IBPP1/443-1125/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 listopada 2013 r. (data wpływu 22 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z 21 lutego 2014 r. (data wpływu 24 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów.

Wniosek został uzupełniony pismem z 21 lutego 2014 r. (data wpływu 24 lutego 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 12 lutego 2014 r. nr IBPP1/443-1125/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) jest producentem profesjonalnej chemii budowlanej posiadającym siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i jest zarejestrowana na terytorium kraju jako podatnik VAT czynny.

W związku z prowadzeniem działalności na konkurencyjnym rynku, Wnioskodawca podejmuje szereg działań marketingowych mających na celu zwiększenie wolumenu sprzedaży Spółki. Jednym z typowych działań stosowanych w całej branży jest współdziałanie z obecnymi lub potencjalnymi kontrahentami Spółki w zakresie odpowiedniego zareklamowania sprzedawanych towarów.

W ramach takich działań Spółka przekazuje nieodpłatnie materiały reklamowe, takie jak katalogi, ulotki, flagi (bandery) reklamowe, banery reklamowe, kasetony reklamowe, rolety reklamowe, szyldy reklamowe, witryny reklamowe, ścianki reklamowe, naklejki na okna/ witryny sklepowe, naklejki na posadzkę oraz tablice/tabliczki informacyjno-reklamowe, itp. (dalej łącznie: materiały reklamowe). Katalogi i ulotki zawierają m.in. prezentację produktów Spółki w podziale na poszczególne grupy lub systemy produktowe wraz z ogólnymi parametrami technicznymi oraz metodami ich stosowania. Natomiast pozostałe materiały reklamowe zawierają m.in. logo Wnioskodawcy. Tabliczki informacyjne oraz naklejki na posadzkę zawierają dodatkowo informację o wykorzystaniu produktów Spółki przy wykonaniu obiektów, na których zostały umieszczone. Jednocześnie, Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem.

W zależności od podmiotu otrzymującego dany materiał reklamowy, celem przekazań jest zasadniczo:

* wyposażenie kontrahenta w materiały informacyjne i reklamowe służące ich dalszej fizycznej dystrybucji do potencjalnych nabywców towarów produkowanych przez Spółkę,

* prezentacja oferty Spółki skierowana bezpośrednio do potencjalnych nabywców.

Przekazanie materiałów reklamowych ma jednocześnie w każdym przypadku na celu promowanie poszczególnych produktów Spółki, ich cech jakościowych i użytkowych oraz zalet technicznych. Nadrzędnym celem dla Spółki jest natomiast skłonienie jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu produkowanych przez nią towarów.

Materiały reklamowe przekazywane są przez Spółkę przede wszystkim następującym grupom odbiorców:

* właściciele punktów sprzedaży detalicznej, dystrybutorzy - otrzymują oni opisane powyżej materiały reklamowe, w których znajduje się m.in. logo Wnioskodawcy, mające na celu przyciągnięcie uwagi potencjalnych nabywców oraz zachęcenie ich do zakupu produktów Spółki;

* przedstawiciele handlowi - którzy przekazują otrzymane materiały reklamowe bezpośrednio do potencjalnych klientów Wnioskodawcy (w tym inwestorom i firmom wykonawczym), tym samym zachęcając ich do zakupu produktów Spółki.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zamieszczony we wniosku wynika z długofalowej i niezmiennej polityki komercyjno-marketingowej Spółki. Stan faktyczny określony we wniosku dotyczy okresu od 1 kwietnia 2013 r. do momentu złożenia wniosku (tekst jedn.: 10 listopada 2013 r.). Natomiast zdarzenie przyszłe określone we wniosku dotyczy okresu po 19 listopada 2013 r.

2. Przekazywane materiały reklamowe wymienione we wniosku takie jak katalogi, ulotki, flagi (bandery) reklamowe, banery reklamowe, kasetony reklamowe, rolety reklamowe, szyldy reklamowe, witryny reklamowe, ścianki reklamowe, naklejki na okna/witryny sklepowe, naklejki na posadzkę oraz tablice/tabliczki informacyjno-reklamowe stanowiły przed 1 kwietnia 2013 r. drukowane materiały reklamowe i informacyjne.

3. Wymienione we wniosku towary takie jak: witryny reklamowe, ścianki reklamowe, tablice informacyjne oraz banery, ze względu na specyfikę ich wykonania oraz pełnione funkcje, również stanowiły drukowane materiały reklamowe i informacyjne.

4. Przekazywane po 1 kwietnia 2013 r. materiały reklamowe, w ocenie Wnioskodawcy, nie stanowiły prezentów małej wartości lub próbek.

5. Przekazywane materiały reklamowe, z punktu widzenia ich nabywcy, nie przedstawiają wartości użytkowej (konsumpcyjnej). W wyniku ich przekazania nabywca uzyskuje jedynie informacje handlowe dotyczące oferty sprzedaży towarów Spółki, natomiast nie uzyskuje konkretnych towarów, które mogłyby podlegać konsumpcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów stanowi czynność zrównaną z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie stanowi czynności zrównanej z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Na podstawie opublikowanej ustawy z 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35; dalej: ustawa zmieniająca) brzmienie części przepisów ustawy o VAT uległo zmianie od 1 kwietnia 2013 r.

Artykuł 7 ust. 2 ustawy o VAT od dnia 1 kwietnia 2013 r. stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Tymczasem ten sam przepis ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., wyłączał zastosowanie art. 7 ust. 2 wprost również w odniesieniu do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Zdaniem Spółki, usunięcie z przytoczonego przepisu odniesienia do drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie jest równoznaczne z objęciem przekazań materiałów reklamowych opodatkowaniem VAT. Poniżej Spółka prezentuje szereg argumentów wspierających tę konstatację.

1. Materiały reklamowe jako towary nienadające się do konsumpcji.

W pierwszej kolejności Spółka pragnie podkreślić, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym. Oznacza to, iż opodatkowaniem objęte są zdarzenia, których skutkiem jest zaistnienie konsumpcji w odniesieniu do poszczególnych towarów lub usług będących przedmiotem dostawy (świadczenia).

W opinii Spółki, materiały reklamowe nie stanowią towarów, które mogą podlegać konsumpcji, z uwagi na fakt, iż pełnią one jedynie funkcję nośnika informacji handlowej, a ich przekazanie ma na celu dotarcie do potencjalnych klientów i przedstawienie im oferty sprzedaży towarów nadających się do konsumpcji w rozumieniu regulacji o VAT. Kontrahent, który je otrzymuje nie uzyskuje żadnej korzyści, a otrzymane rzeczy de facto nie reprezentują dla niego żadnej wartości. Towary te mają bowiem zupełnie inną funkcję niż użytkowa.

Co więcej, przepisy ustawy o VAT w obecnym brzmieniu jak i obowiązującym do 31 marca 2013 r., przewidują wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT przekazania prezentów o małej wartości i próbek. Choć przekazanie tych towarów nie służy zasadniczo doprowadzeniu do ich konsumpcji, to jednak Spółka zwraca uwagę na fakt, iż ustawodawca dopuszcza możliwość jej wystąpienia. Skoro zatem ustawodawca przewidział wyłączenie z opodatkowania dla towarów, których przekazanie może skutkować finalnie konsumpcją w mniejszym lub większym stopniu (tekst jedn.: prezentów o małej wartości i próbek) to logicznym wydaje się nieobejmowanie obowiązkiem podatkowym materiałów reklamowych, w wyniku przekazania których nie dochodzi w żadnym razie do konsumpcji.

Warto nadto zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT, przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

Z powyższego wynika zatem, że próbka nie służy do zaspokojenia potrzeb odbiorcy końcowego, lecz ma na celu promocję danego towaru. Analogicznie jak w przypadku próbki (a nawet bardziej jednoznacznie), materiały reklamowe również (jak już Spółka wykazała wyżej) nie służą zaspokojeniu potrzeb otrzymującego te materiały, lecz pełnią wyłącznie funkcję informacyjną i promocyjną mając zachęcić do kupna oferowanych przez Spółkę towarów.

W konsekwencji, zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że celem ustawodawcy jest objęcie opodatkowaniem podatkiem VAT takich nieodpłatnych przekazań, których immanentną cechą jest zaspokojenie potrzeb odbiorcy będących skutkiem tego przekazania. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo, w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. I FSK 300/11), Sąd stwierdził, iż "zasada opodatkowania konsumpcji wymaga interpretowania art. 7 ust. 2 ustawy o VAT tak, aby zapewnić opodatkowanie wszystkich sytuacji, w których przekazanie towaru wiąże się z konsumpcją. Oznacza to, że przekazanie towarów, które nie posiadają wartości konsumpcyjnej dla odbiorcy nie powinno być opodatkowane". Analogiczne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. I FSK 59/08).

2. Przekazanie materiałów reklamowych jako niestanowiące darowizny.

Ustawa o VAT zrównuje z odpłatną dostawą towarów nieodpłatne wydanie towarów, w tym w szczególności wszelkie darowizny. Celem zinterpretowania charakteru tego rodzaju przekazań, Spółka za zasadne uważa odniesienie właśnie do instytucji darowizny. Mając na uwadze, że definicja legalna darowizny nie została przewidziana przez ustawodawcę w ustawie o VAT, uzasadnione wydaje się posiłkowanie przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. dalej: k.c.). Na gruncie k.c., darowizna zdefiniowana jest jako umowa, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Skoro zatem ustawodawca wskazuje darowizny jako czynności nieodpłatne bezwzględnie skutkujące obowiązkiem opodatkowania, to zdaniem Spółki jego celem było objęcie opodatkowaniem nieodpłatnych wydań w sytuacjach, w których dochodzi do przysporzenia majątkowego u podmiotu otrzymującego towar mający wymierną wartość ekonomiczną.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, celem przekazania materiałów reklamowych nie jest dokonanie w jakimkolwiek stopniu przysporzenia majątkowego po stronie podmiotu otrzymującego te materiały. Przeciwnie, skoro intencją Spółki jest dotarcie do jak najszerszego grona potencjalnych klientów, przekazanie tych materiałów leży wyłącznie w interesie Spółki i z ekonomicznego punktu widzenia to ona jest beneficjentem tego rodzaju przekazań. Dla otrzymującego materiały reklamowe nie stanowią one natomiast żadnej innej wartości niż informacyjna.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę, iż nieodpłatne przekazania towarów zrównane są z odpłatną dostawą towarów w szczególności w przypadku dokonania ich darowizny, zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że przekazanie materiałów reklamowych nie powinno być uznane za dostawę towarów będącą przedmiotem czynności opodatkowanej, gdyż u otrzymującego je odbiorcy nie powoduje ono żadnego przysporzenia majątkowego (w istocie dochodzi jedynie do przekazania informacji o ofercie Spółki).

3. Zmiany w ustawie o VAT jako zmiany doprecyzowujące.

Spółka pragnie wskazać, iż w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej ustawodawca wskazał, iż "zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter doprecyzowujący. <...> ścisłe odwzorowanie przepisu art. 16 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE powoduje, że w przepisie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT nie będzie już mowy o przekazywaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Pozostawienie wymienienia tych towarów nawet jako przykładowych powodowałoby, że przepis byłby niespójny i mógłby rodzić wątpliwości interpretacyjne w sytuacji np. konieczności odpowiedzi czy drukowany materiał reklamowy może być przekazany na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością".

W świetle powyższego, modyfikując art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, zdaniem Spółki ustawodawca nie miał intencji opodatkowania nieodpłatnych przekazań drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Zmiana ta miała bowiem charakter doprecyzowujący, polegający na uproszczeniu i wprowadzeniu przejrzystości do przepisów i uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych związanych z nowym brzmieniem art. 7 ustawy o VAT.

4. Wydanie materiałów reklamowych w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

Pogląd, zgodnie z którym nieodpłatne wydanie materiałów reklamowych nie powinno być postrzegane jako opodatkowane VAT, wynika również z analizy przepisów wspólnotowych interpretowanych w świetle wyroków Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE). Takie stanowisko prezentowane jest również w doktrynie. Przykładowo, jak wynika z komentarza "Dyrektywa VAT Polska Perspektywa" pod red. Romana Namysłowskiego i Doroty Pokrop (Wolters Kluwer 2012 r., s. 85)"z perspektywy unijnej interpretacja art. 16 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, s. 1, z późn. zm.; dalej: Dyrektywa VAT) dotyczącego opodatkowania nieodpłatnych przekazań towarów powinna być dokonywana z uwzględnieniem orzecznictwa TSUE, w szczególności wyroku wydanego w dniu 27 kwietnia 1999 r. w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum (GB) Ltd v. Commissioners of Customs Excise, LEX nr 83895. TSUE potwierdził (w odniesieniu do art. 5 (6) VI Dyrektywy, będącego odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy VAT), iż zasadniczo każde nieodpłatne wydanie towarów rodzi obowiązek opodatkowania VAT, jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego (z wyjątkiem prezentów o niewielkiej wartości oraz próbek). Jedynym kryterium ograniczającym zakres opodatkowania nieodpłatnych przekazań jest konieczność zrównania sytuacji podatnika nabywającego towary i odliczającego VAT, a następnie wykorzystującego towary do celów prywatnych z sytuacją konsumenta, który nie ma prawa do odliczenia VAT. Taka interpretacja przepisów Dyrektywy VAT prowadzi do wniosku, iż opodatkowaniu VAT podlega tylko takie nieodpłatne przekazanie towarów, które skutkuje ostateczną konsumpcją tych towarów". Powyższe dowodzi, iż w przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych nie można mówić o wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

5. Wydanie materiałów reklamowych w świetle polskiej praktyki sądowo-administracyjnej.

Ponadto Spółka pragnie zwrócić uwagę na w wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. I FSK 1201/10) dotyczący sporu w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2005 r., w którym zastosowanie miały przepisy art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 31 maja 2005 r. Pomimo faktu, iż w ówczesnym stanie prawnym art. 7 ust. 3 ustawy o VAT nie zawierał zapisu o "drukowanych materiałach reklamowych i informacyjnych" Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż "gdy spółka nieodpłatnie przekazywała w celach informacyjno-reklamowych ulotki (katalogi) reklamowe <...> należy przyjąć, że nie miała miejsca opodatkowana dostawa towarów".

W przytoczonym wyroku Sąd oparł się na podobnych do przytoczonych przez Spółkę argumentach i uznał, iż " (...) przekazane materiały informacyjne, foldery nie są towarami w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Ulotki takie są bowiem specyficznym produktem, zawierającym informacje mające zachęcić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu. Jak słusznie bowiem argumentuje Spółka ulotki reklamowe i foldery nie mają charakteru konsumpcyjnego, skoro u otrzymującego je odbiorcy nie powodują żadnego przysporzenia majątkowego, a jedynie przekazują informacje o danym produkcie. Z powyższego zaś wynika, że ulotki i foldery nie mogą być uznane za towar będący przedmiotem czynności opodatkowanej".

Ostatecznie Sąd skonstatował, że " (...) nie każdy towar podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pomimo spełnienia z formalnego punktu widzenia definicji dostawy".

Powyższe dowodzi, iż brak szczególnego przepisu wyłączającego wprost opodatkowanie VAT nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych nie skutkuje automatycznie obowiązkiem opodatkowania tego rodzaju przekazań.

6. Podsumowanie.

Reasumując, w opinii Spółki czynność przekazywania przez nią materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie kwalifikuje się do uznania jej za dostawę towarów w świetle przepisów ustawy o VAT, obowiązujących od 1 kwietnia 2013 r.

Należy również wskazać, iż stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje również potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 maja 2013 r. o sygnaturze IPTPP1/443-182/13-4/MW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na ścisłe powiązanie tematyki poruszanej we wniosku, tut. Organ postanowił ująć w jednej interpretacji kwestie związane z opodatkowaniem nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów zarówno w przedstawionym stanie faktycznym jak i zdarzeniu przyszłym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zawiera legalną definicję pojęcia "dostawy towarów", przez którą, jak już wskazano wyżej, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w tym artykule zwrot "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy podkreślić, iż jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W świetle art. 7 ust. 3 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Jak stanowi art. 7 ust. 4 przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Treść art. 7 ust. 7 wskazuje, że przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych. Wyjątek stanowi przekazanie towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Z opisu sprawy wynika, że w związku z prowadzeniem działalności na konkurencyjnym rynku, Wnioskodawca podejmuje szereg działań marketingowych mających na celu zwiększenie wolumenu sprzedaży Spółki. Spółka przekazuje nieodpłatnie materiały reklamowe, takie jak flagi (bandery) reklamowe, banery reklamowe, kasetony reklamowe, rolety reklamowe, szyldy reklamowe, witryny reklamowe, ścianki reklamowe, naklejki na okna/ witryny sklepowe, naklejki na posadzkę oraz tablice/tabliczki informacyjno-reklamowe, itp. (dalej łącznie: materiały reklamowe). Katalogi i ulotki zawierają m.in. prezentację produktów Spółki w podziale na poszczególne grupy lub systemy produktowe wraz z ogólnymi parametrami technicznymi oraz metodami ich stosowania. Natomiast pozostałe materiały reklamowe zawierają m.in. logo Wnioskodawcy. Tabliczki informacyjne oraz naklejki na posadzkę zawierają dodatkowo informację o wykorzystaniu produktów Spółki przy wykonaniu obiektów, na których zostały umieszczone. Jednocześnie, Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem.

Celem przekazań jest zasadniczo:

* wyposażenie kontrahenta w materiały informacyjne i reklamowe służące ich dalszej fizycznej dystrybucji do potencjalnych nabywców towarów produkowanych przez Spółkę,

* prezentacja oferty Spółki skierowana bezpośrednio do potencjalnych nabywców.

Przekazanie materiałów reklamowych ma jednocześnie w każdym przypadku na celu promowanie poszczególnych produktów Spółki, ich cech jakościowych i użytkowych oraz zalet technicznych. Nadrzędnym celem dla Spółki jest natomiast skłonienie jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu produkowanych przez nią towarów.

Materiały reklamowe przekazywane są przez Spółkę przede wszystkim właścicielom punktów sprzedaży detalicznej, dystrybutorom i przedstawicielom handlowym.

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zamieszczony we wniosku wynika z długofalowej i niezmiennej polityki komercyjno-marketingowej Spółki. Stan faktyczny określony we wniosku dotyczy okresu od 1 kwietnia 2013 r. do momentu złożenia wniosku (tekst jedn.: 10 listopada 2013 r.). Natomiast zdarzenie przyszłe określone we wniosku dotyczy okresu po 19 listopada 2013 r.

Przekazywane po 1 kwietnia 2013 r. materiały reklamowe nie stanowiły prezentów małej wartości lub próbek.

Przekazywane materiały reklamowe, z punktu widzenia ich nabywcy, nie przedstawiają wartości użytkowej (konsumpcyjnej). W wyniku ich przekazania nabywca uzyskuje jedynie informacje handlowe dotyczące oferty sprzedaży towarów Spółki, natomiast nie uzyskuje konkretnych towarów, które mogłyby podlegać konsumpcji.

Jednocześnie Wnioskodawca stanął na stanowisku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie stanowi czynności zrównanej z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Należy wskazać, że brzmienie art. 7 ust. 3 ustawy wprowadzone od 1 kwietnia 2013 r. polega na doprecyzowaniu, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy nie będzie stosowany do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek jeżeli przekazanie to nastąpi na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika. Ponadto w znowelizowanym art. 7 ust. 3 ustawy (w stosunku do art. 7 ust. 3 w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.) nie ma już mowy o przekazaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Wprowadzone zmiany oznaczają, że nie będzie uznawane za odpłatną dostawę towarów tylko przekazanie na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą towarów stanowiących prezenty o małej wartości i próbki (pomimo że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych towarów).

Rozstrzygając kwestię opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych i informacyjnych stosownym jest odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. U podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę - konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Podatek VAT obciąża zatem konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta.

Przy badaniu czy nieodpłatnie przekazane towary (w tym również drukowane materiały reklamowe i informacyjne) w ogóle podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, w pierwszej kolejności należy zatem określić czy przekazywany towar ma wartość użytkową (konsumpcyjną) z punktu widzenia nabywcy. Jeżeli przekazywany nieodpłatnie towar nie miałby dla nabywcy żadnej wartości użytkowej (konsumpcyjnej) to wówczas przekazanie takiego towaru nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa we wniosku nie stanowią towarów, które mogą podlegać konsumpcji. Pełnią one jedynie funkcję nośnika informacji handlowej, a ich przekazanie ma na celu dotarcie do potencjalnych klientów i przedstawienie im oferty sprzedaży towarów nadających się do konsumpcji w rozumieniu regulacji o VAT. Oznacza to, że odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, nie pojawia się również wskutek tego przysporzenie majątkowe. Jak wskazał Wnioskodawca przekazanie materiałów reklamowych ma w każdym przypadku na celu promowanie poszczególnych produktów Spółki, ich cech jakościowych i użytkowych oraz zalet technicznych. Nadrzędnym celem dla Spółki jest natomiast skłonienie jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu produkowanych przez nią towarów.

Z uwagi na przedstawione we wniosku okoliczności oraz treść przywołanych przepisów należy stwierdzić, że nieodpłatne przekazanie ww. materiałów reklamowych i informacyjnych nie wypełnia dyspozycji art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług skoro ma na celu przekazanie informacji, promocję i reklamę produktu oferowanego przez Wnioskodawcę i dla kontrahenta nie stanowi żadnej wartości materialnej tylko zachętę do korzystania z oferty Spółki. Nieodpłatne przekazywanie materiałów reklamowych i informacyjnych, o których mowa we wniosku nie stanowi czynności, z którą ustawa o VAT wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego. Niniejsze przekazanie materiałów reklamowych i informacyjnych nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy więc uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. - nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem. Zatem nieodpłatne przekazanie należących do przedsiębiorstwa towarów w celu związanym z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego bądź zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Na marginesie należy także dodać, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tut. organ nie jest nią związany.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.