IBPP1/443-116/09/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. C. przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2009 r. (data wpływu 2 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* ustalenia czy nabywanie przez Wnioskodawcę wierzytelności na własną rzecz, bez dalszej ich odsprzedaży podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, według jakiej stawki podatku,

* określenia momentu powstania obowiązku podatkowego i podstawy opodatkowania oraz dokumentowania ww. nabycia wierzytelności,

* obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu ww. nabycia wierzytelności przy zastosowaniu kas rejestrujących

- jest prawidłowe.

W dniu 2 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* ustalenia czy nabywanie przez Wnioskodawcę wierzytelności na własną rzecz, bez dalszej ich odsprzedaży podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, według jakiej stawki podatku,

* określenia momentu powstania obowiązku podatkowego i podstawy opodatkowania oraz dokumentowania ww. nabycia wierzytelności,

* obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu ww. nabycia wierzytelności przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca profesjonalnie zajmuje się zagadnieniami związanymi ze zwrotem podatków z zagranicy dla Polaków podejmujących zatrudnienie w szczególności w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemczech. W zakresie swojej działalności Wnioskodawca ma zamiar podjąć następujące czynności:

Na podstawie pisemnych umów Wnioskodawca dokonuje zakupu wierzytelności z tytułu zwrotu nadpłaty podatkowej, przysługujących pracownikom wykonującym prace za granicą wobec państw (m.in. Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Francja) reprezentowanych przez zagraniczne urzędy skarbowe. Spółka dokonuje ww. zakupów wierzytelności wyłącznie na swoją rzecz, nie dokonując dalszych przelewów, pobierając na własną rzecz zwrot nadpłaty podatkowej. Spółka wypłaca klientowi wynagrodzenie z chwilą podpisania umowy przelewu wierzytelności. Przelew wierzytelności następuje w sytuacji gdy cedent (pracownik, który wykonywał prace za granicą), przedłożył Wnioskodawcy wymagane prawem dokumenty (prawidłowo wypełnione) uprawniając go do zwrotu nadpłaty podatkowej w stosownym zagranicznym urzędzie skarbowym, które to dokumenty Wnioskodawca składa w stosownym urzędzie skarbowym, wraz ze wskazaniem konta bankowego Wnioskodawcy, na które urząd ma przekazać środki pieniężne. Za istnienie wierzytelności cedent ponosi pełną odpowiedzialność prawną. Spółka nie dokonuje żadnych innych czynności w zakresie obrotu wierzytelnościami, w szczególności nie dokonuje zakupu wierzytelności z innych tytułów niż zwrot nadpłaty podatkowej, nie dokonuje też dalszych przelewów. Jeżeli urząd podatkowy przekaże cedentowi kwotę nadpłaty podatkowej, jest on zobowiązany niezwłocznie przekazać całą kwotę Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

We wskazanym stanie przyszłym Wnioskodawca dokonuje zakupów wierzytelności na własną rzecz, uiszczając usługobiorcom stosowne wynagrodzenie z chwilą zawarcia umowy cesji. Dalsze czynności Wnioskodawca podejmuje na własną rzecz przedkładając w stosownym urzędzie przygotowaną i podpisaną przez cedenta dokumentację, w szczególności zachowując w całości uzyskaną z zagranicznych urzędów skarbowych nadpłatę podatkową. Dzięki ww. usłudze usługobiorcy są zwolnieni ze skomplikowanej oraz częstokroć długotrwałej procedury dochodzenia należności podatkowej zagranicą i otrzymują z chwilą podpisania umowy, stosowną kwotę wynagrodzenia za dokonanie przelewu na rzecz usługodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca stwierdził, iż świadczona przez niego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługa nabycia wierzytelności w drodze cesji jest usługą pośrednictwa finansowego. Usługa ta nie jest jednak łączona z czynnością ściągnięcia od dłużnika należności, ale z czynnością nabycia wierzytelności celem jej ewentualnej późniejszej windykacji na własny rachunek. Zbywcy wierzytelności usługa ta pozwala na pozbycie się uciążliwości jej egzekwowania.

Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe strona umowy wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Natomiast ewentualne podjecie przez podatnika działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług strona będzie ściągała na rzecz swoją a nie innego podmiotu - egzekwując świadczenie od dłużnika przyjmuje je więc wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek. Wobec tego podmiot ten nie wykonuje usług ściągania długów.

W konsekwencji, skoro usługi obrotu wierzytelnościami nie znalazły się w katalogu wyłączeń ze zwolnienia od podatku od towarów i usług oznacza to, że z tego zwolnienia korzystają jako usługi pośrednictwa finansowego.

Z punktu widzenia przepisów ustawy VAT usługa nabywania wierzytelności innych podmiotów stanowi usługę pośrednictwa finansowego. O ile jednak ta usługa nie na charakteru usług faktoringu oraz jej celem nie jest ściągnięcie długu (windykacji), na podstawie poz. 3 załącznika Nr 4 do ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1.

Z powyższych powodów, zdaniem Wnioskodawcy, świadczona przez niego usługa podlega zwolnieniu od podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko to jest zgodne z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 783/08) zgodnie z którym:

* "świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,

* skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy.

* pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni czytelny i dostrzegalny związek.

Biorąc pod uwagę powyższe spostrzeżenia, czynności opisanych we wniosku skarżącą nie można zaklasyfikować, tak jak uczynił to organ podatkowy, jako usługi ściągania długów. Wykonanie takiej usługi zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję. Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, ze usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie."

Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko to jest zgodne treścią uzasadnienia decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 24 października 2007 r. Sygn. PP-6/4407-130/07 Izby Skarbowej w Krakowie Ośrodek Zamiejscowy w Tarnowie odmawiającego zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Tarnowie z dnia 24 lipca 2007 r. znak: DO/443-22/07.

Zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie będzie miało rozporządzenie Ministerstwa Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. W związku z tym, uznając, że przedmiotowa usługa stanowi usługę pośrednictwa finansowego, na podstawie § 2 ust. 2 w zw. z pozycją 14, Wnioskodawca zostaje zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących do 31 grudnia 2009 r.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wystawienia faktury VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej wystawienia nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od wykonania usługi tj. chwili dokonania cesji i dokonania zapłaty przez Spółkę za nabytą wierzytelność jednak nie później niż w terminie wskazanym w umowie. Jeśli natomiast podmiot przelewający na Wnioskodawcę wierzytelność jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i nie żąda wystawienia faktury VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi, tj. z chwilą dokonania cesji i dokonania zapłaty za nabytą wierzytelność jednak nie później niż w terminie wskazanym w umowie.

Podstawą opodatkowania (kwotą netto wykazaną na fakturze) jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności cedowanej a kwotą, jaką cesjonariusz zapłacił za tę wierzytelność. Różnica stanowi wynagrodzenie cesjonariusza i jest kwotą w rozumieniu art. 29 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są klasyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ustawy o VAT).

Co do zasady, zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0%. Ustawodawca daje także podatnikom możliwość stosowania zwolnień podatkowych.

Na podstawie § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.), przedłużono do dnia 31 grudnia 2009 r. stosowanie - do celów m.in. opodatkowania podatkiem od towarów i usług - Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r.

Tak więc, stawka podatku jaką należy zastosować przy świadczeniu usług uzależniona jest od właściwego sklasyfikowania usługi będącej przedmiotem sprzedaży, wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Należy jednakże zaznaczyć, iż to podmiot prowadzący działalność gospodarczą zobowiązany jest do prawidłowego zaklasyfikowania świadczonych usług do właściwego grupowania PKWiU.

Organy podatkowe nie są uprawnione do dokonywania klasyfikacji towarów i usług do właściwego grupowania PKWiU ani też weryfikacji klasyfikacji wskazanej przez Wnioskodawcę. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS nr 1, poz. 11) przyjmuje się, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania może zwrócić się o klasyfikację do Ośrodka Standartów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji (opinii) w zakresie stosowanych standardów klasyfikacyjnych.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 3 ww. załącznika wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU Sekcja J ex (65-67), tj. usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

Użycie przez ustawodawcę oznaczenia "ex" przy grupowaniu PKWiU, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danego wyrobu lub usługi z danego grupowania.

Należy wskazać, że usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (sekcja J ex 65-67). Jednakże należy mieć na uwadze, że przy symbolu PKWiU przedmiotowych usług pośrednictwa finansowego znajduje się oznaczenie "ex". Oznaczenie "ex" uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączeniem usług wymienionych w punktach 1-9 poz. 3 tego załącznika.

W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie).

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych. W konsekwencji fakt zakupu wierzytelności w celu odsprzedaży lub wyegzekwowania czy też dalszej odsprzedaży, należy zakwalifikować jako usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Sprzedawca taki jest w opisanej sytuacji usługobiorcą, on bowiem jest odbiorcą świadczenia ze strony nabywcy wierzytelności.

Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne jej wykorzystanie dla celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabywać wierzytelności. Wierzytelności tych nie będzie sprzedawać dalej, lecz stając się ich aktualnym właścicielem będzie oczekiwał ich realizacji na własny rachunek.

Wnioskodawca we wniosku, powołuje się na pismo z dnia 27 października 2008 r. otrzymane z Urzędu Statystycznego w Łodzi zgodnie z którym czynności podejmowane przez Spółkę zostały zakwalifikowane jako PKWiU 65.23.10-00.00 "Usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych". W związku z powyższym Wnioskodawca potraktował ww. czynności jako usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej nie sklasyfikowane, zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca na podstawie pisemnych umów będzie dokonywał zakupu wierzytelności z tytułu zwrotu nadpłaty podatkowej, przysługujących pracownikom wykonującym prace za granicą. Wnioskodawca będzie dokonywał ww. zakupów wierzytelności wyłącznie na swoją rzecz, nie dokonując dalszych przelewów, pobierając na własną rzecz zwrot nadpłaty podatkowej. Wnioskodawca będzie wypłacał klientowi wynagrodzenie z chwilą podpisania umowy przelewu wierzytelności. Przelew wierzytelności będzie następował w sytuacji gdy cedent (pracownik, który wykonywał prace za granicą), przedłoży Wnioskodawcy wymagane prawem dokumenty uprawniające go do zwrotu nadpłaty podatkowej w stosownym zagranicznym urzędzie skarbowym, które to dokumenty Wnioskodawca składa w stosownym urzędzie skarbowym, wraz ze wskazaniem konta bankowego Wnioskodawcy, na które urząd ma przekazać środki pieniężne. Za istnienie wierzytelności cedent ponosi pełną odpowiedzialność prawną. Spółka nie dokonuje żadnych innych czynności w zakresie obrotu wierzytelnościami, w szczególności nie dokonuje zakupu wierzytelności z innych tytułów niż zwrot nadpłaty podatkowej, nie dokonuje też dalszych przelewów. Jeżeli urząd podatkowy przekaże cedentowi kwotę nadpłaty podatkowej, jest on zobowiązany niezwłocznie przekazać całą kwotę Wnioskodawcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika niewątpliwie, że mamy tutaj do czynienia z zakupem wierzytelności na własny rachunek w celu ich realizacji przez dłużnika. Należy jednak zauważyć, że przedmiotowego zakupu wierzytelności nie można uznać za usługę factoringu. Bowiem Wnioskodawca nie nabywa faktur VAT w celu egzekwowania od dłużnika należności z nich wynikających. W przedmiotowej sprawie nie wystąpi także usługa ściągania długów (brak bowiem elementu ryzyka niewypłacalności dłużnika).

Należy bowiem zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie przejmował na siebie ryzyka niewywiązania się dłużnika (w przedmiotowej sprawie urzędu skarbowego w innym kraju) ze zobowiązania (nie wystąpi zatem element ryzyka niewypłacalności dłużnika. W przedmiotowej sprawie bowiem przelew wierzytelności będzie następował w sytuacji gdy cedent (który za istnienie wierzytelności będzie ponosi pełną odpowiedzialność prawną i przedłoży Wnioskodawcy dokumenty uprawniające go do zwrotu nadpłaty podatkowej) wskaże konto bankowe Wnioskodawcy, na które zagraniczny urząd skarbowy przekaże środki pieniężne z tytułu zwrotu nadpłaty podatkowej. Ponadto jeśli urząd podatkowy przekaże cedentowi kwotę nadpłaty podatkowej, jest on zobowiązany niezwłocznie przekazać Wnioskodawcy całą kwotę.

Reasumując, wskazane we wniosku nabywanie wierzytelności, z tytułu zwrotu nadpłaty podatkowej, przysługujących pracownikom wykonującym prace za granicą, należy uznać za świadczenie usług, mieszczące się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67), która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 cytowanej ustawy, przy czym korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 jako usługa wymieniona w poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że wskazana we wniosku usługa nabywania wierzytelności, na podstawie poz. 3 załącznika Nr 4 do ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Kwestia powstania obowiązku podatkowego uregulowana została w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy, przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi.

Stosownie do art. 106 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przy czym ww. podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, podatnik dokonując sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jest zobowiązany do wystawienia faktury jedynie na żądanie tej osoby.

W przypadku sprzedaży przedmiotowych usług na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT, natomiast w przypadku sprzedaży tych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej Wnioskodawca co prawda nie jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej tę usługę jednak w sytuacji gdy usługobiorca zażąda wystawienia przedmiotowej faktury jest zobowiązany do jej wystawienia.

Zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały szczegółowo w przepisach, obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Na podstawie § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14, 15 i 15a.

Za moment wykonania usługi należy uznać moment zaspokojenia wierzyciela pierwotnego (cedenta), tj. chwilę zdjęcia z niego ciężaru egzekucji i ryzyka niewypłacalności dłużnika, tożsamy z chwilą zapłaty na rzecz cedenta umówionej ceny wierzytelności. W tym bowiem momencie, cedent otrzymuje od cesjonariusza świadczenie stanowiące istotę usługi opisanej we wniosku w odniesieniu do przedmiotowej umowy przelewu wierzytelności.

Zatem w sytuacji gdy usługa winna zostać udokumentowana fakturą, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury, które powinno nastąpić nie później niż 7. dnia licząc od ww. dnia wykonania usługi. W razie nie wystawienia faktury w obowiązującym terminie, obowiązek podatkowy powstanie 7. dnia licząc od ww. dnia wykonania.

Odnosząc powyższą analizę przepisów do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdza się, że w przypadku zapłaty w całości na rzecz cedenta umówionej kwoty za wierzytelność, obowiązek podatkowy jest tożsamy z momentem dokonania tej płatności.

Odnośnie natomiast kwestii podstawy opodatkowania czynności będących przedmiotem wniosku należy zauważyć, iż zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania opisanej we wniosku czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica między wartością nominalną wierzytelności cedowanej, a wartością, którą Wnioskodawca (cesjonariusz) zapłaci wierzycielowi pierwotnemu (cedentowi) sprzedającemu wierzytelność, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

Podkreślić należy, że określając kwotę obrotu z tytułu wykonania usługi nabycia wierzytelności, świadczący musi ustalić wartość całego nabytego prawa (czyli kwota nominalna powiększona o zaległe odsetki naliczone na dzień dokonania cesji i wartość innych praw związanych z wierzytelnościami), a następnie odjąć od niej kwotę wypłaconą sprzedającemu.

Mając powyższe na uwadze, tut. organ stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego, dokumentowania, oraz podstawy opodatkowania z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności jest prawidłowe.

Odnośnie obowiązku prowadzenia przez Wnioskodawcę ewidencji obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej należy zauważyć, iż w myśl art. 111 ust. 1 cyt. ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Na mocy delegacji zawartej w art. 111 ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, Minister Finansów w drodze rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 228, poz. 1510) zwolnił na czas określony niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w art. 111 ust. 1, ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu.

Stosownie do § 2 pkt 2 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2009 r. - sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2009 r. również podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 4.

Na mocy § 3 ust. 4 tego rozporządzenia, powyższe zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w trakcie 2009 r. przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40.000 zł, z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Cytowane wyżej przepisy wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie zwolnienie dla konkretnych czynności i zwolnienie dla określonych grup podatników.

Należy zauważyć, że ustawodawca objął zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej określone czynności, niezależnie od zwolnienia (lub nie) z tego obowiązku podatnika dokonującego tych czynności. Może zatem zaistnieć sytuacja, w której podatnik będzie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej jedynie część swojej sprzedaży, a niektórych czynności nie.

W poz. 14 załącznika do ww. rozporządzenia wymieniono usługi pośrednictwa finansowego (PKWiU 65-67).

Na podstawie § 3 ust. 1 pkt 4 tego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2009 r. zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania również podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2008 r. sprzedaż, o której mowa w poz. 1 - 33 załącznika do rozporządzenia, w przypadkach gdy przewidywany przez podatnika udział obrotów z tytułu tej sprzedaży w obrotach ogółem podatnika z działalności określonej w art. 111 ust. 1 ustawy planowanych do zrealizowania do końca 2009 r. - będzie wyższy niż 70%.

Zgodnie z zapisem § 3 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ww. rozporządzenia, powyższe zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy:

Wnioskodawca we wniosku wskazał, iż profesjonalnie zajmuje się zagadnieniami związanymi ze zwrotem podatków z zagranicy dla Polaków podejmujących zatrudnienie w szczególności w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemczech. W zakresie swojej działalności Wnioskodawca ma zamiar podjąć czynności zakwalifikowane jako PKWiU 65.23.10-00.00 "Usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych". Wnioskodawca we wniosku, powołał się na pismo z dnia 27 października 2008 r. otrzymane z Urzędu Statystycznego w Łodzi i wskazał, iż czynności podejmowane przez Spółkę zostały zakwalifikowane jako PKWiU 65.23.10-00.00 "Usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych".

Ponieważ w poz. 14 załącznika do ww. rozporządzenia wymieniono usługi pośrednictwa finansowego (PKWiU 65-67), a dokonywany przez Wnioskodawcę zakup wierzytelności mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67) oznacza to, że obrót z tytułu wykonywania tych czynności do końca 2009 r. nie musi być ewidencjonowany za pomocą kasy rejestrującej, pod warunkiem spełnienia warunku o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 4 tego rozporządzenia, przy uwzględnieniu przepisów § 3 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 tego rozporządzenia.

Zatem w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w stosunku do pozostałej części działalności Wnioskodawcy, na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej bowiem nie sformułowano pytań w tym zakresie oraz nie przedstawono własnego stanowiska.

Oceniając zatem stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało je uznać za prawidłowe.

Odnośnie wskazanych we wniosku interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od towarów i usług wydanych przez inne organy należy wyjaśnić, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (lub zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez podatnika. Interpretacje te nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa.

Tut. organ pragnie również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa. Wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.