IBPP1/443-317/10/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2010 r. (data wpływu do tut. organu 6 kwietnia 2010 r.), uzupełnione pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu 29 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przekazanie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych na budowę infrastruktury drogowej na gruncie gminy stanowi czynność niewchodzącą w zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług-jest nieprawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przekazanie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych na budowę infrastruktury drogowej na gruncie gminy stanowi czynność nie wchodzącą w zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu 29 czerwca 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu sprzedaży detalicznej i wynajmowaniu powierzchni handlowych w budowanych przez siebie obiektach handlowych. Aby zapewnić nowopowstającym obiektom odpowiedni dostęp do ciągów komunikacyjnych, Wnioskodawca finansuje budowę, przebudowę lub remonty dróg publicznych.

W tym celu Wnioskodawca zawiera z gminami umowy, które regulują sposób partycypacji Spółki w rozbudowie infrastruktury drogowej (dalej jako: Porozumienia). Porozumienia realizowane są na dwa sposoby:

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach współpracy prowadzonej w związku z rozbudową infrastruktury drogowej Gmina nie dokonuje innych niż wskazane we wniosku czynności, które mogłyby być traktowane jako dostawa towarów lub świadczenie usług.

Spółka przedstawiła we wniosku pełen zakres czynności dokonywanych przez Gminę.

Kwestia kwalifikacji na gruncie podatku od towarów i usług czynności budowy lub modernizacji drogi publicznej przez Gminę stanowi przedmiot pytania nr 2 przedstawionego we Wniosku i dlatego też nie może być uznana za element stanu faktycznego. Spółka w pkt 2 oceny prawnej stanu faktycznego przedstawiła własne stanowisko w tym zakresie. W ocenie Wnioskodawcy czynności Gminy nie stanowią świadczenia usług ani dostawy towarów na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie nabywa bowiem prawa dysponowania drogą jak właściciel. Spółka nie uzyskuje również żadnego szczególnego tytułu prawnego do korzystania z wybudowanej drogi. Prawo do wykorzystywania infrastruktury drogowej wynikać będzie z przepisów prawa o drogach publicznych, nie zaś z postanowień umów zawartych przez Spółkę z Gminą.

Zdaniem Wnioskodawcy Dyrektor Izby Skarbowej winien ocenić stanowisko Spółki i zająć stanowisko w kwestii kwalifikacji podatkowej czynności budowy lub rozbudowy drogi publicznej przez Gminę.

Przewidziane w umowie zawartej z Gminą przekazanie przez Spółkę środków pieniężnych na budowę drogi publicznej jest formą współfinansowania rozbudowy infrastruktury drogowej związanej z budową centrum handlowego. Zgodnie z postanowieniami umowy Gmina realizuje inwestycję drogową, a Spółka przekazuje na ten cel określoną w Porozumieniu kwotę pieniędzy. Wskazana należność nie stanowi przy tym w ocenie Wnioskodawcy zapłaty za żadne świadczenia Gminy na rzecz Spółki. Wnioskodawca podtrzymuje przedstawione we Wniosku stanowisko, iż nie może być on uznany za beneficjenta świadczenia polegającego na budowie drogi publicznej. Jak to zostało przedstawione w pkt 2 oceny stanu faktycznego i powtórzone powyżej Spółka nie uzyskuje żadnego szczególnego tytułu prawnego uprawniającego ją do korzystania z drogi publicznej. Wykorzystywać ją będzie wyłącznie na podstawie przepisów o drogach publicznych na takich samych zasadach jak podmioty trzecie. Co za tym idzie przekazanie środków pieniężnych nie może być uznane za świadczenie wzajemne za budowę drogi publicznej.

Ocena tego czy przekazanie przez Spółkę środków pieniężnych stanowi zapłatę za jakiekolwiek świadczenia Gminy na rzecz Spółki jest elementem stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego przedstawionego we Wniosku. W opinii Spółki Dyrektor Izby Skarbowej winien dokonać oceny stanowiska Spółki w tym zakresie.

Jak zostało wskazane we Wniosku obowiązek udziału Spółki w budowie lub przebudowie drogi publicznej wynika z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.; dalej: ustawa o drogach publicznych). W myśl tego przepisu budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Stosowanie do art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych szczegółowe warunki realizacji tego obowiązku reguluje umowa pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem.

Zgodnie z dyspozycją powołanych przepisów Spółka zawiera z Gminą umowy regulujące sposób partycypacji Spółki w rozbudowie infrastruktury drogowej spowodowanej prowadzoną przez Wnioskodawcę budową centrum handlowego. Umowy wskazane w pkt 1) opisu stanu faktycznego przewidują realizację wskazanego w art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych obowiązku poprzez przekazanie środków finansowych na budowę, rozbudowę lub remont drogi publicznej.

We Wniosku Spółka wskazała, iż obowiązek zrealizowania inwestycji drogowej na gruncie Gminy wynika z art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W myśl tego przepisu budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Stosowanie do art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych szczegółowe warunki realizacji tego obowiązku reguluje umowa pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem.

Zgodnie z dyspozycją art. 16 ustawy o drogach publicznych Spółka zawiera z Gminą umowy regulujące sposób partycypacji Spółki w rozbudowie infrastruktury drogowej spowodowanej prowadzoną budową centrum handlowego. Umowy wskazane w pkt 2) opisu stanu faktycznego przewidują realizację wskazanego w art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych obowiązku poprzez realizację przez Spółkę inwestycji drogowej na gruncie Gminy.

Towary i usługi zakupione w celu realizacji inwestycji drogowej, która będzie później przekazana Gminie służą wyłącznie do budowy lub modernizacji drogi publicznej. Droga publiczna będzie wykorzystywana w działalności należącego do Spółki centrum handlowego, które służyć będzie Wnioskodawcy do dokonywania dostaw towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym należy uznać, iż towary oraz usługi zakupione w celu realizacji inwestycji drogowej służyć będą wyłącznie czynnościom opodatkowanym Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy realizacją Porozumienia, przewidującego przekazanie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych na budowę infrastruktury drogowej na gruncie gminy stanowi czynność niewchodzącą w zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej: UVAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Za dostawę towarów uważa się, zgodnie z art. 7 ust. 1 UVAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Równocześnie stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 UVAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT.

Zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 UVAT, aby nie doszło do opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług podatkiem VAT wystarczy aby nieodpłatna usługa była związana z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika.

Na wskazane powyżej pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

W opinii Wnioskodawcy przekazanie gminie środków na budowę lub modernizację drogi publicznej nie wywołuje skutków w zakresie opodatkowania działalności Spółki podatkiem VAT. Zarówno po stronie gminy jak i Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy.

Uznanie czynności związanych z realizacją umowy zawartej między Spółką a gminą za dostawę towarów w rozumieniu UVAT jest wykluczone, gdyż Wnioskodawca nie uzyskuje prawa dysponowania drogą jak właściciel. Nie sposób również przyjąć wykładni uznającej, iż w przedmiotowym stanie faktycznym gmina świadczy odpłatną usługę na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie jest bowiem beneficjentem świadczenia, które miałoby polegać na realizacji inwestycji drogowej. Należy wskazać, iż Spółka nie uzyskuje żadnego szczególnego tytułu prawnego do korzystania z nowo wybudowanej drogi. Prawo do wykorzystywania infrastruktury drogowej będzie wynikać z przepisów prawa o drogach publicznych, nie zaś z zapisów zawartych Porozumień. Okoliczność, iż istnienie podmiotu na rzecz którego świadczona jest usługa, jest koniecznym warunkiem kwalifikacji danej czynności jako świadczenia usług na gruncie UVAT podkreślił NSA, który w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 707/07, stwierdził, że: "Przesłanką uznania danego zdarzenia za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest istnienie bezpośredniego beneficjenta, konsumenta tego świadczenia. Usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy VAT, jest bowiem transakcja gospodarcza. Oznacza to, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym".

Zważywszy na fakt, iż ponoszenie przez Spółkę nakładów na budowę i modernizację dróg publicznych w ramach nie może być uznane za dostawę towarów, mając na względzie brak możliwości zakwalifikowania realizacji inwestycji drogowej będącej przedmiotem Porozumienia jako świadczenia usług w rozumienia UVAT należy twierdząco odpowiedzieć na pytanie Wnioskodawcy dotyczące braku skutków realizacji Porozumienia w sferze opodatkowania Spółki podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 6 ustawy o VAT towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższego wynika, iż w rozumieniu ww. przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usługi należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zauważyć tutaj jednakże należy, iż jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania, iż świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, iż czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu sprzedaży detalicznej i wynajmowaniu powierzchni handlowych w budowanych przez siebie obiektach handlowych. Aby zapewnić nowopowstającym obiektom odpowiedni dostęp do ciągów komunikacyjnych, Wnioskodawca finansuje budowę, przebudowę lub remonty dróg publicznych.

W tym celu Wnioskodawca zawiera z gminami umowy, które regulują sposób partycypacji Spółki w rozbudowie infrastruktury drogowej (dalej jako: porozumienia). Jedno z porozumień reguluje, że Wnioskodawca przekazuje gminie środki pieniężne, gmina zaś za środki te dokonuje budowy, rozbudowy lub remontu drogi publicznej prowadzącej do budowanego przez Spółkę centrum handlowego.

W ramach współpracy prowadzonej w związku z rozbudową infrastruktury drogowej Gmina nie dokonuje innych niż wskazane we wniosku czynności, które mogłyby być traktowane jako dostawa towarów lub świadczenie usług.

Obowiązek udziału Spółki w budowie lub przebudowie drogi publicznej wynika z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.). W myśl tego przepisu budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Stosowanie do art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych szczegółowe warunki realizacji tego obowiązku reguluje umowa pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem.

Zgodnie z dyspozycją art. 16 ustawy o drogach publicznych Spółka zawiera z Gminą umowy regulujące sposób partycypacji Spółki w rozbudowie infrastruktury drogowej spowodowanej prowadzoną budową centrum handlowego.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że sama czynność przekazania środków finansowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie rodzi u Wnioskodawcy żadnych obowiązków podatkowych, o ile nie pełni funkcji zapłaty lub zaliczki z tytułu jakiegokolwiek świadczenia usług lub dostawy towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak już wskazano wyżej, aby uznać, że pomiędzy podmiotami doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy przekazaną zapłatą a wykonanym świadczeniem. Przekazana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W przedmiotowej sprawie w ocenie tut. organu jak najbardziej doszło do świadczenia usług przez Gminę na rzecz Wnioskodawcy, zatem przekazane Gminie środki pieniężne należy uznać za wynagrodzenie za te usługi.

Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych to Wnioskodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia budowy czy przebudowy dróg publicznych jeśli dokonuje inwestycji niedrogowej - w przedmiotowej sprawie budowa centrum handlowego.

Nie ma znaczenia, że Wnioskodawca nie uzyskuje tytułu prawnego do danej inwestycji drogowej i nie dochodzi do dostawy towaru na jego rzecz, istotne jest to, że Wnioskodawca zostaje zwolniony z obowiązku przeprowadzenia tej inwestycji drogowej we własnym zakresie, zatem korzyść jaką osiąga Wnioskodawca jest oczywista. To w interesie Wnioskodawcy, w związku z budową przez niego centrum handlowego, leży doprowadzenie (czy to poprzez budowę we własnym zakresie czy poprzez przeniesienie tego obowiązku komuś innemu) do powstania takiego układu komunikacyjnemu, który zapewniałby odpowiedni dojazd do obiektu Wnioskodawcy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, bowiem przekazane Gminie środki pieniężne stanowią w istocie zapłatę za zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku, który ciąży na nim na podstawie art. 16 ustawy o drogach publicznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto zauważa się, że interpretacja nie wywołuje skutków dla kontrahenta Wnioskodawcy, tj. Gminy, która jeśli jest zainteresowana otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązana jest do wystąpienia z odrębnym wnioskiem i przedstawieniem odpowiedniego dla niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie oraz dokonaniem odrębnej opłaty.

Odnośnie powołanego we wniosku przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 707/07 stwierdzić należy, iż zapadł on na tle zupełnie innego stanu faktycznego, bowiem dotyczył otrzymanych przez Spółkę premii pieniężnych, zatem nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W zakresie pozostałych kwestii poruszonych we wniosku zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.