IBPP1/443-1755/08/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku który wpłynął do tut. organu w dniu 2 grudnia 2008 r. uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2009 r., (data wpływu 27 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży gruntów - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2008 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży gruntów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 lutego 2009 r., (data wpływu 27 lutego 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 1988 r. w Państwowym Biurze Notarialnym przed notariuszem małżonkowie K. rozszerzyli małżeńską wspólność. W skład majątku wspólnego małżeńskiego wchodzą nieruchomości położone w Ś. wraz z budynkiem mieszkalnym i gospodarczym, oraz dwie działki gruntu. Dla nieruchomości tych była prowadzona jedna księga wieczysta. Wnioskodawca razem z mężem i dziećmi mieszkał pod ww. adresem oraz byli zameldowani tam na stałe. W czerwcu 2005 r. Wnioskodawca rozwiódł się a w październiku 2005 r. złożył pozew o podział majątku wspólnego. W dniu 3 czerwca 2008 r., przed Sądem Rejonowym w Ś. Wnioskodawca zawarł ugodę dokonując podziału majątku wspólnego. Na wyłączność Wnioskodawcy przypadła działka gruntu (niezabudowana).

We wrześniu 2008 r., Wnioskodawca sprzedał tę działkę. Według niego właścicielem sprzedanej działki był Wnioskodawca od dnia 24 listopada 1988 r. czyli prawie 20 lat. W takim przypadku Wnioskodawca uważa, że nie powinien płacić podatku, ponieważ był zameldowany pod adresem, do którego należała również ta działka powyżej 5 lat.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że jest podatnikiem podatku VAT z tytułu emerytury od listopada 2006 r. Nieruchomość została nabyta przez męża Wnioskodawcy po śmierci jego rodziców. Rodzeństwo męża zrzekło się na jego korzyść swojej części spadku po rodzicach. Przed rozszerzeniem wspólności majątkowej Wnioskodawca wspólnie z mężem byli właścicielami mieszkania własnościowego.

Po uzyskaniu przez męża Wnioskodawcy nieruchomości po rodzicach, Wnioskodawca wraz z mężem postanowił sprzedać mieszkanie i przeprowadzić się do posiadłości po rodzicach męża. W tym celu Wnioskodawca aby być współwłaścicielem tej nieruchomości rozszerzył wraz z mężem wspólność małżeńską. Po podziale majątku wyłączną własność Wnioskodawcy stanowiła jedna niezabudowana działka.

Działka, którą Wnioskodawca sprzedał zakwalifikowana jest jako nieużytki. Według planu zagospodarowania przestrzennego miasta, działka ta ma być przeznaczona pod zabudowę na domki jednorodzinne. Działka, którą Wnioskodawca sprzedał była niezabudowana do momentu sprzedaży i z działki tej Wnioskodawca nie korzystał. Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca przeznaczył na kupno domku jednorodzinnego do remontu i jego remont. Po odejściu z domu Wnioskodawca mieszkał w sublokatorce, więc teraz Wnioskodawca chce mieć własne mieszkanie. Wcześniej Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży gruntów oraz nie posiada innych nieruchomości gruntowych do sprzedaży. W sprawie ugody o podziale majątku wspólnego małżonków Wnioskodawca otrzymał na wyłączną własność nieruchomość niezabudowaną. Natomiast mąż Wnioskodawcy otrzymał nieruchomość zabudowaną domem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym oraz jedną nieruchomość niezabudowaną. Wartość całego majątku przed podziałem wynosiła 600.000 zł Po podziale wartość nieruchomości Wnioskodawcy wynosiła 300.000 zł, męża Wnioskodawcy również 300.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłacenia podatku od towarów i usług. Jeżeli tak to w jakiej wysokości.

Zdaniem Wnioskodawcy, z zasięgniętych informacji Wnioskodawca uważa, że gdyby sprzedał nieruchomość przed upływem 5 lat od jej nabycia zobowiązany byłby do zapłacenia podatku. Natomiast w sytuacji Wnioskodawcy jest on właścicielem tej nieruchomości od 1988 r. czyli w dniu sprzedaży minęło 20 lat a więc upłynęło obowiązujące 5 lat.

Według zaistniałej sytuacji uważa, że powinien być zwolniony z płacenia podatku, ponieważ sprzedał swoją wieloletnią własność, a kupując nową nieruchomość zapłacił podatek i co roku będzie płacony podatek od nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego stanowisko uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy uznać należy, iż sprzedaż przedmiotowej działki, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z treści wniosku wynika, iż nieruchomość została nabyta przez męża Wnioskodawcy po śmierci jego rodziców. Rodzeństwo męża zrzekło się na jego korzyść swojej części spadku po rodzicach. W dniu 24 listopada 1988 r. w małżonkowie K. rozszerzyli małżeńską wspólność. W skład majątku wspólnego małżeńskiego weszły nieruchomości położone w Ś. wraz z budynkiem mieszkalnym i gospodarczym, oraz dwie działki gruntu. Przed rozszerzeniem wspólności majątkowej Wnioskodawca wspólnie z mężem byli właścicielami mieszkania własnościowego. Po uzyskaniu przez męża Wnioskodawcy nieruchomości po rodzicach, małżonkowie postanowił sprzedać mieszkanie i przeprowadzić się do posiadłości po rodzicach męża. Aby Wnioskodawca mógł być współwłaścicielem tej nieruchomości rozszerzono wspólność małżeńską.

W czerwcu 2005 r. Wnioskodawca rozwiódł się, a w październiku 2005 r. złożył pozew o podział majątku wspólnego. W wyniku zawarcia w dniu 3 czerwca 2008 r., ugody dokonano podziału ww. majątku wspólnego. Na wyłączność Wnioskodawcy przypadła jedna niezabudowana działka.

Według planu zagospodarowania przestrzennego miasta, działka ma być przeznaczona pod zabudowę domków jednorodzinnych. Ponadto Wnioskodawca poinformował, że do momentu sprzedaży działka była niezabudowana i z tej działki Wnioskodawca nie korzystał. Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca przeznaczył na kupno domku jednorodzinnego do remontu i jego remont. Wcześniej Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży gruntów oraz nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Z powyższego wynika, iż dostawę przedmiotowej niezabudowanej nieruchomości uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl ww. art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy ww. działki, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. działki działał w takim charakterze, zwłaszcza, że nie dokonywał takich transakcji w przeszłości, a z wniosku nie wynika, aby zamierzał je powtarzać w przyszłości, grunt nabyty na współwłasność z mężem w 1988 r. w wyniku rozszerzenia wspólności majątkowej oraz na wyłączną własność Wnioskodawcy w wyniku podziału majątku po rozwodzie nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych, a jednorazową sprzedaż należy uznać za dokonaną z majątku osobistego i w związku z realizacją własnych celów mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej działki nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.