IBPP1/443-1626/11/AL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2011 r. (data wpływu 4 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 27 stycznia 2012 r. (data wpływu 1 lutego 2012 r.) oraz z dnia 20 lutego 2012 r. (data wpływu 22 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zawarcia umowy na okres kolejnych dwóch lat zgodnie z przepisem § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) - jest prawidłowe.

W dniu 4 listopada 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zawarcia umowy na okres kolejnych dwóch lat zgodnie z przepisem § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 stycznia 2012 r. (data wpływu 1 lutego 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 stycznia 2011 r. znak: IBPP1/443-1626/11/AL oraz pismem dnia 20 lutego 2012 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 14 lutego 2012 r. znak: IBPP1/443-1626/11/AL.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Podstawowa działalność gospodarcza Spółki polega na produkcji spalinowych silników samochodowych i ich sprzedaży. Wnioskodawca, który jest czynnym podatnikiem podatku VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabyć towarów i usług. Z dostawcami, którzy regularnie współpracują ze Spółką, Wnioskodawca zawiera umowy o samofakturowaniu stosownie do § 6 rozporządzenia, które spełniają wymogi dotyczące treści tych umów, zawarte w § 6 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 rozporządzenia.

Obecnie Spółka planuje wprowadzenie do zawieranych Umów zapisu wskazującego, że jeżeli strony nie postanowią inaczej, z ostatnim dniem umowy zawierana jest automatycznie nowa umowa o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, na okres dwóch lat (z opcją automatycznego analogicznego zawarcia kolejnej umowy po każdym kolejnym 2 letnim okresie). W rezultacie wprowadzenia takiego zapisu, Spółka zawarłaby umowę z danym dostawcą na okres dwóch lat. W przypadku gdyby ani Spółka, ani dostawca nie sprzeciwił się zawarciu nowej umowy, to z dniem końca pierwszej umowy, na mocy opisanych postanowień dochodziłoby do zawarcia automatycznie nowej umowy w brzmieniu identycznym jak pierwotna umowa, na okres kolejnych dwóch lat.

W związku z każdym automatycznym zawarciem nowej umowy, Spółka dostarczy, stosownie do § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, w terminie 14 dni do dnia zawarcia umowy, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, pisemną informację o zawarciu takiej umowy, zawierającą informacje wymienione w § 6 ust. 1 pkt 3 lit. a)-c) rozporządzenia.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż Spółka rozważa dwa sposoby określania pierwszego terminu obowiązywania umowy, a to przez zawarcie w umowie:

Niezależnie od wybranego sposobu określenia pierwszego terminu obowiązywania umowy, kolejne terminy obowiązywania nowej umowy będą określone przez wskazanie w umowie, że jeżeli ani Spółka ani dostawca nie sprzeciwi się zawarciu nowej umowy, to z końcem pierwszego i każdego kolejnego okresu dwóch lat obowiązywania umowy automatycznie zawierana jest kolejna umowa każdorazowo na okres dwóch lat.

Innymi słowy, czasowe granice obowiązywania kolejnych umów nie będą określone konkretnymi datami. Jeśli pierwsza umowa trwałaby do 20 marca 2014 r., to na mocy powyższego postanowienia, terminem obowiązywania drugiej umowy byłby okres od 21 marca 2014 r. do 20 marca 2016 r., a trzecia umowa zostałaby zawarta 21 marca 2016 r. i trwałaby do 20 marca 2018 r. itd.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż okres dwóch lat obowiązywania pierwszej umowy liczony byłby od dnia następującego po dniu zawarcia umowy albo od konkretnej daty wskazanej w umowie, np. 21 marca 2012 r., natomiast okres dwóch lat obowiązywania każdej kolejnej umowy liczony byłby od dnia następującego po ostatnim dniu obowiązywania pierwszej umowy, chyba że któraś ze stron pierwszej umowy sprzeciwiłaby się zawarciu kolejnej umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umowa, zawarta automatycznie w wyniku braku sprzeciwu którejkolwiek ze stron umowy pierwotnej, o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, czyni zadość uregulowaniu § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia w zakresie okresu obowiązywania umowy pomiędzy nabywcą towarów i usług oraz dokonującym dostawy towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy umowa, zawarta automatycznie w wyniku braku sprzeciwu którejkolwiek ze stron umowy pierwotnej, o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, czyni zadość uregulowaniu § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia w zakresie okresu obowiązywania Umowy pomiędzy nabywcą towarów i usług oraz dokonującym towarów i usług, tj. należy przyjąć, że nowa umowa zawarta automatycznie jest kolejną umową zawartą na okres 2 lat.

Przepis § 6 ust. 1 rozporządzenia konstytuuje zasadę wskazującą, że pod pewnymi warunkami nabywca towarów i usług może wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, oznaczone jako "FAKTURA VAT".

Jednym z warunków (wskazanym w § 6 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia) jest zawarcie umowy pomiędzy nabywcą towarów i usług a dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi umowy upoważniającej do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy.

Zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, umowa powinna zawierać określenie terminu jej obowiązywania, z tym że termin ten nie może być dłuższy niż 2 lata. Umowa zawarta pomiędzy Spółką (jako nabywcą towarów i usług) a dokonującymi dostawy towarów lub świadczącymi usługi zawarta będzie na okres dwóch lat. Jednocześnie, umowa ta zawierać będzie zapis, że jeżeli strony nie postanowią inaczej, z ostatnim dniem umowy zawierana jest automatycznie nowa umowa o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, na okres dwóch lat (z opcją automatycznego analogicznego zawarcia kolejnej umowy po każdym kolejnym 2 letnim okresie). Zdaniem Spółki treść takiej umowy wyznacza nominalny czas trwania bieżącej i każdej kolejnej umowy nie dłuższy niż 2 lata (a konkretnie równy okresowi dwóch lat). Po tym okresie kolejna umowa będzie mogła, ale nie będzie musiała być zawarta (nie zostanie zawarta, gdy któraś ze stron sprzeciwi się jej zawarciu). Innymi słowy, nie można uznać, że umowa została zawarta na okres dłuższy niż dwa lata, w rezultacie czego, zdaniem Spółki, pierwotna umowa, jak i każda kolejna umowa zawarta automatycznie, czynić będzie zadość wymogowi odnośnie trwania umowy, wskazanemu w § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, gdyż będzie zawarta na okres 2 lat.

Opierając powyższą analizę na literalnej wykładni przepisów rozporządzenia, Wnioskodawca pragnie wskazać, że zarówno doktryna prawa podatkowego, jak i sądy administracyjne oraz organy podatkowe w interpretacjach podatkowych potwierdzają pierwszeństwo wykładni językowej nad innymi rodzajami wykładni przepisów prawa podatkowego.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 1998 r. (sygn. I SA/Po 1782/97); "Rozpatrując powyższy spór między stronami, skład sądzący wskazuje, że zarówno w doktrynie (por. np. Z. Ziembiński, Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980, s. 274; M. Zieliński, Interpretacja jako proces dekodowania tekstu prawnego, Poznań 1972, s. 65 in.; R. Mastalski, Interpretacja prawa podatkowego, Warszawa 1989, s. 94 i n.), oraz w szeregu orzeczeniach Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśnia się, iż punktem wyjścia interpretacji przepisów prawa podatkowego jest zawsze tekst ustawy oraz rozumienie użytych przez ustawodawcę słów na tle danego języka etnicznego. Wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia interpretacji przepisów prawa, lecz zakreśla również jej granice w ramach możliwego sensu słów w danym języku etnicznym. Dokonując wykładni językowej przepisów prawa podatkowego należy zatem zawsze brać na samym początku znaczenie użytych słów w ustawie w rozumieniu powszechnie przyjętym w języku polskim, chyba że ustawodawca nada tym słowom na gruncie prawa podatkowego specyficzną treść odmienną od języka potocznego, poprzez definicje typu: "w rozumieniu niniejszej ustawy i rak jest rybą".

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wnosi o potwierdzenie, że jej stanowisko w odniesieniu do zadanego pytania jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W oparciu o art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem.

W świetle § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Na mocy § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Od tej zasady ustawodawca przewidział pewien wyjątek, mianowicie zgodnie z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w § 4 ust. 1, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oznaczone jako "FAKTURA VAT", w tym również faktury, o których mowa w § 10, jeżeli nabywca towarów lub usług:

Stosownie natomiast do § 6 ust. 2 ww. rozporządzenia, umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać:

W § 6 ust. 3 ww. rozporządzenia postanowiono, iż faktura wystawiana na zasadach określonych w ust. 1 i 2 powinna dodatkowo zawierać informację, kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze jako sprzedawca.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego podstawową działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na produkcji spalinowych silników samochodowych i ich sprzedaży. Wnioskodawca, który jest czynnym podatnikiem podatku VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabyć towarów i usług. Z dostawcami, którzy regularnie współpracują ze Spółką, Wnioskodawca zawiera umowy o samofakturowaniu stosownie do § 6 rozporządzenia, które spełniają wymogi dotyczące treści tych umów, zawarte w § 6 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 rozporządzenia.

Obecnie Wnioskodawca planuje wprowadzenie do zawieranych Umów zapisu wskazującego, że jeżeli strony nie postanowią inaczej, z ostatnim dniem umowy zawierana jest automatycznie nowa umowa o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, na okres dwóch lat (z opcją automatycznego analogicznego zawarcia kolejnej umowy po każdym kolejnym 2 letnim okresie).

Wnioskodawca rozważa dwa sposoby określania pierwszego terminu obowiązywania umowy, a to przez zawarcie w umowie:

Innymi słowy, czasowe granice obowiązywania kolejnych umów nie będą określone konkretnymi datami. Jeśli pierwsza umowa trwałaby do 20 marca 2014 r., to na mocy powyższego postanowienia, terminem obowiązywania drugiej umowy byłby okres od 21 marca 2014 r. do 20 marca 2016 r., a trzecia umowa zostałaby zawarta 21 marca 2016 r. i trwałaby do 20 marca 2018 r. itd.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż okres dwóch lat obowiązywania pierwszej umowy liczony byłby od dnia następującego po dniu zawarcia umowy albo od konkretnej daty wskazanej w umowie, np. 21 marca 2012 r., natomiast okres dwóch lat obowiązywania każdej kolejnej umowy liczony byłby od dnia następującego po ostatnim dniu obowiązywania pierwszej umowy, chyba że któraś ze stron pierwszej umowy sprzeciwiłaby się zawarciu kolejnej umowy.

W rezultacie wprowadzenia takiego zapisu, Spółka zawarłaby umowę z danym dostawcą na okres dwóch lat. W przypadku gdyby ani Spółka, ani dostawca nie sprzeciwił się zawarciu nowej umowy, to z dniem końca pierwszej umowy, na mocy opisanych postanowień dochodziłoby do zawarcia automatycznie nowej umowy w brzmieniu identycznym jak pierwotna umowa, na okres kolejnych dwóch lat.

W związku z każdym automatycznym zawarciem nowej umowy, Spółka dostarczy, stosownie do § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, w terminie 14 dni do dnia zawarcia umowy, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, pisemną informację o zawarciu takiej umowy, zawierającą informacje wymienione w § 6 ust. 1 pkt 3 lit. a)-c) rozporządzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy umowa, zawarta automatycznie w wyniku braku sprzeciwu którejkolwiek ze stron umowy pierwotnej, o treści identycznej jak treść dotychczasowej umowy, czyni zadość uregulowaniu § 6 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia w zakresie okresu obowiązywania Umowy pomiędzy nabywcą towarów i usług oraz dokonującym dostawy towarów i usług, tj. należy przyjąć, że umowa zawarta automatycznie jest kolejną umową zawartą na okres 2 lat.

W tym miejscu organ pragnie jeszcze raz podkreślić, iż przepis § 6 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia wskazuje, iż umowa zawarta pomiędzy nabywcą towarów i usług a dostawcą towarów lub świadczącym usługi winna zawierać określenie terminu jej obowiązywania, z tym, że termin ten nie może być dłuższy niż 2 lata.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeśli zostanie spełniony warunek tzn. umowa zostanie zawarta na okres nie dłuższy niż dwa lata i jednocześnie zostaną spełnione warunki wynikające z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia tj. Wnioskodawca w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy, dostarczy właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemną informację o zawarciu takiej umowy, zawierającą w szczególności: dane dotyczące dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, z którym zawarł tę umowę, datę zawarcia umowy, okres obowiązywania umowy, wówczas będzie on uprawniony, jako nabywca do wystawienia faktur VAT dokumentujących dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze jako sprzedawca.

W tym miejscu należy podkreślić, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie reguluje zasad zawierania między stronami umów, bowiem wynika to z przepisów prawa cywilnego, które nie mogą stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. Organy podatkowe nie mają jednakże prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, o ile postanowienia umów nie naruszają przepisów podatkowych, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego, co wskazano w wydanym dla Wnioskodawcy postanowieniu znak: IBPP1/443-182/12/AL z dnia 24 lutego 2012 r.

Zatem jeżeli postanowienia umów zawartych przez Wnioskodawcę z kontrahentami, nie będą naruszały cyt. w niniejszej interpretacji przepisów prawa podatkowego i Wnioskodawca spełni określone ww. przepisami warunki m.in. umowa będzie zawarta na okres dwóch lat wówczas należy uznać, że warunki co do wystawiania faktur przez nabywcę zostały spełnione.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.