IBPP1/443-1120/12/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2012 r. (data wpływu 19 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2012 r. (data wpływu 30 listopada 2012 r.) oraz pismem z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 24 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług najmu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych przy rewitalizacji budynku - jest prawidłowe.

W dniu 19 października 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 20 listopada 2012 r. (data wpływu 30 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług najmu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych przy rewitalizacji budynku.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 24 stycznia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 9 stycznia 2013 r. znak: IBPP1/ 443-1120/12/LSz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Miasto T. opracowało projekt pn.: "....". Przedmiotem projektu jest rewitalizacja niewykorzystanego obiektu przy ul. P. w T., który w obecnym stanie nie może być użytkowany. Projekt zakłada nadanie nowych funkcji poprzez budowę nowoczesnej Mediateki XXI wieku.

Powstanie Miejska Biblioteka Główna, sala widowiskowo-konferencyjna, w której będą mogły być realizowane różnego rodzaju inicjatywy o charakterze społeczno-kulturalnym a także pomieszczenia przeznaczone na wynajem na cele gospodarcze, w tym na cele wystawienniczo-handlowe dla mikrofirm oraz jedno z przeznaczeniem na lokal gastronomiczny.

W powstałym budynku o powierzchni 5.836,50 m, powierzchnię 2.189,10 m zajmie Miejska Biblioteka Główna, 989,50 m Miejskie Centrum Kultury (sala widowiskowo-konferencyjna), 645,10 m to powierzchnia komercyjna. Pozostała powierzchnia stanowi zaplecze techniczne.

Projekt do realizacji przekazany zostanie Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych (Wnioskodawcy) samorządowemu zakładowi budżetowemu. Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w T. jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Wydatki w związku z realizacją projektu dokumentowane będą fakturami VAT wystawionymi na Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w T.

Właścicielem powstałego budynku będzie Miasto T. Powstałym obiektem zarządzał będzie w formie trwałego zarządu Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w T., który zawrze z Miejską Biblioteką Główną umowę najmu, z Miejskim Centrum Kultury porozumienie, na mocy którego Miejskie Centrum Kultury pokrywać będzie wyłącznie koszty eksploatacyjne, na powierzchnie komercyjne umowy najmu. Zarówno Biblioteka jak również Miejskie Centrum Kultury są jednostkami sektora finansów publicznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca sprostował, że Miejska Biblioteka Główna w T., z którą Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w T. zawrze umowę najmu nie jest jednostką budżetową a samorządową instytucją kultury, która posiada osobowość prawną i prowadzi działalność zgodnie z ustawą z 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach.

Z Miejskim Centrum Kultury Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w T. zawrze umowę najmu ze stawką czynszu a nie porozumienie, na mocy którego Miejskie Centrum Kultury miałoby pokrywać wyłącznie koszty eksploatacyjne. Miejskie Centrum Kultury również jest instytucją kultury i działa na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Obiekt przekazany zostanie Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych w T. -samorządowemu zakładowi budżetowemu w administrowanie a nie w formie trwałego zarządu.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. na pytanie tut. organu "Czy obiekt powstały w wyniku realizacji projektu będzie służył wyłącznie czynnościom najmu, o których mowa we wniosku, tj. najem na rzecz Miejskiej Biblioteki Głównej, na rzecz Miejskiego Centrum Kultury oraz na rzecz innych podmiotów gospodarczych, czy też będzie służył Wnioskodawcy do dokonywania innych czynności - jakich (opodatkowanych, zwolnionych, niepodlegających opodatkowaniu)" Wnioskodawca podał, że obiekt powstały w wyniku realizacji projektu służył będzie wyłącznie czynnościom najmu, o których mowa we wniosku, tj. najem na rzecz Miejskiej Biblioteki Głównej, na rzecz Miejskiego Centrum Kultury oraz na rzecz innych podmiotów gospodarczych. Powstały obiekt nie będzie służył Wnioskodawcy do wykonywania innych czynności.

Miejska Biblioteka Główna nie jest ani jednostką budżetową, ani samorządowym zakładem budżetowym. Jest samorządową instytucją kultury i prowadzi działalność zgodnie z ustawą z 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach.

Miejskie Centrum Kultury nie jest ani jednostką budżetową, ani samorządowym zakładem budżetowym. Jest instytucją kultury i działa na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Pozostali usługobiorcy, z którymi Wnioskodawca zawrze umowy najmu to podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Nie są to ani jednostki budżetowe, ani samorządowe zakłady budżetowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r.):

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a powołanej ustawy.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność ta została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem istotnym jest wykorzystanie towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Odnośnie kwestii opodatkowania obrotu z tytułu najmu należy zauważyć, iż w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z powołanego ww. przepisu ustawy o VAT wynika, że kwotę należną z tytułu sprzedaży (obrót) należy rozumieć jako należne Wnioskodawcy (sprzedawcy usługi) całe wynagrodzenie z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy (wynajmującego).

Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży (wynajmu) należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.). Z art. 73 Dyrektywy wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw lub świadczeń. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zwanej również ustawą k.c., regulujące kwestie najmu.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jej najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W myśl art. 43 ust. 20 ustawy o VAT zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, określającego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%, wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem (PKWiU 55). Należy zauważyć, że zgodnie z art. 146a pkt 2 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Z powyższego wynika, że niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej, tj. 23%.

Zatem usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

W przedmiotowej sprawie Miasto T. opracowało projekt pn.: "...". Przedmiotem projektu jest rewitalizacja niewykorzystanego obiektu, który w obecnym stanie nie może być użytkowany. Projekt zakłada nadanie nowych funkcji poprzez budowę nowoczesnej Mediateki XXI wieku, w wyniku którego powstanie Miejska Biblioteka Główna, sala widowiskowo-konferencyjna, w której będą mogły być realizowane różnego rodzaju inicjatywy o charakterze społeczno-kulturalnym a także pomieszczenia przeznaczone na wynajem na cele gospodarcze, w tym na cele wystawienniczo-handlowe dla mikrofirm oraz jedno z przeznaczeniem na lokal gastronomiczny. Projekt do realizacji przekazany zostanie Wnioskodawcy - samorządowemu zakładowi budżetowemu, zarejestrowanemu podatnikowi podatku VAT. Właścicielem powstałego budynku będzie Miasto T. Obiekt przekazany zostanie Wnioskodawcy w administrowanie.

Obiekt powstały w wyniku realizacji projektu służył będzie wyłącznie czynnościom najmu, o których mowa we wniosku, tj. najem na rzecz Miejskiej Biblioteki Głównej, na rzecz Miejskiego Centrum Kultury oraz na rzecz innych podmiotów gospodarczych. Powstały obiekt nie będzie służył Wnioskodawcy do wykonywania innych czynności. Wydatki w związku z realizacją projektu dokumentowane będą fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę.

Miejska Biblioteka Główna nie jest ani jednostką budżetową, ani samorządowym zakładem budżetowym. Jest samorządową instytucją kultury i prowadzi działalność zgodnie z ustawą z 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach. Miejskie Centrum Kultury nie jest ani jednostką budżetową, ani samorządowym zakładem budżetowym. Jest instytucją kultury i działa na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Pozostali najemcy to podmioty prowadzące działalność gospodarczą i niebędące ani jednostkami budżetowymi ani samorządowymi zakładami budżetowymi.

Należy wskazać, że zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy:

- z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Zauważyć należy, iż przepis § 13 ust. 1 pkt 13 cyt. rozporządzenia upoważnia do zastosowania zwolnienia dla świadczonych usług wyłącznie pomiędzy wymienionymi w nim podmiotami. Tym samym uniemożliwia zastosowanie zwolnienia do usług świadczonych pomiędzy jednym z podmiotów wymienionych w powyższym przepisie, a podmiotem w nim nie wymienionym.

Poza tym zwolnienie wymienione w tym przepisie nie znajduje zastosowania dla usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej świadczonych pomiędzy podmiotami wymienionymi w ww. przepisie.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminów: "jednostka budżetowa" czy "samorządowy zakład budżetowy", wobec czego należy posiłkować się definicjami legalnymi zawartymi w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.).

W świetle art. 9 ww. ustawy, sektor finansów publicznych tworzą m.in.:

Jednostkami budżetowymi - zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 cyt. ustawy - są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl natomiast art. 14 ustawy o finansach publicznych, zadania własne jednostki samorządu terytorialnego w zakresie:

7a.pomocy społecznej, reintegracji zawodowej i społecznej oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,

- mogą być wykonywane przez samorządowe zakłady budżetowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, samorządowy zakład budżetowy odpłatnie wykonuje zadania, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.

Należy zauważyć, że istotą zwolnienia przewidzianego w § 13 ust. 1 pkt 13 powołanego rozporządzenia jest świadczenie usług pomiędzy jednostkami budżetowymi, samorządowymi zakładami budżetowymi, jednostkami budżetowymi i samorządowymi zakładami budżetowymi.

Skoro Miejska Biblioteka Główna, Miejskie Centrum Kultury i inni najemcy nie są jednostkami budżetowymi ani zakładami budżetowymi, to usługi świadczone przez Wnioskodawcę (zakład budżetowy) na ich rzecz nie są usługami wymienionymi w § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia.

Mając na uwadze powyższe oraz uwzględniając okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że przedmiotowe usługi najmu świadczone przez Wnioskodawcę nie będą mogły korzystać ze zwolnienia przewidzianego w § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z uwagi na fakt, iż usługi te nie będą świadczone pomiędzy podmiotami wymienionymi w tych przepisach.

W konsekwencji obrotem u Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, będzie kwota uzyskana (należna) przez Wnioskodawcę z tytułu najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowana stawką właściwą dla świadczonej usługi, tj. stawką podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Jeśli chodzi o kwestię wystawienia faktur VAT w związku z planowanym przez Wnioskodawcę wynajmem powierzchni użytkowych, to należy wskazać, że stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych, uregulowane zostały szczegółowo w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.).

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Szczegółowe elementy, które powinna zawierać faktura VAT określa § 5 ust. 1 rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.

Natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Szczegółowe elementy faktury VAT określa § 5 ust. 1 rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.

Należy podkreślić, iż ustawodawca posługuje się pojęciem podatnika, którym w rozumieniu ustawy o VAT jest m.in. jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, a działalnością gospodarczą jest również wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług.

Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Zatem w przedmiotowej sprawie z tytułu usług najmu Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawiania faktur VAT z tytułu prowadzonej działalności opodatkowanej zgodnie ze stawką właściwą dla świadczonej usługi.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako podatnik VAT czynny będzie zobowiązany do wystawiania faktur VAT najemcom z wykazaną kwotą należną z tytułu sprzedaży świadczonej przez Wnioskodawcę usługi najmu, opodatkowaną stawką VAT 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż wystawiając faktury z tytułu najmu na rzecz Miejskiej Biblioteki Publicznej, na rzecz Miejskiego Centrum Kultury oraz na rzecz pozostałych podmiotów gospodarczych stosował będzie stawkę podatku VAT 23%, należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie kwestii prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku VAT od wszystkich zakupów i wydatków inwestycyjnych związanych z realizacją inwestycji pn. "..." w sytuacji, gdy wydatki w związku z realizacją projektu dokumentowane będą fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i ust. 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższe regulacje wskazują, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył więc podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika zatem, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni bądź pośredni. O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary lub usługi służą np. dalszej odsprzedaży lub też są niezbędne do wytworzenia towarów lub wykonania usług będących przedmiotem sprzedaży. Bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami.

Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do obrotu osiąganego przez podatnika, np. poprzez odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości. Powyższe regulacje oznaczają, że aby stwierdzić, czy podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy zbadać wyłącznie związek ponoszonych wydatków z wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca będzie ponosił wydatki związane z realizacją inwestycji objętej projektem polegającym na rewitalizacji budynku. Wydatki te będą dokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a nabywane towary i usługi dotyczące rewitalizacji budynku związane są wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przytoczony powyżej opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy o VAT uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie warunek ten został spełniony gdyż nabyte towary i usługi w związku z realizacją projektu będą służyły wyłącznie czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT (tekst jedn.: wyłącznie najem). Zatem zgodnie z ww. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług związanych z realizacją projektu.

W związku z powyższym za prawidłowe należało również uznać stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia podatku VAT od wszystkich zakupów i wydatków inwestycyjnych związanych z realizacją inwestycji pn. "...".

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.