IBPBII/2/415-229/14/MMa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2014 r. (data otrzymania 20 stycznia 2014 r.), uzupełnionym 20 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków na cele rehabilitacyjne w postaci zakupu aparatów słuchowych - jest prawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia przez osobę niepełnosprawną wydatków na cele rehabilitacyjne w postaci zakupu aparatów słuchowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest emerytem z orzeczoną grupą inwalidzką o stopniu niepełnosprawności lekkim. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 30 stycznia 2006 r. i orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydano na stałe 5 maja 2010 r. Symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R.

Stan zdrowia Wnioskodawcy ciągle się pogarsza a w ostatnim czasie odczuwa bardzo mocne pogorszenie słuchu. Schorzeniem narządu słuchu jest stwierdzony niedosłuch obydwu uszu. Dla poprawy funkcjonowania organizmu oraz ułatwienia kontaktu z otoczeniem w miesiącu styczniu 2013 r. Wnioskodawca zakupił aparaty słuchowe do obydwu uszu. Aparaty te są urządzeniem, którego typ, rodzaj, budowa opierają się na indywidualnym doborze, uwzględniającym stopień ubytku słuchu i zdolności naturalne według wskazań specjalisty, u którego podlega kontroli.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć w zeznaniu rocznym wydatki poniesione z tytułu zakupu aparatów słuchowych mając orzeczenie o stopniu niepełnosprawności lekkim - symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R.

Zdaniem Wnioskodawcy, aparat słuchowy jest urządzeniem ułatwiającym niesłyszącemu wykonywanie czynności życiowych, cechuje się indywidualnym przeznaczeniem, niezbędnością w rehabilitacji oraz ułatwiającym osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych. Mieści się w katalogu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a warunkiem odliczenia wydatków na zakup urządzeń jest posiadanie orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności - art. 26 ust. 7d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że jako podatnik posiadający orzeczenie o stopniu niepełnosprawności ma prawo odliczenia kwoty poniesionego wydatku na zakup aparatów słuchowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy - wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z kolei art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że - za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie przywołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

Do oceny czy zakupiony sprzęt spełnia powyżej wymienione warunki pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną i posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim wydane 5 maja 2010 r. Z powodu pogarszania się słuchu, Wnioskodawca w styczniu 2013 r. kupił dwa aparaty słuchowe do obu uszu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że aparaty słuchowe są niewątpliwie urządzeniami ułatwiającymi osobie niedosłyszącej wykonywanie czynności życiowych oraz przystosowującymi osobę niepełnosprawną do czynnego udziału w życiu społecznym. Wydatek na ten cel mieści się zatem w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym skoro Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną i posiada orzeczenie o niepełnosprawności, to przysługuje mu uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zakup aparatów słuchowych do obu uszu. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wydatek na cel rehabilitacyjny podlega bowiem odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym został poniesiony.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.