IBPP1/443-1200/11/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu 20 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 października 2011 r. (data wpływu 11 października 2011 r.) oraz pismem z dnia 20 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej zabudowanej drogą.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 października 2011 r. (data wpływu 11 października 2011 r.) oraz pismem z dnia 20 października 2011 r., będącymi odpowiedziami na wezwanie tut. organu z dnia 5 października 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 23 czerwca 2010 r. Wnioskodawca nabył na potrzeby działalności gospodarczej (na podstawie aktu notarialnego) nieruchomość byłego ośrodka wypoczynkowego, na którą składają się grunt oraz kilkadziesiąt domków kampingowych wraz z infrastrukturą - drogi wewnętrzne i parkingi. Wiek tych budynków i budowli przekracza 10 lat. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków, ani budowli. Działka sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów jako "lasy". W miejscowym planie zagospodarowania nieruchomość położona jest na obszarach przeznaczonych do następujących funkcji:

* usługi turystyczne-lasy

* parkingi

* drogi pieszo-jezdne.

W akcie notarialnym i na fakturze dokumentującej sprzedaż opisanej nieruchomości, potraktowano transakcję, jako zwolnioną z podatku od towarów i usług, powołując się na art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Pod koniec sierpnia br. Wnioskodawca zamierza sprzedać wspomniane domki kampingowe wraz z gruntem na którym są posadowione. Wnioskodawca nadmienia, że domki kampingowe są budynkami trwale związanymi z gruntem w rozumieniu art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane.

W celu realizacji transakcji Wnioskodawca podzieli wspomnianą działkę na działki mniejsze w taki sposób, aby poszczególne domki kampingowe zlokalizowane były na odrębnych działkach. Tak utworzone odrębne nieruchomości będą przedmiotem sprzedaży. Opisane wyżej domki kampingowe pozbawione są rzeczy ruchomych. Żadna z opisanych nieruchomości nie była przedmiotem wynajmu lub umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca zamierza również sprzedawać udziały we własności gruntu zabudowanego drogami (ze względu na konieczność zapewnienia dojazdu do nieruchomości).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że jest podatnikiem VAT czynnym od grudnia 1993 r., powodem rejestracji jako podatnika czynnego było przekroczenie ustawowego limitu obrotów. Działalność Wnioskodawca prowadzi od 1990 r. po dzień dzisiejszy. Obecnie przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem lokali.

Sprzedawca nieruchomości wystawił fakturę VAT. Nieruchomość wraz z infrastrukturą Wnioskodawca nabył w celu świadczenia usług turystycznych. Nieruchomość Wnioskodawca nabył ze środków własnych.

Podziału działki dokonał Wójt Gminy decyzją nr... w dniu 11 lutego 2011 r.

Sprzedawca wystawił fakturę, na której przedmiotowa nieruchomość została objęta zwolnieniem z podatku VAT wobec czego Wnioskodawca nie mógł dokonać obniżenia podatku należnego.

Przedmiotem sprzedaży będzie ok. 20 działek zabudowanych używanymi domkami letniskowymi oraz udziały w drodze stanowiącej dojazd do działki. Inne elementy infrastruktury takie jak parkingi, transformatory, itp. nie będą sprzedawane. Dla domków letniskowych należy przyjąć nr 111 klasyfikacji PKOB. Budynki są trwale związane z gruntem. Ostatni z domków podlegających sprzedaży został wybudowany w 1980 r. Grunty sklasyfikowane są jako"Ls" - "Lasy" oraz "Bi" - "Budownictwo indywidualne" (w części pod budynkami), natomiast w planie zagospodarowania przestrzennego gminy wspomniana nieruchomość jest oznaczona symbolami A13UT i A-14UT.

Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie określić kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, gdyż z otrzymanej dokumentacji wynika, że poszczególne obiekty były sukcesywnie przyjmowane do użytkowania pomiędzy 1963 r., a 1980 r.

Dotychczas Wnioskodawca nie uzyskał przychodów z wykorzystania nieruchomości, gdyż zaniedbania poprzedniego właściciela uniemożliwiają jego bieżącą eksploatację. Nieruchomości nie używano od 2002 r.

Środki uzyskane ze sprzedaży obiektów przeznaczone będą na budowę Domu Spokojnej Starości.

Od momentu nabycia Wnioskodawca nie ponosił wydatków na uatrakcyjnienie nieruchomości. Nieruchomości przeznaczone do sprzedaży nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane.

Wnioskodawca nie ma innych nieruchomości gruntowych, które zamierzałaby sprzedać. Przed złożeniem wniosku Wnioskodawca sprzedał w czerwcu 2011 r. dwa domki letniskowe z gruntem, klasyfikując ich sprzedaż jako zwolnioną z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a. W związku ze sprzedażą usług dzierżawy (opodatkowaną) Wnioskodawca składa kwartalne deklaracje VAT-7K.

Wnioskodawca ponadto podał, że od momentu zakupu nie ponosił żadnych nakładów na budynki i budowle będące przedmiotem sprzedaży. Przedmiotowe budynki i budowle są trwale z gruntem związane.

Sprzedaż udziału w drodze dotyczy budowli w sensie prawa budowlanego. Budowla tą jest droga wyłożona kostką betonową tzw. trylinką. Grunty pod drogami sklasyfikowane są jako "Ls" - "Lasy". W planie zagospodarowania przestrzennego gminy Turawa cała nieruchomość jest oznaczona symbolami A13UT i A-14UT - czyli grunty przeznaczone pod świadczenie usług turystycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż udziału we własności działek z drogą, nabytych jako zwolnione z podatku od towarów i usług, winna być objęta zwolnieniem z podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż gruntu sklasyfikowanego w ewidencji gruntów jako "lasy" będzie zwolniony z podatku od towarów i usług w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy lub ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowane konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki. Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w gruncie (w prawie własności nieruchomości). Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 z późn. zm.). Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina o przeniesieniu prawa własności. W związku z powyższym sprzedaż udziału w gruncie należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, iż w dniu 23 czerwca 2010 r. nabył na potrzeby działalności gospodarczej (na podstawie aktu notarialnego) nieruchomość byłego ośrodka wypoczynkowego, na którą składają się grunt oraz kilkadziesiąt domków kampingowych wraz z infrastrukturą - drogi wewnętrzne i parkingi. Wiek tych budynków i budowli przekracza 10 lat. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków, ani budowli. Działka sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów jako "lasy". W miejscowym planie zagospodarowania nieruchomość położona jest na obszarach przeznaczonych do następujących funkcji:

* usługi turystyczne-lasy

* parkingi

* drogi pieszo-jezdne.

W akcie notarialnym i na fakturze dokumentującej sprzedaż opisanej nieruchomości, potraktowano transakcję, jako zwolnioną z podatku od towarów i usług, powołując się na art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Pod koniec sierpnia br. Wnioskodawca zamierza sprzedać wspomniane domki kampingowe wraz z gruntem na którym są posadowione oraz udziały we własności gruntu zabudowanego drogami (ze względu na konieczność zapewnienia dojazdu do nieruchomości). Przedmiotowe budowle są trwale z gruntem związane. Sprzedaż udziału w drodze dotyczy budowli w sensie prawa budowlanego. Budowla tą jest droga wyłożona kostką betonową tzw. trylinką. Żadna z opisanych nieruchomości nie była przedmiotem wynajmu lub umów o podobnym charakterze.

Sprzedawca wystawił fakturę, na której przedmiotowa nieruchomość została objęta zwolnieniem z podatku VAT wobec czego Wnioskodawca nie mógł dokonać obniżenia podatku należnego.

Przedmiotem sprzedaży będą udziały w drodze stanowiącej dojazd do działki. Inne elementy infrastruktury takie jak parkingi, transformatory, itp. nie będą sprzedawane. Grunty sklasyfikowane są jako"Ls" - "Lasy" oraz "Bi" - "Budownictwo indywidualne" (w części pod budynkami), natomiast w planie zagospodarowania przestrzennego gminy wspomniana nieruchomość jest oznaczona symbolami A13UT i A-14UT.

Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie określić kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, gdyż z otrzymanej dokumentacji wynika, że poszczególne obiekty były sukcesywnie przyjmowane do użytkowania pomiędzy 1963 r., a 1980 r.

Dotychczas Wnioskodawca nie uzyskał przychodów z wykorzystania nieruchomości, gdyż zaniedbania poprzedniego właściciela uniemożliwiają jego bieżącą eksploatację. Nieruchomości nie używano od 2002 r.

Od momentu nabycia Wnioskodawca nie ponosił wydatków na uatrakcyjnienie nieruchomości. Nieruchomości przeznaczone do sprzedaży nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane.

Wnioskodawca podał, że przedmiotowa droga stanowi budowlę w sensie prawa budowlanego.

Należy wskazać, że zgodnie z objaśnieniami zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

(...)

Z powyższego wynika, że budowlą, w myśl prawa budowlanego, jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury w tym drogi.

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że droga jest budowlą. Wskazać ponadto należy, iż według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych drogi zaliczone są do grupy 211.

Sprzedaż ww. budowli - co do zasady - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

W art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ustawodawca zwolnił od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ww. ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z ustawowej definicji "pierwszego zasiedlenia" wynika, że pod tym pojęciem należy rozumieć:

* oddanie do użytkowania,

* w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu,

* pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po wybudowaniu lub ulepszeniu, wynoszącym co najmniej 30% wartości początkowej.

Niewątpliwie przez czynności opodatkowane należy rozumieć nie tylko dostawę, ale również najem, dzierżawę, leasing lub podobne czynności (umowy), które w rozumieniu przepisów ustawy stanowią odpłatne świadczenie usług. Z kolei pod pojęciem oddania do użytkowania należy rozumieć przekazanie budynków, budowli lub ich części ich nabywcy lub użytkownikowi do korzystania w sposób zgodny z zakresem przekazanych do nich praw. Nabywca, na rzecz którego przeniesiono prawo do rozporządzania nieruchomością jak właściciel może w sposób dowolny dysponować tą nieruchomością, tj. może ją sprzedać, używać na własne potrzeby lub przekazać do użytkowania np. na podstawie umów najmu lub dzierżawy.

Podkreślić przy tym należy, że jeżeli podatnik wybuduje obiekt, a następnie obiekt ten po wybudowaniu zostanie oddany do użytkowania na własne potrzeby tego podatnika (i wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych) nie oznacza to, że obiekt taki został zasiedlony. W takim przypadku oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Innymi słowy, przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objecie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika, które następuje jednak w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu.

W myśl art. 43 ust. 7a powyższej ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W analizowanej sprawie, kluczowym elementem jest ustalenie, czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie przedmiotowej budowli, a jeżeli tak to w którym momencie.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nabył w dniu 23 czerwca 2010 r. na podstawie aktu notarialnego udział w drodze. Sprzedawca nieruchomości wystawił fakturę VAT, na której przedmiotowa nieruchomość została objęta zwolnieniem z podatku VAT, powołując się na art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT wobec czego Wnioskodawca nie mógł dokonać obniżenia podatku należnego. Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie określić kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, gdyż z otrzymanej dokumentacji wynika, że poszczególne obiekty były sukcesywnie przyjmowane do użytkowania pomiędzy 1963 r. a 1980 r.

Ponadto od momentu nabycia ww. udziału w budowli Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budowli będącej przedmiotem sprzedaży.

Z powyższego wynika, że w dniu 23 czerwca 2010 r. sprzedaż nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy nastąpiła:

Tym samym sprzedaż planowana przez Wnioskodawcę nie będzie sprzedażą w ramach pierwszego zasiedlenia.

Z uwagi jednak na brak informacji co działo się z nieruchomością przed jej zakupem przez Wnioskodawcę w 2010 r., nie jest możliwa ocena czy planowana sprzedaż nastąpi np. w okresie do 2 lat od pierwszego zasiedlenia czy też po upływie tego okresu.

Przyjmując jednakże, że pierwsze zasiedlenie nastąpiło w dniu 23 czerwca 2010 r. oraz, że Wnioskodawca nie dokonywał w międzyczasie żadnego ulepszenia nieruchomości, to jej planowana dostawa będzie objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawcy przy nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego jak również Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, grunt będący przedmiotem dostawy podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowana jest dostawa budynków, budowli lub ich części na nim posadowionych.

Oznacza to, że w sytuacji, gdy dostawa budynków, budowli lub ich części jest opodatkowana, to również dostawa gruntu, z którym te obiekty są trwale związane, jest opodatkowana, jeśli natomiast dostawa budynków, budowli lub ich części jest zwolniona z opodatkowania, zwolnieniem objęta jest również dostawa gruntu, z którym te obiekty są trwale związane.

Zatem w przedmiotowej sprawie, planowana dostawa udziału w drodze wraz z gruntem, na którym jest posadowiona, będzie objęta zwolnieniem z opodatkowania.

Należy jednak zaznaczyć, że - jak ustalono powyżej - sprzedaż udziału w nieruchomości zabudowanej drogą będzie korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT a zatem nie można zastosować do tej sprzedaży zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.