IBPP1/443-347/14-1/MGO - Wywłaszczenie nieruchomości wspólnoty gruntowej a VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1835/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 20 lipca 2017 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1154/15 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z 1 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G. - jest prawidłowe.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G.

Wniosek został uzupełniony pismem z 1 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 20 czerwca 2014 r. znak: IBPBI/2/423-400/14/BG, IBPP1/443-347/14/AW.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 18 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną znak: IBPP1/443-347/14/AW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 18 lipca 2014 r. znak: IBPP1/443-347/14/AW wniósł pismem z 4 sierpnia 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 19 września 2014 r. znak: IBPP1/4432-36/14/AW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 18 lipca 2014 r. znak: IBPP1/443-347/14/AW złożył skargę z 16 października 2014 r. (data wpływu 21 października 2014 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1835/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku WSA w Krakowie z 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1835/14 Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2015 r. nr IBRP/46-93/15.

Wyrokiem z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1154/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G. wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka...) utworzona została na podstawie decyzji Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 20... tj. stosownie do art. 25 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 z późn. zm.), a to w celu sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty (dalej: Spółka).

Powołana wyżej ustawa reguluje zasady funkcjonowania wspólnot gruntowych, formę prawną, podział dochodów. Ustawa ta nie nadaje Wspólnocie gruntowej formy prawnej stowarzyszenia, lecz nakazuje do celów zarządczych gruntami wspólnoty, powołanie spółki, nie wskazując żadnej ze spółek z kodeksu spółek handlowych, jako formy organizacyjno-prawnej. Spółka działa więc na podstawie i w ramach ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

W dniu 30 stycznia 2014 r. doszło do sprzedaży na rzecz Skarbu Państwa (G.) działki o łącznym obszarze... ha za łączną kwotę.... Cena sprzedaży została zapłacona na konto Spółki.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że statut spółki jest literalnym odzwierciedleniem statutu, który jako wzorzec zawarty jest w akcie wykonawczym do ustawy regulujących funkcjonowanie wspólnot gruntowych, tj. w zarządzeniu z dnia 29 kwietnia 1964 r. Ministra Rolnictwa oraz Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (M. P. z 1964.33.145), a który został zatwierdzony przez organ nadzoru w osobie Prezydenta Miasta; tym samym jego legalność nie może budzić najmniejszych wątpliwości - podobnie, jak osoby reprezentujące Wnioskodawcę, które również właśnie brały udział w postępowaniu przed UMK. W konsekwencji zakres działania poszczególnych organów zawarty jest w statucie Spółki (statucie wzorcowym z zarządzenia).

Wnioskodawca nie nabywa żadnych nieruchomości - dysponuje jedynie tymi, które istnieją jeszcze od lat 60-tych ubiegłego stulecia. Wykorzystywanie i zarządzanie jest zgodne z ustawą o wspólnotach gruntowych, tj. np. koszenie łąk, usuwanie urwanych gałęzi czy połamanych drzew.

Wnioskodawca nie był nigdy podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 14 ustawy "O zagospodarowaniu..." spółkę tworzy się w celu sprawowania zarządu nad wspólnotą; w konsekwencji w rzeczonym akcie notarialnym stroną jest Spółka. Nie zmienia to jednakże faktu, iż spółka jedynie pełni wspomnianą rolę zarządczą.

Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku została wniesiona do wspólnoty w latach 60-tych ubiegłego stulecia, gdyż - a co sygnalizowano powyżej - był to jedyny okres, kiedy nieruchomości wchodziły do Wspólnoty. Zatem, nie sposób mówić o nabyciu tej nieruchomości (w ścisłym tego słowa znaczeniu), gdyż przeciwstawia się temu istota posiadania nieruchomości przez Wspólnotę, która wynika z treści art. 8 ustawy "O zagospodarowaniu...". Z uwagi na fakt, że w latach 60-tych ubiegłego stulecia nie było jeszcze w ogóle podatku VAT, to siłą rzeczy nie sposób nawet mówić, iż była/nie była to czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Co za tym, nie było to udokumentowane fakturą. Toteż, nie było obniżenia kwoty podatku należnego nad naliczonym. W dniu "nabycia" przeznaczenie gruntu było przeznaczeniem rolnym.

Na czas "nabycia" w odniesieniu do nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy. Cel ("nabycia" i wykorzystywania) tej nieruchomości, wynikał tylko i wyłącznie z ustawy "O zagospodarowaniu..."; zatem nie miał żadnego związku z zakresem budowlanym.

W ewidencji środków trwałych nieruchomość ta nigdy nie była ujęta.

Nieruchomość ta nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość na cele wynikające z ustawy "O zagospodarowaniu...", tj. na pastwisko.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, sprzedaży produktów rolnych nie dokonywał jako podatnik VAT.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie sprzedaży zwierząt hodowlanych, ale - jak powyżej - nieruchomość była wykorzystywana na cele w zakresie pastwiska dla wypasu krów członków wspólnoty.

Nieruchomość nie stanowiła użytku leśnego.

Zgodnie z § 18 statutu fundusze spółki powstają z własnych środków spółki, a w szczególności:

* wpłat dokonywanych przez członków spółki na pokrycie kosztów wykonania zadań spółki,

* z działalności gospodarczej i dochodów z majątku spółki,

* z pożyczek,

* z wpływów ze sprzedaży lub zamiany majątku spółki,

* z darowizn i zapisów.

Rachunkowość spółki prowadzona jest zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek niebędących spółkami handlowymi, nieprowadzących działalności gospodarczej (Dz. U. z 2001 r. Nr 137, poz. 1539 z późn. zm.).

W stosunku do nieruchomości, Wnioskodawca nie podejmował działań jak wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu, o zmianę przeznaczenia terenu, o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiegokolwiek innego działania.

Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości poprzez np. uzbrojenie terenu, wydzielenie lub budowę drogi, ogrodzenie, wyposażenie w kanalizację sanitarną, urządzenia i sieci wodociągowe, energetyczne.

W dniu dostawy przeznaczenie - zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - było jako użytek zielony.

Na pytanie tut. organu czy - a jeśli tak to kiedy - została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz jakiej zabudowy dotyczyła Wnioskodawca odpowiedział, że w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu; należy mieć na względzie, iż - a co jest odzwierciedlone w samym akcie notarialnym sprzedaży - iż sprzedawana nieruchomość zgodnie z decyzją Wojewody Małopolskiego o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej przeznaczona jest na realizację inwestycji pod nazwą "... a zatem (jak czytamy w akcie notarialnym) niniejszą umowę zawarto na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 7 lit. c ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 2 ustawy z dnia 10 maja 2007 r. "o zmianie ustawy o szczególnych..."

Zatem, należy skonstatować, iż w przedmiotowym rozumieniu, grunt nie był zabudowany.

"Nabyta" nieruchomość, nie była zabudowana i Wnioskodawca jej nie zabudowywał.

Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Uzyskane środki będą przeznaczone na cele związane z zadaniami Spółki, co będzie miało swój wyraz w uchwale Ogólnego Zebrania członkowskiego.

Wnioskodawca posiada jeszcze nieruchomość do sprzedaży, która również jest już wykorzystana na potrzeby autostrady A-4 w okolicach T.; decyzję w sprawie sprzedaży będzie podejmował Wojewoda; działka ta znajduje się również na odcinku... i wchodzi w skład autostrady A-4.

Co ważne, jest to ostatnia z działek wspólnoty, która będzie podlegać sprzedaży na przedmiotowe cele; a innych działek - co wymaga podkreślenia - Wspólnota, nie zamierza sprzedawać.

Wcześniej, tj. w dniu 2 grudnia 2005 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości, tj. działkę nr 408/7 położoną w...; z tego tytułu nie był odprowadzony podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 1 lipca 2014 r.):

Czy od transakcji zbycia nieruchomości - w sposób szczegółowo ujęty we wniosku - spółka powinna odprowadzić podatek należny VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione w piśmie z dnia 1 lipca 2014 r.), przedmiotowa czynność nie jest objęta podatkiem od towarów i usług, bowiem ustawa o VAT określa nie tylko podatnika, ale i pojęcie działalności gospodarczej. To właśnie ostatnie pojęcie jest przedmiotowo istotne do rozstrzygnięcia w zakresie podatku VAT, choć oczywiście są to pojęcia ze sobą zespolone, gdyż podatkowi VAT podlega podatnik, który działalność gospodarczą prowadzi. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność (podmiotów tam wymienionych) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo - a co wymaga podkreślenia - w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego a nie jednorazowego wykonania określonych czynności, które składają się na istotę prowadzenia działalności.

Zaś Spółka w ogóle była pozbawiona możliwości jakiegokolwiek wpływu na czynność sprzedaży, gdyż sam akt notarialny był jedynie potwierdzeniem po pierwsze - automatycznej konsekwencji realizacji przebiegu autostrady, po drugie - czynność potwierdzała stan faktyczny w postaci już istnienia drogi od kilku lat. Toteż w konsekwencji nie sposób mówić o działalności gospodarczej, której jedną z cech jest możliwość wpływu na działania, które są podejmowane podczas tejże działalności gospodarczej. Skoro zatem, w punkcie I aktu notarialnego, mowa jest o wywłaszczeniu, to zapewne nie można też mówić o czynności sprzedaży w czystej postaci, jak właśnie na rynku, na którym dwa podmioty zawierają umowę sprzedaży. Jest to na tyle czynność odmienna, iż musi być nieobjęta podatkiem VAT. Odszkodowania (wywłaszczenia) nie należy utożsamiać z ceną sprzedaży sensu stricto.

W tym miejscu Wnioskodawca podnosi, iż wiele wątpliwości w praktyce wywołuje status podatkowy osób fizycznych, które nie prowadząc formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży działek budowlanych (czy też w ogóle gruntów). Początkowo organy podatkowe uważały, że takie osoby zawsze są podatnikami. Poglądy te zaczęło korygować orzecznictwo sądów administracyjnych. Przyjęto bowiem, że w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można na przykład w wyroku składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07, ONSA WSA 2008, Nr 1, poz. 8).

W orzecznictwie sądowym wskazuje się także, iż działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie - zob. także wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2010 r. (I FSK 1626/08, LEX nr 558842). Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07, LEX nr 508260), w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową. Wnioskodawca podnosi, iż byłoby wręcz nie do pomyślenia, aby próbować twierdzić, że w latach kiedy Wspólnota powstała, miała ona zamiar odsprzedaży którejkolwiek z działek. Istota bowiem każdej wspólnoty gruntowej to zachowanie jej ziemskiego status quo - wszak chodzi w tym wszystkim o prowadzenie na gruntach wspólnoty działalności objętych ustawowo, a nie zmierzających do zbycia.

Już jedynie na zasadzie uzupełnienia należy mieć na względzie, iż istnieje domniemanie, że skoro notariusz (zawód zaufania publicznego i zarazem podmiot zobowiązany do odprowadzenia takiego podatku) tego nie uczynił, to właśnie podatek ten jest niezasadny.

Powyższe ma także odpowiednie uzasadnienie w orzeczeniach: WSA w Gliwicach z dnia 4 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 1334/08 (kładącego nacisk na działalność gospodarczą) oraz NSA z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt I FSK 1249/07 (także kładącego nacisk na działalność gospodarczą, która musi mieć miejsce).

Na potwierdzenie zasadności wywodów Spółki w niniejszym piśmie, Wnioskodawca podaje namiary na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2011 r. znak IPPB5/423-40/11-4/AM i interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r. znak IPPB2/415-110/10-4/MK.

Reasumując, należy stwierdzić, iż podane podstawy prawne w poz. E.3. są podstawą do zastosowania zwolnień w przedmiotowych podatkach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1835/14 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1154/15.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Z przywołanego powyżej przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

Przepis powyższy określa szczególny przypadek dostawy towarów, który ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejszą cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako "zmuszona" jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

Zatem jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zaznaczyć należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza bowiem nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe brzmienie wskazuje zatem, że ustawa nie uzależnia opodatkowania danej czynności od częstotliwości jej wykonywania.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 z późn. zm.) wspólnotami gruntowymi podlegającymi zagospodarowaniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie są nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy zagospodarowanie wspólnot gruntowych użytkowanych rolniczo oraz nadających się do zagospodarowania rolniczego przeprowadza się w sposób przewidziany w niniejszej ustawie.

W myśl art. 14 ust. 1 i 2 ww. ustawy osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.

Utworzenie spółki następuje w drodze uchwały powziętej większością głosów uprawnionych do udziału we wspólnocie przy obecności przynajmniej ich połowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 tej ustawy minister właściwy do spraw rozwoju wsi określi, w drodze rozporządzenia, wzór statutu spółki, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 17.

W myśl art. 17 ww. ustawy statut spółki powinien określać:

Zgodnie z art. 20 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, za zobowiązania spółki odpowiada spółka całym swoim majątkiem.

Z treści art. 14 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika, iż osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty. Powołana spółka ma charakter osoby prawnej i działa na podstawie statutu, który m.in. powinien określać prawa i obowiązki członków spółki oraz organy spółki, sposób powoływania i zakres ich działania (art. 15 ust. 1 i art. 17 ww. ustawy). Przepisy te wskazują na to, że powołanymi do zarządu, reprezentowania wspólnoty na zewnątrz, a więc również występowania w sprawach dotyczących nieruchomości wchodzących w skład wspólnoty, są wyłącznie przewidziane w statucie organy spółki. Z cyt. przepisów ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika nadto, że wspólnota gruntowa może działać tylko w ramach utworzonej spółki. Skoro więc uprawnienie do działania na zewnątrz należy do statutowych organów spółki, zatem dostawy gruntów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT dokonuje spółka, zaś zbywane nieruchomości gruntowe stanowią składnik majątku tej spółki.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania sprzedaży działki na rzecz G.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca działa na podstawie i w ramach ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych. W dniu 30 stycznia 2014 r. doszło do sprzedaży na rzecz Skarbu Państwa (G.) działki o łącznym obszarze... ha za łączną kwotę. Wnioskodawca nie nabywa żadnych nieruchomości - dysponuje jedynie tymi, które istnieją jeszcze od lat 60-tych ubiegłego stulecia. Wykorzystywanie i zarządzanie jest zgodne z ustawą o wspólnotach gruntowych, tj. np. koszenie łąk, usuwanie urwanych gałęzi czy połamanych drzew. Wnioskodawca nie był nigdy podatnikiem podatku VAT. Zgodnie z art. 14 ustawy "O zagospodarowaniu..." spółkę tworzy się w celu sprawowania zarządu nad wspólnotą; w konsekwencji w rzeczonym akcie notarialnym stroną jest Spółka. Nie zmienia to jednakże faktu, iż spółka jedynie pełni wspomnianą rolę zarządczą. Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku została wniesiona do wspólnoty w latach 60-tych ubiegłego stulecia, gdyż był to jedyny okres, kiedy nieruchomości wchodziły do Wspólnoty. Zatem, nie sposób mówić o nabyciu tej nieruchomości (w ścisłym tego słowa znaczeniu), gdyż przeciwstawia się temu istota posiadania nieruchomości przez Wspólnotę, która wynika z treści art. 8 ustawy "O zagospodarowaniu...". Na czas "nabycia" w odniesieniu do nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy. Cel ("nabycia" i wykorzystywania) tej nieruchomości, wynikał tylko i wyłącznie z ustawy "O zagospodarowaniu..."; zatem nie miał żadnego związku z zakresem budowlanym. W ewidencji środków trwałych nieruchomość ta nigdy nie była ujęta. Nieruchomość ta nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość na cele wynikające z ustawy "O zagospodarowaniu...", tj. na pastwisko. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, sprzedaży produktów rolnych nie dokonywał jako podatnik VAT. Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie sprzedaży zwierząt hodowlanych, ale nieruchomość była wykorzystywana na cele w zakresie pastwiska dla wypasu krów członków wspólnoty. Nieruchomość nie stanowiła użytku leśnego. W stosunku do nieruchomości, Wnioskodawca nie podejmował działań jak wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu, o zmianę przeznaczenia terenu, o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiegokolwiek innego działania. Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości poprzez np. uzbrojenie terenu, wydzielenie lub budowę drogi, ogrodzenie, wyposażenie w kanalizację sanitarną, urządzenia i sieci wodociągowe, energetyczne. W dniu dostawy przeznaczenie - zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - było jako użytek zielony.

Na pytanie tut. organu czy - a jeśli tak to kiedy - została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz jakiej zabudowy dotyczyła Wnioskodawca odpowiedział, że w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu;

Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.

Uzyskane środki będą przeznaczone na cele związane z zadaniami Spółki, co będzie miało swój wyraz w uchwale Ogólnego Zebrania członkowskiego.

Wnioskodawca posiada jeszcze nieruchomość do sprzedaży, która również jest już wykorzystana na potrzeby autostrady A-4 w okolicach T. Co ważne, jest to ostatnia z działek wspólnoty, która będzie podlegać sprzedaży na przedmiotowe cele; a innych działek - co wymaga podkreślenia - Wspólnota, nie zamierza sprzedawać.

Wcześniej, tj. w dniu 2 grudnia 2005 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości, tj. działkę nr 408/7 położoną w... z tego tytułu nie był odprowadzony podatek VAT.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1154/15 oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1835/14.

Należy przy tym podkreślić, że w świetle powołanego wcześniej przepisu art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowisko Sądu wyrażone w tym wyroku jest wiążące dla tut. organu w niniejszej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że "Przedmiotem kontroli Sądu jest indywidualna interpretacja, w której Minister Finansów wyraził stanowisko, że zbycie przez Spółkę... działki na rzecz Skarbu Państwa (G.) będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

Jak wskazał WSA w Krakowie, "W rozpoznawanej sprawie stanowisko Ministra Finansów uznające, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku, spełniony został także element podmiotowy, tzn. skarżąca spółka jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. nie zostało w przekonywujący sposób uzasadnione. W tym bowiem zakresie organ interpretacyjny ograniczył się do przytoczenia art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. oraz szeregu przepisów ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 z późn. zm., powoływanej dalej jako "u.z.w.g.") i wyprowadzenia ostatecznej konstatacji, że cyt. "spółka realizuje cel w zakresie sprawowania zarządu nad wspólnotą oraz racjonalnego zagospodarowania gruntów wchodzących w jej skład, a zatem dysponując określonym, przyznanym jej majątkiem, zarządza nim. W związku z tym uznaje się, iż podejmowane czynności wchodzą w zakres działalności gospodarczej, a wnioskodawca jest z tego tytułu podatnikiem w rozumieniu ustawy o VAT.

W opinii Sądu takie jednozdaniowe uzasadnienie nie może być uznane za wyczerpujące, nie wyjaśnia ono bowiem skarżącej spółce, dlaczego organ uznaje ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą i w konsekwencji podatnika w rozumieniu u.p.t.u.

(...) Zatem kluczowym zadaniem dla Ministra Finansów była wykładnia art. 15 ust. 2 u.p.t.u. w kontekście przedstawionego stanu faktycznego z uwzględnienie orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I nie może stanowić usprawiedliwienia dla organu fakt, że w przeważającej części orzecznictwo sądowe odnosi się do osób fizycznych dokonujących czynności prawnych związanych z nieruchomościami, których są właścicielami, albowiem orzeczenia te zawierają uniwersalne tezy wskazujące na kryteria jakim należy kierować się przy określeniu, czy i w jakich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odwołał się do orzeczeń stwierdzając, że "W tym zakresie w pełni aktualne są poglądy zawarte m.in. w wyroku NSA w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, czy też w wyrokach wydanych później np. wyrok NSA z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08, wyrok NSA z dnia 27 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 774/13, wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13.

Zgodnie z zawartymi tam wskazaniami, przy ocenie czy dany podmiot zbywając nieruchomość działa w ramach działalności gospodarczej uwzględnić należy, że:

* stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku,

* wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu,

* przyjęcie, że dana osoba, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka "stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy 112, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały),

* nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku, który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach niehandlowych,

* liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą,

* okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego,

* fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną,

* na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze,

* analiza okoliczności faktycznych zamierzonej lub dokonanej przez podatnika sprzedaży musi wskazywać na tego rodzaju skalę aktywności podatnika w zakresie zbywanych nieruchomości, która jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem,

* zachowania podatnika brane pod uwagę przy analizie okoliczności danej sprawy, muszą być rozpatrywane w kontekście wszystkich działań danej osoby i muszą składać się one na pewien ciąg zachowań. Fakt pojedynczych czy niepowiązanych zachowań nie przesądza o aktywności handlowca.

WSA w Krakowie stwierdził również, że "Wykładni art. 15 ust. 2 u.p.t.u. należy także dokonywać przy uwzględnieniu wskazań zawartych w wyrokach TSUE (np. z dnia 15 września 2011 r., w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10)."

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1154/15, wskazał, "W uchylonej w rozpoznawanej sprawie przez Sąd pierwszej instancji interpretacji prawa podatkowego, organ podatkowy stwierdził, że skarżąca Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług, ale nie wyjaśnił dokładnie, dlaczego tak uważa. Nie odniósł się do okoliczności, podanych przez Spółkę we wniosku o udzielenie interpretacji, które jej zdaniem przemawiają za tym, że takim podatnikiem nie jest. Jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, ograniczył się jedynie do zacytowania przepisów art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. oraz przepisów u.z.w.g. i wskazania, że skoro skarżąca sprawuje zarząd nad wspólnotą gruntową i dysponuje jej majątkiem, to podejmowane przez nią czynności wchodzą w zakres działalności gospodarczej, a ona sama jest z tego tytułu podatnikiem w rozumieniu u.p.t.u."

W tym miejscu należy się także odnieść do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanego orzeczenia wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Ponadto w wyroku z 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt I FSK 621/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "Nie można się bowiem zgodzić z Sądem pierwszej instancji, który swoje rozstrzygnięcie, uznające zamiar sprzedaży gruntów przez skarżącego za działalność gospodarczą, oparł zasadniczo na akceptacji tezy wyrażonej w interpretacji, że fakt uatrakcyjnienia działek poprzez ich podział zainicjowany przez skarżącego, zamiar sukcesywnej ich sprzedaży i uzyskiwania stałych dochodów, a także - co podkreślił Sąd - okoliczność, że wnioskodawca jest podatnikiem VAT w zakresie działalności zbliżonej do sfery obrotu nieruchomościami, tj. w zakresie najmu nieruchomości, wskazują na uznanie, że planowana przez skarżącego sprzedaż gruntów będzie miała znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. W żadnym zatem zakresie organ interpretacyjny nie wykazał, w kontekście podanych przez skarżącego okoliczności, że w celu dokonania wspomnianej sprzedaży będzie on podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., czyniące z niego podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu."

Mając zatem na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz ocenę prawną wyrażoną w orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, Naczelnego Sądu Administracyjnego i TSUE należy stwierdzić, że dla czynności sprzedaży działki Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy - Spółki dla..., która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie nie wystąpił taki ciąg zdarzeń, które wskazują na aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami. Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku została wniesiona do Wspólnoty w latach 60-tych ubiegłego stulecia, gdyż był to jedyny okres, kiedy nieruchomości wchodziły do Wspólnoty. W ewidencji środków trwałych nieruchomość ta nigdy nie była ujęta. Nieruchomość ta nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość na cele wynikające z ustawy "O zagospodarowaniu wspólnot gruntowych", tj. na pastwisko. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, sprzedaży produktów rolnych nie dokonywał jako podatnik VAT. Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie sprzedaży zwierząt hodowlanych, ale nieruchomość była wykorzystywana na cele w zakresie pastwiska dla wypasu krów członków wspólnoty. Należy zauważyć, że w stosunku do nieruchomości, Wnioskodawca nie podejmował działań jak wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu, o zmianę przeznaczenia terenu, o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiegokolwiek innego działania. Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości poprzez np. uzbrojenie terenu, wydzielenie lub budowę drogi, ogrodzenie, wyposażenie w kanalizację sanitarną, urządzenia i sieci wodociągowe, energetyczne. W dniu dostawy przeznaczenie - zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - było jako użytek zielony. Jednocześnie nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.

Zatem działania dokonywane przez Wnioskodawcę nie wskazują na aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami.

A zatem Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działki na rzecz G. nie będzie działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą.

Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawcę działki na rzecz G. nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przedmiotowa czynność nie jest objęta podatkiem od towarów i usług, jest prawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

3. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.