IBPP1/443-1183/12/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działek - jest:

* prawidłowe w zakresie stwierdzenia, iż jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków,

* prawidłowe w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT części działki numer 40 przeznaczonej według ewidencji gruntów pod zabudowę (tereny mieszkaniowe) oraz zwolnienia od podatku VAT drugiej części tej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako łąki trwałe, nieużytki oraz grunty orne.

W dniu 12 października 2012 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym oraz zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest właścicielem niezabudowanych nieruchomości gruntowych. Wnioskodawca na posiadanych terenach nie prowadzi i nie prowadził żadnej działalności (w tym także rolniczej) i zamierza sprzedać przedmiotowe nieruchomości dla podmiotu gospodarczego.

Jedna z działek o numerze 22/1 będąca przedmiotem sprzedaży jest zakwalifikowana w ewidencji gruntów jako grunty orne, natomiast w księdze wieczystej o numerze (...) jako "RIIIA - grunty orne dobre".

W stosunku do sprzedawanej nieruchomości nie zostały wydane jakiekolwiek decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nieruchomość ujęta we wniosku nie jest obecnie objęta żadnym planem zagospodarowania przestrzennego.

Przedmiotowa nieruchomość Wnioskodawcy jest objęta w całości obowiązującym na mocy uchwały z dnia 16 kwietnia 2003 r. Rady Miasta "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta". Jak wynika z wypisu i wyrysu ze studium uwarunkowań, nieruchomość posiadana przez Wnioskodawcę znajduje się w przeważającej części na terenach oznaczonych jako MN - tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, natomiast północna część tej działki znajduje się na terenie zieleni publicznej - ZP.

Inne działki przeznaczone do sprzedaży w ewidencji gruntów są oznaczone jako grunty orne, łąki trwałe oraz nieużytki. Natomiast w "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy K." przyjętym uchwałą z dn. 27 grudnia 1999 r. są one oznaczone jako działki na obszarze UR (strefa rozwoju układu przestrzennego gdzie dopuszcza się realizację mieszkalnictwa jednorodzinnego, zagrodowego, usług i funkcji produkcyjnej) oraz UA (tereny istniejącego zainwestowania gdzie obowiązuje adaptacja istniejącej zabudowy, dopuszcza się wydzielenie wzdłuż drogi nowych działek i realizację zabudowy).

Kolejna działka o numerze 40 znajdująca się w gminie K. jest w ewidencji gruntów oznaczona jako teren mieszkaniowy + łąki trwałe + nieużytki + grunty orne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jeśli część działki numer 40 w gminie K. według ewidencji gruntów jest przeznaczona pod zabudowę, natomiast druga część tej samej działki posiada status nieruchomości innych niż budowlane i przeznaczone pod zabudowę, to czy Wnioskodawca powinien jej sprzedaż podzielić na dwie części i osobno stawką 23% opodatkować część pod zabudowę (tereny mieszkaniowe), natomiast będzie mógł skorzystać ze zwolnienia w części dotyczącej łąk trwałych, nieużytków oraz gruntów ornych.

3. Proszę odpowiedzieć w przypadku odpowiedzi na pytanie nr 1, że wiążące dla ustalenia charakteru sprzedawanego gruntu powinny być zapisy w studium uwarunkowań. W przypadku odpowiedzi, że wiążące dla ustalenia charakteru sprzedawanego gruntu powinny być zapisy w ewidencji gruntów, proszę nie odpowiadać na to pytanie.

Jeśli część działki 22/1 według "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta" jest przeznaczona pod zabudowę (znajduje się w części na terenach oznaczonych jako MN - tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, natomiast druga część tej samej działki posiada status nieruchomości innych niż budowlane i przeznaczone pod zabudowę (znajduje się na terenie zieleni publicznej - ZP), to czy Wnioskodawca powinien jej sprzedaż podzielić na dwie części i osobno stawką 23% opodatkować część pod zabudowę, natomiast będzie mógł skorzystać ze zwolnienia w części dotyczącej terenów zieleni publicznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca - na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT -zwolnił z opodatkowania tym podatkiem dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Z powyższego wynika zatem, że jedynie tereny budowlane oraz tereny przeznaczone pod zabudowę podlegają opodatkowaniu przy zastosowaniu stawki 23% VAT. Pozostałe niezabudowane nieruchomości gruntowe korzystają ze zwolnienia od VAT.

Jednocześnie w związku z brakiem w przepisach dotyczących VAT jakiejkolwiek definicji terenu budowlanego lub terenu przeznaczonego pod zabudowę, należy odwołać się do aktów prawa miejscowego, tj. lokalnych przepisów regulujących zasady zagospodarowania przestrzennego terenu znajdującego się na obszarze działania określonej władzy samorządowej. Przedmiotowe pytanie dotyczy sytuacji, w której w stosunku do danej nieruchomości gruntowej brak jest decyzji o warunkach zabudowy i brak jest planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego terenu - zatem nie mogą być one podstawą klasyfikacji danego gruntu na potrzeby VAT. Wobec tego pojawia się pytanie, czy Wnioskodawca powinien opodatkować podatkiem VAT sprzedaż tej nieruchomości w oparciu o wypisy z ewidencji gruntów oraz z ksiąg wieczystych, czyli jako grunty orne, łąki trwałe oraz nieużytki..., czy też posłużyć się zapisami wynikającymi ze studium uwarunkowań i potraktować jako tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, działki na obszarze UR (strefa rozwoju układu przestrzennego gdzie dopuszcza się realizację mieszkalnictwa jednorodzinnego, zagrodowego, usług i funkcji produkcyjnej) oraz UA (tereny istniejącego zainwestowania gdzie obowiązuje adaptacja istniejącej zabudowy, dopuszcza się wydzielenie wzdłuż drogi nowych działek i realizację zabudowy).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków. Na sposób opodatkowania jego sprzedaży nie wpływa natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Tak wynika z wyroku NSA w Warszawie z 17 stycznia 2011 r. (I FPS 8/10). Sprawa dotyczyła skargi kasacyjnej złożonej przez Ministra Finansów wobec wyroku WSA uchylającego interpretację w sprawie VAT. We wniosku wskazano, że podatnik zawarł umowę sprzedaży warunkowej nieruchomości. Nieruchomość w ewidencji gruntów jest oznaczona jako grunt rolny. Nie ma dla niej aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego ani określonych warunków zabudowy, natomiast ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wynika, że działka ta położona jest na terenach rozwojowych, mieszkaniowo-usługowych. Zdaniem wnioskodawcy sprzedaż tych gruntów jest zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Nie zmienia tego fakt, że według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nieruchomość jest położona na terenach budownictwa mieszkaniowo-usługowego. Studium nie jest bowiem przepisem prawa miejscowego i może być w dowolnym momencie zmienione przez Radę Gminy. Zdaniem podatnika w razie braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego wiążące są zapisy w ewidencji gruntów i budynków.

Minister Finansów uznał to stanowisko za błędne. Wskazał, że w takim wypadku dla określenia przeznaczenia danego terenu decydujące znaczenie ma jego przeznaczenie wskazane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy. Status tej nieruchomości nie pozwala więc, aby jej sprzedaż mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Sąd I instancji przyznał rację podatnikowi. Minister Finansów złożył jednak skargę kasacyjną. NSA w składzie siedmiu sędziów ją oddalił. Orzekł, że decydujące z punktu widzenia podatkowego są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków.

Studium uwarunkowań oraz kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego. Jest to akt wewnętrzny skierowany do organów gminy, który nie może być podstawą do wydania decyzji wobec podmiotu zewnętrznego, jakim jest wnioskodawca. Dlatego też w ocenie wnioskodawcy nie może ono wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu administracji publicznej. W konsekwencji na podstawie studium nie można określać statusu danego terenu dla celów VAT. Potwierdził to wyrok NSA wydany w tej sprawie. Warto podkreślić, że jest on zbieżny ze stanowiskiem prezentowanym wcześniej w orzecznictwie, np. NSA w wyroku z 23 marca 2010 r. (I FSK 274/09), WSA w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2009 r. (I SA/Sz 89/09), WSA w Warszawie w wyroku z 11 lipca 2007 r. (III SA/Wa 899/07).

Odp. na pytanie nr 2 oraz 3.

Artykuł 43 ust. 1 punkt 9 mówi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Według Wnioskodawcy w przypadku działek, których obszar częściowo położony jest na terenach, które posiadają status inny niż budowlane i przeznaczone pod zabudowę oraz częściowo na terenach, które posiadają status terenów budowlanych i przeznaczonych pod zabudowę, opodatkowana podatkiem z tytułu dostaw i usług będzie część działek znajdująca się na terenie budowlanym i przeznaczonym pod zabudowę, a część, znajdująca się na terenie innym niż budowlany i przeznaczony pod zabudowę w tej odpowiedniej proporcji, ustalonej na podstawie operatów szacunkowych rzeczoznawców majątkowych, korzystała będzie ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9.

Wnioskodawca nadmienia, że częściowe powierzchnie konkretnych działek, od których przysługiwało będzie zwolnienie oraz częściowe powierzchnie tych działek, od których takie zwolnienie nie będzie przysługiwało zostaną ustalone na podstawie operatów sporządzonych przez rzeczoznawców majątkowych. Oznacza to zatem, że działki zostaną w proporcji wynikającej z operatów opodatkowane podatkiem z tytułu dostaw i usług i w odpowiedniej proporcji będą korzystały ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie stwierdzenia, iż jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków,

* prawidłowe w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT części działki numer 40 przeznaczonej według ewidencji gruntów pod zabudowę (tereny mieszkaniowe) oraz zwolnienia od podatku VAT drugiej części tej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako łąki trwałe, nieużytki oraz grunty orne.

Na wstępie należy zauważyć, że ze względu na wspólną podstawę prawną rozstrzygnięcia dotyczącego przedstawionych trzech zdarzeń przyszłych dotyczących sprzedaży:

* działki o numerze 22/1 zakwalifikowanej w ewidencji gruntów jako grunty orne,

* działek oznaczonych w ewidencji gruntów jako grunty orne, łąki trwałe oraz nieużytki,

* działki o numerze 40 oznaczonej w ewidencji gruntów jako teren mieszkaniowy + łąki trwałe + nieużytki + grunty orne,

postanowiono ująć je w jednej interpretacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, charakter terenu wyznacza decyzja zakwalifikowania danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje sprzedaż niezabudowanych działek, które w momencie sprzedaży nie będą objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ani w stosunku do tych nieruchomości nie są wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jedna z działek o numerze 22/1 będąca przedmiotem sprzedaży jest zakwalifikowana w ewidencji gruntów jako grunty orne.

Inne działki przeznaczone do sprzedaży w ewidencji gruntów są oznaczone jako grunty orne, łąki trwałe oraz nieużytki.

Kolejna działka o numerze 40 jest w ewidencji gruntów oznaczona jako teren mieszkaniowy + łąki trwałe + nieużytki + grunty orne.

Z uwagi, że dla przedmiotowych działek, o których mowa we wniosku brak jest planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy w związku z tym sięgnąć do ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu wynika z ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku natomiast braku ww. aktów prawnych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie brak jest planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy planowanej dostawie niezabudowanych działek, o których mowa we wniosku, tj. działki o numerze 22/1, zakwalifikowanej w ewidencji gruntów jako grunty orne, innych działek, oznaczonych w ewidencji gruntów jako grunty orne, łąki trwałe oraz nieużytki, a także działki o numerze 40 oznaczonej w ewidencji gruntów jako teren mieszkaniowy + łąki trwałe + nieużytki + grunty orne, stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, dla klasyfikacji tych terenów niezabudowanych, wiążące będą zapisy ewidencji gruntów i budynków.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, iż jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków oraz, że na sposób opodatkowania jego sprzedaży nie ma wpływu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, należało uznać za prawidłowe.

Ze względu na to, iż na pytanie nr 1 tut. organ udzielił odpowiedzi, że wiążące dla ustalenia charakteru sprzedawanego gruntu powinny być zapisy ewidencji gruntów, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również tego, czy sprzedaż działki numer 40, należy podzielić na dwie części i osobno stawką 23% opodatkować część pod zabudowę (tereny mieszkaniowe), natomiast część dotycząca łąk trwałych, nieużytków oraz gruntów ornych będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż działka o numerze 40 położona jest na terenie nie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie wydano dla niej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Działka ta w ewidencji gruntów jest oznaczona jako teren mieszkaniowy + łąki trwałe + nieużytki + grunty orne, co oznacza, iż działka ta obejmuje zarówno teren przeznaczony pod zabudowę, jak i tereny, które nie są przeznaczone pod zabudowę.

Jak już wcześniej wskazano, art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT stanowi, iż zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W oparciu o wskazane przepisy prawne i rozstrzygnięcie tut. organu przedstawione powyżej, (tekst jedn.: jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków), odnośnie dostawy niezabudowanej działki nr 40, obejmującej zgodnie z ewidencją gruntów zarówno teren przeznaczony pod zabudowę (teren mieszkaniowy) jak i tereny, które nie są przeznaczone pod zabudowę (łąki trwałe, nieużytki i grunty orne), należy wskazać, że dostawa:

* części działki, która zgodnie z ewidencją gruntów obejmuje tereny przeznaczone pod zabudowę, nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu według stawki 23%,

* części działki, która zgodnie z ewidencją gruntów obejmuje tereny, które nie są przeznaczone pod zabudowę tj. łąki trwałe, nieużytki oraz grunty orne, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku działek, których obszar częściowo położony jest na terenach, które posiadają status inny niż budowlane i przeznaczone pod zabudowę oraz częściowo na terenach, które posiadają status terenów budowlanych i przeznaczonych pod zabudowę, opodatkowana podatkiem z tytułu dostaw i usług będzie część działek znajdująca się na terenie budowlanym i przeznaczonym pod zabudowę, a część, znajdująca się na terenie innym niż budowlany i przeznaczony pod zabudowę, korzystała będzie ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie natomiast stwierdzenia Wnioskodawcy zawartego we własnym stanowisku, że częściowa powierzchnia działki, od której przysługiwało będzie zwolnienie oraz częściowa powierzchnia działki od której takie zwolnienie nie będzie przysługiwało, zostaną ustalone na podstawie operatu sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego, zauważyć należy, iż nic nie stoi na przeszkodzie, aby w taki sposób zostały ustalone poszczególne części działki, o ile ustalenia te będą zgodne z zapisami ewidencji gruntów i budynków.

Ze względu na to, iż na pytanie nr 1 tut. organ udzielił odpowiedzi, że wiążące dla ustalenia charakteru sprzedawanego gruntu powinny być zapisy ewidencji gruntów, zgodnie z dyspozycją Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie nr 3 stała się bezprzedmiotowa. Wnioskodawca wskazał bowiem, że w przypadku odpowiedzi, że wiążące dla ustalenia charakteru sprzedawanego gruntu powinny być zapisy w ewidencji gruntów, prosi aby nie odpowiadać na pytanie nr 3.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ interpretacyjny nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez Wnioskodawcę i polemiki z zawartymi w nich rozstrzygnięciami, choć niewątpliwie powołanie orzecznictwa miało na celu wykazanie słuszności prezentowanego poglądu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.