IBPP1/443-2/09/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko W. przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2008 r. (data wpływu 31 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 11 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 11 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazał, iż jest właścicielem niezabudowanej działki nr 1/12 o powierzchni 0,3985 ha położonej w Z. Przez teren działki przebiega napowietrzna sieć elektroenergetyczna niskiego napięcia, a w sąsiadującej z działką ulicy O. usytuowane są sieci: wodociągowa, gazowa i telekomunikacyjna. Wszystkie sieci dostarczają media do znajdujących się po przeciwnej stronie ulicy domów mieszkalnych jednorodzinnych. Dla przedmiotowego obszaru brak aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, po ostatnio uchwalonej zmianie, określa, iż działka znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem MN2, tj. tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. W ewidencji obszar działki wykazany jest jako grunty orne (RV). Działka posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej.

Wnioskodawca wskazał, iż napowietrzna sieć elektroenergetyczna niskiego napięcia przebiegająca przez teren ww. działki nr 1/12 składa się ze słupów betonowych (6 sztuk) osadzonych w gruncie oraz zawieszonych na nich kabli energetycznych. Zarówno słupy jak i kabel energetyczny, jako urządzenia służące do doprowadzenia prądu w rozumieniu art. 49 k.c. wchodzą w skład przedsiębiorstwa energetycznego i tym samym nie należą do części składowych gruntu. Sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę obejmuje jedynie prawo własności gruntu działki nr 1/12 bez sieci elektroenergetycznej, stanowiącej przedmiot odrębnej własności.

Obecnie prowadzona jest procedura sprzedaży ww. działki. Biorąc pod uwagę wyznaczony w studium kierunek zagospodarowania i rozwoju przestrzennego miasta oraz sąsiadujące z nią uzbrojenie terenu, sprzedaż działki, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, została objęta 22% stawką podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należy opodatkować podatkiem VAT w wysokości 22% sprzedaż nieruchomości niezabudowanej, dla której:

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż opisanej nieruchomości powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Co do stwierdzenia przeznaczenia gruntów pod zabudowę, dla celów zastosowania zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, nie będzie stosować się wprost wszystkich obwarowań przewidzianych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. że stanowić o tym może jedynie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ww. ustawy), albo w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 1 ww. ustawy). Ustawa o VAT nie odsyła bowiem do tej ustawy, nie wprowadza także, jako kryterium zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 sposobu aktualnego wykorzystywania terenu, czy też aktualnej kwalifikacji terenu, lecz kryterium przeznaczenia terenu.

Wnioskodawca wskazał, że kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wnioskodawca zauważył, iż biorąc pod uwagę, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy sporządzane jest w celu określenia polityki przestrzennej gminy i że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych zagospodarowania przestrzennego, to uznać należy, że w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego ocenę spełnienia określonej w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przesłanki wyłączającej zwolnienie, dokonać można z uwzględnieniem informacji wynikających z tego dokumentu (Wyrok III SA/Wa 296/08 z dnia 6 maja 2008 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., ostatnia zmiana Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu ustawy o VAT są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wyjątek stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku VAT, na mocy którego zwolniona od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

We wniosku Wnioskodawca wskazał, iż jest właścicielem niezabudowanej działki nr 1/12 o powierzchni 0,3985 ha. Przez teren działki przebiega napowietrzna sieć elektroenergetyczna niskiego napięcia, a w sąsiadującej z działką ulicy O. usytuowane są sieci: wodociągowa, gazowa i telekomunikacyjna. Wszystkie sieci dostarczają media do znajdujących się po przeciwnej stronie ulicy domów mieszkalnych jednorodzinnych. Dla przedmiotowego obszaru brak aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, po ostatnio uchwalonej zmianie, określa, iż działka znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem MN2, tj. tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. W ewidencji obszar działki wykazany jest jako grunty orne (RV). Działka posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej.

Wnioskodawca wskazał ponadto, iż napowietrzna sieć elektroenergetyczna niskiego napięcia przebiegająca przez teren ww. działki nr 1/12 składa się ze słupów betonowych (6 sztuk) osadzonych w gruncie oraz zawieszonych na nich kabli energetycznych. Zarówno słupy jak i kabel energetyczny, jako urządzenia służące do doprowadzenia prądu w rozumieniu art. 49 k.c. wchodzą w skład przedsiębiorstwa energetycznego i tym samym nie należą do części składowych gruntu. Sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę obejmuje jedynie prawo własności gruntu działki nr 1/12 bez sieci elektroenergetycznej, stanowiącej przedmiot odrębnej własności.

Obecnie prowadzona jest procedura sprzedaży ww. działki. Biorąc pod uwagę wyznaczony w studium kierunek zagospodarowania i rozwoju przestrzennego miasta oraz sąsiadujące z nią uzbrojenie terenu, sprzedaż działki, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, została objęta 22% stawką podatku VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zatem aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu (stawką podstawową ewentualnie preferencyjną) czy też będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT konieczne jest ustalenie czy dana nieruchomość jest zabudowana, a w przypadku gdy nie jest to czy jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie.

Ustawa o VAT nie definiuje terminu "teren niezabudowany". Lecz mając na uwadze zapis art. 29 ust. 5 ustawy o VAT należy wyciągnąć wniosek, że skoro nie wyodrębnia się wartości gruntu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli to należy uznać, iż zwolnieniu podlega dostawa jedynie takiej nieruchomości gruntowej (nieprzeznaczonej pod zabudowę), na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle czy też ich części, a w konsekwencji na gruncie ustawy o VAT za teren niezabudowany należy uznać taki teren na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części. Przy czym należy zauważyć, iż muszą to być budynki i budowle lub ich części, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. z 2006 r. Dz. U. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

Przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 wyżej cyt. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W przedmiotowej sprawie zarówno słupy jak i kabel energetyczny, jako urządzenia służące do doprowadzenia prądu w rozumieniu art. 49 k.c. wchodzą w skład przedsiębiorstwa energetycznego i tym samym nie należą do części składowych gruntu. Sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę obejmuje jedynie prawo własności gruntu działki nr 1/12 bez sieci elektroenergetycznej, stanowiącej przedmiot odrębnej własności.

A zatem gdy przedmiotową napowietrzną sieć elektroenergetyczną niskiego napięcia można zaklasyfikować jako urządzenie budowlane, a nie jako budowlę, którą uznaje się za towar na gruncie podatku VAT, w tej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, gdyż nie wystąpi dostawa budowli do której można by "przypisać" grunt.

Tym samym należy uznać, iż przedmiotowa działka w rozumieniu przepisów o podatku VAT jest niezabudowana.

Tak więc o tym czy dostawa przedmiotowej działki będzie podlegać opodatkowaniu czy też będzie korzystała ze zwolnienia decydować będzie przeznaczenie ww. działki.

Zatem aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu stawką podstawową czy też będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT konieczne jest ustalenie czy dana nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie.

Jak już zauważono wyżej zwolnieniu podlegają jedynie tereny niezabudowane nieprzeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, iż ustawodawca w ustawie o VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów należy daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę czy też nie. Należy zatem uznać, iż ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Należy uznać, iż podmiotem właściwym do dokonywania przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina, a zatem źródłem wywodzenia czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Niewątpliwie takim aktami są:

* miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu),

* lub w przypadku braku ww. planu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).

Z wniosku wynika, że dla przedmiotowej nieruchomości nie został wydany żaden z ww. aktów.

W tej sytuacji należy odwołać się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W myśl art. 9 ust. 1-5 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Rada gminy uchwala plan miejscowy po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1 ww. ustawy). W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej przez wójta, burmistrza lub prezydenta (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).

Z powyższych unormowań wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Można by uznać studium za swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Według cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami.

Z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym.

Przepisy zawarte w art. 9 ust. 3-5 odnoszą się do charakteru studium gminnego. Wynika z nich, iż jest ono zbiorem dyrektyw określających przyszłe zamierzenia w zakresie ładu przestrzennego na terenie całej gminy. Odmiennie więc od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego teren, jaki ma być objęty postanowieniami studium, jest jednoznacznie określony i zawsze powinien obejmować cały obszar gminy. Nie wyklucza to możliwości podejmowania uchwał w sprawie zmiany gminnego studium w zakresie ściśle określonego fragmentu obszaru gminy, przy czym zmiany studium dotyczące pewnych fragmentów gminy powinny współgrać z pozostającymi w mocy ustaleniami.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w powołanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.

Mając powyższe na uwadze bez znaczenia pozostaje fakt, iż studium jest jedynie aktem wewnętrznym. Istotny jest fakt, że studium określa przeznaczenie danej nieruchomości jako przeznaczonej pod zabudowę czy też nie, a ponadto ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Mając na uwadze, iż przedmiotowa niezabudowana działka nr 1/12 o powierzchni 0,3985 ha, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, oznaczona jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przeznaczona jest pod zabudowę, należy uznać, że jej dostawa winna być opodatkowana 22% stawką podatku VAT.

Reasumując, dla potrzeb podatku od towarów i usług za teren niezabudowany należy uznać taki teren, na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W sytuacji dostawy nieruchomości niezabudowanej, lecz przeznaczonej pod zabudowę należy taką transakcję opodatkować 22% stawką podatku VAT.

Tut. organ pragnie tutaj również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa. Wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy ponadto zauważyć, iż tut. organ podatkowy nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów lub usług do grupowania klasyfikacyjnego czy też oceniania prawidłowości charakteru urządzeń przedstawionych we wniosku. Za prawidłową klasyfikację wyrobu lub usługi jest bowiem odpowiedzialny producent lub podmiot dokonujący dostawy towaru bądź świadczący usługę. W przypadku zaistnienia wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź.

Należy jednak zaznaczyć, że przy innym stanie faktycznym niniejsza interpretacja traci swoją ważność, przykładowo jeśli urządzenia znajdujące się na przedmiotowej działce uznane byłyby za budowle.

Ponadto tut. organ chciałby zwrócić uwagę, iż w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) w pkt 2 "Pojęcia podstawowe" znajduje się definicja obiektu budowlanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.