IBPP1/443-285/12/AL - VAT w zakresie opodatkowania transakcji oddłużeniowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2012 r. (data wpływu 12 marca 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) oraz z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji oddłużeniowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji oddłużeniowej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-285/12/AL z dnia 30 maja 2012 r. oraz pismem z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-285/12/AL z dnia 14 czerwca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z uwagi na posiadane przeterminowane zobowiązana względem dostawcy Wnioskodawca zamierza przekazać swojemu kontrahentowi towar, którego wartość rynkowa przewyższa wysokość posiadanego zobowiązania, w związku z czym nabywca po dokonaniu sprzedaży towaru będzie obowiązany do przekazania Wnioskodawcy różnicy, po potrąceniu swojej należności (marży handlowej).

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca zajmuje się głównie handlem towarami wielkogabarytowymi zawarta umowa będzie zakładała, iż do momentu sprzedaży towar ten będzie znajdował się w składzie Wnioskodawcy i zostanie oznaczony nazwą właściciela. Ponadto również Wnioskodawca zobowiąże się do poszukiwania nabywcy na przedmiotowy towar. Z chwilą znalezienia nabywcy kontrahent Wnioskodawcy będzie obowiązany dokonać dostawy tego towaru do wskazanego przez Wnioskodawcę podmiotu. Zawarta umowa nie wyklucza aby kontrahent sam poszukiwał rynku zbytu na ten towar.

UZASADNIENIEm dla zawarcia przedmiotowej transakcji jest oddłużenie Wnioskodawcy, gdyż kontrahent domaga się zwrotu swojej należności, obawiając się jednocześnie o zabezpieczenie swoich roszczeń.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 czerwca 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż na okoliczność spłaty zadłużenia w chwili sprzedaży przez kontrahenta towaru do odbiorcy ostatecznego zostanie zawarta umowa kompensaty wzajemnych zobowiązań, wynikających z długu Wnioskodawcy względem dłużnika, będącego nabywcą towaru Wnioskodawcy, który ma zabezpieczać spłatę zobowiązań względem kontrahenta.

W związku z posiadaniem zobowiązań na rzecz kontrahenta Wnioskodawca zawrze umowę sprzedaży towaru, za który zapłata nastąpi dopiero w chwili znalezienia przez kontrahenta lub przez Wnioskodawcę kolejnego odbiorcy, co będzie stanowiło dla dłużnika (kontrahenta) gwarancję odzyskania swojej należności.

Z uwagi na fakt, iż oferowane do sprzedaży towary są wielkogabarytowe, to w celu ograniczenia kosztów transportu, towar pozostanie w magazynie Wnioskodawcy do czasu znalezienia kolejnego odbiorcy.

Przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel nastąpi w dniu podpisania umowy sprzedaży, natomiast faktyczne wydanie towaru nastąpi w terminie wskazanym przez kontrahenta.

Przedmiotem transakcji będą towary typu stal konstrukcyjna, węgiel czy miał.

W zależności od rodzaju towaru zostanie on oklejony kartkami z informacją "Towar stanowi własność:...." lub umieszczone zostaną tablice informujące kto jest właścicielem towaru. Po zawarciu przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie będzie miał prawa dysponowania przedmiotowym towarem, lecz jedynie będzie wykonywać czynności zmierzające do pozyskania nabywcy (tzw. usługi pośrednictwa) z tym zastrzeżeniem, iż usługi te będą prawem Wnioskodawcy a nie obowiązkiem.

Kontrahent, czyli właściciel towaru, będzie miał prawo w każdym momencie do dysponowania tym towarem, czyli do jego sprzedaży, darowizny, czy też zastawienia.

Fakt, iż do momentu sprzedaży kolejnemu odbiorcy, towar będzie znajdował się na składzie Wnioskodawcy nie będzie rodził po stronie kontrahenta obowiązku uiszczenia opłat za przechowywanie towarów, gdyż opłaty te zostaną wkalkulowane w cenę towarów wyszczególnioną na umowie kupna-sprzedaży.

Po dokonaniu transakcji towar będzie znajdował się na składzie Wnioskodawcy, gdyż brak jest ekonomicznego uzasadnienia dla generowania dalszych kosztów w postaci transportu, załadunku czy wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Po dokonaniu sprzedaży zawarta zostanie umowa kompensaty i zobowiązania Wnioskodawcy zostaną skompensowane z należnościami wynikającymi z zawartej umowy sprzedaży. Różnicę stanowiącą nadwyżkę należności nad zobowiązaniami Wnioskodawcy kontrahent obowiązany będzie przekazać na konto Wnioskodawcy.

Kontrahent, szukając rynku zbytu na zakupiony towar, działa we własnym imieniu i na własny rachunek, w związku z czym nie przysługuje mu z tego tytułu żadne wynagrodzenie, gdyż swój zysk realizuje poprzez zastosowaną marżę.

Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty kontrahentowi wynagrodzenia za sprzedaż towarów do odbiorcy wskazanego przez Wnioskodawcę, jak również nie będzie mu przysługiwało wynagrodzenie od kontrahenta.

Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty kontrahentowi wynagrodzenia za jakąkolwiek inną czynność.

Wnioskodawca wystawi kontrahentowi fakturę za towar w dniu podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego, to jest najprawdopodobniej w dniu przekazania towaru do ostatecznego odbiorcy chyba, że kontrahent zażąda wcześniejszego wydania towaru, to w dniu taktycznego wydania.

Faktura sprzedaży na rzecz odbiorcy ostatecznego zostanie wystawiona przez kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług opisaną transakcję oddłużeniową, która ma na celu zwrot zadłużenia, można potraktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

Wnioskodawca wyjaśnia, że pod pojęciem transakcji oddłużeniowej zawartej w pytaniu Wnioskodawca rozumie zawarcie umowy przeniesienia własności towaru w celu spłaty zadłużenia oraz zabezpieczenia roszczeń do czasu znalezienia przez kontrahenta lub spółkę ostatecznego odbiorcy na ten towar.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przepis art. 7 określa, co należy rozumieć przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem definiuje na potrzeby podatku od towarów i usług jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z ust. 2 dostawą towarów na potrzeby podatku od towarów i usług jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zgodnie z definicją podatku od wartości dodanej, zawartą w art. 2 I Dyrektywy, podstawową jego zasadą jest powszechność opodatkowania, której realizacja powinna nastąpić przez wprowadzenie w poszczególnych państwach członkowskich jednolitego i wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Innymi słowy, powszechność opodatkowania zapewniona może być jedynie przez wprowadzenie tych samych standardów opodatkowania we wszystkich państwach członkowskich.

Obecnie jedynym możliwym rozwiązaniem tego problemu jest przyjęcie ekonomicznego aspektu transakcji, czyli oceny, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (czyli "prawa") dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela (nawet jeśli z prawnego punktu widzenia nie dochodzi do przejścia prawa własności). Kontrahent ten (nabywca) nie musi zatem w rezultacie dostawy stać się właścicielem w sensie prawnym. Wystarczy, że podmiot ten w wyniku transakcji może korzystać z jej przedmiotu w zakresie określonym w warunkach tej transakcji. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia (wykonania), to można uznać, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu "przeniesienie" (ang. the transfer of the right), które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem. Pamiętajmy, że "rozporządzanie jak właściciel" należy rozumieć w sensie ekonomicznym, czyli faktycznym. Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, która będzie stanowić o dokonaniu danej transakcji w sensie ekonomicznym. Odpłatność - czyli wynagrodzenie ustalone przez strony transakcji jest istotnym elementem dostawy towarów. Odpłatne przeniesienie tego prawa powinno być rozumiane jako celowe i świadome działanie stron transakcji. Z okoliczności danej transakcji musi zatem jednoznacznie wynikać, że intencją stron było dokonanie dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1.

Oznacza to, że nie stanowi dostawy towarów sytuacja, gdy towar zostaje przekazany w celu odzyskania przez kontrahenta części należnego mu długu oraz w celu zabezpieczenia jego roszczeń względem dłużnika, który zwróci Wnioskodawcy jedynie nadwyżkę ponad wartość długu Wnioskodawcy.

Taka wpłata nie stanowi bowiem wynagrodzenia w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, należnego za "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel", lecz jest rezultatem zaistnienia zdarzenia (stanu faktycznego) innego niż określone w art. 7 ust. 1 - jest nim transakcja oddłużeniowa.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, zawarta umowa przeniesienia własności towaru w celu spłaty zadłużenia oraz zabezpieczenia roszczeń do czasu znalezienia kontrahenta na ten towar nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z przytoczonych przepisów wynika, iż - co do zasady - opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym nie wynika z nich, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną - zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Konstruując definicję dostawy towarów ustawodawca w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT posłużył się zwrotem "rozporządzanie towarem jak właściciel", co wskazuje, że definicję tę należy rozumieć szerzej niż "przeniesienie własności" w rozumieniu prawa cywilnego, a więc przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel (por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 896/09, LEX nr 559554). Dokonując kwalifikacji danej czynności na potrzeby podatku od towarów i usług należy oderwać się od uwarunkowań cywilistycznych danej czynności a skoncentrować się na jej aspekcie faktycznym, determinowanym przede wszystkim uwarunkowaniami ekonomicznymi danej czynności (por. wyrok NSA z dnia 29 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1274/09, LEX nr 744137). Pojęcie "rozporządzania towarami jak właściciel" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy rozumieć szeroko. Spośród czynności "przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" można na pewno wymienić sprzedaż i zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu (por. wyrok NSA z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1389/09, LEX nr 744194).

Powołane orzecznictwo wskazuje, że "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" obejmuje swym zakresem przeniesienie władztwa ekonomicznego nad towarem, pozwalającego na rozporządzanie tym towarem jak właściciel.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca z uwagi na posiadane przeterminowane zobowiązana względem dostawcy zamierza przekazać swojemu kontrahentowi towar, którego wartość rynkowa przewyższa wysokość posiadanego zobowiązania.

Na okoliczność spłaty zadłużenia w chwili sprzedaży przez kontrahenta towaru do odbiorcy ostatecznego zostanie zawarta umowa kompensaty wzajemnych zobowiązań, wynikających z długu Wnioskodawcy względem dłużnika, będącego nabywcą towaru Wnioskodawcy, który ma zabezpieczać spłatę zobowiązań względem kontrahenta.

W związku z posiadaniem zobowiązań na rzecz kontrahenta Wnioskodawca zawrze umowę sprzedaży towaru, za który zapłata nastąpi dopiero w chwili znalezienia przez kontrahenta lub przez Wnioskodawcę kolejnego odbiorcy, co będzie stanowiło dla dłużnika (kontrahenta) gwarancję odzyskania swojej należności.

Z uwagi na fakt, iż oferowane do sprzedaży towary są wielkogabarytowe, to w celu ograniczenia kosztów transportu, towar pozostanie w magazynie Wnioskodawcy do czasu znalezienia kolejnego odbiorcy.

Przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel nastąpi w dniu podpisania umowy sprzedaży, natomiast faktyczne wydanie towaru nastąpi w terminie wskazanym przez kontrahenta.

Przedmiotem transakcji będą towary typu stal konstrukcyjna, węgiel czy miał.

W zależności od rodzaju towaru zostanie on oklejony kartkami z informacją "Towar stanowi własność:...." lub umieszczone zostaną tablice informujące kto jest właścicielem towaru. Po zawarciu przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie będzie miał prawa dysponowania przedmiotowym towarem, lecz jedynie będzie wykonywać czynności zmierzające do pozyskania nabywcy (tzw. usługi pośrednictwa) z tym zastrzeżeniem, iż usługi te będą prawem Wnioskodawcy a nie obowiązkiem.

Kontrahent, czyli właściciel towaru, będzie miał prawo w każdym momencie do dysponowania tym towarem, czyli do jego sprzedaży, darowizny, czy też zastawienia.

Fakt, iż do momentu sprzedaży kolejnemu odbiorcy, towar będzie znajdował się na składzie Wnioskodawcy nie będzie rodził po stronie kontrahenta obowiązku uiszczenia opłat za przechowywanie towarów, gdyż opłaty te zostaną wkalkulowane w cenę towarów wyszczególnioną na umowie kupna-sprzedaży.

Po dokonaniu transakcji towar będzie znajdował się na składzie Wnioskodawcy, gdyż brak jest ekonomicznego uzasadnienia dla generowania dalszych kosztów w postaci transportu, załadunku czy wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Po dokonaniu sprzedaży zawarta zostanie umowa kompensaty i zobowiązania Wnioskodawcy zostaną skompensowane z należnościami wynikającymi z zawartej umowy sprzedaży. Różnicę stanowiącą nadwyżkę należności nad zobowiązaniami Wnioskodawcy kontrahent obowiązany będzie przekazać na konto Wnioskodawcy.

Kontrahent, szukając rynku zbytu na zakupiony towar, działa we własnym imieniu i na własny rachunek, w związku z czym nie przysługuje mu z tego tytułu żadne wynagrodzenie, gdyż swój zysk realizuje poprzez zastosowaną marżę.

Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty kontrahentowi wynagrodzenia za sprzedaż towarów do odbiorcy wskazanego przez Wnioskodawcę, jak również nie będzie mu przysługiwało wynagrodzenie od kontrahenta, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty kontrahentowi wynagrodzenia za jakąkolwiek inną czynność.

Wnioskodawca wystawi kontrahentowi fakturę za towar w dniu podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego, to jest najprawdopodobniej w dniu przekazania towaru do ostatecznego odbiorcy chyba, że kontrahent zażąda wcześniejszego wydania towaru, to w dniu faktycznego wydania.

Faktura sprzedaży na rzecz odbiorcy ostatecznego zostanie wystawiona przez kontrahenta.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz przedstawione przepisy prawa stwierdzić należy, że transakcja polegająca na sprzedaży przez Wnioskodawcę towaru wielkogabarytowego kontrahentowi celem wyzbycia się względem tegoż kontrahenta długu jest niczym innym jak dostawą towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wynika z wniosku przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel nastąpi w dniu podpisania umowy sprzedaży (mimo, iż faktyczne przekazanie towaru kontrahentowi może nastąpić w terminie późniejszym). W związku z dokonaną sprzedażą towar zostanie oznaczony nazwą właściciela poprzez odpowiednie oklejenie go lub zamieszczenie tablicy informującej o nazwie właściciela. Przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w konsekwencji będzie oznaczało możliwość swobodnego dysponowania tym towarem przez kontrahenta poprzez jego sprzedaż, darowiznę, czy też zastawienie.

Wprawdzie Wnioskodawca, w związku z przeniesieniem prawa do dysponowania towarem jak właściciel na kontrahenta, nie otrzyma bezpośrednio wynagrodzenia wyrażonego w pieniądzu, jednakże sam fakt zwolnienia z powyższego długu jest formą zapłaty za ten towar.

Zatem w tym momencie należy mówić o odpłatności za dokonaną przez Wnioskodawcę dostawę towaru wielkogabarytowego kontrahentowi, która równoznaczna jest z pozbawieniem Wnioskodawcy zadłużenia względem kontrahenta.

Jak wskazał Wnioskodawca odpłatne przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel powinno być rozumiane jako celowe i świadome działanie stron transakcji, a z okoliczności danej transakcji musi zatem jednoznacznie wynikać, że intencją stron było dokonanie dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż intencją stron jest przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel na kontrahenta Wnioskodawcy, która to w konsekwencji transakcja ma na celu "oddłużenie" Wnioskodawcy.

Intencją na jaką towar powyższy zostaje przekazany kontrahentowi - tj. w celu odzyskania długu - stanowi kwestię drugorzędną.

Skoro bowiem, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, czynność przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to okoliczność z jaką wiąże się to przeniesienie nie ma już znaczenia.

Jednocześnie jeszcze raz należy podkreślić, iż z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentem będzie wynikało, że owo "oddłużenie" Wnioskodawcy będzie się wiązało z przeniesieniem prawa do dysponowania towarem na kontrahenta Wnioskodawcy, zatem zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że umowa przeniesienia własności towaru w celu spłaty zadłużenia oraz zabezpieczenia roszczeń do czasu znalezienia kontrahenta na ten towar nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.