IBPP1/443-279/09/EA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu 29 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. organu w dniu 10 marca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego udokumentowania sprzedaży samochodu prywatnego wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego udokumentowania sprzedaży samochodu prywatnego wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu w dniu 10 marca 2009 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-29/09/EA z dnia 16 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą FHU "B." B. W. Wnioskodawca prowadzi m.in. najem samochodów osobowych. W najbliższym czasie Wnioskodawca chce wynajmować w ramach działalności swój prywatny samochód osobowy i osiągnięte z tego tytułu przychody opodatkowywać w zakresie prowadzonej działalności (podatek dochodowy wg skali).

Wnioskodawca nie zamierza jednak wprowadzać tego samochodu do ewidencji środków trwałych, tylko użyczać go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym od stycznia 2006 r. oraz od lipca 2008 r. również do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Samochód po przekazaniu na potrzeby działalności gospodarczej służył będzie tylko i wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Samochód ten został zakupiony na umowę kupna-sprzedaży przez Wnioskodawcę w lipcu 2008 r. (Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od zakupu tego samochodu).

Po przekazaniu tego samochodu na cele działalności gospodarczej - wydatki związane z eksploatacją tego samochodu Wnioskodawca planuje zaliczać do kosztów uzyskania przychodów działalności poprzez ewidencję przebiegu pojazdu do wysokości limitu (w podatku od osób fizycznych) natomiast w podatku VAT wydatki związane z częściami do samochodu odliczać VAT w 100%. Natomiast VAT od paliwa będzie pozostawał bez odliczenia ze względu na niespełnienie warunków wymienionych w ustawie o VAT tj. art. 86.

Użyczenie prywatnego samochodu osobowego Wnioskodawcy na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawca udokumentuje poprzez spisanie oświadczenia, w którym Wnioskodawca oświadczy, iż z danym dniem przeznaczy swój prywatny składnik majątku tj. samochód osobowy na cele tylko i wyłącznie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie wynajmu tego samochodu innym podmiotom gospodarczym, czy też osobom fizycznym (jako usługa opodatkowana podatkiem VAT ze stawką 22%).

Użyczenie to będzie nieodpłatne i Wnioskodawca planuje przeznaczyć ten samochód na potrzeby działalności gospodarczej początkowo na jeden rok czasu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostateczna wersja pytania sformułowana w uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 10 marca 2009 r.):

Czy sprzedając ten samochód osobowy po ukończeniu roku, w którym Wnioskodawca oświadczy, że przekazuje go na potrzeby firmy - czyli po upływie roku od dnia przekazania i ponownym przeznaczeniu go na cele prywatne, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT i sprzedać samochód jako firma czy też wystawić umowę kupna-sprzedaży i sprzedać samochód jako osoba fizyczna poza działalnością.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 10 marca 2009 r.), ponieważ wskazany samochód nie będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej a jedynie wykorzystywany do jej prowadzenia na podstawie użyczenia - nieodpłatnego przekazania, Wnioskodawca uważa, że po ukończeniu tego okresu i ponownemu przekazaniu tego samochodu na cele prywatne Wnioskodawca zobowiązany będzie sporządzić umowę kupna-sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W szczególności, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą FHU "B." B. W. prowadzi m.in. najem samochodów osobowych. W najbliższym czasie Wnioskodawca chce wynajmować w ramach działalności swój prywatny samochód osobowy.

Wnioskodawca nie zamierza jednak wprowadzać tego samochodu do ewidencji środków trwałych, tylko użyczać go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym od stycznia 2006 r. oraz od lipca 2008 r. również do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Samochód po przekazaniu na potrzeby działalności gospodarczej służył będzie tylko i wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Samochód ten został zakupiony na umowę kupna-sprzedaży przez Wnioskodawcę w lipcu 2008 r. (Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od zakupu tego samochodu).

Po przekazaniu tego samochodu na cele działalności gospodarczej - wydatki związane z eksploatacją tego samochodu Wnioskodawca planuje zaliczać do kosztów uzyskania przychodów działalności poprzez ewidencję przebiegu pojazdu do wysokości limitu (w podatku od osób fizycznych) natomiast w podatku VAT wydatki związane z częściami do samochodu odliczać VAT w 100%. Natomiast VAT od paliwa będzie pozostawał bez odliczenia ze względu na niespełnienie warunków wymienionych w ustawie o VAT tj. art. 86.

Użyczenie prywatnego samochodu osobowego Wnioskodawcy na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawca udokumentuje poprzez spisanie oświadczenia, w którym Wnioskodawca oświadczy, iż z danym dniem przeznaczy swój prywatny składnik majątku tj. samochód osobowy na cele tylko i wyłącznie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie wynajmu tego samochodu innym podmiotom gospodarczym, czy też osobom fizycznym (jako usługa opodatkowana podatkiem VAT ze stawką 22%).

Użyczenie to będzie nieodpłatne i Wnioskodawca planuje przeznaczyć ten samochód na potrzeby działalności gospodarczej początkowo na jeden rok czasu.

Następnie, czyli po upływie jednego roku, Wnioskodawca zamierza ponownie przeznaczyć przedmiotowy samochód na cele prywatne.

W świetle powyższego oraz obowiązujących przepisów prawa w tym zakresie, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że mamy do czynienia z dwiema czynnościami, po pierwsze z wyprowadzeniem samochodu z działalności gospodarczej, a po drugie z jego sprzedażą. Koniecznym jest zatem zbadanie opodatkowania obu przedmiotowych czynności na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności przekazanie towarów na cele osobiste podatnika jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z przekazaniem przez podatnika towaru (samochodu) należącego do jego przedsiębiorstwa (Wnioskodawca przeznaczył go bowiem (przekazał i wykorzystywał) na okres jednego roku na cele związane wyłącznie z działalnością gospodarczą) na cele osobiste (prywatne) podatnika. Jednakże jak wynika z wniosku przy nabyciu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, zatem podstawowa przesłanka warunkująca uznanie przedmiotowego przekazania za dostawę towarów nie została spełniona.

Wobec powyższego czynność ponownego przekazania przez Wnioskodawcę przedmiotowego samochodu na cele prywatne będzie czynnością niepodlegającą regulacjom ustawy o VAT.

W konsekwencji powyższego późniejsza sprzedaż tego samochodu, jako składnika majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem sprzedając przedmiotowy samochód jako prywatny Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W efekcie planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży przedmiotowego samochodu, jeśli ponownie zostanie przekazany w całości na cele prywatne nie można uznać za dostawę towaru, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem za czynność podlegającą regulacjom ww. ustawy.

Reasumując, sprzedaż samochodu zakupionego przez Wnioskodawcę do celów prywatnych, który będzie wykorzystywany do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, a następnie ponownie przekazany na cele prywatne (tj. sprzedaż nastąpi z majątku osobistego) powinna zostać udokumentowana umową sprzedaży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo zauważa się, że kwestia możliwości zastosowania do przedmiotowej transakcji zwolnienia od podatku od towarów i usług oraz kwestia sprzedaży przedmiotowego samochodu w roku przekazania go na potrzeby działalności gospodarczej objęte zostały odrębnymi rozstrzygnięciami.

Odrębnym rozstrzygnięciem objęto również kwestie dotyczące podatku dochodowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.