IBPBII/2/415-400/12/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 9 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu opodatkowania przychodów z tytułu najmu - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu opodatkowania przychodów z tytułu najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (produkcja mebli). Poza działalnością gospodarczą jest właścicielem budynku wielorodzinnego z wydzielonymi lokalami mieszkalnymi, które wynajmuje lokatorom.

Od dnia 1 stycznia 2012 r. wnioskodawca zmienił sposób opodatkowania z zasad ogólnych na ryczałt ewidencjonowany (dotyczy tylko najmu, działalność gospodarczą rozlicza podatkiem liniowym). Wynajem nie jest związany z działalnością gospodarczą. Lokatorzy zobowiązani są do zapłaty czynszu w kwocie wynikającej z zawartej umowy, na podstawie faktury VAT wystawianej z góry na początku każdego miesiąca.

Wnioskodawca korzysta ze stawki VAT "ZWOLNIONE" z racji wynajmu lokali na cele mieszkalne.

Opłaty za prąd i gaz lokatorzy pokrywają samodzielnie na podstawie umów zawartych z podmiotami dystrybucji tych nośników. Woda natomiast doprowadzona jest do budynku z sieci miejskiej jednym rurociągiem, na którym znajduje się wodomierz główny. Odczyty z tego wodomierza stanowią podstawę do naliczania wnioskodawcy opłat za zużytą wodę w całym budynku. Wnioskodawca dokonuje zapłaty po otrzymaniu faktury VAT (ze stawką 8% VAT). Wnioskodawca ponosi koszty zużycia wody przez najemców według faktury w kwocie brutto - nie odlicza z tego tytułu wykazanego na fakturze podatku VAT. Najemców rozlicza na podstawie wskazań podliczników wody - odrębnych dla każdego z mieszkań. Zapisy umowne stanowią, iż zużycie wody przez najemców rozliczane będzie na najbliższej fakturze za czynsz wystawianej po rozliczeniu przez wnioskodawcę zużyć dla poszczególnych lokali (odczyty z podliczników spisywane są tuż po odczytaniu przez inkasenta wskazania wodomierza głównego, następnie rozliczane są po otrzymaniu przez wnioskodawcę faktury za zbiorcze zużycie wody w budynku).

Całkowitą kwotę brutto z faktury wnioskodawca dzieli przez zsumowane zużycie wody ze wszystkich podliczników. W ten sposób otrzymuje wartość 1 m³ zużytej wody. Dla każdego mieszkania mnoży ilość zużytych m³ wody poprzez obliczoną stawkę. Uzyskaną kwotę rozlicza na fakturze czynszowej jako kolejną pozycję tej faktury i stosuje do niej tę samą stawkę podatku od towarów i usług VAT, czyli ZWOLNIONE.

W ten sposób całkowity poniesiony przez wnioskodawcę koszt zużycia wody refakturuje na najemców. Ewentualne straty wody na przesyle pokrywa z własnej kieszeni - nie obciąża nimi lokatorów. Do każdej faktury wnioskodawca dołącza kserokopię otrzymanej faktury wraz ze sposobem obliczenia zużycia dla konkretnego lokalu.

Przy obliczaniu podatku dochodowego za każdy miesiąc jako podstawę opodatkowania wnioskodawca bierze przychód z danego miesiąca pomniejszony o wartość refakturowanych na najemców mediów. Opodatkowuje więc swój faktyczny dochód i od niego płaci comiesięczną zaliczkę na podatek dochodowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sposób postępowania wnioskodawcy jest prawidłowy.

Zdaniem wnioskodawcy, przychód z refakturowanego zużycia wody nie wpływa w jakikolwiek sposób na osiągany przez niego dochód, dlatego też nie powinien wchodzić w skład podstawy do obliczenia podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zgodnie z art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do zapisu art. 6 ust. 1a ww. ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, iż podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu (przykładowo opłaty związane z lokalem takie jak: czynsz uiszczany w spółdzielni lub wspólnocie mieszkaniowej, opłata za wodę, energię elektryczną, gaz, ścieki), jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego nie mieszczą się bowiem w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż lokatorzy zobowiązani są do zapłaty czynszu w kwocie wynikającej z zawartej umowy, na podstawie faktury VAT wystawianej z góry na początku każdego miesiąca. Zapisy umowne stanowią, iż zużycie wody przez najemców rozliczane będzie na najbliższej fakturze za czynsz wystawianej po rozliczeniu przez wnioskodawcę zużyć dla poszczególnych lokali. Obliczoną kwotę wnioskodawca rozlicza na fakturze czynszowej jako kolejną pozycję tej faktury.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, iż przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym stanowi u wnioskodawcy otrzymana kwota czynszu wynikająca z umowy najmu. Natomiast otrzymane przez wnioskodawcę od najemców należności z tytułu opłaty za wodę nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jeżeli w istocie z umowy najmu wynika, że do ich ponoszenia zobowiązany jest najemca.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy uznać należało za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.