IBPBII/2/415-225/14/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 stycznia 2014 r. (data otrzymania 14 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z 13 marca 2014 r. Znak: IBPBII/2/415-225/14/MW, IBPBII/2/415-226/14/MW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie czy przedstawione we wniosku zapytania dotyczą zaistniałego już stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego, a w przypadku wskazania, że sformułowane we wniosku pytania dotyczą zarówno zaistniałego stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego - do uzupełnienia wniosku poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty w wysokości 40 zł.

Wnioskodawca nie uzupełnił ww. braków formalnych, w związku z czym - zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu - niniejsza interpretacja dotyczy pytań 1-5 wyłącznie w zakresie stanu faktycznego, a więc wydatków już poniesionych. W części dotyczącej pytań 1-5 w zakresie zdarzenia przyszłego, a więc wydatków dopiero planowanych do poniesienia, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą trwale niepełnosprawną i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca posiada samochód inwalidzki. W dniu 20 listopada 2012 r. spalił się nieubezpieczony garaż, w którym Wnioskodawca garażował swój samochód inwalidzki. Prokuratura umorzyła dochodzenie o pożarze. Ponieważ był to okres zimowy opiekunka Wnioskodawcy znalazła wymagający remontu garaż, który Wnioskodawca kupił. Na zakup tego garażu Wnioskodawca zaciągnął pożyczkę w banku w wysokości 10.000 zł.

Wnioskodawca wskazał, że dotychczas oprócz kwoty 2.280 zł związanej z samochodem inwalidzkim nie odliczał żadnych innych kwot.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

1. Czy i jak Wnioskodawca może odliczyć od podatku płacone co miesiąc dobrowolne ubezpieczenie na życie.

2. Czy i jak Wnioskodawca może odliczyć ponoszone składki na ubezpieczenie OC, AC, sprawdzenie stanu technicznego posiadanego samochodu inwalidzkiego oraz koszty ewentualnych napraw serwisowych.

3. Czy i jak Wnioskodawca może odliczyć opłaty dla kolegów/znajomych, którzy swoimi samochodami lub samochodem Wnioskodawcy okresowo zawożą go do instytucji lekarskich np. szpitali a później przywożą go do domu.

4. Czy kwotę pożyczki, opłaty notarialne oraz odsetki płacone bankowi Wnioskodawca może odliczyć od podatku.

5. Czy zakup prasy, książek popularno-naukowych, wykonywanie kserokopii, spożywcze suplementy diety (cukrzyca) Wnioskodawca może uwzględniać jako odpisy od podatku ułatwiające mu życie (Wnioskodawca posiada tytuł mgr inż. elektryk).

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wydatki określone w pytaniach 1-5, a w szczególności wydatki związane z technicznym utrzymaniem samochodu inwalidzkiego powinny być oprócz kwoty 2.280 zł uprawnione do odliczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na:

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym - ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy - wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy - wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Wątpliwości Wnioskodawcy w omawianej sprawie budzi to, czy jako osoba trwale niepełnosprawna i niezdolna do samodzielnej egzystencji może odliczyć od podatku następujące wydatki:

* comiesięczną składkę na dobrowolne ubezpieczenie na życie,

* składki na ubezpieczenie OC, AC, sprawdzenie stanu technicznego posiadanego samochodu inwalidzkiego oraz koszty ewentualnych napraw serwisowych,

* opłaty dla kolegów/znajomych, którzy swoimi samochodami lub samochodem Wnioskodawcy okresowo zawożą go do instytucji lekarskich np. szpitali a później przywożą go do domu,

* kwotę pożyczki, opłaty notarialne oraz odsetki od pożyczki zaciągniętej na zakup garażu,

* zakup prasy, książek popularno-naukowych, wykonywanie kserokopii, spożywcze suplementy diety (cukrzyca).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do wydatków z tytułu comiesięcznej składki na dobrowolne ubezpieczenie na życie oraz wydatków poniesionych w związku z zakupem garażu zauważyć należy, że ani art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierający zamknięty katalog wydatków na cele rehabilitacyjne, ani żaden inny przepis tej ustawy nie zezwalają na odliczenie od podatku tego rodzaju wydatków.

Natomiast możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy rozpatrzyć w oparciu o treść art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu - za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy podatnik korzystający z ww. odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

* odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących używania samochodu dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć przy tym należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z powyższych rozważań wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przywołanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza). W związku z tym w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania (np. USG, EKG itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi m.in. okoliczność, czy i w jaki sposób może odliczyć od podatku składki na ubezpieczenie OC, AC, sprawdzenie stanu technicznego posiadanego samochodu inwalidzkiego oraz koszty ewentualnych napraw serwisowych. Jego zdaniem, wszystkie wydatki związane z utrzymaniem samochodu inwalidzkiego powinny być oprócz kwoty 2.280 zł uprawnione do odliczeń.

Nie sposób zgodzić się z zaprezentowanym przez Wnioskodawcę stanowiskiem ponieważ wskazane przez niego wydatki związane z utrzymaniem samochodu - za wyjątkiem ubezpieczenia AC, które jest ubezpieczeniem dobrowolnym i nie jest wydatkiem niezbędnym do użytkowania samochodu - mieszczą się w kategorii wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy limitowanych kwotą 2.280 zł.

Jeżeli zatem Wnioskodawca dojeżdża własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to wydatki na opłacenie ubezpieczenia OC, przegląd techniczny czy naprawę samochodu mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w wysokości faktycznie poniesionej w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł, a nie - jak twierdzi Wnioskodawca - oprócz kwoty 2.280 zł.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że ponosi opłaty na rzecz kolegów/znajomych, którzy swoimi samochodami lub samochodem Wnioskodawcy okresowo zawożą go do instytucji lekarskich np. szpitali a później przywożą go do domu.

Możliwość odliczenia ww. wydatków rozpatrywać należy w świetle art. 26 ust. 7a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

Przywołany wyżej przepis pozwala na odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem stanowiącym własność osoby trzeciej. Odliczenie to nie jest limitowane (w przeciwieństwie do odliczenia, dotyczącego używania własnego samochodu osobowego), a zatem podatnik może odliczyć od dochodu przed opodatkowaniem całość poniesionych w roku podatkowym wydatków na ten cel. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że jednym z warunków dokonania tego odliczenia jest prawidłowe udokumentowanie wysokości poniesionych wydatków (np. w formie rachunków, faktur czy umów). Zauważyć ponadto należy, że u osoby, która przewozi osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i pobiera z tego tytułu opłatę powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Kolejnym warunkiem jaki należy spełnić aby skorzystać z ww. odliczenia jest to, żeby - tak jak w przypadku odliczenia z tytułu używania własnego samochodu osobowego - przewóz dotyczył koniecznych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. W ramach tego odliczenia - jak już wyjaśniono powyżej - nie mogą być uwzględnione np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania (np. USG, EKG itp.) bowiem wyjazdy te nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z omawianego wniosku nie wynika że Wnioskodawca dowożony jest przez kolegów/znajomych na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca wskazał jedynie, że jest dowożony do instytucji lekarskich np. szpitali, nie wskazał natomiast w jakim celu jest tam dowożony. Tak opisany stan faktyczny nie daje podstaw do stwierdzenia, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się z kolei do ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków na zakup prasy, książek popularno-naukowych oraz na wykonywanie kserokopii zauważyć należy, że zamknięty katalog wydatków na cele rehabilitacyjne zawarty w art. 26 ust. 7a ww. ustawy nie przewiduje odliczenia tego typu wydatków. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 26 ust. 7a pkt 4 przewiduje, że odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki poniesione na zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zatem odliczeniu na podstawie tego przepisu podlegają wydatki na zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych ale nie jakichkolwiek wydawnictw i materiałów szkoleniowych, tylko ściśle związanych z rodzajem niepełnosprawności. Wnioskodawca nie ma więc prawa do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup prasy, książek popularno-naukowych i wykonywanie kserokopii.

Ostatnią kategorią wskazanych w omawianym wniosku wydatków są wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup spożywczych suplementów diety dla osób chorych na cukrzycę.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji "leku" - a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.). Z definicji tych wynika, że: lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydawania bezpośrednio w aptece; lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu; lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej; produkt leczniczy to substancja lub mieszanina substancji, której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt, lub podawana człowiekowi lub zwierzęciu w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działania farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Z kolei definicja suplementu diety zawarta została w art. 3 ust. 3 pkt 39 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 z późn. zm.), zgodnie z którym suplement diety to środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedynczych lub złożonych, wprowadzany do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci: kapsułek, tabletek, drażetek i w innych podobnych postaciach, saszetek z proszkiem, ampułek z płynem, butelek z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach płynów i proszków przeznaczonych do spożywania w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych, z wyłączeniem produktów posiadających właściwości produktu leczniczego w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że spożywcze suplementy diety nie są lekami, a więc wydatki ponoszone na ich zakup nie mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Podsumowując, wydatki z tytułu comiesięcznej składki na dobrowolne ubezpieczenie na życie oraz wydatki poniesione w związku z zakupem garażu nie zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierającym zamknięty katalog wydatków na cele rehabilitacyjne, ani w żadnym innym przepisie tej ustawy, a zatem nie ma możliwości odliczenia tych wydatków od podatku. Jeżeli Wnioskodawca dojeżdża własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to wydatki na opłacenie ubezpieczenia OC, przegląd techniczny czy naprawę samochodu mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w wysokości faktycznie poniesionej w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł, a nie - jak twierdzi Wnioskodawca - oprócz kwoty 2.280 zł. W odniesieniu do opłat na rzecz kolegów/znajomych, którzy swoimi samochodami lub samochodem Wnioskodawcy okresowo zawożą go do instytucji lekarskich np. szpitali a później przywożą go do domu stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do ich odliczenia na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 13 ww. ustawy ponieważ z wniosku nie wynika, że Wnioskodawca dowożony jest przez kolegów/znajomych na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca nie ma też prawa do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup prasy, książek popularno-naukowych i wykonywanie kserokopii, gdyż odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 4 ww. ustawy podlegają wydatki na zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych ale nie jakichkolwiek wydawnictw i materiałów szkoleniowych, tylko ściśle związanych z rodzajem niepełnosprawności. Z kolei spożywcze suplementy diety nie są lekami, a więc wydatki ponoszone na ich zakup nie mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać należy zatem za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.