IBPBII/2/415-742/10/ŁCz - Określenie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 18 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 03 i 13 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. Znak: IBPB II/2/415-742/10/ŁCz; IBPB1/443-580/10/MS wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniach 03 i 13 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 28 września 2001 r. na zasadach współwłasności łącznej z mężem za cenę 150.000 zł nabyła nieruchomość niezabudowaną (działkę) o pow. 1231 m^2. Małżonkowie znieśli pomiędzy sobą wspólność majątkową w dnia 4 marca 2003 r. Małżonkowie dokonali podziału majątku dorobkowego dzieląc przedmiotową nieruchomość na działki o numerach 40/1 i 40/2. Działka o numerze 40/1 przypadła wnioskodawczyni, zaś działka o numerze 40/2 jej mężowi i została przez niego wykorzystana w działalności gospodarczej w ten sposób, że na działce tej oraz sąsiadującej z nią i stanowiącej jego majątek odrębny wybudował on budynek mieszkalny wielorodzinny, w którym znajdują się lokale obecnie sprzedawane.

Działka o numerze 40/1 nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. W dniu 15 stycznia 2010 r. na skutek wniosku Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg z dnia 30 września 2009 r. uzupełnionego pismem z dnia 3 listopada 2009 r. wydana została decyzja wojewody, zgodnie z którą działka o numerze 40/1 została przeznaczona pod realizację inwestycji drogowej, do której mają zastosowanie przepisy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Zgodnie z tymi przepisami własność gruntów przeznaczonych pod inwestycje przechodzi na właściwy organ z chwilą uprawomocnienia decyzji lokalizacyjnej, a ustalenie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość staje się przedmiotem odrębnego postępowania. W takim przypadku nie wszczyna się "postępowania wywłaszczeniowego", do którego odwołuje się art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, ale nabycia działki nie dokonała w celu wykonywania działalności opodatkowanej, ale jako podział majątku i nie wykorzystywała w związku z działalnością opodatkowaną.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy odszkodowanie jakie zostanie wypłacone wnioskodawczyni w odniesieniu do działki nr 40/1 korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy odszkodowanie podlega opodatkowaniu w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

Zdaniem wnioskodawczyni, odszkodowanie będzie korzystało ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem nabycia wywłaszczonych działek dokonano w tzw. obrocie prywatnym, ponadto nie były one wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Od nabycia działki 40/1 upłynął pięcioletni okres powodujący, że zaliczenie jej późniejszego zbycia do źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest dopuszczalne.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępnie zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena skutków podatkowych wypłaty odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębną interpretację.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Treść powyższego zwolnienia jednoznacznie wskazuje na fakt, iż niedopuszczalnym jest utożsamianie wywłaszczenia rozumianego jako pozbawienie właściciela prawa własności do rzeczy z jej odpłatnym zbyciem. Skutkiem wywłaszczenia jest wypłata właścicielowi odszkodowania, skutkiem zaś odpłatnego zbycia jest wypłata zbywającemu wynagrodzenia od nabywcy. Odszkodowanie nie jest zaś tożsame z zapłatą wynagrodzenia czyli ceny. Odpłatnego zbycia nieruchomości dokonuje się w drodze umowy cywilnoprawnej zawartej w formie aktu notarialnego natomiast wywłaszczenie nie jest dokonywane umową, lecz decyzją administracyjną. Są to zatem dwie zgoła odmienne czynności prawne, stąd jednoznacznego ich rozróżnienia dokonał sam ustawodawca. Tym samym wbrew stanowisku wnioskodawczyni w niniejszej sprawie nie może znaleźć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w przedmiotowej sprawie w ogóle nie mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem nieruchomości, lecz z wypłatą odszkodowania z tytułu pozbawienia prawa własności do nieruchomości.

Powyższe oznacza, że otrzymane odszkodowanie będzie stanowiło źródło przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powołanym przepisem za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Bez znaczenia dla zakwalifikowania odszkodowania jako przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy pozostaje data w jakiej nabyta została wywłaszczona nieruchomość. Skoro bowiem wywłaszczenie nie jest odpłatnym zbyciem, to wykluczone jest zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a wraz z nim uzależnienie istnienia obowiązku podatkowego od okresu jaki upłynął od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, aż do daty wywłaszczenia, bądź wypłaty odszkodowania. Ustawodawca przewidział jednak możliwość zastosowania zwolnienia dla pewnego rodzaju odszkodowań pod warunkiem wszakże spełnienia określonych warunków, o czym stanowi art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Dla możliwości zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 29 istotnym jest, aby uzyskane odszkodowanie było wypłacone stosownie do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603) celami publicznymi są m.in.: wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji. Ustawą z dnia 24 sierpnia 2008 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 173, poz. 1218) dodano do art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami punkty od 8 do 11. Zgodnie z art. 2 tej ustawy, nie narusza ona innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a w szczególności m.in. wymienionej we wspomnianym już pkt 11 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.). Przepis art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazuje więc, jakich aktów prawnych nie naruszają przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami i jakie należy uznać zarazem za przepisy o charakterze szczególnym w stosunku do tej ustawy. Oznacza to, że przepisy szczególne należy stosować z wyłączeniem przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami. W zakresie bowiem ich regulacji wyłączają one albo modyfikują stosowanie przepisów tej ustawy. Tylko w razie wyraźnego odesłania do odpowiedniego przepisu ustawy o gospodarce nieruchomościami czy w zakresie nieuregulowanym w tych przepisach, można stosować przepisy ww. ustawy.

Ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych jest zatem ustawą szczególną (lex specialis) w stosunku do ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami i z mocy jej art. 1 samodzielnie reguluje ona zasady i warunki przygotowywania inwestycji w zakresie dróg publicznych, w tym m.in. lokalizację, nabywanie nieruchomości i ich podział oraz określa organy właściwe do orzekania w tych sprawach, natomiast w art. 23 odsyła w sprawach nieuregulowanych do ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Stosownie do art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

W myśl art. 11d ust. 5 zdanie pierwsze ustawy wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wysyłają zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wnioskodawcy, właścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie tej decyzji na adres wskazany w katastrze nieruchomości. Następnie zgodnie z art. 11f ust. 3 zdanie pierwsze ww. ustawy wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych doręczają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wnioskodawcy. Nieruchomości lub ich części, których dotyczy wydana decyzja stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych lub własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych - z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4 ww. ustawy). Natomiast z art. 12 ust. 4a-4b tejże ustawy wynika, że decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Odszkodowanie to przysługuje m.in. dotychczasowym właścicielem nieruchomości o czym stanowi art. 12 ust. 4f tej ustawy. Do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami z zastrzeżeniem art. 18 co wynika z art. 12 ust. 5 ww. ustawy.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, ze opisane we wniosku odszkodowanie stanowić będzie odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza zacytowanego na wstępie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że przedmiotowe zwolnienie nie będzie przysługiwało jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

Zatem w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo żaden z nich, uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia.

Z uwagi na fakt, iż nie została jeszcze wydana decyzja ustalająca wysokość odszkodowania organ podatkowy może przeanalizować jedynie pierwszą z przesłanek. Celem ustalenia czy przesłanka ta jest spełniona w przedmiotowej sprawie należy ustalić czy nabycie przez wnioskodawczynię nieruchomości miało miejsce w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego. Organ podatkowy tym samym nie podziela stanowiska wnioskodawczyni, iż w przedmiotowej sprawie nie wszczęto postępowania wywłaszczeniowego, do którego odwołuje się art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zważyć bowiem należy na okoliczność, że na wniosek właściwego zarządcy drogi wszczynane jest postępowanie w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Z dniem, z którym powyższa decyzja staje się ostateczna, dotychczasowy właściciel traci z mocy prawa własność określonych nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego. Następnie wydawana jest decyzja ustalająca wysokość odszkodowania za nieruchomość. Powyższe oznacza, że mamy do czynienia z wywłaszczeniem dotychczasowego właściciela z nieruchomości za odszkodowaniem. Wywłaszczenie to rozumiane jako pozbawienie prawa własności jest zaś efektem wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej i wydania decyzji o przymiocie ostateczności.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi o dwuletnim okresie przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, bynajmniej nie odwołuje się przy tym do postępowania wywłaszczeniowego prowadzonego na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie ma natomiast podstaw prawnych, zdaniem organu podatkowego, aby różnicować sytuację prawną podatników, którzy otrzymali odszkodowanie za pozbawienie ich prawa do nieruchomości tylko dlatego, że pozbawienie tego prawa w jednym przypadku dokonało się na mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami a w drugim na mocy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Różnicowanie takie w sytuacji uznania, że odszkodowania otrzymane przez podatników w obu przypadkach zasługują na taką samą klasyfikację i objęcie dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych byłoby niewłaściwe. Istotny jest fakt, że w obu przypadkach wszczęto postępowania, które doprowadziły do wywłaszczenia z nieruchomości dotychczasowych właścicieli.

Postępowanie takie w przedmiotowej sprawie wszczęto pod koniec 2009 r. na wniosek zarządcy drogi. Istotnym jest zatem ustalenie daty nabycia nieruchomości przez wnioskodawczynię.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustanie współwłasności małżeńskiej powoduje przekształcenie współwłasności bezudziałowej we współwłasność w częściach ułamkowych i od tego momentu dopuszczalne jest zniesienie współwłasności.

Zgodnie z ogólną zasadą uregulowaną w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd między małżonkami ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 42 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy. Mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa, które przypadły danej osobie w wyniku podziału majątku wspólnego, należy przyjąć datę ich nabycia w czasie trwania związku małżeńskiego, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim. Jeżeli natomiast wartość otrzymanej przez małżonka nieruchomości lub prawa przekracza jego udział w majątku dorobkowym małżeńskim, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza udział małżonka w majątku dorobkowym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału majątku dorobkowego. Wszelkie przypadki gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowany być musi w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) - jak też stan jej majątku osobistego. Powyższych ustaleń należy bezwzględnie dokonać w oparciu o obiektywne kryteria, czyli zgodnie z wyliczeniem dokonanym na podstawie cen rynkowych obowiązujących na danym obszarze w dniu zawarcia umowy, na mocy której doszło do podziału majątku dorobkowego małżonków, a nie według subiektywnego przekonania małżonków.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawczyni wraz z małżonkiem znieśli pomiędzy sobą wspólność majątkową w drodze aktu notarialnego z dniem 4 marca 2003 r. Podział majątku dorobkowego dotyczył niezabudowanej nieruchomości nabytej 28 września 2001 r. do majątku wspólnego.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje ustalenie czy przy podziale majątku wspólnego zachowano zasadę ekwiwalentności jak również czy wartość majątku otrzymanego przez wnioskodawczynię mieściła się w granicach udziału przysługującego wnioskodawczyni w majątku wspólnym. Bez względu na to czy za datę nabycia nieruchomości przez wnioskodawczynię przyjęty zostanie rok 2001, czy rok 2003, to wnioskodawczyni będzie miała prawo do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przedmiotowego odszkodowania, bowiem w obu przypadkach nabycie nieruchomości nastąpiło więcej niż dwa lata przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie zaistniały przesłanki wyłączające przedmiotowe zwolnienie, w związku z tym otrzymane odszkodowanie, przyznane decyzją wojewody mieściło się będzie w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie będzie podlegać opodatkowaniu.

Stanowisko wnioskodawczyni należało jednak uznać za nieprawidłowe, gdyż organ podatkowy nie zgodził się z uzasadnieniem wnioskodawczyni dla braku opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.