IBPP1/443-399/11/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2011 r. (data wpływu 1 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2011 r. (data wpływu 25 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktur korygujących VAT do wcześniej wystawionych faktur VAT i przedłożenia w to miejsce rachunków - jest prawidłowe.

W dniu 1 marca 2011 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktur korygujących VAT do wcześniej wystawionych faktur VAT i przedłożenia w to miejsce rachunków.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 maja 2011 r. (data wpływu 25 maja 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 17 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 grudnia 2003 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług porządkowych - sprzątanie budynku. Od 31 marca 2004 r. do 31 marca 2007 r. Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT, składał do Urzędu Skarbowego co miesięczne deklaracje VAT-7 i regularnie wpłacał należny podatek VAT. Od 1 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca wybrał zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy o VAT.

Ale niestety z uwagi na to, że Wnioskodawca nie zna przepisów prawa podatkowego i z jego głębokiej niewiedzy w tym zakresie nie poinformował o tym fakcie swojego zleceniodawcy tj. "A".

Wnioskodawca nadal wystawiał na nich faktury VAT. Wnioskodawca nie wiedział również, że wystawiając faktury VAT był zobowiązany do wpłaty podatku wynikającego z tych faktur na rzecz Urzędu Skarbowego.

W listopadzie 2010 r., gdy Wnioskodawca zorientował się, że wystawia na "A" błędne faktury, niezwłocznie zgłosił się do kontrahenta, poinformował go o fakcie wybrania przez niego od 1 kwietnia 2007 r. zwolnienia z VAT i że wystawiał na niego złe faktury. Wnioskodawca będąc człowiekiem prostym ale głęboko uczciwym i mając w świadomości, że jego bezzasadne wystawienie faktur VAT wynikało z braku wiedzy podatkowej a nie z działania w złej wierze, w ciągu trzech dni pożyczył w rodzinie pieniądze i wpłacił kontrahentowi kwotę: 14.031 zł (plus należne odsetki) tytułem zwrotu kwot podatku naliczonego niesłusznie odliczonych przez "A". Całość należności otrzymywanych od kontrahenta Wnioskodawca opodatkował na zasadach ogólnych w podatku dochodowym PIT-36 od kwoty brutto. Wpłaty ww. kwoty pieniędzy Wnioskodawca dokonał 13 i 14 stycznia 2011 r. (w dwóch ratach). Kontrahent z kolei ww. kwotę wraz z odsetkami przekazał na konto Urzędu Skarbowego, korygując swój podatek naliczony, ale którą to wpłatę Wnioskodawca rozumie jako swoją wpłatę.

Jednocześnie Wnioskodawca chciał złożyć w "A" korekty minusowe faktur VAT za okres od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. i przedłożyć w to miejsce rachunki, ale kontrahent nie zgodził się na takie rozwiązanie tłumacząc, że Wnioskodawca nie był czynnym podatnikiem VAT, nie miał prawa do składania faktur VAT a tym samym nie ma prawa do złożenia korekt tych faktur i przedłożenia w zamian rachunków. W tym samym czasie Wnioskodawca złożył w urzędzie skarbowym deklaracje VAT-7 za okres od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. wraz z wykazaną kwotą podatku należnego VAT i podatku podlegającego wpłacie, bez jakichkolwiek odliczeń (art. 108 ustawy o VAT). Do tych pierwotnych deklaracji VAT-7 Wnioskodawca złożył jednocześnie korekty tych deklaracji, w których dokonał korekt in minus pierwotnie wykazanych kwot podatku należnego i kwot podatku podlegającego wpłacie, minusując te same wartości kwot. Nie posiadając dokumentów korygujących potwierdzonych przez kontrahenta - korekty deklaracji okazały się bezzasadne.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 23 maja 2011 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że w okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. był podatnikiem VAT zwolnionym.

W okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. Wnioskodawca wystawiał na Spółkę faktury VAT, które dokumentowały faktycznie wykonane przez niego czynności, tj. utrzymanie czystości i porządku w budynku mieszkalnym oraz terenów bezpośrednio przyległych do budynku.

Po dniu 30 listopada 2010 r. do chwili obecnej Wnioskodawca pozostaje podatnikiem VAT zwolnionym, nie składa deklaracji VAT-7 i nie wystawia na Spółkę faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może wystawić faktury korygujące VAT na "A" (nie będąc czynnym podatnikiem VAT) do wcześniej wystawionych przez siebie faktur VAT i czy może przedłożyć w to miejsce rachunki.

Mając niniejszą interpretację kontrahent przyjmie od Wnioskodawcy faktury korygujące i rachunki. Powyższe umożliwi Wnioskodawcy skorygowanie podatku VAT w deklaracji za okres, w którym kontrahent potwierdzi odbiór faktur korygujących.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż wystawianie przez Wnioskodawcę jako podatnika nie będącego uprawnionym do wystawiania faktur VAT nie było działaniem zamierzonym, Wnioskodawca nie działał w złej wierze a całość osiągniętych przychodów opodatkował w podatku dochodowym, skorygowanie faktur i przedłożenie w to miejsce rachunków jest zasadne i nie wywoła skutków podwójnego opodatkowania tej samej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ww. ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne (art. 96 ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 96 ust. 4 ww. ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego".

Tak więc w art. 96 ust. 4 ustawy został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na "podatników VAT czynnych" oraz "podatników VAT zwolnionych", co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw i obowiązków tych dwóch grup podatników.

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r.) podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może dopiero po upływie 3 lat, licząc od końca miesiąca, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ustawodawca w art. 106 ust. 8 powołanej ustawy upoważnił Ministra Finansów, aby w drodze rozporządzenia określił szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Wykorzystując powyższą delegację ustawową Minister Finansów w rozdziale 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 30 marca 2011 r., określił zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania oraz zasady wystawiania dokumentów korygujących. Powyższe uregulowania zostały zawarte odpowiednio w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w okresie od 1 czerwca 2005 r. do dnia 30 listopada 2008 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

Ponadto zgodnie z treścią art. 108 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

W myśl art. 108 ust. 2 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

W myśl art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że jest on adresowany do wszystkich podmiotów, niezależnie od tego, czy podmiot w nim wymieniony posiada, czy też nie, status podatnika VAT, jak również od tego, czy jest zarejestrowany jako taki podatnik oraz czy jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony.

Powyższa regulacja znajduje zatem zastosowanie do podatników VAT zwolnionych podmiotowo z podatku (także tych zwolnionych ze względu na wartość sprzedaży opodatkowanej) - każda faktura wystawiona przez tych podatników będzie fakturą w rozumieniu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Wynika stąd, że obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze na podstawie art. 108 ust. 1 powstaje przez sam fakt wystawienia faktury bez względu na to, czy osoba, która wystawiła fakturę, jest podatnikiem podatku VAT dokonującym czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Przy czym zaznaczyć należy, iż nie ma przeszkód, aby faktury, o których mowa w przytoczonym wyżej art. 108 ww. ustawy zostały skorygowane w drodze wystawienia faktury korygującej.

Podstawą do wystawienia takiej faktury jest § 14 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., pozwalający na jej wystawienie w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury (odpowiednio § 14 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. obowiązującego do dnia 30 marca 2011 r.). W sytuacji bowiem gdy bezzasadnie opodatkowano daną sprzedaż, w wystawionej fakturze niewątpliwie dopuszczono się pomyłki w cenie (objęła ona nienależny podatek) oraz w kwocie podatku.

Jak podkreślił Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-454/98 (Schmeink Cofreth AG Co. KG v. Finanzamt Borken i Manfred Strobel v. Finanzamt Esslingen), jeżeli wystawca faktury w wystarczającym czasie całkowicie wyeliminował ryzyko jakichkolwiek strat we wpływach podatkowych, zasada neutralności podatku od wartości dodanej wymaga, by podatek, który został nieprawidłowo zafakturowany, mógł być skorygowany, bez uzależniania tej korekty od warunku działania wystawcy faktury w dobrej wierze. Dlatego też, jeżeli takie ryzyko zostało wyeliminowane, korekta podatku od wartości dodanej, który został nieprawidłowo zafakturowany, nie może być uzależniona od uznania organów podatkowych.

Obowiązujące polskie przepisy - które uzależniają korektę podatku należnego u wystawcy faktury od uzyskania potwierdzenia odbioru tej faktury przez nabywcę - eliminują ryzyko strat we wpływach podatkowych. Stwierdzić zatem należy, że fakturą korygującą można dokonać korekty faktur wystawionych w trybie art. 108 ustawy.

Należy jednak podkreślić, że wystawienie faktury korygującej jest możliwe tylko w przypadku, gdy faktura taka została wystawiona przez podatnika. Zauważyć w tym miejscu należy, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 6 listopada 2003 r. w sprawie C-78/02 (Maria Karageorgou) orzekł, że kwota omyłkowo wykazana jako podatek od wartości dodanej na fakturze sporządzonej przez podmiot, który nie działał jako podatnik, nie może być zaklasyfikowana jako podatek od wartości dodanej. Jednocześnie TS UE stwierdził, iż artykuł 21 pkt 1 lit. c) szóstej dyrektywy 77/388, zgodnie z którym istnieje obowiązek zapłaty podatku od wartości dodanej, jeżeli jest on wykazany na fakturze lub innym dokumencie uznawanym za takową, nie wyklucza zwrotu kwoty omyłkowo wskazanej jako podatek od wartości dodanej na fakturze lub innym dokumencie uznawanym za fakturę, gdy sporne usługi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, a kwota wykazana na fakturze nie może być w związku z tym zaklasyfikowana jako podatek od wartości dodanej.

W świetle powyższego wyroku należy uznać, że regulacja wynikająca z art. 108 ustawy o VAT nie może mieć zastosowania do przypadków wystawienia faktury przez podmiot, który dla danej sytuacji w ogóle nie może być uznany za podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 2003 r. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług porządkowych - sprzątanie budynku. Od 31 marca 2004 r. do 31 marca 2007 r. Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT, składał deklaracje VAT-7 i wpłacał należny podatek VAT. Od 1 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca wybrał zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy o VAT.

Jednakże Wnioskodawca nadal wystawiał na kontrahenta (Spółkę) faktury VAT. W listopadzie 2010 r., gdy Wnioskodawca zorientował się, że wystawia na Spółkę błędne faktury, niezwłocznie zgłosił się do kontrahenta i poinformował go o fakcie wybrania przez niego od 1 kwietnia 2007 r. zwolnienia z VAT. Wnioskodawca wpłacił kontrahentowi kwotę: 14.031 zł (plus należne odsetki) tytułem zwrotu kwot podatku naliczonego niesłusznie odliczonych przez Spółkę. Wpłaty ww. kwoty pieniędzy Wnioskodawca dokonał 13 i 14 stycznia 2011 r. (w dwóch ratach). Kontrahent z kolei ww. kwotę wraz z odsetkami przekazał na konto urzędu skarbowego, korygując swój podatek naliczony.

Jednocześnie Wnioskodawca chciał złożyć w Spółce korekty minusowe faktur VAT za okres od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. i przedłożyć w to miejsce rachunki, ale kontrahent nie zgodził się na takie rozwiązanie. W tym samym czasie Wnioskodawca złożył w urzędzie skarbowym deklaracje VAT-7 za okres od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. wraz z wykazaną kwotą podatku należnego VAT i podatku podlegającego wpłacie, bez jakichkolwiek odliczeń (art. 108 ustawy o VAT). Do tych pierwotnych deklaracji VAT-7 Wnioskodawca złożył jednocześnie korekty tych deklaracji, w których dokonał korekt in minus pierwotnie wykazanych kwot podatku należnego i kwot podatku podlegającego wpłacie, minusując te same wartości kwot. Nie posiadając dokumentów korygujących potwierdzonych przez kontrahenta - korekty deklaracji okazały się bezzasadne.

W okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. Wnioskodawca był podatnikiem VAT zwolnionym, również po dniu 30 listopada 2010 r. do chwili obecnej Wnioskodawca pozostaje podatnikiem VAT zwolnionym, nie składa deklaracji VAT-7 i nie wystawia na Spółkę faktur VAT.

W okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 30 listopada 2010 r. Wnioskodawca wystawiał na Spółkę faktury VAT, które dokumentowały faktycznie wykonane przez niego czynności, tj. utrzymanie czystości i porządku w budynku mieszkalnym oraz terenów bezpośrednio przyległych do budynku.

Dokonując analizy przytoczonych wyżej przepisów prawa podatkowego z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE podkreślić należy - jak już uprzednio zauważono - że wystawienie faktury korygującej do faktury, o której mowa w art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, jest możliwe wyłącznie w przypadku, gdy faktura taka została wystawiona przez podatnika.

Z przedstawionych okoliczności sprawy bezsprzecznie wynika, że Wnioskodawca dla wykonywanych na rzecz kontrahenta czynności polegających na sprzątaniu budynku, jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca od dnia 1 kwietnia 2007 r. pozostaje "podatnikiem VAT zwolnionym", korzystającym ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 11 ustawy (w brzmieniu wówczas obowiązującym) stanowiącym, iż podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może dopiero po upływie 3 lat, licząc od końca miesiąca, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Wnioskodawca w okresie od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 30 listopada 2010 r. wystawiał na rzecz kontrahenta faktury VAT, nie składając deklaracji VAT-7 i nie dokonując wpłat należnego podatku. Wystawione przez Wnioskodawcę faktury VAT stanowią faktury wystawione w trybie art. 108 ust. 1 ustawy, stąd też zgodnie z brzmieniem tegoż przepisu, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty podatku należnego wykazanego w ww. fakturach.

Jednakże w świetle przytoczonego wyżej wyroku TS UE w sprawie C-454/98, Wnioskodawca - pozostając podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - nie jest pozbawiony prawa do dokonania korekty podatku od towarów i usług, który został nieprawidłowo przez niego zafakturowany, pod warunkiem jednak całkowitego wyeliminowania ryzyka jakichkolwiek strat we wpływach podatkowych.

Jak już zauważono powyżej, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają korektę podatku należnego u wystawcy faktury od uzyskania potwierdzenia odbioru tej faktury przez nabywcę.

Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 4a ustawy o VAT w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Natomiast w myśl art. 29 ust. 4c ww. ustawy, przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Wprowadzony przez ustawodawcę wymóg posiadania potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę eliminuje tym samym ryzyko strat we wpływach podatkowych.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, wobec przytoczonych regulacji prawnych oraz uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE należy stwierdzić, że Wnioskodawca, będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, nie jest pozbawiony prawa do wystawienia faktur korygujących do faktur VAT wystawionych w trybie art. 108 ustawy w okresie od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 30 listopada 2010 r. na rzecz "A" i wystawienia w to miejsce rachunków, pod warunkiem jednak uzyskania potwierdzenia odbioru tych faktur korygujących przez nabywcę usług, dla którego wystawiono przedmiotowe faktury.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 1 powołanej wyżej ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, iż tut. organ wydał niniejszą interpretację prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zatem z niniejszej interpretacji nie należy wywodzić skutków ogólnych dla innych podmiotów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednak zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.