IBPP1/443-1832/08/EA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana N., przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r. (data wpływu 15 grudnia 2008 r.), uzupełniony pismem z dnia 20 lutego 2009 r. (data wpływu 26 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 lutego 2009 r. (data wpływu 26 lutego 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem gospodarstwa rolnego ("ojcowizny") praktycznie od śmierci ojca 1991 r., prawnie od marca 1994 r. razem z matką, która jest współwłaścicielem od 1969 r. W 2008 r. zaszły trzy zdarzenia sprzedaży działek:

400=4371 m² (grunty orne kl. IVb i łąki)

401=89 m² (droga)

402=263,5 m² (droga)

294)4=7057 m² (grunty orne kl. IVb)

1586 m² (grunty zadrzewione i zakrzewione kl. IVb)

2009 m² (łąki trwałe)

295)2=140 m² (grunty orne kl. IVb)

406=1661 m² (grunty orne kl. IVb)

Akt notarialny z dnia 5 listopada 2008 r. za cenę 250.000 zł.

403)2=1371 m² (grunty orne)

402=65,875 m² (droga)

H. 26/1=1078 m² (pastwiska stałe kl. IV)

Akt notarialny z dnia 21 listopada 2008 r. za cenę 56.300 zł + 100 zł za drogę.

Klasyfikacja nieruchomości w dniu ich sprzedaży wg palnu zagospodarowania przestrzennego:

Sprzedaż pierwsza:

działka 295/1 - zieleń parkowa (ZP).

Sprzedaż druga:

działki 295/2, 294/4 - zieleń parkowa (ZP),

działka 400 - w części budowlane,

działka 406 - budowlana,

działka 401, 402 droga.

Sprzedaż trzecia:

działki 403/2, 26/1 - budowlane,

działka 402 - droga.

Nabyte nieruchomości nie były dzielone, nie było podziału. Zostały takie same jak Wnioskodawca otrzymał w spadku jako majątek osobisty po zmarłym ojcu.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych działań uatrakcyjniających ani upiększających w celach odsprzedaży terenu, nie dokonał też uzbrojenia tego terenu.

Wnioskodawca nie dokonywał nakładów inwestycyjnych na drogę, ani na inne działki.

Sprzedane grunty były w całości niezabudowane, droga była i została trawiasta.

Grunt był wykorzystywany jako teren zielony (łąka), dla celów prywatnych, a uprawianie roli polegało na koszeniu trawy raz w roku i okresowym odchwaszczaniu. Nie było działalności gospodarczej.

Grunty nie były wykorzystywane do działalności rolniczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywał nigdy sprzedaży produktów rolnych.

Wnioskodawca gospodarstwo nabył po zmarłym ojcu w drodze spadku jako majątek osobisty na potrzeby prywatne.

Opisane we wniosku nieruchomości nie były opodatkowane podatkiem VAT, Wnioskodawca nie składał deklaracji VAT-7, ani zgłoszenia VAT-R. Poza opisanymi Wnioskodawca nie dokonywał żadnych sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca nie jest ani nigdy nie był podatnikiem VAT.

Wnioskodawca dzierżawił miejsce (ok. 4 m²) pod tablicę informacyjną, niereklamową informacyjną na działce 294/4 z pożytkiem w 2007 r. 1.500 zł i w 2008 r. 2.000 zł.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przejęła działkę przez wywłaszczenie pod budowę drogi w trybie ustawy z 21 sierpnia 1997 r.

Środków z pozyskania nieruchomości Wnioskodawca jeszcze nie spożytkował.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że sformułowanie "uprawianie roli" należy rozumieć: koszenie trawy raz w roku z okresowym odchwaszczaniem dla celów prywatnych. Nie było działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należy zapłacić podatek od towarów i usług (VAT) czy nie.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 lutego 2009 r. data wpływu 26 lutego 2009 r.), nie powinien on zapłacić podatku od towarów i usług gdyż w obecnie obowiązującym stanie prawnym obrót nieruchomościami gruntowymi podlega opodatkowaniu VAT, jednak tylko i wyłącznie pod warunkiem, iż realizowany jest przez podatnika podatku od towarów i usług. Podatnikami podatku VAT (art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT) są m.in., osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, tj. wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Zatem dostawa gruntów dokonana przez podatnika VAT jest czynnością podlegającą podatkowi VAT i jeżeli przedmiotem sprzedaży będą grunty przeznaczone pod zabudowę, a transakcji dokonuje podatnik VAT, czynność ta będzie opodatkowana stawką podstawową w wysokości 22%.

Z uwagi na definicję podatnika opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności wykonywane w ramach tzw. obrotu profesjonalnego, co jest czynnikiem wynikającym z pojęcia działalności gospodarczej. Wynika z tego, że osoba, która dokona sprzedaży nieruchomości nawet jednorazowo, lecz okoliczności wskazywały, iż zamiarem było wykonywanie tej czynności w sposób częstotliwy, a zakup nieruchomości powiązany był z zamiarem jej sprzedaż - będzie z tego tytułu podatnikiem VAT. Jeżeli jednak nieruchomość nabyta została nie na potrzeby działalności gospodarczej, lecz dla celów prywatnych, to czynność ta wyłącza tę nieruchomość z zakresu działania ustawy o VAT i zbycie jej nie będzie opodatkowane tym podatkiem.

Istotne jest to, że przez cały czas posiadania nieruchomości gruntowej Podatnik wykazywał zamiar wykorzystywania jej jako majątku osobistego.

Nabyte w drodze spadku nieruchomości nie były w żaden sposób ulepszane w celach dalszej odsprzedaży. Natomiast sprzedaż tych nieruchomości była rozłożona w czasie - uzależnionym od momentu zainteresowania się zakupem danego nabywcy. W takim przypadku zbycie nieruchomości nie jest opodatkowane, gdyż w tym zakresie sprzedający nie działa jako podatnik VAT, a więc nie jest to dostawa towaru dokonywana przez podatnika podatku VAT.

Pogląd tez został potwierdzony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 czerwca 2000 r. SA/Sz 571/9. W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., iż w sytuacji, gdy ustawa o VAT obowiązek podatkowy wiąże z określonymi czynnościami, to koniecznym jest wykazanie, że intencją podmiotu dokonującego określonej czynności, która wywołuje skutki prawnopodatkowe, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i że taki zamiar istniał w chwili dokonywania tej pierwszej (jednorazowej) czynności. Jednorazowa sprzedaż nieruchomości przez osobę fizyczną nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące do dnia 30 listopada 2008 r. bowiem jej przedmiotem jest wskazany przez Wnioskodawcę stan faktyczny zaistniały w dniach: 30 października 2008 r., 5 listopada 2008 r., 21 listopada 2008 r. (daty sprzedaży przedmiotowych nieruchomości).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowych nieruchomości, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest współwłaścicielem gospodarstwa rolnego ("ojcowizny") praktycznie od śmierci ojca 1991 r., prawnie od marca 1994 r. razem z matką, która jest współwłaścicielem od 1969 r. W 2008 r. zaszły trzy zdarzenia sprzedaży działek:

400=4371 m² (grunty orne kl. IVb i łąki)

401=89 m² (droga)

402=263,5 m² (droga)

294)4=7057 m² (grunty orne kl. IVb)

1586 m² (grunty zadrzewione i zakrzewione kl. IVb)

2009 m² (łąki trwałe)

295)2=140 m² (grunty orne kl. IVb)

406=1661 m² (grunty orne kl. IVb)

Akt notarialny z dnia 5 listopada 2008 r. za cenę 250.000 zł.

403)2=1371 m² (grunty orne)

402=65,875 m² (droga)

H. 26/1=1078 m² (pastwiska stałe kl. IV)

Akt notarialny z dnia 21 listopada 2008 r. za cenę 56.300 zł + 100 zł za drogę.

Klasyfikacja nieruchomości w dniu ich sprzedaży wg planu zagospodarowania przestrzennego:

Sprzedaż pierwsza:

działka 295/1 - zieleń parkowa (ZP).

Sprzedaż druga:

działki 295/2, 294/4 - zieleń parkowa (ZP),

działka 400 - w części budowlane,

działka 406 - budowlana,

działka 401, 402 droga.

Sprzedaż trzecia:

działki 403/2, 26/1 - budowlane,

działka 402 - droga.

Nabyte nieruchomości nie były dzielone, nie było podziału. Zostały takie same jak Wnioskodawca otrzymał w spadku jako majątek osobisty po zmarłym ojcu.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych działań uatrakcyjniających ani upiększających w celach odsprzedaży terenu, nie dokonał też uzbrojenia tego terenu.

Wnioskodawca nie dokonywał nakładów inwestycyjnych na drogę, ani na inne działki.

Sprzedane grunty były w całości niezabudowane, droga była i została trawiasta.

Grunt był wykorzystywany jako teren zielony (łąka), dla celów prywatnych, a uprawianie roli polegało na koszeniu trawy raz w roku i okresowym odchwaszczaniu. Nie było działalności gospodarczej.

Grunty nie były wykorzystywane do działalności rolniczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywał nigdy sprzedaży produktów rolnych.

Wnioskodawca gospodarstwo nabył po zmarłym ojcu w drodze spadku jako majątek osobisty na potrzeby prywatne.

Opisane we wniosku nieruchomości nie były opodatkowane podatkiem VAT, Wnioskodawca nie składał deklaracji VAT-7, ani zgłoszenia VAT-R. Poza opisanymi Wnioskodawca nie dokonywał żadnych sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca nie jest ani nigdy nie był podatnikiem VAT.

Wnioskodawca dzierżawił miejsce (ok. 4 m²) pod tablicę informacyjną, niereklamową informacyjną na działce 294/4 z pożytkiem w 2007 r. 1.500 zł i w 2008 r. 2.000 zł.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przejęła działkę przez wywłaszczenie pod budowę drogi w trybie ustawy z 21 sierpnia 1997 r.

Środków z pozyskania nieruchomości Wnioskodawca jeszcze nie spożytkował.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że sformułowanie "uprawianie roli" należy rozumieć: koszenie trawy raz w roku z okresowym odchwaszczaniem dla celów prywatnych. Nie było działalności gospodarczej.

Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Zatem w ocenie tut. organu nie można uznać sprzedaży dziełek nr 295/1, 400, 401, 402, 295/2, 406, 403/2, H. 26/1, należące wcześniej do majątku osobistego Wnioskodawcy, za częstotliwą dostawę gruntów a więc czynności te w przedstawionym stanie faktycznym nie mieszczą się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zwłaszcza, że Wnioskodawca nie zamierza powtarzać takich czynności w przyszłości, a co za tym idzie sprzedaże ww. nieruchomości nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nabyte w drodze dziedziczenia działki nr 295/1, 400, 401, 402, 295/2, 406, 403/2, H. 26/1 nie były w żaden sposób wykorzystywane w celach zarobkowych lecz jedynie w celach prywatnych Wnioskodawcy. Jak wyjaśnił Wnioskodawca uprawianie roli polegało na koszeniu trawy raz w roku i okresowym odchwaszczaniu, grunty nie były wykorzystywane do działalności rolniczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywał nigdy sprzedaży produktów rolnych.

Natomiast należy zauważyć, iż Wnioskodawca dzierżawił miejsce (ok. 4 m²) pod tablicę informacyjną na działce 294/4 z pożytkiem w 2007 r. 1.500 zł i w 2008 r. 2.000 zł.

Jak już wskazano wyżej, działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy dzierżawy mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując stwierdzić należy, iż działalność polegająca na dzierżawie nieruchomości mieści się w pojęciu działalności gospodarczej, która obejmuje także czynności polegające na sprzedaży gruntów.

Istotnym więc elementem w aspekcie opodatkowania powyższej czynności jest fakt, że działka nr 294/4 wykorzystywana była przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej - dzierżawy. Dlatego też nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że sprzedaż przedmiotowego gruntu to sprzedaż majątku osobistego. W efekcie dokonaną przez Wnioskodawcę dostawę ww. działki, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług a sprzedaż gruntu należy traktować jako dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. W myśl ust. 1 pkt 9 przywołanego wyżej art. 43 ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, iż dokonał sprzedaży m.in. działki nr 294/4, która w dniu jej sprzedaży wg planu zagospodarowania przestrzennego została sklasyfikowana jako zieleń parkowa (ZP).

Mając powyższe na uwadze w stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowego gruntu, stanowiącego tereny zieleni parkowej (ZP) korzystać będzie ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy skonstatować, że Wnioskodawca nie był zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nieruchomości gruntowych opisanych we wniosku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osądzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 listopada 2008 r.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności, jeśli Wnioskodawca wykorzystywał sprzedany grunt w jakikolwiek sposób do wykonywania działalności rolniczej) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.