IBPP1/443-1317/12/KJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. (data wpływu 27 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu 26 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanych - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu 23 marca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 marca 2013 r. znak: IBPP1/443-1317/12/KJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca nabył w drodze licytacji nieruchomość. Właścicielem nieruchomości jest S..., którą to nieruchomość S... nabyła na podstawie ziszczenia się warunku z umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie - akt notarialny. Nieruchomość, zgodnie z treścią operatu szacunkowego z dnia 2011 r. obejmuje:

Przy czym działki niezabudowane nr 941 i 962 stanowią jeden kompleks obszarowy, natomiast działka 816 jest działką odrębną i nie stanowi z działkami nr 941 i 962 jednego kompleksu obszarowego.

Gmina dla powyższych działek nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, a działki nie są objęte decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z aktu notarialnego z dnia 6 października 2006 r., będącego podstawą nabycia nieruchomości przez S... nie wynika, czy nabycie przez S... nieruchomości było opodatkowane podatkiem VAT i w jakiej stawce, albowiem obowiązek podatkowy w VAT powstaje z chwilą wydania przedmiotu przewłaszczenia wierzycielowi (por. interpretacja indywidualna z dnia 7 lutego 2011 r., sygn. ITPP1/443-1087/10/MN - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy).

Zarządzeniem z dnia 1 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w przedmiocie nadzoru nad egzekucją wezwał Wnioskodawcę do uiszczenia na rachunek depozytowy sądu ceny nabycia nieruchomości (kwoty wylicytowanej) + należny podatek VAT w wysokości 23%. Wnioskodawca zatem oczekuje, iż komornik sądowy, działający w tej sytuacji jako podatnik VAT, wystawi dla Wnioskodawcy fakturę VAT z uwzględnieniem stawki podatku 23%.

Wnioskodawca zamierza dokonać odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie, obejmującej stawkę podatku VAT w wysokości 23% dla opisanej w niniejszym wniosku nieruchomości. Wnioskodawca także zamierza w niedługim czasie zbyć tą nieruchomość na rzecz osób trzecich.

W uzupełnieniu z dnia 22 marca 2013 r. Wnioskodawca poinformował, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie przez Wnioskodawcę opisanej w niniejszym wniosku nieruchomości będzie opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23%, czy będzie zwolnione z podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że jego legitymacja do złożenia niniejszego wniosku w zakresie zadanego pytania wynika z faktu, że zastosowanie prawidłowej stawki podatku VAT przy przedmiotowej transakcji ma znaczenie zarówno dla prawa Wnioskodawcy do odliczenia zapłaconego podatku, jak i dla dalszego zbycia - zastosowania w przyszłej transakcji prawidłowej stawki podatku. Zgodnie bowiem z treścią art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 29 lipca 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm. - dalej: ustawa o VAT), nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Zatem w przypadku, gdy komornik zastosuje nieprawidłową stawkę podatku (tekst jedn.: stawkę 23% zamiast stawki zw), Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia uiszczonego podatku. Nadto, w przypadku dalszego zbycia tej nieruchomości, Wnioskodawca nie będzie wiedział, jaką stawkę VAT zastosować, ponieważ zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zbycie budynków, budowli lub ich części jest zwolnione od podatku między innymi pod warunkiem, że w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem przepis ten uzależnia prawo do zwolnienia od tego, czy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu budynków, bez względu na to, czy nabycie nastąpiło ze stawką podatku 23%, 8% czy zwolnioną.

Przechodząc do oceny przez Wnioskodawcę, czy przedmiotowa transakcja nabycia nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym jest opodatkowana stawką podstawową podatku VAT należy wskazać, co następuje.

Przedmiotem sprzedaży w rozpatrywanym przypadku dla celów podatku VAT nie jest jedna nieruchomość, a poszczególne działki. Ustawa o VAT nie posługuje się pojęciami: "nieruchomość" czy "działki budowlane". W ustawie tej występuje natomiast pojęcie "grunt" i "budynek". W związku z powyższym istnieje konieczność odrębnego rozpatrywania w celu opodatkowania gruntów zabudowanych i niezabudowanych, pomimo objęcia ich jedną księgą wieczystą (tak WSA w Łodzi, w wyroku z dnia 4 sierpnia 2009 r. - I SA/Łd 292/09, LEX nr 552631).

Wobec powyższego należy ocenić nabycie poszczególnych działek.

Działka nr 816 w części niezabudowana

Grunt, na którym nie są posadowione budynki czy budowle trwale z nim związane (powierzchnia gruntów ornych - 0,0610 ha) należy opodatkować stawką właściwą dla danego gruntu.

Co do zasady zbycie gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych, stawką 23%. Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 43 ust. 1 pkt 9, zgodnie z którym zwalnia się od podatku jedynie dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Wyrokiem z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 8/10 (publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) NSA orzekł, że: "W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy."

Zatem skoro przedmiotowy teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano dla niego warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w drodze decyzji, przeznaczenie gruntu odczytać należy z wypisu z ewidencji gruntów i budynków, z którego wynika, że jest to grunt orny, czyli nieprzeznaczony pod zabudowę. Zatem grunt, na którym nie są posadowione budynki czy budowle trwale z nim związane stanowiący część działki nr 816 (powierzchnia gruntów ornych - 0,0610 ha) także będzie zwolniony z podatku VAT.

Działki nr 941 oraz nr 962

Nabycie powyższych działek niezabudowanych, stanowiących grunty orne, oznaczone w ewidencji gruntów i budynków RV i RVI, będzie zwolnione z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, zgodnie z którym zwalnia się od podatku jedynie dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jak wyżej wskazano, przedmiotowy teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano dla niego warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w drodze decyzji. Przeznaczenie gruntu zatem odczytać należy wprost z wypisu z ewidencji gruntów i budynków, z którego wynika, że jest to grunt orny, czyli nieprzeznaczony pod zabudowę

Wobec powyższego nie ma podstaw do ich opodatkowania stawką 23%.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Wnioskodawcy komornik nie ma podstaw do obciążenia opisanej transakcji podatkiem VAT w stawce 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Artykuł 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 41. ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ponadto należy zauważyć, że w sytuacji sprzedaży działek, nawet w przypadku, gdy są one objęte jedną księgą wieczystą zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z tych działek. Zatem określenie stawki, bądź zwolnienia nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniające do stosowania preferencji.

W celu określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z powyższych przepisów wynika, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Należy mieć jednak na uwadze, że wskazane powyżej uregulowania prawne odnośnie terenów niezabudowanych obowiązywały do dnia 31 marca 2013 r., bowiem od dnia 1 kwietnia 2013 r. nastąpiły zmiany w przepisach ustawy o VAT dotyczące kwalifikacji gruntów niezabudowanych dla celów opodatkowania podatkiem VAT. Mianowicie od dnia 1 kwietnia 2013 r. bez znaczenia są zapisy wynikające ewidencji gruntów, jeżeli dla danego gruntu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, grunt taki nie jest uznawany za budowlany.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tut. organ opiera niniejszą interpretację zarówno na przepisach obowiązujących do dnia 31 marca 2013 r. jak i od dnia 1 kwietnia 2013 r., bowiem w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 marca 2013 r. Wnioskodawca podał, że obecnie właścicielem działek jest innym podmiot. Zatem jeśli nabycie nieruchomości nastąpi do dnia 31 marca 2013 r. to należy mieć na uwadze przepisy obowiązujące w tym okresie, natomiast jeśli nastąpi po tej dacie to należy mieć na uwadze już nowe przepisy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany czynny podatnik VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, zamierza nabyć w drodze licytacji nieruchomość obejmującą działki o nr 816, 941 i 962.

Dla powyższych działek nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, a działki nie są objęte decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wg ewidencji gruntów rodzajem nieruchomości nr 941 są grunty orne oznaczenie RV, nieruchomości nr 962 są grunty orne oznaczenie RV i grunty orne oznaczone RVI.

Działka nr 816, w części stanowi tereny przemysłowe i mieszkaniowe (zabudowana jest w tej części budynkiem mieszkalnym, kompleksem budynków o funkcji produkcyjno - magazynowej oraz budynkiem garażowo), a w części jest działką niezabudowaną, stanowiącą grunty orne. Wg ewidencji gruntów nieruchomość nr 816 stanowi grunty orne oznaczone jako RIII a, tereny mieszkaniowe oznaczone jako B oraz tereny przemysłowe oznaczone jako Ba.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że skoro dla przedmiotowej nieruchomości, w skład której wchodzą działki o nr 816, 941 i 962 brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, to dostawa niezabudowanej części działki nr 816, która została sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako grunty orne oraz dostawa działek o nr 941 i 962, które również zostały sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako grunty orne, na rzecz Wnioskodawcy, korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w przypadku gdy sprzedaż nastąpi do dnia 31 marca 2013 r.

Również w oparciu o przepisy obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2013 r. sprzedaż niezabudowanej części działki nr 816 oraz działek 941 i 962 będzie objęta zwolnieniem od podatku, gdyż są to tereny inne niż budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, bowiem nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego jak również nie wydano dla nich decyzji o warunkach zabudowy. Zapisy ewidencji gruntów pozostają bez znaczenia.

W świetle powyższego Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych gruntów, nawet jeśli Wnioskodawca otrzymałby fakturę z naliczoną kwotą podatku VAT w wysokości 23%.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podstawową więc zasadą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest związek towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony, z czynnościami opodatkowanymi.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z analizy sprawy oraz tego co zostało stwierdzone we wcześniejszej części przedmiotowej interpretacji wynika, że dostawa niezabudowanej części działki nr 816 oraz dostawa działek o nr 941 i 962, na rzecz Wnioskodawcy, korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W związku z powyższym Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.