IBPBII/2/415-949/14/ŁCz - Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty stanowiącej równowartość niewypłaconego na rzecz pracownika świadczenia rzeczowego w postaci ubezpieczenia dodatkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 10 września 2014 r. (data otrzymania 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki podatku jaką należy zastosować do opodatkowania kwoty zaległych świadczeń rzeczowych - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki podatku jaką należy zastosować do opodatkowania kwoty zaległych świadczeń rzeczowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

Pracownica Wnioskodawcy wystąpiła do Sądu z pozwem, w którym między innymi domagała się zasądzenia wypłaty świadczeń rzeczowych, które były przyznane mocą postanowień umowy o pracę. Pracownica ta została odwołana z funkcji jaką pełniła do połowy stycznia 2013 r., ale nie została jej zmieniona umowa o pracę (świadczenia rzeczowe były przyznane w związku z pełnieniem określonych funkcji). Wnioskodawca odebrał jej przyznawane dodatkowo świadczenia rzeczowe, które były wpłacane na rzecz pracownika bezpośrednio na rachunek bankowy Towarzystwa Ubezpieczeniowego, a pracownikowi były doliczane do dochodu i pobierano od tego zaliczkę na podatek dochodowy. W prawomocnym wyroku Sąd uznał, że należy się wypłata tych zaległych świadczeń pracownikowi, pomimo odwołania z pełnionej funkcji. Sąd orzekł następująco:

w pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego Sąd zobowiązał pozwaną spółkę do zapłaty na rzecz powoda kwoty łącznej 27 636,64 zł netto z ustawowymi odsetkami od kwot:

* 3 454,58 zł od dnia 11 marca 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 lipca 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty,

* 3 454,58 zł od dnia 11 października 2013 r. do dnia zapłaty.

Przy czym płatność ma nastąpić bezpośrednio na rachunek bankowy Towarzystwa Ubezpieczeniowego.

Powyższa kwota stanowi równowartość niewypłacanego przez pozwaną świadczenia rzeczowego w postaci ubezpieczenia dodatkowego, które to powódka miała zagwarantowane w umowie o pracę.

Obecnie pracownik przebywa na zasiłku macierzyńskim. Jednak jego kwota przychodu od początku roku przekroczyła już pierwszy próg podatkowy, a tym samym zostaje mu naliczony 32% podatek od przyznanego zasiłku.

Pracownikowi zostanie odprowadzony podatek od zasądzonych kwot wraz z wypłaconym zasiłkiem za miesiąc wrzesień 2014 r.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy względem pracownika należy stosować stawkę 32% czy 18% podatku od naliczonej kwoty zaległych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest naliczanie podatku według stawki 32% od przyznanej kwoty świadczeń rzeczowych. Kwota ta będzie przychodem roku bieżącego. Pracownik obecnie przekroczył pierwszy próg i zostaje mu naliczany 32% podatek, ponieważ nie złożył stosownych oświadczeń, które mogłyby uprawniać go do naliczenia niższej kwoty podatku. Kwota świadczeń rzeczowych, która wpłynie na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeniowego, pomimo że została przyznana za okres od lutego do września 2013 r., stanowi przychód tego roku i zostanie wypłacona we wrześniu 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie pytania nr 1. Natomiast w zakresie pytania nr 2 wydana została odrębna interpretacja.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) #8722; opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy #8722; przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ww. ustawy określa źródła przychodów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w ust. 1 pkt 1 tego przepisu jest stosunek pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazany w tym przepisie zakres świadczeń uznawanych za przychody ze stosunku pracy nie ma charakteru zamkniętego. Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swe źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że pracownikowi Wnioskodawcy prawomocnym wyrokiem sądu zasądzono wypłatę zaległych świadczeń rzeczowych i zobowiązano pozwaną spółkę do zapłaty na rzecz powoda kwoty 27 636,64 zł netto z ustawowymi odsetkami. Kwota przychodu pracownika od początku roku przekroczyła już pierwszy próg podatkowy, a tym samym zostaje mu naliczony 32% podatek od dochodów. Pracownikowi zostanie odprowadzony podatek od zasądzonych kwot wraz z wypłaconym zasiłkiem za miesiąc wrzesień 2014 r.

Jako że zasądzona kwota związana była z zawartą przez pracownika umową o pracę, to otrzymany przez pracownika przychód będzie kwalifikowany ze stosunku pracy. Zatem zasądzone świadczenie będzie opodatkowane według zasad opodatkowania właściwych dla danego źródła przychodu czyli wynagrodzenie wypłacane w ramach obowiązków wynikających z umowy o pracę #8722; dla źródła przychodu ze stosunku pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ww. ustawy). W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 2 ww. ustawy.

Przy czym #8722; w myśl art. 27 ust. 1 ww. ustawy #8722; podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30e, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali podatkowej wskazanej w tym przepisie.

Z przepisu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy #8722; wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cyt. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

W myśl art. 32 ust. 2 ww. ustawy #8722; za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Zgodnie z treścią art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast zgodnie z ust. 1a tego przepisu #8722; w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych #8722; imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuję w jakim momencie od dochodów podatnika pobierana jest 32% stawka podatku. W sytuacji gdy podatnik osiąga przychód przekraczający kwotę 85 528,00 zł, to #8722; zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy #8722; za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył tę kwotę płatnik ma naliczyć podatek według stawki 32%. Zatem skoro Wnioskodawca wypłacił pracownikowi zasądzoną kwotę świadczenia we wrześniu 2014 r., otrzymany przychód będzie przychodem roku bieżącego, a więc roku w którym świadczenie zostało wypłacone, a z uwagi na przekroczenie przez podatnika pierwszego progu podatkowego płatnik powinien był pobrać 32% podatek.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.