IBPBII/2/415-55/09/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 20 stycznia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przeniesienia prawa do ulgi mieszkaniowej na lata następne w związku z tzw. ustawą abolicyjną - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przeniesienia prawa do ulgi mieszkaniowej na lata następne w związku z tzw. ustawą abolicyjną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2004 r. wnioskodawca pracuje w Wielkiej Brytanii. Jednocześnie prowadził w tym okresie działalność gospodarczą w kraju (do stycznia 2006 r.) oraz osiągał przychody z tytułu najmu pomieszczeń (w Polsce).

Za 2004 r. złożył w urzędzie skarbowym PIT-36 uwzględniając przychody z Wielkiej Brytanii, stosując metodę wówczas obowiązującą czyli proporcjonalnego odliczenia.

W 2005 r. sytuacja wnioskodawcy była taka sama. Ponieważ działalność gospodarcza i najem w kraju nie przynosiły dochodów, dlatego z tego tytułu wnioskodawca nie odprowadzał zaliczek na poczet podatku dochodowego.

Z rozliczenia rocznego PIT-36 za 2005 r. z uwzględnieniem dochodów z Wielkiej Brytanii, wynikało, że podatek należny po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne wyniósł 13.827,77 zł. Od tej kwoty została odliczona ulga mieszkaniowa nie wykorzystana w poprzednich latach (PIT-D). Po tym odliczeniu wnioskodawcy pozostało 1.183 zł ulgi mieszkaniowej do odliczenia w latach następnych.

PIT-36 za 2006 r. wnioskodawca rozliczył zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale podatek do zapłacenia w kraju nie wyszedł.

PIT-36 za 2007 r. wnioskodawca rozliczył zgodnie z nowymi przepisami, tj. metodą wyłączenia z progresją.

W związku z uchwaleniem tzw. ustawy abolicyjnej wnioskodawca chce złożyć PIT-AZ za 2005 r. i 2006 r. i ubiegać się o przywrócenie wykorzystanej ulgi mieszkaniowej, co nastąpiłoby w przypadku rozliczenia metodą wyłączenia z progresją. Niestety formularz ten nie zawiera takiej opcji (jako cel jest tylko umorzenie zaległości i zwrot podatku).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt wykorzystania ulgi mieszkaniowej jest formą zapłacenia podatku dochodowego i czy w przypadku wnioskodawcy ubieganie się o zwrot podatku jest jednoznaczne z przywróceniem ulgi mieszkaniowej.

Zdaniem wnioskodawcy, ustawa abolicyjna w jego przypadku powinna gwarantować przywrócenie ulgi mieszkaniowej (jako formy zwrotu podatku) i tylko takie rozwiązanie można uważać za sprawiedliwe i zgodne z zasadami prawa i intencjami prawodawców oraz utwierdzić podatników w zaufaniu do państwa prawa. W przeciwnym wypadku, zdaniem wnioskodawcy, ustawa abolicyjna nie spełnia swoich założeń.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2001 r., podatek dochodowy od osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, obliczony zgodnie z art. 27, obniżony zgodnie z art. 27b o kwotę składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne zmniejsza się na zasadach określonych w ust. 2-17, jeżeli w roku podatkowym podatnik poniósł wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczone na:

W myśl art. 27a ust. 15 ww. ustawy kwota odliczeń od podatku, ustalona zgodnie z ust. 3 pkt 1 lit. a) i b), pkt 2 i 3 oraz ust. 4, przekraczająca kwotę podatku obliczonego zgodnie z art. 27, podlega odliczeniu od podatku obliczonego za lata następne, aż do całkowitego jej odliczenia.

Z powołanego wyżej przepisu wynika zatem, iż podatek dochodowy obligatoryjnie podlega zmniejszeniu jeżeli w danym roku podatkowym podatnik poniósł wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe z określonych tytułów. Tylko kwota odliczeń z tytułu ww. ulgi, która nie znalazła pokrycia w podatku należnym za dany rok podatkowy podlega odliczeniu od podatku w latach następnych, aż do jej całkowitego odliczenia.

Z dniem 1 stycznia 2002 r. w związku ze zmianą art. 27a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzoną przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych dochodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 134, poz. 1509), zlikwidowano ww. ulgę budowlaną (tzw. "dużą ulgę budowlaną"), pozostawiając ulgę związaną z ponoszeniem wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego (tzw. "ulgę remontową").

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej podatnikom, którzy w latach 1997-2001 nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a)-f) i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., a odliczenia te nie znalazły pokrycia w podatku obliczonym za te lata, przysługuje prawo do dokonywania tych odliczeń na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do treści art. 4 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej podatnikom, którzy w latach 1997-2001 nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a)-f) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., przysługuje, na zasadach określonych w tej ustawie, prawo do odliczania od podatku dalszych wydatków na kontynuację danej inwestycji - poniesionych od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2004 r.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., poniesione do dnia 31 grudnia 2001 r., które nie znalazły pokrycia w podatku obliczonym za lata 1997-2001, podlegają odliczeniu od podatku na zasadach określonych w art. 27a ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., poniesione w 2002 r. podlegają odliczeniu od podatku, obliczonego za 2002 r., w wysokości i na zasadach określonych w art. 27a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r.

Natomiast podstawę prawną dokonywania odliczeń od podatku wydatków na cele remontowo-modernizacyjne, ponoszonych w latach 2003-2005 stanowi art. 12 ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956). Podatnicy, którzy w 2003 r. wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r., odliczali od podatku, a odliczenie to nie znalazło pokrycia w podatku za 2003 r., zachowują prawo do ich odliczania od podatku w latach następnych, aż do całkowitego ich odliczenia. Przepisy art. 27a ust. 14 i art. 45 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. stosuje się odpowiednio (art. 12 ust. 1 ustawy zmieniającej).

Wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r., poniesione w latach 2004-2005 podlegają odliczeniu od podatku, w wysokości i na zasadach określonych w art. 27a i art. 45 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. (art. 12 ust. 2 ustawy zmieniającej).

Mając na względzie powyższe przepisy należy podkreślić, że przeniesieniu na lata następne podlega jedynie prawo do odliczenia wydatków, które nie znalazły pokrycia w podatku w roku poniesienia wydatku. Zgodnie z powołanymi przepisami podatek zmniejsza się bowiem o wydatki, które podatnik poniósł w roku podatkowym i dopiero gdy wydatki te nie znajdują pokrycia w podatku mogą być przenoszone na lata następne. Gdyby zatem podatnik w roku podatkowym poniósł wydatek (a więc nabył prawo do jego odliczenia) i miał podatek, od którego mógł dokonać stosownego odliczenia, to prawa do odliczenia nie mógł przenieść na lata następne.

Z dniem 6 sierpnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 894), którą - w myśl art. 1 - stosuje się do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 r. do 2007 r., podlegali obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwali w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 2 tej ustawy organ podatkowy, na wniosek podatnika, sporządzony według ustalonego wzoru (PIT-AZ) zwraca kwotę stanowiącą różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania podatkowego albo z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, a kwotą odpowiadającą podatkowi obliczonemu za dany rok podatkowy, którego dotyczy wniosek, przy zastosowaniu do przychodów z pracy zasad określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w przypadku dokonania wpłaty podatku dochodowego należnego za ten rok podatkowy wynikającego ze złożonego zeznania podatkowego albo z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego (zwrot).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 i 3 w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Ordynacji podatkowej, z zastrzeżeniem ust. 2.

W świetle powyższego zauważyć należy, iż przepisy ustawy o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie ograniczają prawa podatników co do odliczeń związanych z ulgami mieszkaniowymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w rozliczeniu rocznym PIT-36 za 2005 r. z uwzględnieniem dochodów z Wielkiej Brytanii, podatek należny po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne wyniósł 13.827,77 zł. Od tej kwoty została odliczona ulga mieszkaniowa nie wykorzystana w poprzednich latach (PIT-D). Po tym odliczeniu wnioskodawcy pozostało 1.183 zł ulgi mieszkaniowej do odliczenia w latach następnych. PIT-36 za 2006 r. wnioskodawca rozliczył zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale podatek do zapłacenia w kraju nie wyszedł.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wnioskodawca będzie mógł przenieść na lata następne prawo do odliczenia wydatków z tytułu ulgi mieszkaniowej poniesionych przed 2005 r., które nie znalazły pokrycia w podatku za lata ubiegłe, a które zostały odliczone w zeznaniach za lata 2005-2006. W konsekwencji wydatki te będą mogły zostać odliczone w zeznaniu rocznym za kolejne lata.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż w tej sytuacji wnioskodawca zobowiązany będzie do złożenia korekty zeznań za lata 2005-2006, w związku z odliczeniem przeniesionej z lat poprzednich ulgi mieszkaniowej.

Stanowiska wnioskodawcy nie można było jednak uznać za prawidłowe, gdyż ustawa abolicyjna w żaden sposób nie gwarantuje przywrócenia prawa do wykorzystanych uprzednio ulg. Prawo do przenoszenia ulg mieszkaniowych na kolejne lata - na określonych warunkach - jest regulowane ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, kolejnymi jej nowelizacjami i przepisami przejściowymi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.