IBPP1/443-1144/12/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia dwóch niezabudowanych działek - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia dwóch niezabudowanych działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 stycznia 2013 r. znak IBPP1/443-1144/12/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 20 listopada 1996 r. Wnioskodawca wraz z żoną, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i nie posiadająca rozdzielności majątkowej, kupił dwie niezabudowane działki rolne (które dnia 9 listopada 2011 r., z wejściem w życie planu zagospodarowania przestrzennego, stały się działkami z możliwością zabudowy jednorodzinnej) znajdujące się w K. z zamiarem pożytkowania ich w celach prywatnych - przede wszystkim rekreacyjnym oraz przyszłym zamiarem zbudowania tam domu dla siebie i dla dzieci oraz o przeprowadzeniu się na stałe do K. Przedmiotowe dwie niezabudowane działki weszły w 1996 r. w małżeński wspólny, prywatny majątek osobisty i pozostają w nim do dnia dzisiejszego. Niestety Wnioskodawca nie jest w stanie spełnić swoich planów związanych z budową oraz przeprowadzeniem się do K. i najprawdopodobniej będzie zmuszony sprzedać dwie przedmiotowe niezabudowane działki.

W piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dokonał korekty udzielonych informacji opisowych w wysłanym wniosku podając, że dnia 20 listopada 1996 r. Wnioskodawca kupił dwie niezabudowane działki i na dzień ich zakupu obie działki podlegały ustaleniom planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta K. zatwierdzonego Uchwałą Rady Miasta K. z dnia 16 listopada 1994 r., zgodnie z którym obie działki znajdowały się w Obszarze Mieszkaniowym M4 222 o intensywności zabudowy (netto) do 0,4 więc w dniu ich zakupu przez Wnioskodawcę przedmiotowe dwie działki nie były działkami rolnymi lecz budowlanymi. Podanie błędnych informacji we wniosku wynikało z wcześniejszej niewiedzy Wnioskodawcy w danym temacie. Powyższą poprawną informację Wnioskodawca przekazuje po otrzymaniu jej z Biura Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta K.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

Gmina, bez jakichkolwiek starań ze strony Wnioskodawcy, uchwaliła 16 listopada 1994 r. plan ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta K. zatwierdzony Uchwałą Rady Miasta K. z dnia 16 listopada 1994 r., zgodnie z którym obie działki znajdowały się w Obszarze Mieszkaniowym M4 222 o intensywności zabudowy (netto) do 0,4 oraz również bez jakichkolwiek starań ze strony Wnioskodawcy, 9 listopada 2011 r. uchwaliła kolejny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony Uchwałą Rady Miasta K. z dnia 9 listopada 2011 r., zgodnie z którym obie działki znajdują się w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej 11MN i 8MN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r.):

Czy przy sprzedaży dwóch przedmiotowych niezabudowanych działek, znajdujących się w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, których Wnioskodawca nie nabył w celu dalszej odsprzedaży (czyli ich nabycie nie nastąpiło w celu handlowym), lecz nabył je siedemnaście lat temu do swojego majątku osobistego z zamiarem wybudowania siedliska dla siebie i swoich dzieci, będą one podlegać podatkowi od towarów i usług czyniąc Wnioskodawcę płatnikiem podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż ewentualna sprzedaż dwóch przedmiotowych niezabudowanych działek będzie "niegospodarczym" wyzbywaniem się majątku prywatnego należącego do Wnioskodawcy od 16 lat i wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby osobiste Wnioskodawcy uważa on, że podatek od towarów i usług nie należy się i przy ewentualnej sprzedaży Wnioskodawca nie stanie się płatnikiem podatku VAT. Przedmiotowe dwie niezabudowane działki 16 lat temu zostały przez Wnioskodawcę zakupione prywatnie i do dnia dzisiejszego włącznie pożytkowane są w celach prywatnych oraz z chwilą ich zakupu 16 lat temu powiększyły one prywatny majątek Wnioskodawcy i w przypadku ich ewentualnej sprzedaży, sprzedaż ta będzie wyzbywaniem się osobistego majątku i nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) więc podatek od towarów i usług VAT się nie należy zgodnie z art. 15 ust. 2 przytoczonej ustawy, który mówi że sprzedaż i to nawet kilkukrotna przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, który nie został nabyty w celu ich odsprzedaży tylko pożytkowany był na własne potrzeby, jest sprzedażą niemającą charakteru i zamiaru handlowego więc w związku z powyższym nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

W piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ponadto własne stanowisko podając, że opierając się na analizie definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnikiem podatku od towarów i usług staje się osoba dokonująca określonej czynności w ramach tej działalności. W przypadku sprzedaży działek podatnikiem tego podatku będzie więc podmiot, który wykonując taką czynność działa niezależnie jako handlowiec, kupując je w celu sprzedaży oraz pozyskując nabywców poprzez szereg działań marketingowych.

Jako osoba fizyczna, którą jest Wnioskodawca, przy sprzedaży działek, pochodzą one z jego majątku osobistego, które są w nim od prawie siedemnastu lat i zostały nabyte z zamiarem wybudowania siedliska dla niego i jego dzieci, a nie w celu ich sprzedaży.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, a także działalność osób wykonujących wolne zawody czyli działalność gospodarcza to szereg czynności polegających na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, jasno wynika, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. Uznanie osoby za podatnika od towarów i usług w myśl ustawy, uzależnione jest zatem, od prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przedmiotu transakcji, bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawca uważa, że uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Mając na uwadze powyższe przytoczone przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca uważa również, że uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę wszystkich informacji, we wniosku oraz w jego uzupełnieniu, bardzo jasno wynika, że przy sprzedaży opisanych działek należących do jego majątku osobistego, nabytych prawie siedemnaście lat temu z zamiarem wybudowania siedliska dla siebie i swoich dzieci, nigdy nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, takie działanie mieści się w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z uwagi na przytoczone informacje we wniosku oraz jego uzupełnieniu wraz z odpowiedzią na pytania tut. organu oraz z uwagi na przytoczone przez Wnioskodawcę przepisy jasno wynika, że przy dokonaniu sprzedaży przedmiotowych niezabudowanych dwóch działek Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze handlowca. Zgodnie z prawem nie można stwierdzić, że nabył przedmiotowe niezabudowane dwie działki w celu ich odsprzedaży, ponieważ jest w ich posiadaniu już od prawie siedemnastu lat, a zakupione zostały z zamiarem wybudowania siedliska dla siebie i swoich dzieci oraz weszły one do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Wnioskodawca uważa, że sprzedając przedmiotowe niezabudowane dwie działki wykorzysta przysługujące mu prawo do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów - odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą - sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. Mając na uwadze powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), w którym Sąd stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby, zaś okoliczność, iż osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

TS UE wskazał, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same w sobie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Nadto wskazał, że liczba i zakres dokonywanych transakcji nie mają znaczenia decydującego, albowiem dużą liczbę transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Nie jest również, zdaniem Trybunału, decydująca długość okresu w jakim następowały transakcje sprzedaży działek ani wysokość osiągniętych przychodów albowiem elementy te mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Z treści wskazanych orzeczeń wynika ponadto, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Przyjęcie, że Wnioskodawca sprzedając działki, bądź przeznaczone pod zabudowę bądź rolne, będzie działał w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy w żadnym zakresie nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy dotycząca przedmiotowych dwóch niezabudowanych działek budowlanych jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawcy nie towarzyszył przy nabyciu przedmiotowych działek ani w okresie ich posiadania zamiar ich odsprzedaży, bowiem - jak podał Wnioskodawca - przedmiotowe działki nabyte do majątku osobistego poza zakresem działalności gospodarczej, miały służyć celom osobistym, konkretnie wybudowaniu siedliska dla siebie i swoich dzieci. Zamiary te nie zostały zrealizowane z powodu braku środków finansowych na ich zaspokojenie.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej nieprzerwanie od 1992 r. do dnia dzisiejszego. Spółka działa w zakresie wyrobów mięsnych i wędliniarskich. Wnioskodawca nigdy nie był czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest rolnikiem ryczałtowym od roku 1994 do dnia dzisiejszego.

Działki nigdy nie były oraz nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej w żaden sposób i w związku z powyższym działki nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierzał wykorzystać nabyte przedmiotowe działki włączone do majątku osobistego poza zakresem działalności gospodarczej w celu wybudowania siedliska dla siebie i swoich dzieci. Działki faktycznie nigdy nie były wykorzystywane w żaden sposób.

Powyższe działki nie zostały wydzielone z gruntu należącego do gospodarstwa rolnego, Wnioskodawca nigdy nie prowadził na tych gruntach działalności rolniczej.

W chwili nabycia, dla żadnej z działek nie były wydane decyzje o warunkach zabudowy. Wnioskodawca nigdy nie występował o przekształcenie gruntu z rolnego na budowlany.

Gmina, bez jakichkolwiek starań ze strony Wnioskodawcy, uchwaliła 16 listopada 1994 r. plan ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta zatwierdzony Uchwałą Rady Miasta, zgodnie z którym obie działki znajdowały się w Obszarze Mieszkaniowym M4 222 o intensywności zabudowy (netto) do 0,4 oraz również bez jakichkolwiek starań ze strony Wnioskodawcy, 9 listopada 2011 r. uchwaliła kolejny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony Uchwałą Rady Miasta z dnia 9 listopada 2011 r., zgodnie z którym obie działki znajdują się w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej 11MN i 8MN.

Wnioskodawca nigdy nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowych działek.

Wnioskodawca w żaden sposób nie zamierza pozyskiwać nabywców na przedmiotowe działki. W październiku 2012 r. nabywca zainteresowany inwestycją w dzielnicy, w której znajdują się przedmiotowe działki, sam zgłosił się do Wnioskodawcy z propozycją ich kupna. Wnioskodawca nie będzie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek.

W odniesieniu do działek, które mają być przedmiotem sprzedaży, przed sprzedażą Wnioskodawca nie będzie dokonywał jakiegokolwiek ich uatrakcyjnienia (np. poprzez budowę drogi, uzbrojenie terenu, wyposażenie w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej oraz energetyczne itp.).

Działki, o których mowa we wniosku, nigdy nie były i nie są przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Z działek o których mowa we wniosku Wnioskodawca nigdy nie czerpał i nie czerpie żadnego pożytku.

Środki uzyskane ze sprzedaży działek Wnioskodawca przeznaczy na zapewnienie zabezpieczenia swojej przyszłości finansowej i swoich dzieci.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie wystąpiły zatem wskazane w orzeczeniu TS UE C-180/10 i C-181/10 okoliczności związane z posiadaniem działek. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można więc przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawca, dokonując zbycia przedmiotowych działek niewykorzystywanych do celów prowadzenia działalności gospodarczej, wykonuje zatem czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, by planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż ww. działek przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie przedmiotowych działek nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowych działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy uznać, że w ocenie tut. organu nie stwierdzono aktywności Wnioskodawcy w planowanym zbyciu przedmiotowych działek, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności - zatem Wnioskodawcy nie można w tej konkretnej sytuacji uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, dokonując sprzedaży przedmiotowych działek, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.