IBPBII/2/415-419/12/ŁCz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 15 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 13 grudnia 2007 r. wnioskodawca wraz z żoną dokonał zakupu nieruchomości gruntowej. W kolejnych latach małżonkowie zabudowali działkę budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym i garażem wolnostojącym, zgodnie z pozwoleniem na budowę. Budowa została zakończona w 2010 r. Całość nakładów na zakup działki i budowę budynku pochodziła ze środków wspólnych małżonków, uzyskanych ze sprzedaży innej nieruchomości - w dniu 27 listopada 2007 r. małżonkowie sprzedali budynek jednorodzinny w zabudowie szeregowej za kwotę 345.000 zł.

W dniu 2 września 2010 r. małżonkowie dokonali darowizny zabudowanej nieruchomości na rzecz syna. Jednak w związku z prowadzonym postępowaniem sądowym wobec żony wnioskodawcy, prokurator wniósł pozew o ustalenie nieważności umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego.

W związku z powyższym, aby nie wchodzić w konflikt z prokuratorem, zdecydowano się na krok odwrotny i w dniu 30 maja 2011 r. syn wnioskodawcy darował rodzicom po #189; części nieruchomości, w wyniku czego małżonkowie znowu zostali jej właścicielami.

Powyższe spowodowało, iż dalsze postępowanie prokuratury stało się bezprzedmiotowe i zostało umorzone. Jednocześnie, chcąc naprawić szkodę wyrządzona przez żonę, małżonkowie postanowili sprzedać nieruchomość.

W dniu 24 lutego 2012 r. małżonkowie sprzedali nieruchomość za cenę 510.000 zł. Cena sprzedaży została rozliczona w następujący sposób:

* 472.371,58 zł na rzecz wierzyciela żony,

* 37.628,42 zł na rzecz małżonków, z czego:

* 25.000 zł zostało przekazane na spłatę kredytu zaciągniętego wcześniej na pokrycie zobowiązania żony wnioskodawcy wobec jej wierzyciela,

* 9.500 zł zostało przekazane na zapłatę prowizji związanej z pośrednictwem w sprzedaży.

W dalszej części wnioskodawca wskazał na sytuację życiową swoją i żony, która jego zdaniem uniemożliwia mu zapłatę podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mając na uwadze, iż nieruchomość została darowana przez wnioskodawcę i jego żonę synowi, a następnie, po pozwie o unieważnienie umowy darowizny, ponownie została darowana wnioskodawcy i jego małżonce, występuje obowiązek zapłaty podatku w związku ze sprzedażą tej nieruchomości.

Zdaniem wnioskodawcy, nie powinien zostać obciążony podatkiem, gdyż małżonkowie sami z własnej woli, chcąc zakończyć postępowanie prokuratorskie, zdecydowali się na ponowną darowiznę. Wnioskodawca podkreśla, iż gdyby postępowanie dobiegło końca, umowa darowizny na rzecz syna zostałaby unieważniona decyzją sądu (nie miałaby miejsca) i w przypadku sprzedaży nieruchomości byłby zwolniony z zapłaty podatku. Dodatkowym argumentem, zdaniem wnioskodawcy, jest fakt, że całość środków na budowę pochodziła z oszczędności. Końcowo wnioskodawca zauważa, że wyczerpuje zawarte w art. 67a Ordynacji podatkowej znamiona umorzenia zaległości podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, dla określenia właściwej podstawy prawnej normującej zasady opodatkowania przychodu uzyskanego z jej zbycia, istotne jest z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalenie zarówno daty jak i formy nabycia nieruchomości.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w grudniu 2007 r. wnioskodawca wraz z żoną dokonał zakupu nieruchomości, na której wybudował dom i garaż wolnostojący. W dniu 2 września 2010 r. małżonkowie darowali przedmiotową nieruchomość synowi.

Natomiast w dniu 30 maja 2011 r. zdecydowano się na krok odwrotny i syn darował przedmiotową nieruchomość wnioskodawcy i jego małżonce (w udziałach po #189; dla każdego z nich). Powodem tej czynności prawnej było wniesienie przez prokuratora pozwu o ustalenie nieważności umowy darowizny z września 2010 r., a jej skutkiem umorzenie tego postępowania jako bezprzedmiotowego. Nieruchomość została sprzedana w dniu 24 lutego 2012 r.

Dla określenie właściwych skutków podatkowych tej czynności prawnej istotne jest ustalenie daty nabycia nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, iż moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych zarówno między osobami fizycznymi jak i osobami prawnymi, a tym samym zawarcie między tymi stronami umów o charakterze cywilnoprawnych regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu tego przepisu jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną - nabywcę przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

Poza przedmiotem sporu pozostaje, iż wnioskodawca wraz z małżonką nabył w 2007 r. nieruchomość gruntową, na której wybudował dom i garaż wolnostojący. Poza przedmiotem sporu pozostaje również fakt dokonania we wrześniu 2010 r. darowizny nieruchomości na rzecz syna i ponownej darowizny tej nieruchomości, w maju 2011 r., na rzecz wnioskodawcy i jego małżonki. Bezsporny jest również fakt dokonania sprzedaży tej nieruchomości w lutym 2012 r. Wątpliwości wnioskodawcy związane z oceną skutków podatkowych sprzedaży tej nieruchomości wynikają z faktu, iż powodem dokonanej na rzecz małżonków darowizny była chęć zakończenia wszczętego przez prokuratora postępowania o ustalenie nieważności pierwszej umowy darowizny na rzecz syna z września 2010 r. Jednakże dla oceny skutków podatkowych danej czynności prawnej bez znaczenia pozostaje przyczyna takiego a nie innego działania podatnika wynikająca z jego sytuacji osobistej czy też rodzinnej.

W myśl art. 888 § 1 ww. Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności winna mieć formę aktu notarialnego. Tym samym zawarcie umowy darowizny nieruchomości powoduje przejście jej własności na obdarowanego z chwilą zawarcia aktu notarialnego, w którym darczyńca daruje tę nieruchomość obdarowanemu a obdarowany darowiznę przyjmuje. Z tą datą darczyńca traci własność nieruchomości.

W niniejszej sprawie, zawierając w dniu 2 września 2010 r. umowę darowizny z synem, wnioskodawca i jego żona utracili prawo własności nieruchomości na rzecz syna. Z kolei zawierając w dniu 30 maja 2011 r. umowę darowizny z rodzicami, syn utracił własność nieruchomości na rzecz rodziców.

Nie można odmówić racji twierdzeniom wnioskodawcy, iż gdyby postępowanie o ustalenie nieważności umowy darowizny na rzecz syna dobiegło końca, to umowa z dnia 2 września 2010 r. mogłaby zostać unieważniona decyzją sądu. Jednakże do unieważnienia umowy darowizny z września 2010 r. nie doszło. Zatem w przedstawionym stanie faktycznym w okresie od 2 września 2010 r. (darowizna na rzecz syna) do 30 maja 2011 r. (darowizna na rzecz wnioskodawcy i jego żony) wnioskodawca nie był właścicielem (współwłaścicielem) przedmiotowej nieruchomości.

Bezsporny jest zatem fakt, iż przejście własności nieruchomości na wnioskodawcę i jego małżonkę w wyniku zawarcia umowy darowizny stanowi nabycie w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego w dacie umowy darowizny, tj. w dniu 30 maja 2011 r. wnioskodawca stał się właścicielem udziału wynoszącego #189; w przedmiotowej nieruchomości.

Wobec powyższego pięcioletni termin, o którym mowa w powyższym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien być liczony od końca roku kalendarzowego 2011. W związku z powyższym, sprzedaż udziału w nieruchomości dokonana przez wnioskodawcę w dniu 24 lutego 2012 r. wystąpiła przed upływem 5 letniego okresu i będzie stanowiła źródło przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonując oceny skutków podatkowych zbycia przedmiotowego udziału w nieruchomości należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono bowiem m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. - od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, opłatę sądową. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód. Takim kosztem w niniejszej sprawie będzie zatem kwota 9.500 zł czyli prowizja za pośrednictwo w sprzedaży. Przy tym wnioskodawca odliczy ją w takiej wysokości jaka przypada na jego udział w prawie własności nieruchomości (#189;).

Natomiast za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 22 ust. 6d ww. ustawy).

Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że kosztem uzyskania przychodów, poza ewentualnie zapłaconym w 2011 r. podatkiem od spadków i darowizn, mogą być również udokumentowane fakturami VAT wydatki, które zwiększyły wartość sprzedanej nieruchomości pod warunkiem, że nie były odliczane przez wnioskodawcę w ramach jakichkolwiek ulg i zwolnień, poczynione w okresie od dnia 30 maja 2007 r. do dnia 2 września 2010 r. oraz od dnia 30 maja 2011 r. do dnia 24 lutego 2012 r., a więc w okresach posiadania nieruchomości przez małżonków. Przy czym wnioskodawca może odliczyć wyłącznie taką część nakładów, jaka wynika z jego udziału we współwłasności, pod warunkiem, że wydatki te będą udokumentowane fakturami VAT.

Podsumowując, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód czyli różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży nieruchomości (ustalonym zgodnie z art. 19) a kosztami uzyskania przychodu (ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d).

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT -39), wykazać:

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Zauważyć jednak należy, iż ustawodawca przewidział w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość zwolnienia dochodu osiągniętego z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, iż powyższe zwolnienie obejmuje część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia.

Odnosząc zatem przedstawione powyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż powołany powyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym wiąże skutki prawne w postaci zwolnienia od opodatkowania z faktem przeznaczenia - w warunkach określonych w ustawie - uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych dochodu wyłącznie na własne cele mieszkaniowe wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy.

Jednakże z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości zostały już wydatkowane i przeznaczone na uregulowanie wcześniejszych zobowiązań, z których żadne nie jest celem mieszkaniowym wymienionym w cyt. powyżej przepisie.

Mając zatem na uwadze przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że stanowisko wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości jest nieprawidłowe, albowiem wnioskodawca nabył udział wynoszący #189; w przedmiotowej nieruchomości w 2011 r. w drodze umowy darowizny. Zbycie tego udziału przed upływem pięciu lat licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło nabycie pociąga za sobą określone, opisane powyżej, skutki podatkowe uzależnione od daty nabycia. Bez znaczenia dla oceny tych skutków pozostaje podnoszona przez wnioskodawcę okoliczność, że strony umów darowizny same z własnej woli zdecydowały się na dokonanie darowizny, bez znaczenia pozostaje również fakt, że całość środków przeznaczonych na budowę budynku pochodziła z oszczędności. Bezprzedmiotowe jest również rozważanie jakie skutki podatkowe rodziłaby powyższa sprzedaż, gdyby umowa darowizny na rzecz syna została unieważniona przez sąd, gdyż postępowanie w tej sprawie zostało umorzone. Obie umowy darowizny (zarówno ta z 2010 r. na rzecz syna, jak i ta z 2011 r. na rzecz wnioskodawcy i jego żony) były prawnie skuteczne, a zatem w wyniku zawartych umów nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości. Wnioskodawca nabył udział w przedmiotowej nieruchomości w 2011 r. w drodze umowy darowizny i dokonał sprzedaży tego udziału w 2012 r. Zatem sprzedaż tej nieruchomości została dokonana przed upływem 5 letniego okresu i będzie stanowiła źródło przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r., podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Reasumując, datą nabycia ww. udziału w nieruchomości jest data zawarcia umowy darowizny czyli 30 maja 2011 r. Dlatego też skutki podatkowe sprzedaży tego udziału należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. Wobec powyższego na wnioskodawcy ciąży obowiązek uregulowania należnego podatku dochodowego na zasadach i w terminie określonych w art. 30e.

Stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy także wskazać, iż z uwagi na fakt, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika jednoznacznie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie dla wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Nie dotyczy natomiast żony wnioskodawcy. Małżonka wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie i uiścić stosowną opłatę.

Pokreślić również należy, iż przedmiotem interpretacji indywidualnej wydawanej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego. W trybie przewidzianym tym przepisem nie można wnioskować o udzielenie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Ustosunkowując się zatem do zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzenia wnioskodawcy, iż małżonkowie wyczerpują zawarte w art. 67a Ordynacji podatkowej znamiona umorzenia zaległości podatkowej wskazać należy, iż istnieje możliwość ubiegania się o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych. Jednakże o uldze w spłacie zobowiązania podatkowego może zadecydować tylko i wyłącznie Naczelnik właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Zgodnie bowiem z § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371 z późn. zm.) organ podatkowy, który jest właściwy do ustalania lub określania zobowiązań z tytułu podatków jest organem właściwym m.in. w zakresie odraczania terminu płatności oraz rozkładania na raty zapłaty podatku, jak również umarzania w całości lub w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę. Przepisy Ordynacji podatkowej przewidują natomiast w art. 67a § 1, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

Ustawodawca w ww. przepisie pozostawił do wyłącznej kompetencji właściwego ze względu na miejsce zamieszkania podatnika Naczelnika urzędu skarbowego ocenę, czy okoliczności faktyczne konkretnej sprawy przemawiają za udzieleniem ulgi w spłacie zobowiązania podatkowego. Organ podatkowy dysponuje więc pewnym zakresem swobody w wykładni pojęć "ważny interes podatnika" i "interes publiczny".

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec powyższego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.