IBPP1/443-42/12/AL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 462/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 16 stycznia 2012 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2009 r. (data wpływu 11 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostaw trzech niezabudowanych nieruchomości budowlanych - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2009 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostaw trzech niezabudowanych nieruchomości budowlanych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-821/09/AL z dnia 18 września 2009 r.

W dniu 3 listopada 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-821/09/AL uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostaw trzech niezabudowanych nieruchomości budowlanych jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 3 listopada 2009 r. znak: IBPP1/443-821/09/AL złożył skargę z dnia 8 stycznia 2010 r., w której zażądał uchylenia zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 462/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 3 listopada 2009 r. znak: IBPP1/443-821/09/AL.

Wskutek powyższego, wniosek M. z dnia 3 sierpnia 2009 r. (data wpływu 11 sierpnia 2009 r.), uzupełniony pismem z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1994 r. Wnioskodawca nabył wspólnie ze współmałżonkiem na zasadzie ustawowej wspólności majątkowej gospodarstwo rolne o powierzchni 8 ha.

Następnie w 1999 r. dokonał wspólnie ze współmałżonkiem zakupu nieruchomości gruntowej oznaczonej pod numerem 899, obręb 01, położonej w X celem powiększenia ich gospodarstwa rolnego. W gospodarstwie rolnym prowadzona była działalność rolnicza wyłącznie dla zaspokojenia potrzeb rodziny Wnioskodawcy.

W 2009 r. Wnioskodawca wspólnie ze współmałżonkiem stali się współwłaścicielami na zasadzie ustawowej wspólności majątkowej czterdziestu ośmiu działek budowlanych, powstałych z podziału nieruchomości gruntowej oznaczonej numerem działki 899, położonej w X.

Do podziału nieruchomości gruntowej oznaczonej pod numerem 899, na czterdzieści osiem samodzielnych i sąsiadujących ze sobą działek budowlanych doszło na podstawie decyzji Burmistrza Gminy i Miasta z dnia 6 stycznia 2009 r. oraz poprzedzającej ją uchwały nr XXX Rady Miejskiej z dnia 30 października 2007 r., w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze miasta (Dziennik Urzędowy Województwa z dnia 17 czerwca 2008 r., Nr XXX.

Dnia 16 lutego 2009 r. - w Kancelarii Notarialnej, Wnioskodawca wraz ze współmałżonkiem dokonali, działając poprzez pełnomocnika, sprzedaży na rzecz osób fizycznych (małżeństwa) działek gruntowych oznaczonych numerami 899/7, 899/32, które powstały w wyniku podziału ujawnionej w księdze wieczystej numer XXX działki gruntowej o numerze 899.

Dnia 30 marca 2009 r. - w Kancelarii Notarialnej w Wnioskodawca wraz ze współmałżonkiem dokonali sprzedaży na rzecz osoby fizycznej działki gruntowej nr 899/15, która powstała w wyniku podziału ujawnionej w księdze wieczystej nr XXX działki gruntowej o nr 899.

W nieodległym czasie Wnioskodawca planuje wraz ze współmałżonkiem dokonać sprzedaży następnych działek gruntowych powstałych z podziału nieruchomości oznaczonej nr 899 położonej w X, stanowiących ich współwłasność łączną na zasadzie ustawowej wspólności małżeńskiej.

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż:

wykorzystanie rolnicze tych gruntów przedstawiało się następująco:

* 1,86 ha - "stary las",

* 2,67 ha - przeznaczył pod zalesianie,

* 1,20 ha - uprawa owsa,

* 0,1 - 0,2 ha - uprawa warzyw,

* pozostały obszar stanowiły łąki i nieużytki.

Warzywa były uprawiane dla potrzeb gospodarstwa domowego, owies był wykorzystywany jako opał (piec centralnego ogrzewania z przystawką na owies).

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku z dnia 24 września 2009 r. Wnioskodawca wskazał, iż nie występował o przyznanie dopłat unijnych. Należy jednak wyjaśnić, że przedmiotowe grunty objęte są bezpośrednimi dopłatami (współmałżonek Wnioskodawcy jest beneficjentem bezpośrednich dopłat, zarejestrowanym od 2004 r.) w A pod nr ewidencyjnym XXX). Wysokość tych dopłat w latach 2004 - 2008 wyniosła 38.577,62 zł. Grunty musiały być utrzymane w dobrej kulturze rolnej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż podział nieruchomości gruntowej nr 899 jest następstwem podjęcia przez Radę Miejską w X uchwały nr XXX.

Odnośnie przyczyny sprzedaży działek Wnioskodawca wskazał, iż przy zakupie nieruchomości gruntowych w 1994 r. oraz w 1999 r. dopuszczał myśl, iż w bliżej nieokreślonej przyszłości jego dzieci będą chciały zamieszkać na zakupionych gruntach (założyć siedliska). Aktualnie - syn zamierza po zakończeniu studiów podjąć pracę i zamieszkać w K, tak więc część zakupionych nieruchomości gruntowych stała się zbędna. Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości pozwolą na sfinansowanie zakupu mieszkania dla syna (syn studiuje), będą stanowiły także pewne zabezpieczenie finansowe dla Wnioskodawcy i jego rodziny (zostaną prawdopodobnie zdeponowane na lokatach bankowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy dokonana przez Wnioskodawcę - współwłaściciela nieruchomości w dniu 16 lutego 2009 r. sprzedaż na rzecz B. i C. D. (małżeństwo) niezabudowanych nieruchomości budowlanych oznaczonych numerami działek 899/7 i 899/32 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Czy dokonana przez Wnioskodawcę - współwłaściciela nieruchomości w dniu 30 marca 2009 r. sprzedaż na rzecz W. Z. niezabudowanej nieruchomości budowlanej oznaczonej nr 899/15 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu z dnia 24 września 2009 r.) w przypadku sprzedaży przedmiotowych działek, które stanowiły majątek osobisty Wnioskodawcy i współmałżonka, Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT, a sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zakwalifikowanie działek do majątku osobistego wynika z faktu uprzedniego ich wykorzystania do działalności rolniczej prowadzonej wyłączenie w celu zaspokojenia osobistych potrzeb Wnioskodawcy i jego rodziny. Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych przeznaczonych pod zabudowę, czynności takie nie mogą być uznane za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nadto, warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, iż działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy osoba wykonująca wolny zawód. W związku z czym, w przypadku wykonania czynności sprzedaży poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, w świetle przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to czy czynność tą wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Powyższe stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. IBPP1/443-567/08/LSz (KAN-3677/4/08, KAN-6933/07/08), oraz przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, z dnia 15 października 2008 r., sygn. akt I FSK 1249/07).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 grudnia 2010 r.).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

* podwójnego opodatkowania,

* braku opodatkowania,

* zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

* powszechność opodatkowania,

* faktyczne opodatkowanie konsumpcji,

* stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 462/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach stwierdził: "Zasadniczą kwestią w rozpoznaniu sprawy, jest ustalenie czy dokonując sprzedaży przedmiotowych działek Marzena Wrońska działała w charakterze podatnika tj. wykonywała samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na jej cel lub rezultat (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004. o podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), czy też jej działanie było związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Definicja zawarta w cyt. wyżej art. 15 ustawy o p.t.u jest powtórzeniem zapisu art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państwa Członkowskich dotyczących podatków obrotowych zwanej dalej VI Dyrektywą i odpowiednio art. 9 Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L 06.347.1 z późn. zm.) dalej Dyrektywa 112 stanowiącego, że podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą, określoną w ust. 2 bez względu na cel i rezultat tej działalności.

Na tle powyższych uregulowań istotnym jest, że bycie podatnikiem łączy się z prowadzeniem działalności gospodarczej na co wskazywał również Europejski Trybunał Sprawiedliwości np. w orzeczeniu z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-32/03 (Zb.Orz. s.I-1599, pkt 19). W przypadku obrotu nieruchomościami w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 i C 181/10 Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, przywołując swoje wcześniejsze orzeczenia (teza 36), że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same w sobie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Nadto wskazał, że liczba i zakres dokonywanych transakcji nie maja znaczenia decydującego albowiem dużą liczbę transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (teza 37). Nie jest również zdaniem Trybunału decydująca długość okresu w jakim następowały transakcje sprzedaży działek ani wysokość osiągniętych przychodów albowiem elementy te mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym (teza 38). Kryterium decydującym do zaliczenia transakcji sprzedaży nieruchomości do działalności gospodarczej jest zdaniem Trybunału podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jako przykład takich działań wskazał np. działania marketingowe czy uzbrojenie terenu (teza 39-40).

4.4 Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku o interpretacje stanie faktycznym nie istniały podstawy do przyjęcia, że sprzedaż trzech działek budowlanych nie mieści się w zakresie realizacji zarządu majątkiem prywatnym.

Po pierwsze, nie sposób przyjąć, że skarżąca nabyła przedmiotową nieruchomość w celu odsprzedaży, a więc w celu wykonywania działalności w zakresie handlu nieruchomościami. Dalsze działania skarżącej, w ramach władania przedmiotową nieruchomością również nie świadczą o tym jakoby skarżąca podjęła czynności wykraczające poza zwykłe wykonywanie prawa własności. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie wynika też, aby skarżąca wykazała się inicjatywą dla przekwalifikowania gruntów z rolnych na budowlane. Gospodarując zaś majątkiem osobistym ma prawo działać w sposób zapewniający zyski.

Po drugie, nie może również stanowić argumentu dla przeciwnej oceny charakteru tych czynności, że działka nie mogła służyć dla celów osobistych ze względu na jej duży areał. Okoliczność, że z gospodarstwa rolnego posiadanego od kilkunastu lat skarżąca wydzieliła działki, jak wskazał Trybunał, nie jest decydujące dla uznania, że stała się podatnikiem VAT.

Po trzecie, kierowanie się przy sprzedaży działek celem materialnym, tj. zabezpieczeniem finansowym dla wnioskodawczyni i jej rodziny oraz lokatą kapitału wbrew twierdzeniom organu, nie świadczy jeszcze o realizacji działalności gospodarczej, a o racjonalnym gospodarowaniu majątkiem prywatnym. Ilość transakcji i ich rozmiar, jak wskazał też Trybunał, nie może również przesądzać, że działania te nie były realizowane w ramach wykonywania czynności związanych z zarządem majątkiem prywatnym. Konsekwencją zaś podziału gruntu było powstanie odrębnych przedmiotów własności, jednakże ich sprzedaż (dostawa) nie stała się przedmiotem działalności gospodarczej tylko dlatego, że transakcji było kilka.

Po czwarte, nieuprawnione jest twierdzenie, że korzystanie z dopłat unijnych wskazuje, że grunty były wykorzystywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych, co nosi znamiona działalności gospodarczej. Ich otrzymanie nie jest bowiem uzależnione od prowadzenia działalności gospodarczej a służy wyłącznie utrzymaniu gruntów w dobrej kulturze rolnej. Również przeznaczenie uzyskanych ze sprzedaży środków na zabezpieczenie bytu w przyszłości, w tym lokaty bankowe mieści się w pojęciu racjonalnego rozporządzania majątkiem prywatnym.

Po piąte, co podkreślił Trybunał, zasadnicze znaczenie dla odmiennej oceny i przypisania realizowanej sprzedaży działek cech profesjonalnego obrotu jest podjęcie przez sprzedającego "aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami". Z przedstawionego przez skarżącą stanu faktycznego nie wynika, aby takowe działania podjęła. Zainteresowana nie uatrakcyjniała sprzedawanych działek, nie dokonywała np. uzbrojenia terenu, czy też nie podejmowała działań marketingowych w związku z ich sprzedażą.

4.5 Z powyższych przyczyn w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Minister Finansów dokonał błędnej interpretacji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o p.t.u. Nie jest bowiem działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu sprzedaż majątku osobistego, co miało zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach miejsce w przedstawionym przez skarżącą stanie faktycznym. (...)

4.6 Wydając ponownie interpretację Minister Finansów uwzględni wskazaną wyżej wykładnie przepisów prawa."

Biorąc zatem pod uwagę wydany w przedmiotowej sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 462/11, stwierdzić należy, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca rozporządzał majątkiem prywatnym. Dlatego sprzedaż ta nie została dokonana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i nie można Wnioskodawcy uznać za podatnika podatku VAT z tytułu tych czynności. Sprzedaż przez Wnioskodawcę trzech niezabudowanych nieruchomości budowlanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT, a sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zauważyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie M. jako Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie dla małżonków. Jeżeli małżonek Wnioskodawcy jest zainteresowany uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej, powinien złożyć odrębny wniosek, przedstawić właściwy dla siebie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), pytanie oraz własne stanowisko w sprawie, jak również wnieść odrębną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.