samochodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur zakupu samochodów oraz z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do tych samochodów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 31 marca 2009 r. (data wpływu 3 kwietnia 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-45/09/AS z dnia 23 marca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest emisja ogólnopolskiego programu radiowego. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług "czynnym", mającym siedzibę na terytorium kraju.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywała na przestrzeni ostatnich lat samochody, które wykorzystywane były/są w ramach działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (tj. do wykonywania czynności opodatkowanych VAT).

Wśród wspomnianych samochodów (zarówno o ładowności większej niż 500 kg jak i o ładowności do 500 kg) są takie, które według przepisów art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu sprzed, jak i po 22 sierpnia 2005 r.) zostały uznane za pojazdy, których nabycie uprawnia do odliczenia jedynie części podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej zakup samochodu.

W konsekwencji, w odniesieniu do omawianych samochodów Spółka w dotychczas składanych deklaracjach VAT-7 dokonywała odliczenia jedynie części podatku VAT naliczonego określonego na fakturach otrzymanych od kontrahentów (odpowiednio 50% nie więcej niż 5.000 zł bądź 60% nie więcej niż 6.000 zł w zależności od momentu dokonywania odliczenia pod rządami odpowiednich przepisów ustawy o VAT). Ponadto, Spółka nie odliczała podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu wskazanych wyżej samochodów.

Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest uzyskanie stanowiska Ministra Finansów w sprawie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup wszystkich samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej, tzn. zarówno samochodów, które zgodnie z homologacją są samochodami osobowymi jak również samochodów, które zgodnie z homologacją są samochodami ciężarowymi (z tzw. "kratką" lub spełniające tzw. "wzór Lisaka"). Zatem Spółka posiada homologacje producenta lub importera, z których bezspornie wynika, że są to samochody osobowe, jak również homologacje, z których bezspornie wynika, że są to samochody ciężarowe.

W odniesieniu do samochodów, które na dzień złożenia wniosku są nadal wykorzystywane przez Spółkę w działalności gospodarczej, Spółka jest w posiadaniu oryginałów dokumentów, z których wynika jak zaklasyfikowany jest dany samochód. W odniesieniu do samochodów, które zostały sprzedane przez Spółkę w okresie maj 2004 r. - marzec 2009 r. Spółka jest w posiadaniu kserokopii homologacji oraz dowodów rejestracyjnych.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 137, poz. 968) klasyfikacja zakupionych samochodów przez Spółkę jest (była) następująca:

M1 - samochody osobowe,

N1 - samochody ciężarowe.

Na dzień złożenia wniosku Spółka jest w posiadaniu oryginałów faktur potwierdzających nabycie wszystkich samochodów, jak również jest w posiadaniu oryginałów wszystkich faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych do tych samochodów.

Wnioskiem objęte zostały samochody nabywane w poniższych okresach:

Spółka informuje, że samochody objęte wnioskiem wykorzystywane były (są nadal) wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w przedmiotowym stanie faktycznym samochodów wykorzystywanych w ramach działalności opodatkowanej VAT (do wykonywania czynności opodatkowanych) oraz pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu tych samochodów, gdyż przepisy ustawy o VAT (w szczególności przepisy art. 86 ust. 3 - 7a oraz art. 88 ust. 1 pkt 3) wprowadzające ograniczenie w stosunku do podstawowego prawa podatnika podatku VAT, tj. prawa do odliczenia całego podatku naliczonego wynikającego z nabycia towarów lub usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych są sprzeczne z przepisami wspólnotowymi i w związku z tym, zdaniem Spółki, nie powinny być stosowane.

Jednocześnie, skoro polski ustawodawca nie zdecydował się na utrzymanie w przepisach o VAT ograniczeń obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych oraz podatku naliczonego związanego z paliwem do tych samochodów, pomimo przysługującego mu prawa na podstawie przepisów VI Dyrektywy (wprowadził bowiem nowe ograniczenia, sprzeczne z VI Dyrektywą), w przedstawionym przypadku jedynym ograniczeniem prawa do odliczenia podatku naliczonego są normy zawarte w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. warunek, iż nabywane towary i usługi powinny być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym oraz z uwagi na fakt, iż polski ustawodawca ustanawiając wspomniane przepisy art. 86 ust. 3 - 7a oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT wprowadzające ograniczenia w stosunku do prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie zrealizował wytycznych zawartych w ustawodawstwie europejskim, Spółka ma prawo powoływać się bezpośrednio na treść konkretnych artykułów dyrektyw Unii Europejskiej, w szczególności na art. 17 (2) VI Dyrektywy zaimplementowany w polskich przepisach o VAT we wspomnianym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT (VI Dyrektywa została zastąpiona Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. jednakże powoływane w niniejszym wniosku odniesienia do numerów poszczególnych artykułów odnoszą, się do VI Dyrektywy, która obowiązywała w momencie wejścia w życie analizowanych przepisów ustawy o VAT).

Zdaniem Spółki, wskazane powyżej podejście potwierdzają następujące argumenty:

Spółka wskazała, iż prawo wspólnotowe jest elementem systemu prawnego każdego państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej. Jest ono źródłem uprawnień dla podmiotów prawa prywatnego z państw członkowskich. Prawo wspólnotowe ma pierwszeństwo w przypadku sprzeczności z prawem krajowym (art. 91 Konstytucji RP). Jednym z typów aktów prawa wspólnotowego, stanowionego przez organy Wspólnoty Europejskiej, są dyrektywy. Na podstawie art. 249 Traktatu o Wspólnocie Europejskiej (dalej: TWE), wiążą one każde państwo członkowskie, do którego są kierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiają jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków osiągnięcia tego rezultatu. Europejska doktryna prawna wypracowała środki będące odpowiedzią na brak prawidłowej implementacji (lub nieterminową implementację) dyrektyw przez państwa członkowskie. Wynika to z faktu, że brak należytego wprowadzenia zasad określonych w dyrektywach w prawie lokalnym uniemożliwiałby jednostkom (obywatelom lub podmiotom gospodarczym) skorzystanie z ich postanowień.

Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS) aby zapewnić prawidłowe stosowanie prawa europejskiego podmiotom prawa (osobom fizycznym, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym nie posiadających osobowości prawnej) służą dwie kategorie uprawnień.

Po pierwsze, jeżeli dana dyrektywa nie została prawidłowo wdrożona przez dane państwo członkowskie, jej postanowienia mogą być stosowane bezpośrednio, jeżeli nadają podmiotom jednoznacznie określone prawa oraz są jasne, bezwarunkowe i precyzyjne.

Po drugie, w doktrynie prawa wspólnotowego wykształciła się zasada interpretacji prawa krajowego w zgodzie z brzmieniem i celem dyrektywy. Podstawą prawną dla tej koncepcji jest zasada wynikająca z art. 10 TWE, zgodnie z którym "państwa Członkowskie podejmą wszelkie właściwe środki ogólne lub szczególne, odpowiednie dla zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z TWE lub z aktów instytucji Wspólnoty. Ułatwiają one Wspólnocie wypełnianie jej zadań. Powstrzymują się one od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby narazić na niebezpieczeństwo urzeczywistnienie celów TWE."

Zatem konsekwencją bezpośredniego działania dyrektyw i interpretacji przepisów prawa krajowego w świetle treści i celu danej dyrektywy jest obowiązek organów stosujących prawo do oceny zgodności lokalnych przepisów z regulacjami dyrektyw. Dotyczy to zarówno sądów jak i organów administracyjnych. Potwierdzeniem powyższego jest wyrok C-103/88 Fratelli Costanzo SpA przeciw Gminie Mediolan, gdzie ETS stwierdził, iż w przypadku niezgodności prawa krajowego z przepisem dyrektywy zarówno sądy państwa członkowskiego jak i organy administracji tego państwa mają obowiązek bezpośredniego stosowania przepisów dyrektywy i zaniechania stosowania niezgodnych z nimi przepisów prawa krajowego.

Potwierdzają to również polskie sądy administracyjne. Zgodnie bowiem z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Warszawie z dnia 30 maja 2005 r. (sygn. III SA/Wa 492/05) "w przypadku stwierdzenia niezgodności normy prawa krajowego z normą prawa wspólnotowego sąd krajowy zobowiązany jest do niestosowania sprzecznej ze wspólnotowym porządkiem prawnym normy prawa krajowego. Obowiązek ten dotyczy również innych organów państwa członkowskiego, w tym organów administracyjnych. Dokonywanie oceny przepisów prawa krajowego w świetle postanowień prawa wspólnotowego przez organy administracyjne jest ich obowiązkiem, a uchybienie temu obowiązkowi stanowi poważne naruszenie prawa wspólnotowego, traktowane jako działanie sprzeczne z zasadą lojalności wyrażoną w art. 10 TWE i może stanowić przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej państwa".

Konsekwencja powyższego, w razie stwierdzenia niezgodności pomiędzy prawem krajowym a dyrektywą, jest obowiązek zarówno sądów jak i organów administracyjnych zastosowania przepisów dyrektywy lub, o ile to możliwe, dokonania takiej wykładni prawa krajowego, by była ona zgodna z prawem europejskim. Oznacza to, że organy podatkowe nie mogą domagać się od podatnika stosowania przepisu ustawy lub rozporządzenia w brzmieniu sprzecznym z odpowiednimi postanowieniami prawa wspólnotowego. Organ podatkowy ma zatem obowiązek nie stosować danego sprzecznego z dyrektywą przepisu.

Spółka podkreśliła, iż wspólny system podatku VAT konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Orzecznictwo ETS w pełni potwierdza zasadę, że odliczenie podatku jest fundamentalnym prawem (a nie przywilejem) podatnika wynikającym z zasady neutralności VAT, a związku z tym każdy przypadek jego ograniczenia musi wynikać wprost z przepisów prawa i to wyłącznie tych, które zostały wydane w zgodzie z przepisami dyrektyw.

Należy przy tym wskazać, iż orzecznictwo ETS podkreśla konieczność zapewnienia jednolitego systemu VAT w państwach członkowskich, zwłaszcza w zakresie prawa do odliczenia podatku i wyłączeń oraz ograniczeń tego prawa. Jak stwierdził ETS m.in. w sprawach 268/83 Rompelman i C-317/94 Elida Gibbs Ltd wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, a wszelkie ograniczenia tego prawa mogą być dokonywane jedynie we wskazanych w dyrektywach sytuacjach i na mocy specjalnych procedur (np. sprawa C-62/93 BP Soupergaz, C-177/99 Ampafrance S.A.). Ewentualne wprowadzenie jakichkolwiek ograniczeń w prawie podatnika do odliczenia podatku VAT bez zastosowania (1) tzw. zasady stand still (wyrażonej w art. 17 (6) VI Dyrektywy) bądź (2) środka specjalnego należy uznać za niezgodne z przepisami wspólnotowymi.

W rezultacie, każdy przypadek ograniczenia prawa do odliczenia podatku musi wynikać wprost z przepisów i to wyłącznie tych, które zostały wydane w zgodzie z przepisami dyrektyw unijnych.

Ograniczenia prawa do odliczenia VAT, jako wyjątek od zasady neutralności, zostały ściśle wskazane przede wszystkim w art. 17 (2) oraz 17 (6) VI Dyrektywy.

Zgodnie z art. 17 (2) VI Dyrektywy "w zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do celów transakcji opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku przypadającego do zapłaty: (a) podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego na terytorium kraju od towarów lub usług dostarczonych lub które mają być dostarczone podatnikowi przez innego podatnika <...>." Odzwierciedleniem powyższej regulacji jest m.in. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowiący, iż "w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi <...> przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego <...>."

Dodatkowo, Spółka wskazała, iż zgodnie z tzw. klauzulą stałości (stand still) wyrażoną w art. 17 (6) VI Dyrektywy "przed upływem nie więcej niż czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej Dyrektywy, Rada, działając jednomyślnie na podstawie propozycji Komisji, podejmie decyzję odnośnie rodzaju wydatków, od których nie przysługuje odliczenie podatku od wartości dodanej.

W żadnym przypadku odliczenie podatku od wartości dodanej nie przysługuje od wydatków, które nie są wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na dobra luksusowe, relaks lub rozrywkę. Do czasu wejścia w życie powyższych zasad, Państwa Członkowskie mogą utrzymać (z ang. "may retain" - przyp. Spółki) wszelkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy".

Mając na uwadze powyżej cytowany przepis, Spółka zwróciła uwagę, iż w angielskiej wersji VI Dyrektywy jest mowa o możliwości utrzymania wszelkich wyłączeń przewidzianych (tj. faktycznie stosowanych, obowiązujących) w prawie krajowym (przy czym angielskie brzmienie tego przepisu w Dyrektywie zawiera sformułowanie "provided for" rozumiane jako "uwzględnione" nie zaś sformułowanie "anticipated" jako "przewidziane/możliwe do przewidzenia"). Nietrafnym jest zatem, zdaniem Spółki, ewentualne twierdzenie, że ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodów bądź zakupem paliw do tych samochodów istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy. Zdaniem Spółki, polski ustawodawca mógł utrzymać jedynie te ograniczenia, które były przewidziane - tj. które były faktycznie stosowane, obowiązujące - w prawie krajowym w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy. W przypadku natomiast ograniczeń prawa do odliczenia podatku VAT wprowadzonych ustawą o VAT z dniem 1 maja 2004 r. warunek rzeczywistego stosowania w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy nie został spełniony.

Ponadto, zgodnie z literalnym brzmieniem przywołanego powyżej drugiego akapitu art. 17 (6) VI Dyrektywy, Państwa Członkowskie mogły jedynie utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Dniem tym w przypadku Polski był 1 maja 2004 r. Polska wprowadziła jednak nowe przepisy, rozszerzające zakres wyłączeń prawa do odliczenia z mocą obowiązującą od 1 maja 2004 r. (a więc z formalnego punktu widzenia równocześnie z wejściem w życie VI Dyrektywy.). Zdaniem Spółki, wprowadzenie ograniczeń w prawie do odliczenia podatku dokładnie w dniu, w którym zaczyna obowiązywać prawo wspólnotowe, stanowi nadużycie uprawnień przyznanych Państwu Członkowskiemu tym przepisem. Przemawia za tym konsekwentna linia wykładni wspomnianego przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy w orzecznictwie ETS. W sprawie C-409/99 Metropol, w par. 48 ETS dokonał następującej wykładni celu powyższej regulacji: "celem tego przepisu jest zezwolenie Państwom Członkowskim, do czasu stworzenia przez Radę wspólnotowego systemu wyłączeń prawa do odliczenia VAT, utrzymania w mocy wszelkich zasad prawa krajowego wyłączających prawo do odliczenia, które były rzeczywiście stosowane przez władze publiczne na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy." Podobne stanowisko zaprezentował Rzecznik Generalny Jacobs w opinii z dnia 13 listopada 1997 r. w sprawie C-43/96 Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej. W punkcie 21 stwierdza on, że," (...) jak już wyjaśniałem, z tekstu oraz historii legislacyjnej art. 17 (6), jak również z projektów przedkładanych przez Komisję na mocy pierwszego zdania tego przepisu, wyraźnie wynika, że z uwagi na to, iż brak dotychczas wspólnych zasad odliczania VAT od pojazdów osobowych i pasażerskich oraz do czasu przyjęcia takich zasad, Państwa Członkowskie są uprawnione do zachowania wszystkich wyłączeń w tym zakresie, które stosowały w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy". Podobny pogląd podziela Rzecznik Generalny Gelhoed w swojej opinii z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawach C-345/99 i C-40/00. W punkcie 46 stwierdza on, że "po pierwsze należy wskazać na fakt, iż zakres uprawnień krajowych do skorzystania z drugiego akapitu art. 17 (6) jest ograniczony do przyjęcia zasad krajowych ograniczających prawo do odliczenia VAT co najwyżej w zakresie, w jakim zasady te już istniały w danym Państwie Członkowskim w momencie wejścia w życie dyrektywy."

W dniu 22 grudnia 2008 r. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał orzeczenie w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie, w którym orzekł, że: "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem."

Spółka zauważa, że w przypadku omawianej zmiany, jak stwierdzono powyżej warunek rzeczywistego stosowania nie był spełniony, ponieważ przedmiotowe przepisy nie były w ogóle stosowane w chwili wejścia w życie dyrektywy (w praktyce omawiane ograniczenia co do odliczenia podatku naliczonego weszły w życie dokładnie w tym samym momencie, co VI Dyrektywa).

Wprowadzając nowe ograniczenia dotyczące odliczania VAT od zakupu samochodów (ich leasingu) i zakupu paliw do tych samochodów od 1 maja 2004 r. Polska naruszyła przepisy VI Dyrektywy (również dalsze zmiany dotyczące odliczania VAT od zakupu samochodów i zakupu paliw do tych samochodów wprowadzone 22 sierpnia 2005 r., które w dalszym stopniu zmieniły sytuację podatników w omawianym zakresie również nie są zgodne z zasada stand still wyrażona w art. 17 (6) VI Dyrektywy, co potwierdził wyrok ETS w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie, w punkcie 43 ww. wyroku).

Jednocześnie w związku z faktem, iż nie zostały zachowane "dotychczasowe" rzeczywiście stosowane ograniczenia (wynikające z brzmienia przepisów "starej" ustawy o VAT), zdaniem Wnioskodawcy uzasadniona jest konkluzja, iż począwszy od 1 maja 2004 r. nie obowiązują żadne ograniczenia dotyczące odliczania VAT od zakupu samochodów i zakupu paliw do tych samochodów (poza ogólnymi zasadami związanymi z odliczaniem VAT naliczonego wynikającymi z ustawy o VAT).

Dodatkowo, Spółka zauważa, iż konsekwencja klauzuli stałości wyrażonej w art. 17 (6) VI Dyrektywy jest zakaz wprowadzania - po wejściu w życie VI Dyrektywy - nieistniejących wcześniej ograniczeń prawa do odliczenia, z wyjątkiem sytuacji, gdy Państwo członkowskie czyni tak w drodze wprowadzenia środka specjalnego. Omawiane regulacje dotyczące ograniczenia prawa do odliczenia VAT związanego z zakupem samochodów osobowych oraz paliw do tych samochodów nie mogą być postrzegane jako regulacje o charakterze środków specjalnych, o których mowa w art. 27 (1) VI Dyrektywy. Artykuł ten przewiduje, iż "Rada działając jednomyślnie na podstawie propozycji Komisji może upoważnić każde z Państw Członkowskich do wprowadzenia środków specjalnych, stanowiących wyjątek od przepisów niniejszej Dyrektywy, w celu uproszczenia procedury naliczania podatku lub zapobieżenia pewnym rodzajom uchylania się lub unikania opodatkowania". Warto zwrócić uwagę, iż przepis ten określa procedurę, która musi zostać wyczerpana, aby taki środek specjalny mógł znaleźć zastosowanie. Jednocześnie, w traktacie akcesyjnym Polska nie zagwarantowała sobie możliwości wprowadzenia tego środka specjalnego.

Mając na uwadze powyższe uwagi dotyczące możliwości stosowania (1) tzw. zasady stand still (wyrażonej w art. 17 (6) VI Dyrektywy) oraz (2) środka specjalnego, zdaniem Spółki wynikające z art. 86 ust. 1, 3 - 7a oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem niektórych samochodów oraz paliw do tych samochodów należy uznać za niezgodne z przepisami wspólnotowymi.

Dodatkowo, Spółka wskazała, iż przepisy dotyczące ograniczenia prawa do odliczenia VAT wynikającego z faktur dokumentujących zakup paliwa uregulowane w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT były przedmiotem orzeczeń polskich sądów administracyjnych. W orzeczeniach tych wskazywano już wielokrotnie na niezgodność omawianych przepisów ustawy o VAT z przepisami prawa wspólnotowego.

Przykładem może być m.in. orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 4. kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1852/06 i z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1892/07, orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 263/08, orzeczenie WSA w Bydgoszczy z dnia 27 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Bd 763/07 oraz orzeczenie WSA w Rzeszowie z dnia 13 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 284/08.

Na szczególną uwagę zasługuje orzeczenie WSA w Krakowie z dnia 17 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 603/06 w którym stwierdzono, iż "przyjęta przez Rzeczpospolitą Polską technika legislacyjna przy implementacji VI Dyrektywy, polegająca na zastąpieniu dotychczasowych ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego ograniczeniami tego samego typu, ale określonymi w oparciu o inne kryteria, co w sposób faktyczny zmniejszyło zakres prawa podatników do odliczania podatku naliczonego w porównaniu do okresu sprzed wejścia w życie VI Dyrektywy, powoduje, że podatnicy mogą powołując się bezpośrednio na art. 17 (2) VI Dyrektywy odliczać podatek naliczony przy zakupach paliwa od środków transportu wykorzystywanych przy opodatkowanej działalności gospodarczej niezależnie od ograniczeń prawa krajowego zawartych w art. 86 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz niezależnie od granic takich ograniczeń wyznaczonych przez uchylone przepisy art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z 6 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym."

Zdaniem Spółki, pomimo faktu, iż przytoczone powyżej orzeczenia dotyczyły podatku naliczonego przy nabyciu paliw, podobną konkluzję wysnuć można w stosunku do odliczalności podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wszelkich samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności opodatkowanej.

Mając na uwadze przedstawione powyżej uwagi, Spółka stoi na stanowisku, iż w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Spółka posiada prawo do odliczenia:

* pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów wykorzystywanych w ramach działalności opodatkowanej VAT (w tym samochodów, o których mowa w art. 86 ust. 1, 3 - 7a ustawy o VAT);

* pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu wyżej wskazanych samochodów wykorzystywanych w ramach działalności opodatkowanej VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków gdy odsprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500kg.

Powyższe regulacje obowiązywały do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Od dnia 1 maja 2004 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Kwestię odliczania podatku naliczonego od zakupionych samochodów oraz paliwa do nich uregulowano w przepisie art. 86 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 86 ust. 1 tej ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg,

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie ww. decyzji nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się także za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Ponadto art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2005 r. - stanowił, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy.

Z dniem 22 sierpnia 2005 r. ustawa z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadziła nowe brzmienie przepisów dotyczących zasad rozliczania podatku naliczonego przy nabyciu samochodów i tym samym nabyciu paliw do tychże samochodów (zmiana m.in. art. 86 i art. 88 ustawy o podatku VAT).

I tak, stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł.

Stosownie do ust. 4 ww. art. 86, przepis ust. 3 nie dotyczy:

Ponadto zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów usług - w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle powyższego ograniczeń przy odliczaniu podatku naliczonego zarówno z tytułu nabycia pojazdów, jak i z tytułu zakupu paliwa wykorzystywanego do ich napędu, nie stosuje się do pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, spełniających określone wymagania. Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT).

Z powyższych uregulowań wynika, że na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu osobowego, jak również nie było możliwe odliczanie podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do takiego samochodu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przepisy ustawy o VAT obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. przewidywały dla podatników korzystniejsze rozwiązanie w przypadku nabycia samochodów osobowych, bowiem w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. możliwe było odliczenie podatku naliczonego w wysokości 50% kwoty podatku określonej na fakturze kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł. Natomiast od dnia 22 sierpnia 2005 r. kwota odliczenia jeszcze uległa zwiększeniu, mianowicie kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł.

Na gruncie bowiem, jak już wskazano wyżej, przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych jak i paliwa do tych samochodów w ogóle nie przysługiwało.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE.L2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG, Dz. Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości dokonując wykładni art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy Rady, stwierdził, że przepis ten stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

W świetle powyższego oraz wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o., zważyć należy, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004 r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia (które mu przysługiwało zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004 r. lub w dniu 1 maja 2004 r.), podatnikowi - zgodnie z ww. wyrokiem ETS - przysługuje prawo do odliczenia podatku (przez dokonanie korekty rozliczenia) bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Koniecznym jest wskazanie, iż powołany wyrok ETS dotyczy wyłącznie odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa, a nie wypowiada się na temat pełnego odliczenia od zakupu samochodów spełniających warunki wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Zważywszy jednak na fakt, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT regulujący prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa zawiera odwołanie do art. 86 ust. 3 ww. ustawy - czyli do przepisów określających katalog pojazdów, przy zakupie których podatnikowi przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia. Zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa jest nierozerwalnie związane z uregulowaniami art. 86 ust. 3 oraz art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, a wręcz kształtowane zależnie od postanowień przyjętych w tych przepisach.

Wobec powyższego przyjąć należy, iż skoro Trybunał uznał za naruszenie klauzuli stałości zmianę przepisów regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa to tym samym zmiana przepisów kształtujących zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu pojazdów samochodowych (dokonana na podstawie tej samej ustawy zmieniającej, w tym samym trybie i czasie) również odbyła się z naruszeniem klauzuli stałości.

Zatem przedstawione wyżej wyjaśnienia dotyczące prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych odpowiednio dotyczą również możliwości odliczania, zgodnie z art. 86 ww. ustawy o VAT podatku naliczonego z tytułu nabycia lub importu pojazdów samochodowych oraz nabycia usług, zgodnie z umową najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są pojazdy samochodowe. Oznacza to, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w przypadku pojazdów samochodowych, o których mowa co do zasady w ww. pkt 2 wyjaśnień dokonanych w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż głównym przedmiotem działalności Spółki jest emisja ogólnopolskiego programu radiowego. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług "czynnym", mającym siedzibę na terytorium kraju.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywała na przestrzeni ostatnich lat samochody, które wykorzystywane były/są w ramach działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (tj. do wykonywania czynności opodatkowanych VAT).

Wśród wspomnianych samochodów (zarówno o ładowności większej niż 500 kg jak i o ładowności do 500 kg) są takie, które według przepisów art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu sprzed, jak i po 22 sierpnia 2005 r.) zostały uznane za pojazdy, których nabycie uprawnia do odliczenia jedynie części podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej zakup samochodu.

W konsekwencji, w odniesieniu do omawianych samochodów Spółka w dotychczas składanych deklaracjach VAT-7 dokonywała odliczenia jedynie części podatku VAT naliczonego określonego na fakturach otrzymanych od kontrahentów (odpowiednio 50% nie więcej niż 5.000 zł bądź 60% nie więcej niż 6.000 zł w zależności od momentu dokonywania odliczenia pod rządami odpowiednich przepisów ustawy o VAT). Ponadto, Spółka nie odliczała podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu wskazanych wyżej samochodów.

Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest uzyskanie stanowiska Ministra Finansów w sprawie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup wszystkich samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej, tzn. zarówno samochodów, które zgodnie z homologacją są samochodami osobowymi jak również samochodów, które zgodnie z homologacją są samochodami ciężarowymi (z tzw. "kratką" lub spełniające tzw. "wzór Lisaka"). Zatem Spółka posiada homologacje producenta lub importera, z których bezspornie wynika, że są to samochody osobowe, jak również homologacje, z których bezspornie wynika, że są to samochody ciężarowe.

W odniesieniu do samochodów, które na dzień złożenia wniosku są nadal wykorzystywane przez Spółkę w działalności gospodarczej, Spółka jest w posiadaniu oryginałów dokumentów, z których wynika jak zaklasyfikowany jest dany samochód. W odniesieniu do samochodów, które zostały sprzedane przez Spółkę w okresie maj 2004 r. - marzec 2009 r. Spółka jest w posiadaniu kserokopii homologacji oraz dowodów rejestracyjnych.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 137, poz. 968) klasyfikacja zakupionych samochodów przez Spółkę jest (była) następująca:

M1 - samochody osobowe,

N1 - samochody ciężarowe.

Na dzień złożenia wniosku Spółka jest w posiadaniu oryginałów faktur potwierdzających nabycie wszystkich samochodów, jak również jest w posiadaniu oryginałów wszystkich faktur dokumentujących nabycie paliw silnikowych do tych samochodów.

Wnioskiem objęte zostały samochody nabywane w poniższych okresach:

Spółka informuje, że samochody objęte wnioskiem wykorzystywane były (są nadal) wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem z opisu przedmiotowej sprawy wynika, iż przed 1 maja 2004 r. Wnioskodawca nabył samochody osobowe oraz samochody ciężarowe z tzw. "kratką". Również od 1 maja 2004 r. do nadal nabywa na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT zarówno samochody osobowe jaki i samochody ciężarowe spełniające "zwór Lisaka" (nabyte w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.) oraz samochody ciężarowe o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t nabyte w okresie od dnia 22 sierpnia 2005 r.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż zmiana przepisów regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego wprowadzona z dniem 1 maja 2004 r. ustawą o VAT spowodowała w konkretnej sytuacji Wnioskodawcy ograniczenie zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodów, które przysługiwało mu bez ograniczeń zgodnie z przepisami obowiązującymi do dnia 30 kwietnia 2004 r., lecz jedynie w przypadku nabycia pojazdów samochodowych, posiadających odpowiednie dokumenty (w szczególności dowód rejestracyjny, świadectwo homologacji producenta lub importera wymagane dla danego rodzaju samochodu) potwierdzające, że są to samochody inne niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg.

W konsekwencji powyższego uznać należy, iż Wnioskodawcy, po dniu 30 kwietnia 2004 r. przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, pod warunkiem posiadania przez Wnioskodawcę stosownych dokumentów potwierdzających status tych samochodów jako samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg. Tym samym Wnioskodawcy przysługuje również prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa jedynie do samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg pod warunkiem posiadania przez Wnioskodawcę stosownych dokumentów potwierdzających status tych samochodów jako samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg.

Natomiast odnosząc powyższe do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując nabycia samochodów osobowych, może skorzystać wyłącznie z częściowego prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. w okresie od 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. w kwocie 50% nie więcej niż 5000 zł, a od dnia 22 sierpnia 2005 r. do nadal w kwocie 60% nie więcej niż 6000 zł. Jednocześnie Wnioskodawca nie ma w ogóle prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do napędu takich samochodów.

Wobec powyższego należy jeszcze raz podkreślić, że w odniesieniu do samochodów osobowych jak i paliw nabywanych do tych samochodów, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r.), podatnikom nie przysługiwało w ogóle prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wprowadzenie zatem od dnia 1 maja 2004 r. możliwości odliczenia podatku naliczonego w wysokości 50%, nie więcej niż 5000 zł (zwiększonej później do 60%, nie więcej niż 6000 zł) stanowiło zmniejszenie, a nie zwiększenie ograniczeń w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego.

Reasumując Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku VAT naliczonego przy zakupie samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, pod warunkiem potwierdzenia takiego statusu samochodu odpowiednimi dokumentami, a w konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów mieszczących się w tak określonej kategorii.

Wnioskodawcy natomiast nie przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku VAT naliczonego przy zakupie samochodów osobowych jak i paliwa do tych samochodów.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.