IBPBII/2/415-691/10/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 2 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 30 lipca 2010 r. i 2 sierpnia 2010 r. oraz w dniu 6 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismami z dnia 26 lipca 2010 r. oraz z dnia 30 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBII/2/415-691/10/AK wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniach 30 lipca 2010 r. i 2 sierpnia 2010 r. oraz w dniu 6 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz z mężem ma zamiar sprzedać mieszkanie, które stanowi ich współwłasność majątkową i podaje następujące informacje dotyczące mieszkania:

Mieszkanie od 2005 r. stoi puste, nikt w nim nie mieszka i nie jest zameldowany. Nie jest również wynajmowane.

W urzędzie skarbowym wnioskodawczyni uzyskała informację, że nie będzie ona płaciła podatku, natomiast jej mąż będzie płacił 19% podatek od #189; kwoty sprzedanego mieszkania, ponieważ aktem notarialnym darowizny z dnia 8 lutego 2007 r. otrzymał on #189; część mieszkania. Gdyby to nie był akt darowizny a "rozszerzenie wspólności majątkowej" wówczas mąż również nie płaciłby podatku.

Wnioskodawczyni nie zgadza się z tym stanowiskiem, gdyż prosiła notariusza o sporządzenie takiego aktu, który włączyłby mieszkanie spadkowe do ich współwłasności małżeńskiej. Jej zdaniem, notariusz widocznie uznał, że odpowiednią formą prawną jest akt darowizny stanowiący włączenie mieszkania w skład majątku wspólnego. Akt notarialny "rozszerzający małżeńską wspólność majątkową" w skutkach prawnych jest równoważny z aktem darowizny włączającej mieszkanie w skład majątku wspólnego. W obu przypadkach istotą czynności prawnej jest rozszerzenie współwłasności, a nie tytuł aktu notarialnego.

Aktem notarialnym z dnia 8 lutego 2007 r. wnioskodawczyni włączyła mieszkanie w skład małżeńskiego majątku wspólnego bez określenia części udziału przypadającej mężowi wnioskodawczyni, dlatego, że współwłasność majątkowa małżeńska jest współwłasnością łączną, żaden ze współmałżonków nie ma określonego udziału w tym prawie, nie może więc rozporządzać tym udziałem jak długo wspólność istnieje. Rozdział majątku wspólnego może nastąpić w przypadkach:

Rozdział majątku może nastąpić w wyżej wymienionych przypadkach i w żadnym z nich nie jest to jedynie #189; części.

Wnioskodawczyni razem z mężem żyje we wspólnocie majątkowej i wszelkie nakłady na mieszkanie od 1995 r. były pokrywane ze wspólnych pieniędzy. Do chwili obecnej koszty te wynoszą ok. 45.000 zł (co wnioskodawczyni jest w stanie w każdej chwili udokumentować, a więc udział męża wnioskodawczyni w tym mieszkaniu obecnie wynosi 22.500 zł, a nie #189; wartości.

W uzupełnieniu swojego wniosku wnioskodawczyni wskazała również, iż zgodnie z testamentem jej matki miała ona zamieszkać w mieszkaniu spadkowym, a bratu dać spłatę #189; wartości mieszkania. Brat nie dostosował się do decyzji zawartych w testamencie. Wnioskodawczyni twierdzi, iż jej brat zajął mieszkanie podstępem i siłą nie dopuścił jej do niego. Nie chciał dokonać żadnego podziału spadku. Mieszkał w mieszkaniu spadkowym przez 10 lat. Początkowo dokonywał opłaty czynszowe, ale kiedy wnioskodawczyni złożyła pozew do sądu w 2000 r. przestał opłacać czynsz, zadłużając mieszkanie. W późniejszym okresie tylko częściowo spłacił zadłużenie. Resztę zadłużenia z odsetkami musiała spłacić wnioskodawczyni wspólnie z mężem ze środków własnych.

W wyniku podziału ruchomości brat wnioskodawczyni otrzymał całe wyposażenie mieszkania. W wyniku rozliczeń finansowych i podziału ruchomości sąd zasądził od wnioskodawczyni kwotę 8.762,50 zł na rzecz jej brata tytułem spłaty.

W kolejnym uzupełnieniu swego wniosku wnioskodawczyni wskazała również, że pieniądze ze sprzedaży lokalu mieszkalnego umieści na wspólnym z mężem koncie bankowym i przeznaczy je na leczenie.

Celem doprecyzowania przedstawionego zdarzenia przyszłego, wnioskodawczyni zacytowała fragment aktu notarialnego z dnia 8 lutego 2007 r., o rozporządzeniu przedmiotową nieruchomością na rzecz swojego męża oraz o skutkach tego rozporządzenia: " (...) daruje swojemu mężowi (...) całą opisaną wyżej nieruchomość stanowiącą lokal mieszkalny (...) wraz z przynależnym do niego udziałem w użytkowaniu wieczystym gruntu oraz współwłasności budynku szczegółowo opisanym w ust. I i III tego aktu postanawiając, że przedmiot tej umowy wejdzie w skład majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską darującej i jej męża (...), a (...) oświadcza, że darowiznę tę na powyższych zasadach przyjmuje, wyjaśniając, że umów majątkowych małżeńskich nie zawierali. Obdarowany oświadcza, że jest już we współposiadaniu przedmiotowego lokalu mieszkalnego i z dniem dzisiejszym należeć będą do niego związane z tym korzyści i ciężary". Skutkiem zawarcia umowy notarialnej i wnioskodawczyni w nim rozporządzenia było rozszerzenie ustawowej małżeńskiej wspólnoty majątkowej o mieszkanie.

Wnioskodawczyni wskazała nadto, że wraz z mężem ze wspólnych środków finansowych, emerytur oraz pieniędzy, które zgromadzili w okresie, kiedy obydwoje pracowali pokrywają wydatki na to mieszkanie, takie jak: opłaty sądowe, opłaty adwokata, spłata brata wnioskodawczyni i jego długów wynikających z niepłacenia czynszu, generalny remont mieszkania, comiesięczne opłaty czynszowe. Do chwili obecnej koszty te wynoszą ok. 45.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawczyni będzie musiała płacić podatek od sprzedaży mieszkania.

Zdaniem wnioskodawczyni, zgodnie z obowiązującym prawem podatkowym nie powinna ona płacić podatku od sprzedaży mieszkania. Powinna być zwolniona z obowiązku opłaty podatkowej ze sprzedaż mieszkania.

Mąż wnioskodawczyni porusza się z bardzo dużym trudem o dwóch kulach, więc zamieszkanie w mieszkaniu na trzecim piętrze bez windy jest niemożliwe. Natomiast fikcyjne zameldowanie się tam jedynie dla potrzeb wypełnienia warunku wynikającego z ustawy, a umożliwiającej uniknięcie podatku jest działaniem nieetycznym.

Zdaniem wnioskodawczyni, istotą tworzenia ustawy zwalniającej z podatku było niedopuszczenie do uniknięcia podatku przez osoby handlujące mieszkaniami. Wnioskodawczyni twierdzi, że nie handluje mieszkaniami, a jedynie chce sprzedać mieszkanie spadkowe po swoich rodzicach, które posiada od 1995 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie dla wnioskodawczyni. Natomiast dla męża wnioskodawczyni zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodu jest - z zastrzeżeniem ust. 2 - odpłatne zbycie m.in.:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, dla określenia właściwej podstawy prawnej normującej zasady opodatkowania przychodu uzyskanego z jej zbycia, istotne jest z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalenie zarówno daty jak i formy nabycia nieruchomości.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Istotnym zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Natomiast z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadłby poszczególnym spadkobiercom. Tak więc, na skutek działu spadku następuje "konkretyzacja" składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Jeżeli jednak w drodze działu spadku spadkobierca nabywa udział ponad wielkość, którą uprzednio nabył w spadku, to nabycie w drodze działu spadku, w części przekraczającej udział w spadku należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, iż wnioskodawczyni w drodze spadku w 1979 r. oraz w 1995 r. nabyła #189; udziału w nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, stając się wraz ze swoim bratem jego współwłaścicielką. W 2005 r. nastąpił dział spadku. Spadek podzielono w ten sposób, że wnioskodawczyni otrzymała przedmiotowy lokal mieszkalny na wyłączną własność, a tytułem spłaty brata sąd zasądził od niej kwotę 8.762,50 zł. Ze względu na sposób nabycia przez wnioskodawczynię prawa do tegoż lokalu, stanowił on jej majątek odrębny.

Jednakże jak wynika z uzupełnienia wniosku, aktem notarialnym z dnia 8 lutego 2007 r. wnioskodawczyni darowała swojemu mężowi całą nieruchomość stanowiącą przedmiotowy lokal mieszkalny, a lokal ten wszedł w skład majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską wnioskodawczyni i jej męża.

Zatem wątpliwości budzi kwestia, jaką datę w przypadku wnioskodawczyni należy uznać za datę faktycznego nabycia przez nią przedmiotowego lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami z mocy prawa powstaje wspólność majątkowa obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W myśl art. 33 pkt 2 Kodeksu, odrębny majątek każdego z małżonków stanowią przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba, że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Stosownie natomiast do art. 47 § 1 Kodeksu małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

Umowa rozszerzająca wspólność ustawową małżeńską ma na celu ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta jest czynnością prawną organizacyjną, która reguluje stosunki majątkowe małżonków podczas trwania ich związku małżeńskiego.

Włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Świadczenie darczyńcy może polegać na działaniu lub zaniechaniu działania. Istotną cechą darowizny jest jej bezpłatny charakter. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Przedmiotem darowizny mogą być rzeczy, a więc wszystkie nieruchomości, ruchomości oraz zbywalne prawa majątkowe, czyli takie, które mogą być przedmiotem sprzedaży. Darowizną można objąć także rzeczy przyszłe. Umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) - do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli - i jednostronnej, jako nie przynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Nie można zatem przyjąć, że dokonanie darowizny z majątku odrębnego jednego z małżonków do majątku wspólnego małżonków ma takie same skutki co rozszerzenie majątku wspólnego małżonków na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Umowa darowizny, w przeciwieństwie do umowy rozszerzającej wspólność ustawową małżeńską jest jedną z form nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem jeżeli wnioskodawczyni tak rozporządziła nieruchomością, która stanowiła jej majątek odrębny, że obdarowała nią swojego męża, to przedmiot majątkowy, wchodzący w skład jej majątku osobistego generalnie powinien stać się majątkiem odrębnym jej męża. Jednakże wskutek zawartego zastrzeżenia przedmiotowy lokal mieszkalny jako przedmiot darowizny wszedł w skład majątku objętego wspólnością majątkowa małżeńską wnioskodawczyni i jej męża.

Jednakże należy zauważyć, że w przypadku wnioskodawczyni, która dokonała darowizny ze swojego majątku odrębnego do majątku wspólnego swojego i męża nie można mówić, że miało miejsce nowe nabycie nieruchomości, bowiem przed dokonaniem czynności wnioskodawczyni była jedynym właścicielem nieruchomości. Po dokonaniu darowizny nastąpiła w jej przypadku zmiana struktury własności. W wyniku dokonanej darowizny z jedynego właściciela stała się ona współwłaścicielem we współwłasności małżeńskiej.

Dokonana darowizna nie skutkowała zatem u wnioskodawczyni nabyciem ponad dotychczas posiadany 100% udział w nieruchomości. Przeniesienie własności nieruchomości w drodze darowizny ze swego majątku odrębnego do majątku wspólnego wnioskodawczyni i jej męża nie będzie stanowić dla niej nowego nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, iż za daty nabycia przez wnioskodawczynię prawa do udziału w przedmiotowym lokalu mieszkalnym w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy 1979 r. i 1995 r., kiedy to wnioskodawczyni otrzymała spadek po swoich rodzicach oraz późniejsze nabycie w dziale spadku w 2005 r. Z uwagi na fakt, że zarówno nabycie spadku jak i dział spadku nastąpiły przed dniem 31 grudnia 2006 r., skutki podatkowe zbycia przedmiotowej nieruchomości podlegać będą ocenie na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, w całości, jeżeli nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny. Pod pojęciem "nabycie w drodze spadku" wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ww. ustawy mieści się zarówno nabycie w drodze spadku jak i nabycie w drodze działu spadku. Oznacza to, że zwolnienie to obejmuje również przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych nabytych uprzednio w drodze działu spadku.

Reasumując, z uwagi na fakt, że przeniesienie własności nieruchomości w drodze darowizny ze swego majątku odrębnego do majątku wspólnego wnioskodawczyni i jej męża nie będzie stanowić dla wnioskodawczyni nowego nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za datę nabycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy uznać daty otrzymania spadku i działu spadku.

W związku z tym przychód w części przypadającej na wnioskodawczynię czyli w #189; z tytułu odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości będącej przedmiotem darowizny w 2007 r. a pierwotnie nabytej w spadku w 1979 r. i w 1995 r. oraz w dziale spadku w 2005 r. nie będzie obciążony obowiązkiem zapłaty podatku, gdyż upłynął już 5 letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy od momentu nabycia części udziału w tej nieruchomości oraz ma zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ww. ustawy do części udziału nabytego przez wnioskodawczynię w dziale spadku.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało znać za prawidłowe.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.