IBPBII/2/415-958/13/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 24 września 2013 r. (data otrzymania 25 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej i stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku oraz sposobu rozliczenia przychodów i kosztów z najmu - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej i stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku oraz sposobu rozliczenia przychodów i kosztów z najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca 29 kwietnia 2009 r. przez zasiedzenie nabył na własność 1/8 część nieruchomości, w skład której wchodzi m.in. budynek wielomieszkaniowy (kamienica) zakwalifikowany do budynków mieszkalnych (ponad połowę powierzchni użytkowej stanowią lokale mieszkalne). W uzgodnieniu z pozostałymi współwłaścicielami od 1 września 2013 r. budynek został wynajęty w ramach najmu prywatnego w ten sposób, że część mieszkalna z poddaszem, piwnicami i pomieszczeniem gospodarczym w wymiarze 709 m² została wynajęta osobom na cele mieszkaniowe, a pozostałą część tj. 105 m² wynajęto firmie prowadzącej działalność gospodarczą. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Dochody z tytułu najmu postanowił rozliczać na zasadach ogólnych. Złożył również w urzędzie skarbowym oświadczenie o rozliczeniu najmu tylko przez jednego z małżonków. Opłaty dotyczące wywozu śmieci i dostarczania wody Wnioskodawca będzie opłacał sam natomiast kosztami zostaną obciążeni najemcy lokali. Umowy z najemcami jasno określają, że mają obowiązek opłacania ww. mediów.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca może amortyzować wynajęty budynek stosując art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł przyjmując za powierzchnię użytkową powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

2. Czy wnioskodawca może obniżyć podstawę opodatkowania z najmu prywatnego o koszty amortyzacji w wysokości 1,5% wartości początkowej budynku ustalonej jak wyżej.

3. Czy do przychodów z najmu wnioskodawca ma zaliczać opłacone przez niego i zwracane przez najemcę opłaty eksploatacyjne (za tzw. media) związane z przedmiotem najmu, w tym przypadku związane z najmem lokali opłaty za wodę i wywóz śmieci.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

może skorzystać z uproszczonej metody ustalenia wartości początkowej, o której mowa w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten dotyczy budynków oraz lokali mieszkalnych.

Rozróżnienia budynków mieszkalnych od niemieszkalnych dokonuje się w oparciu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.). Przepisy tego rozporządzenia przewidują, że budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych, a tak jest w przypadku wnioskodawcy.

Ad. 2

może obniżyć podstawę opodatkowania z najmu prywatnego o koszty amortyzacji w wysokości 1,5% wartości początkowej budynku, ponieważ z ogólnej definicji kosztu podatkowego zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztami uzyskania przychodu z danego źródła są wszelkie wydatki poniesione w celu jego osiągnięcia, jak również zabezpieczenia lub zachowania źródła jego powstawania, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów. Wnioskodawca jako wynajmujący ma prawo uznania samego przedmiotu najmu za środek trwały. To z kolei wiąże się z możliwością zaliczenia do kosztów najmu odpisów amortyzacyjnych. Decydując się na zaliczenie przedmiotu najmu do środków trwałych, ustalił jego wartość początkową metodą uproszczoną przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł (art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ad. 3

przychodem z najmu jako odrębnego źródła, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych świadczeń. Do uzyskanych przychodów z najmu nie wlicza się natomiast ponoszonych przez Wnioskodawcę opłat eksploatacyjnych (za tzw. media) związanych z przedmiotem najmu, w tym np. za wodę i wywóz śmieci, ponieważ z umowy najmu wynika, że to najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Wnioskodawca jest tylko pośrednikiem pomiędzy najemcą a dostawcą mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacji podlegają m.in. stanowiące współwłasność podatnika składniki majątku spełniające definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oddane do używania na podstawie umowy najmu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3.

Tym samym podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

W przypadku gdy amortyzacji podlegał będzie środek trwały stanowiący budynek istotne znaczenie dla sposobu ustalenia jego wartości początkowej do celów amortyzacji ma m.in. właściwe zakwalifikowanie budynku jako budynku mieszkalnego lub budynku niemieszkalnego. Wartość początkową budynków mieszkalnych podatnicy mogą bowiem ustalić w różny sposób.

W świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem najmu w jego sytuacji będzie stanowiący jego współwłasność budynek, który ze względu na fakt, że co najmniej połowa jego całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych, to zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów należy go zaklasyfikować jako budynek mieszkalny. Zauważyć zatem należy, że podatnicy w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Z treści art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie budynek (kamienica) będący przedmiotem najmu jest budynkiem mieszkalnym, ponieważ jak wskazał wnioskodawca jego przeważająca powierzchnia użytkowa, jest powierzchnią mieszkalną. Wobec tego wnioskodawca może ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku budynku w sposób uproszczony, o którym mowa w cyt. powyżej art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Przy ustaleniu wartości początkowej tego budynku, Wnioskodawca będzie zatem zgodnie z treścią tego przepisu zobowiązany przyjmować w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości. Ponieważ wynajmowany budynek mieszkalny jest przedmiotem współwłasności, w którym Wnioskodawca posiada udział wynoszący 1/8, przy ustalaniu wartości początkowej tego środka trwałego, będącej podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca powinien mieć na uwadze zapisy art. 22g ust. 11 ww. ustawy, tzn. ustalić wartość początkową budynku w proporcji do posiadanego przez siebie udziału we współwłasności.

Odnosząc się natomiast do możliwości obniżenia podstawy opodatkowania z najmu o koszty amortyzacji w wysokości 1,5% wartości początkowej budynku ustalonej tzw. metodą uproszczoną w trybie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, tak jak na wstępie wskazano, że w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. Tym samym w celu ustalenia stawki amortyzacyjnej konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) klasyfikacji Środków Trwałych dany środek trwały należy. W przypadku budynków, należy w szczególności ustalić czy zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, czy też do budynków niemieszkalnych. Jak wyjaśniono wcześniej według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. Skoro wskazany we wniosku budynek jest budynkiem mieszkalnym, ponieważ jego przeważająca powierzchnia użytkowa, jest powierzchnią mieszkalną, to wskazać należy, że zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych budynki mieszkalne (pozycja 01, podgrupa 11) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Podsumowując, wnioskodawca przychód z najmu budynku mieszkalnego, którego jest współwłaścicielem może obniżyć o koszty uzyskania przychodu, którymi będą odpisy amortyzacyjne w wysokości 1,5% od wartości początkowej ustalonej na podstawie art. 22g ust. 10 i ust. 11 ustawy, tj. w takiej proporcji jego wartości początkowej, w jakiej pozostaje udział Wnioskodawcy we własności tego składnika majątku.

Odnosząc się z kolei do kwestii ustalenia wysokości przychodu z najmu w przypadku opłacania przez Wnioskodawcę opłat eksploatacyjnych związanych z przedmiotem najmu, tj. opłata za wodę i wywóz śmieci stwierdzić należy, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia art. 11 ustawy. Przychodami w myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy - z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 11 ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu (opłaty za wodę, za wywóz śmieci), jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Opłaty te nie mieszczą się w pojęciu "świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dochody z tytułu najmu postanowił rozliczać na zasadach ogólnych. Umowy najmu z najemcami określają, że najemcy mają obowiązek ponoszenia opłat za wodę i wywóz śmieci a Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośrednika pomiędzy najemcą a dostawcą mediów. W świetle wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, że opłaty uiszczane przez najemcę za ww. media nie będą stanowiły przychodu z najmu, jeżeli z umowy najmu wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Zatem przychodem Wnioskodawcy jest jedynie czynsz. Powyższe oznacza również, że opłaty za media uiszczane przez najemców nie będą stanowiły dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodu.

Wnioskodawca dokonując rozliczenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu budynku będącego jego współwłasnością w częściach ułamkowych wraz z innymi współwłaścicielami winien uwzględnić zapis art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z wniosku wynika bowiem, że oddanym w najem środkiem trwałym będzie budynek mieszkalny stanowiący współwłasność Wnioskodawcy w udziale 1/8, a nie poszczególne lokale w tym budynku stanowiące odrębną własność. Wnioskodawca zatem jako małżonek, który w całości będzie opodatkowywał dochód z najmu powinien określić wysokość przychodów oraz kosztów z tego tytułu proporcjonalnie do posiadanego udziału w budynku. Przychodem Wnioskodawcy nie będzie natomiast czynsz np. tylko z niektórych lokali a dla pozostałych współwłaścicieli przychodem czynsz z innych lokali. Dla Wnioskodawcy przychodem będzie określona proporcjonalnie do jego udziału w budynku wysokość czynszu z całego budynku, jako środka trwałego oddanego w najem.

W myśl art. 8 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Wskazana powyżej zasada ma zastosowanie odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów (art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy). Jednocześnie zgodnie z definicją współwłasności wyrażoną w art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, gdy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie. Ponadto według zasady zawartej w art. 207 ustawy - Kodeks cywilny pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Wymienione wyżej przepisy nakazują zatem podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych. Jeżeli zatem nieruchomość stanowiąca wspólną własność jest wynajmowana i uzyskiwane są przychody z tego tytułu, to każdy ze współwłaścicieli powinien określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego udziału we współwłasności w oparciu o dokumenty potwierdzające stosunki własnościowe między współwłaścicielami a następnie dokonać samodzielnego opodatkowania osiągniętego dochodu z tego źródła. W omawianej sprawie, zgodnie ze złożonym oświadczeniem, dochód osiągany z najmu opodatkowywać będzie wyłącznie wnioskodawca, proporcjonalnie do posiadanego przez małżonków udziału w nieruchomości.

W świetle powyższych wyjaśnień stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.