IBPP1/443-188/10/AL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania w procedury marży do opodatkowania świadczonych w przyszłości usług turystyki, w sytuacji gdy nabywcą tych usług będzie podmiot inny aniżeli turysta - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2009 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 1 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury marży do opodatkowania świadczonych w przyszłości usług turystyki, w sytuacji gdy nabywcą tych usług będzie podmiot inny aniżeli turysta.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-1231/09/AL z dnia 19 lutego 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium kraju. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są szeroko pojęte usługi turystyczne, w tym usługi objęte następującą numeracją klasyfikacji statystycznej PKD 2007:

79.12.Z - Usługi świadczone przez organizatorów turystyki;

79.90.A - Usługi pilotów wycieczek i przewodników turystycznych;

79.90.B - Usługi w zakresie informacji turystycznej;

79.90.C - Pozostałe usługi w zakresie rezerwacji, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca będzie świadczyć przedmiotowe usługi turystyczne we własnym imieniu oraz na własny rachunek. W toku świadczenia usług Wnioskodawca nabywać będzie towary i usługi od innych podatników, nie będąc jednak ani agentem, ani pośrednikiem, działającym w imieniu tych podmiotów. Usługi oraz towary nabywane od innych podatników stanowić będą jedynie części składowe odrębnych usług turystycznych, świadczonych przez Wnioskodawcę.

Charakter usług wykonywanych przez Wnioskodawcę, jednoznacznie wskazuje na ich wykorzystanie przez osoby fizyczne (turystów) dla ich własnej, bezpośredniej korzyści. Głównymi częściami składowymi usług turystycznych, świadczonych przez Wnioskodawcę, będą bowiem: transport, wyżywienie oraz zakwaterowanie turystów.

Wnioskodawca dokonywać będzie sprzedaży swoich usług turystycznych co do zasady na rzecz innych podatników (biur podróży), a nie osób fizycznych (turystów). Nabywcy tych usług odsprzedawać będą bezpośrednio bądź pośrednio przedmiotowe usługi osobom fizycznym - finalnym konsumentom usług.

Wnioskodawca zamierza opodatkować usługi świadczone na wyżej wymienionych warunkach stosując procedurę marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu z dnia 26 lutego 2010 r. Wnioskodawca wskazał, iż oprócz wskazanych we wniosku usług transportu, wyżywienia i zakwaterowania Wnioskodawca nabywać będzie inne towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty, np. usługi przewodników, usługi wstępu do obiektów turystycznych.

Wnioskodawca nie będzie wykonywać żadnych świadczeń w ramach usługi turystyki we własnym zakresie.

Wnioskodawca będzie prowadzić ewidencję o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT). Ewidencja obrotów oraz zakupów, związanych ze świadczeniem usług turystyki prowadzona będzie odrębnie (w formie kart rozliczeniowych) od standardowej ewidencji. Rozgraniczenie ewidencji ma na celu uniknięcie omyłkowego odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług, do których takie prawo nie przysługuje.

Sformułowanie "odrębne usługi turystyki", oznacza, iż Wnioskodawca świadczyć będzie usługi turystyczne, na które składać się będą usługi nabyte od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. Pojęcie "odrębności" w tym kontekście oznacza, iż przedmiotem świadczeń Wnioskodawcy będą kompleksowe usługi turystyki, nie zaś szereg pojedynczych usług, takich jak np. usługi transportu, wyżywienia, noclegu itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży usług turystycznych, składających się z usług nabywanych od innych podatników, Wnioskodawca zobowiązany będzie do zastosowania procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, jeżeli nabywcą usług świadczonych przez Wnioskodawcę będzie podmiot inny aniżeli turysta, ale jednocześnie usługi te świadczone będą dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zdaniem Wnioskodawcy gdy usługi turystyczne świadczone będą dla bezpośredniej korzyści turysty, istnieje obowiązek zastosowania specjalnej procedury, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, nawet jeżeli bezpośrednim nabywcą usług od Wnioskodawcy będzie podmiot inny, aniżeli turysta (osoba fizyczna), będący finalnym konsumentem przedmiotowych usług. Procedura marży ma zastosowanie jedynie do opodatkowania usług turystyki, będących usługami nabywanymi od innych podatników, tj. niestanowiących usług własnych Wnioskodawcy w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, o ile usługi te nabyte zostały od innych podatników, tj. nie są usługami własnymi w rozumieniu ust. 5 powyższego przepisu.

Tym samym, brzmienie art. 119 ust. 1 ustawy o VAT nie pozostawia wątpliwości co do obligatoryjności zastosowania procedury marży w wypadku spełnienia warunków określonych w ust. 3 oraz ust. 5 art. 119 ustawy o VAT.

Artykuł 119 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż: "Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to. kto nabywa usługę turystyki w przypadku gdy podatnik:

Na podstawie art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, procedury marży nie stosuje się do usług wykonywanych we własnym zakresie przez podatnika, tzn. usług, których podatnik nie nabywa od innych podatników ("usługi własne").

W kontekście powyższych przepisów Wnioskodawca powziął wątpliwość co do spełnienia warunków art. 119 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, tj. świadczenia usług dla bezpośredniej korzyści turysty, w sytuacji gdy nabywcą usług Wnioskodawcy jest podmiot inny niż sam turysta.

Na podstawie art. 119 ust. 2 ustawy o VAT "przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie." Tym samym, warunkiem dla zastosowania procedury marży jest wykorzystanie (konsumpcja) usługi przez turystę. Chociaż ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia "turysta", zastosowanie przez Ustawodawcę tego pojęcia w konstrukcji przepisu art. 119 ust. 3 ustawy o VAT nie pozostawia wątpliwości, iż pojęcia "turysty" oraz "nabywcy usług" nie muszą odnosić się to tego samego podmiotu. W przeciwnym przypadku zastosowanie przez Ustawodawcę pojęcia "turysty" w treści analizowanego przepisu byłoby bezcelowe. Racjonalny Ustawodawca mógłby bowiem posługiwać się jedynie pojęciem "nabywcy usług". Dla przykładu, Ustawodawca mógłby posłużyć się sformułowaniem "świadczenia usług dla bezpośredniej korzyści ich nabywcy".

Powyższy wniosek jednoznacznie potwierdza literalne brzmienie pierwszego zdania art. 119 ust. 3 ustawy o VAT: "Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki."

Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zobowiązany będzie do zastosowania procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, zarówno w przypadku, gdy nabywcą usług świadczonych dla bezpośredniej korzyści turysty będzie sam turysta, jak i jakikolwiek inny podmiot odsprzedający następnie przedmiotowe usługi na rzecz turysty.

Należy mieć na uwadze, iż przytoczone przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje oparcie w orzeczeniach sądów administracyjnych jak i wydanych interpretacjach prawa podatkowego. Na szczególną uwagę w tym kontekście zasługują fragmenty uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 3 marca 2009 r. (sygn. SA/Lu 45/09), w którym Sąd orzekł, iż: "Na gruncie przedstawionego stanu prawnego organ podatkowy nie ma racji, kiedy stwierdza, że opodatkowanie w reżimie art. 119 ust. 1-10 ustawy VAT ma zastosowanie tylko kiedy usługę turystyki nabywa klient, turysta, osoba fizyczna. Tej treści stanowisko organu podatkowego pomija treść art. 119 ust. 3 ustawy VAT, który wprost stanowi, że przepis art. 119 ust. 1 ustawy VAT stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki."

W dalszej części orzeczenia Sąd podniósł, iż o zastosowaniu procedury marży decyduje przedmiot świadczonych usług, a nie podmiot nabywcy: "W przedstawionym stanie prawnym o nabyciu przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w rozumieniu art. 119 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy VAT nie rozstrzyga podmiot, który nabywa usługę turystyki od podatnika (czy jest to osoba fizyczna - turysta, czy inna firma - także firma turystyczna, czy jednostka bez osobowości prawnej w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT). O nabyciu przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w rozumieniu art. 119 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy VAT rozstrzyga przedmiot nabycia przez podatnika, rozstrzyga okoliczność czy przedmiotem nabycia przez podatnika od innych podatników są towary i usługi stanowiące składnik usługi turystyki."

Podobne wnioski wynikają z interpretacji indywidualnych wydanych przez: Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu (sygn. PSUS/PP-OIO/443-146/06/MS/98863) z dnia 14 września 2006 r. oraz Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1471/NUR2/443-151/1/06/JP) z dnia 3 lipca 2006 r.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 26 lutego 2010 r. Wnioskodawca wskazał, iż jego intencją jest uzyskanie potwierdzenia, iż procedura marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, ma zastosowanie w przypadku sprzedaży usług na rzecz podmiotu innego niż turysta, gdy jednocześnie usługi te świadczone są dla bezpośredniej korzyści turysty.

Sformułowanie: "Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zobowiązany będzie do zastosowania procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, zarówno w przypadku, gdy nabywcą usług świadczonych dla bezpośredniej korzyści turysty będzie sam turysta, jak i jakikolwiek inny podmiot odsprzedający następnie przedmiotowe usługi na rzecz turysty" miało na celu podkreślenie, iż przedmiotowa procedura ma zastosowanie również w przypadku, gdy nabywcą usług turystyki dla bezpośredniej korzyści turysty, będzie inny podmiot aniżeli sam turysta. Nie oznaczało to jednak, iż Spółka sprzedawać będzie usługi bezpośrednio na rzecz turystów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o podatku VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług dla dostawy towarów i świadczenia usług zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7., art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ponadto ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku w wysokości 7%, 3% 0% oraz zwolnienia od podatku wyszczególnione w ustawie o VAT, rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 112, poz. 1336) jak również w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799, poz. 1336) - obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r., dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Przepis art. 119 ustawy o VAT określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z kolei przez marżę, w tym przypadku, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca, a ceną nabycia przez podatnika podatku od towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Chodzi zatem o usługi, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Stosownie do art. 119 ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Łączne spełnienie przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto treść art. 119 ust. 3a ustawy o VAT stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego przedmiotem działalności Wnioskodawcy, będącego czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, są szeroko pojęte usługi turystyczne, w tym usługi objęte następującą numeracją klasyfikacji statystycznej PKD 2007:

79.12.Z - Usługi świadczone przez organizatorów turystyki;

79.90.A - Usługi pilotów wycieczek i przewodników turystycznych;

79.90.B - Usługi w zakresie informacji turystycznej;

79.90.C - Pozostałe usługi w zakresie rezerwacji, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca ma siedzibę na terytorium kraju i świadczyć będzie nadal przedmiotowe usługi turystyczne we własnym imieniu oraz na własny rachunek.

W toku świadczenia usług Wnioskodawca nabywać będzie towary i usługi od innych podatników, nie będąc jednak ani agentem, ani pośrednikiem, działającym w imieniu tych podmiotów.

Oprócz usług transportu, wyżywienia i zakwaterowania Wnioskodawca nabywać będzie inne towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty, np. usługi przewodników, usługi wstępu do obiektów turystycznych.

Wnioskodawca nie będzie wykonywać żadnych świadczeń w ramach usługi turystyki we własnym zakresie.

Wnioskodawca prowadzić będzie ewidencję o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT). Ewidencja obrotów oraz zakupów, związanych ze świadczeniem usług turystyki prowadzona będzie odrębnie (w formie kart rozliczeniowych) od standardowej ewidencji. Rozgraniczenie ewidencji ma na celu uniknięcie omyłkowego odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług, do których takie prawo nie przysługuje.

Wnioskodawca dokonywać będzie sprzedaży swoich usług turystycznych co do zasady na rzecz innych podatników (biur podróży), a nie osób fizycznych (turystów). Nabywcy tych usług odsprzedawać będą bezpośrednio bądź pośrednio przedmiotowe usługi osobom fizycznym - finalnym konsumentom usług.

Przedmiotem świadczeń Wnioskodawcy będą kompleksowe usługi turystyki, nie zaś szereg pojedynczych usług, takich jak np. usługi transportu, wyżywienia, noclegu itp.

Wnioskodawca zamierza opodatkować usługi świadczone na wyżej wymienionych warunkach stosując procedurę marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika zatem, iż planowane przez niego usługi zaliczają się do usługi złożonej, składającej się z kombinacji różnych czynności. Możemy mówić więc o jednym świadczeniu (złożonym z kilku innych świadczeń składowych). Pojedyncze świadczenie ma miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. Gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być dzielona dla celów podatkowych. Wynika to z samego charakteru usługi, która składa się z różnych świadczeń, prowadzących jednak do jednego celu, jakim w sytuacji Wnioskodawcy jest organizacja ww. usług.

W związku z powyższym wszystkie świadczenia powinny być zaklasyfikowane i opodatkowane tak, jak usługa podstawowa, która nadaje całości zasadniczy charakter.

Pomimo, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

Przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki. Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej "usług turystyki", jak to czyni choćby w przypadku "usług elektronicznych" (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy). Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu dyrektywy w języku francuskim - "Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur", jak też w języku angielskim - "All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller", należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako "Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego". Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy Rady 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, "turystyka" to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej). Turystyka to także zorganizowany wyjazd poza miejsce zamieszkania (por. www.sjp.pwn.pl). Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S.Kornak "Ekonomika turystyki" PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S.Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S.Wołejko "Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej", Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975 r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J.Altkorn "Marketing w turystyce", Warszawa 2002 r., s. 99).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada siedzibę na terytorium kraju, działać będzie na rzecz nabywcy usługi tj. biur podróży, we własnym imieniu i na własny rachunek jak również prowadzić będzie ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Przy świadczeniu usługi turystyki Wnioskodawca nabywać będzie różnego rodzaju towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty tj. transport, wyżywienie, zakwaterowanie, usługi przewodników, usługi wstępu do obiektów turystycznych.

Wszystkie usługi stanowić będą integralną część świadczonej usługi turystyki.

Zatem w przypadku sprzedaży usług turystycznych, składających się z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, Wnioskodawca zobowiązany będzie do zastosowania procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż o zastosowaniu procedury marży, jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, nie decyduje podmiot nabywcy lecz przedmiot świadczonych usług. Zatem o nabyciu przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w rozumieniu art. 119 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy VAT nie rozstrzyga podmiot, który nabywa usługę turystyki od podatnika (czy jest to np. osoba fizyczna - turysta, czy inna firma - także firma turystyczna, czy jednostka nieposiadająca osobowości prawnej) lecz rozstrzyga okoliczność czy przedmiotem nabycia przez podatnika od innych podatników są towary i usługi stanowiące składnik usługi turystyki.

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji spełnienia przez Wnioskodawcę jednocześnie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 119 ust. 3 oraz ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług tj.: posiadania siedziby lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, działania na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, nabywaniu towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, prowadzeniu ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a także posiadaniu dokumentów, z których wynikać będą te kwoty, Wnioskodawca będzie miał obowiązek do obliczenia podstawy opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki przy zastosowaniu marży (art. 119 ust. 1 ustawy o VAT).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.