IBPP1/443-1760/08/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2008 r. (data wpływu 3 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziałów w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 3 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziałów w nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza sprzedać posiadane przez siebie 50% udziałów we współwłasności nieruchomości, którą stanowi stacja paliw położona. Przedmiotowe udziały Wnioskodawca nabył jako osoba fizyczna w styczniu 1992 r., a ww. transakcja nie była wówczas objęta podatkiem VAT.

W grudniu 1991 r. w Sądzie Rejonowym została zarejestrowana firma A. Sp. z o.o., w której Wnioskodawca od początku posiada 60% udziałów.

Spółka rozpoczęła działalność w styczniu 1992 r., polegającą na prowadzeniu stacji paliw na podstawie umowy dzierżawy obiektu od dwóch osób fizycznych (w tym Wnioskodawcy), będących właścicielami obiektu i jednocześnie udziałowcami w ww. Spółce.

W dniu 22 grudnia 1998 r. jako osoba fizyczna Wnioskodawca został podatnikiem podatku VAT i za dzierżawę swojej części rozpoczął wystawianie faktur VAT A. Sp. z o.o.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna amortyzował swoją część stacji.

Do końca 2008 r. Wnioskodawca zamierza zakończyć działalność polegającą na wydzierżawianiu swojej części nieruchomości Spółce jako osoba fizyczna i sprzedać swoją część nieruchomości i swoje udziały w Spółce.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, że w skład stacji wchodzą: budynek, w którym znajduje się sklep, myjnia, biuro, zaplecze, sanitariaty. Poza tym wiata, podziemne zbiorniki paliwowe, droga z kostki brukowej. Wszystkie obiekty są trwale związane z gruntem.

W trakcie użytkowania obiektów, dwa razy (w 1999 r. i w 2007 r.) poniesiono wydatki na ulepszenie, które przekroczyły 30% ich wartości początkowej. Wydatki te poniosła wyłącznie A. Sp. z o.o. w formie inwestycji w obce środki trwałe. Spółka dokonuje amortyzacji tych wydatków i odliczyła od nich podatek VAT, ponieważ przysługiwało jej do tego prawo.

Wszelkie koszty modernizacji i remontów stacji paliw zawsze ponosiła Spółka. Wnioskodawca jako osoba fizyczna nigdy nie ponosił żadnych kosztów modernizacji, remontów i innych, więc nie odliczał z tego tytułu podatku VAT. Zdaniem Wnioskodawcy pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 1992 r. w momencie zakupu udziałów w nieruchomości, ponieważ Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie ponosił żadnych kosztów ulepszenia, remontów, modernizacji, itp.

Działalność Spółki polega wyłącznie na prowadzeniu stacji paliw i wszystkiego co z tym związane tj. sklep, myjnia.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna kupił 50% udziałów we współwłasności, później właściciel pozostałej części stacji zaproponował Wnioskodawcy, który to zaakceptował, stworzenie Spółki z o.o. do prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż udziałów w nieruchomości będzie objęta podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości należy traktować jako dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, czyli tak samo jak sprzedaż nieruchomości, ponieważ będąc właścicielem udziału Wnioskodawca jest równocześnie właścicielem części ułamkowej stacji paliw. Zatem prawo do rozporządzania towarem zostało przeniesione na rzecz każdego ze współwłaścicieli. Zatem sprzedając swoją część nieruchomości Wnioskodawca nie naliczy i nie zapłaci podatku VAT, ponieważ transakcja zakupu w 1992 r. nie była objęta podatkiem VAT. Podatku VAT Wnioskodawca nie zapłaci, ponieważ od dnia 1 stycznia 2009 r. generalną zasadą jest zwolnienie z VAT, jeżeli minęły co najmniej 2 lata od pierwszego zasiedlenia, a swoje udziały w nieruchomości Wnioskodawca nabył w 1992 r., kiedy podatek VAT nie istniał.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., ostatnia zmiana Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa wart. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które - mimo że czynność wykonały jednorazowo - działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że zamierza sprzedać posiadane przez siebie 50% udziałów we współwłasności nieruchomości, którą stanowi stacja paliw. Przedmiotowe udziały Wnioskodawca nabył jako osoba fizyczna w styczniu 1992 r., a ww. transakcja nie była wówczas objęta podatkiem VAT.

W grudniu 1991 r. w Sądzie Rejonowym została zarejestrowana firma A. Sp. z o.o., w której Wnioskodawca od początku posiada 60% udziałów.

Spółka rozpoczęła działalność w styczniu 1992 r., polegającą na prowadzeniu stacji paliw na podstawie umowy dzierżawy obiektu od dwóch osób fizycznych (w tym Wnioskodawcy), będącymi właścicielami obiektu i jednocześnie udziałowcami w ww. Spółce.

Wnioskodawca wskazał również, iż w dniu 22 grudnia 1998 r. jako osoba fizyczna został podatnikiem podatku VAT i za dzierżawę swojej części rozpoczął wystawianie faktur VAT dla A. Sp. z o.o.

Skoro zatem Wnioskodawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie wykonywane czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie.

Ponadto przedmiot dokonanej sprzedaży (udział w nieruchomości zabudowanej stacją paliw) ewidentnie wskazuje, iż działania Wnioskodawcy zarówno w momencie nabycia, jak i sprzedaży miały znamiona działalności gospodarczej, nikt bowiem nie kupuje stacji paliw dla zaspokojenia własnych potrzeb osobistych. Zatem Wnioskodawca od momentu nabycia stacji działał w charakterze podatnika podatku VAT.

W efekcie planowaną sprzedaż udziałów w nieruchomości należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 14 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jak stwierdzono powyżej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług może korzystać dostawa budynków i budowli.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonany z materiałów budowlanych i elementów składowych będący wynikiem prac budowlanych. Budynki natomiast to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W myśl art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać posiadane przez siebie 50% udziałów we współwłasności nieruchomości, którą stanowi stacja paliw. Przedmiotowe udziały Wnioskodawca nabył jako osoba fizyczna w styczniu 1992 r., a ww. transakcja nie była wówczas objęta podatkiem VAT. W skład przedmiotowej nieruchomości wchodzą: budynek, w którym znajduje się sklep, myjnia, biuro, zaplecze, sanitariaty, wiata, podziemne zbiorniki paliwowe, droga z kostki brukowej. Wszystkie obiekty są trwale związane z gruntem.

Jak wynika z wniosku, pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 1992 r. w momencie zakupu udziałów w nieruchomości. Zatem pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a planowaną dostawą udziałów w przedmiotowej nieruchomości upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W trakcie użytkowania obiektów, dwa razy (w 1999 r. i w 2007 r.) poniesiono wydatki na ulepszenie, które przekroczyły 30% ich wartości początkowej. Wszelkie koszty modernizacji i remontów stacji paliw zawsze ponosiła Spółka i to ona odliczała podatek VAT. Wnioskodawca jako osoba fizyczna nigdy nie ponosił żadnych kosztów modernizacji, remontów i innych, więc nie odliczał z tego tytułu podatku VAT.

Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, że w dniu 22 grudnia 1998 r. jako osoba fizyczna został podatnikiem podatku VAT i za dzierżawę swojej części rozpoczął wystawianie faktur VAT dla A. Sp. z o.o.

W związku z powyższym zastosowanie w niniejszej sprawie do dostawy obiektów budowlanych znajdzie przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z art. 29 ust. 5 w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zatem jeżeli dla dostawy udziałów w przedmiotowej nieruchomości tj. obiektów stacji paliw zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług również dostawa gruntu, na którym jest ona posadowiona, będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, sprzedaż udziałów w przedmiotowej nieruchomości, którą stanowi stacja paliw, będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na mocy cyt. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie należy wskazać, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. przepisem art. 43 ust. 10-11 ww. ustawy o podatku od towarów i usług podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.