IBPP1/443-435/13/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2013 r. (data wpływu 16 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy udostępnienie pracownikom za częściową odpłatnością usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 16 maja 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z dnia 10 maja 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy udostępnienie pracownikom za częściową odpłatnością usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną Województwa M. działającą w formie jednostki budżetowej, która zatrudnia pracowników. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca jako pracodawca zobowiązany do utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - taki fundusz ma utworzony. Zgodnie z obowiązującym Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - środki Funduszu przeznacza się między innymi na finansowanie działalności sportowo-rekreacyjnej (Karty M.). Ponadto regulamin stanowi, iż świadczenia udzielane są na wniosek osób uprawnionych i mogą być realizowane tylko do wysokości zgromadzonych środków. Środki przyznane pracownikowi w ramach działalności sportowo-rekreacyjnej zostaną przeznaczone na częściowe sfinansowanie zakupu Karty M., w zależności od kwoty dofinansowania. Osoba wskazana przez pracodawcę prowadzi odrębną ewidencję kart M. wydanych pracownikom.

Wnioskodawca bierze udział w programie Karta M. - stanowiącym program świadczeń z zakresu sportu i rekreacji, który oferuje firma "B. S. S.A".

W ramach programu Karty M. pracownicy Wnioskodawcy otrzymują imienne identyfikatory (kartę M.) - zapewniające nielimitowany dostęp do wskazanych na stronie internetowej obiektów sportowych, tj. klubów fitness, pływalni itp. w całym kraju.

Zgodnie z zasadami programu Karta M. jest kartą imienną i nie może być udostępniana innym osobom. Z kart tych nie można korzystać w celach zarobkowych.

Koszty Karty częściowo są pokrywane z utworzonego przez Wnioskodawcę zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a częściowo przez pracownika. O kosztach takiej Karty oraz o wysokości dofinansowania pracownik jest informowany indywidualnie. Kwota dofinansowania uzależniona jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. Złożenie wniosku o dofinansowanie do Karty M. jest jednoczesnym przystąpieniem do programu. Pracownik zostaje poinformowany przez pracodawcę o wysokości dofinansowania oraz okresie użytkowania karty, który jest tożsamy z terminem dofinansowania do Karty. Opłata za Kartę w części finansowanej przez pracownika jest potrącana z wynagrodzenia pracownika zgłaszającego chęć udziału w programie za jego pisemną zgodą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej powyżej sytuacji udostępnienie pracownikom usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych winno być opodatkowane podatkiem od towarów i usług przez Wnioskodawcę, a jeśli tak to czy winno być opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości obliczonej od całej wartości usług, czy też tylko od ich części, tj. w zakresie w jakim partycypuje w ich opłaceniu pracownik.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej powyżej sytuacji udostępnienie pracownikom usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w tym także w części, w której koszt tych usług pokrywa pracownik.

Wnioskodawca zauważa, że brak jest podstaw, aby uznać, że czynności podejmowane przez pracodawcę w warunkach zdeterminowanych przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych są czynnościami podejmowanymi przez niego w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że nie jest on podatnikiem tego podatku. Powyższe odnieść należy zarówno do sytuacji, gdy dane świadczenie jest w całości finansowane ze środków ZFŚS, albowiem pracodawca występuje jedynie w roli administratora tych środków, nie zaś jego dysponenta, jak i do sytuacji, gdy świadczenie to współfinansuje beneficjent, tj. osoba uprawniona do korzystania z Funduszu, albowiem udziału i zaangażowania osoby uprawnionej we współfinansowaniu świadczenia nie można kwalifikować, jako świadczenia wzajemnego uzyskiwanego z Funduszu, co oznacza, że nie stanowi ono wynagrodzenia dla pracodawcy i nie ma tym samym cechy odpłatności, stanowiącej warunek i kryterium kwalifikowania świadczenia z Funduszu, jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, iż powyższe stanowisko wyraził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 1 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 917/10, a także Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 18 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 91/10, z dnia 2 września 2008 r. sygn. akt I FSK 1076/07, z dnia 17 września 2010 r. sygn. akt I FSK 1491/09, z dnia 15 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1511/09, z dnia 22 października 2010 r. sygn. akt I FSK 1727/09 wskazując, iż podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Czynności te dokonywane są nieodpłatnie. Podatnik ponosi koszty związane z administrowaniem funduszem, nie pobierając z tego tytułu wynagrodzenia. W orzecznictwie ETS podkreśla się element dochodowości (odpłatności) jako element konieczny uznania działalności podatnika za działalność gospodarczą. Całkowity brak odpłatności eliminuje podmiot z systemu VAT, który obejmuje działalność gospodarczą, a nie wszelką działalność (por. wyrok w sprawie Staatssecretaris van Financien a Hong-Kong Trade Development Council, a także komentarz do art. 15 ustawy o VAT) - konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie pracownikom usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w tym także w części, w której koszt tych usług pokrywa pracownik, albowiem udostępnienie to ma charakter czynności z zakresu nieodpłatnego administrowania zakładowym funduszem świadczeń socjalnych, a Wnioskodawca będący pracodawcą zobowiązanym przepisami ustawy do posiadania i administrowania takim funduszem nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. (W. Maruchin, VAT. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2005, wyd. II). Ten element również świadczy o tym, że podmiot dokonując czynności związanej z funduszem socjalnym nie wykonuje w tym zakresie czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podmiot administrujący środkami funduszu nie może zostać uznany za podatnika podatku od wartości dodanej. W tym stanie rzeczy, w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy VAT, jak również przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, oceniając pozycję prawnopodatkową podmiotu administrującego tym funduszem, należy uznać, że podmiot administrujący funduszem nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie pracownikom usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w tym także w części, w której koszt tych usług pokrywa pracownik, albowiem udostępnienie to ma charakter czynności z zakresu nieodpłatnego administrowania zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a Wnioskodawca będący pracodawcą zobowiązanym przepisami ustawy do posiadania i administrowania takim funduszem nie działa jako podatnik podatku od towarowi usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że zawarta w nim definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ww. ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną działającą w formie jednostki budżetowej, która zatrudnia pracowników. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca jako pracodawca zobowiązany do utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - taki fundusz ma utworzony. Zgodnie z obowiązującym Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - środki Funduszu przeznacza się między innymi na finansowanie działalności sportowo-rekreacyjnej (Karty M.). Ponadto regulamin stanowi, iż świadczenia udzielane są na wniosek osób uprawnionych i mogą być realizowane tylko do wysokości zgromadzonych środków. Środki przyznane pracownikowi w ramach działalności sportowo-rekreacyjnej zostaną przeznaczone na częściowe sfinansowanie zakupu Karty M., w zależności od kwoty dofinansowania. Osoba wskazana przez pracodawcę prowadzi odrębną ewidencję kart M. wydanych pracownikom.

Wnioskodawca bierze udział w programie Karta M. - stanowiącym program świadczeń z zakresu sportu i rekreacji, który oferuje firma "B. S. S.A".

W ramach programu Karty M. pracownicy Wnioskodawcy otrzymują imienne identyfikatory (kartę M.) - zapewniające nielimitowany dostęp do wskazanych na stronie internetowej obiektów sportowych, tj. klubów fitness, pływalni itp. w całym kraju.

Zgodnie z zasadami programu Karta M. jest kartą imienną i nie może być udostępniana innym osobom. Z kart tych nie można korzystać w celach zarobkowych.

Koszty Karty częściowo są pokrywane z utworzonego przez Wnioskodawcę zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a częściowo przez pracownika. O kosztach takiej Karty oraz o wysokości dofinansowania pracownik jest informowany indywidualnie. Kwota dofinansowania uzależniona jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. Złożenie wniosku o dofinansowanie do Karty M. jest jednoczesnym przystąpieniem do programu. Pracownik zostaje poinformowany przez pracodawcę o wysokości dofinansowania oraz okresie użytkowania karty, który jest tożsamy z terminem dofinansowania do Karty. Opłata za Kartę w części finansowanej przez pracownika jest potrącana z wynagrodzenia pracownika zgłaszającego chęć udziału w programie za jego pisemną zgodą.

W tym miejscu wskazać należy, iż obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 592 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o ZFŚS.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych przeznaczony jest na jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ww. ustawy o ZFŚS, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Artykuł 3 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS wskazuje, że Fundusz tworzą, pracodawcy zatrudniający według stanu nadzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Fundusz, zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Stosownie natomiast do art. 10 i art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS, środkami Funduszu administruje pracodawca i gromadzi je na odrębnym rachunku bankowym.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz osób uprawnionych i tylko te świadczenia mogą być finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ponadto, Fundusz jest tworzony na rzecz ww. osób i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest ich kolektywnym prawem.

Analizując powyższe przepisy prawne wskazać należy, że niezależnie od wymogu wykonania danej czynności za wynagrodzeniem ustawa przewiduje, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu, jeżeli wykonywane są przez podatnika występującego w takim charakterze. Objęcie danej czynności podatkiem VAT wymaga zbadania, czy do dostawy towarów lub świadczenia usług doszło w warunkach pozwalających na uznanie, że strona transakcji, w odniesieniu do konkretnej czynności, działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z zapisów ustawy o ZFŚS wynika, że utworzenie Funduszu jest obowiązkiem Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie może wykorzystać środków zgromadzonych na ZFŚS do działalności gospodarczej jaką prowadzi. Wnioskodawca jest zobowiązany do administrowania Funduszem, który jest przeznaczony wyłącznie na działalność socjalną prowadzoną w stosunku do osób uprawnionych. Właścicielem środków, zgromadzonych na odrębnym rachunku bankowym, jest ZFŚS.

Nie można zatem przyjąć, że administrowanie przez Wnioskodawcę środkami Funduszu poprzez przyznawanie świadczeń socjalnych, jest wykonywaniem działalności gospodarczej, a Wnioskodawca z tytułu wykonywania tych czynności jest podatnikiem podatku VAT.

Samodzielność działalności gospodarczej polega na pełnej swobodzie w dysponowaniu środkami należącymi do podatnika, a środki zgromadzone na rachunku Funduszu są środkami należącymi do pracowników a nie do pracodawcy. Pracodawca, w tym przypadku Wnioskodawca, jedynie nimi administruje.

W konsekwencji w przypadku zakupu towarów i usług z zamiarem ich przekazania osobom uprawnionym, finansowanych w całości ze środków ZFŚS Wnioskodawca nie występuje w charakterze podatnika VAT. Powyższe odnosi się również, do sytuacji gdy zakup towarów i usług jest finansowany częściowo z ZFŚS a częściowo ze środków własnych osób uprawnionych. W przypadku częściowego partycypowania w kosztach nabytych towarów i usług obcych przez osoby uprawnione, trudno uznać, że odpłatność czyniona przez te podmioty ma charakter wynagrodzenia za usługę Wnioskodawcy, gdyż jego usługa w tym zakresie - jako administratora Funduszu - ma charakter jedynie pośredniczenia w udostępnianiu osobom uprawnionym usługi obcej, sfinansowanej ze środków Funduszu, z tytułu, którego to działania pracodawca nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia, gdyż odpłatność osoby uprawnionej przekazywana jest na rachunek ZFŚS. Udziału i zaangażowania osoby uprawnionej we współfinansowaniu świadczenia nie można kwalifikować jako świadczenia wzajemnego uzyskiwanego z Funduszu, co oznacza, że nie stanowi ono wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.

W sytuacji opisanej w stanie faktycznym Wnioskodawca wskazuje, że dokonuje zakupu Kart M., które to karty przekazuje pracownikom w ramach realizacji działalności z zakresu sportu i rekreacji z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Karty te dofinansowane są w części z ZFŚS, pozostałą część pokrywa pracownik z własnych środków.

Należy zauważyć, iż zasady związane z tworzeniem i prowadzeniem ZFŚS jak również z przepływem środków finansowych w firmie określone są w odrębnych przepisach. Cytowany powyżej art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS stanowi, że każdy podmiot jest zobowiązany do wyodrębnienia rachunku bankowego, na którym lokowane są środki ZFŚS. Środki te stanowią odrębną masę majątkową firmy i to z nich winien być dokonywany zakup towarów i usług przeznaczonych na działalność socjalną.

Zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na przekazaniu osobom uprawnionym Kart M. uprawniających do korzystania z obiektów sportowych w ramach programu świadczeń z zakresu sportu i rekreacji, które oferuje firma "B. S. S.A", które są częściowo opłacane przez pracowników, a w pozostałej części "refundowane" ze środków ZFŚS, nie mieszczą się w zakresie pojęciowym odpłatnego świadczenia usług i w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pozostają poza zakresem obowiązywania ustawy o podatku od towarów i usług.

W niniejszej sprawie nie znajdzie zatem zastosowania cyt. przepis art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem jak wskazano powyżej Wnioskodawca w związku z zakupem i przekazaniem Kart M. nie występuje w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobligowany do dokumentowania fakturą VAT przedmiotowego przekazania kart pracownikom.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że udostępnienie pracownikom usług objętych programem Karta M. uprzednio zakupionych przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w tym także w części, w której koszt tych usług pokrywa pracownik, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto, należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.