IBPBII/2/415-197/10/NG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 15 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania należności wypłacanych ławnikom, biegłym, tłumaczom, kuratorom oraz mediatorom - jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania należności wypłacanych ławnikom, biegłym, tłumaczom, kuratorom oraz mediatorom.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Sąd Rejonowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, tłumaczy, których kwota łącznie w miesiącu nie przekracza 200 zł, w 2009 r. pobierał zryczałtowany podatek zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ławnicy, biegli, kuratorzy, tłumacze, mediatorzy, o których mowa powyżej, nie są pracownikami wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zawiera także z nimi żadnych umów. Przychody jakie uzyskują ww. osoby kwalifikowane są jako przychody z tytułu określonego w art. 13 pkt 5, 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Korzystając z usług biegłych i tłumaczy, czy mediatorów otrzymuje rachunek wyliczony na podstawie odpowiednich przepisów - adekwatnie do nakładu pracy i czasu poświęconego na wykonanie zleconych czynności. Jednak z góry nie wiadomo jaka będzie całkowita kwota rachunku.

W przypadku ławników biorących udział w rozpoznawaniu spraw w sądach powszechnych, wysokość rekompensaty za wykonywanie czynności w sądzie jest określona stawka za 1 dzień, na podstawie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych. Jednak nie ma możliwości określenia ile razy w miesiącu ławnik zostanie wezwany przez wnioskodawcę. Może być wezwany nawet do kilku spraw.

Po wnikliwym przeanalizowaniu przepisów i warunków jakie powinny spełniać przychody (art. 13 pkt 2 lub 5-9) opodatkowane na zasadach określonych w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy wnioskodawca postanowił dokonać korekty z PIT-8AR do PIT-11 przychodów osiągniętych w 2009 r. przez biegłych sądowych, tłumaczy przysięgłych, ławników, mediatorów i kuratorów. W konsekwencji również od przychodów uzyskiwanych przez ww. osoby w 2010 r. płatnik potrąca podatek dochodowy na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznym jest opodatkowanie od 1 stycznia 2009 r. wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, tłumaczy, których kwota łącznie w miesiącu nie przekracza 200 zł, na zasadach ogólnych i stosowanie do ustalenia podstawy opodatkowania pomniejszenia o koszty uzyskania przychodów w wysokości kreślonej w art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, od 1 stycznia 2009 r. słusznym jest opodatkowanie wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, tłumaczy, których kwota łącznie w miesiącu nie przekracza 200 zł, na zasadach ogólnych i stosowanie do ustalenia podstawy opodatkowania pomniejszenia o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9, ponieważ należności te nie spełniają jednego z zasadniczych warunków art. 30 ust. 1 pkt 5a - umowa, a w przypadku biegłych i innych ww. osób powołanie nie określa wysokości wynagrodzenia za miesiąc.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a, 52c tej ustawy lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7, w tym przychody ławników sądowych.

Stosownie do art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 lub 6 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki.

Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu. Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy).

Przepis ten może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy, zatem przy spełnieniu wskazanych warunków mógłby obejmować również dochody o których mowa w pkt 5 i pkt 6 art. 13 ustawy. Bez znaczenia dla takiej kwalifikacji jest fakt, iż ławników, tłumaczy, mediatorów, biegłych nie łączą z Sądem stosunki cywilno-prawne. Kwota należności może wynikać również z powołania czy uchwały.

Analiza normy wyrażonej w cytowanym art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

* umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika,

* suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł,

* wysokość należności za miesiąc musi wynikać z umowy (umów).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że aby móc skorzystać z uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą być spełnione łącznie wszystkie jego przesłanki, a więc od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy jeżeli pochodzą one z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub 5-9, kwota należności musi być określona już w umowie (powołaniu, uchwale), miesięczna należności z tego tytułu nie może przekroczyć kwoty 200 zł i należności te muszą być uzyskiwane z tego samego tytułu jak również od tego samego płatnika.

Natomiast z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że z ww. osobami nie są zawierane żadne umowy, a w powołaniu ww. osób nie jest określona wysokość wynagrodzenia za miesiąc, to oznacza, że nie są spełnione warunki do zastosowania opodatkowania zryczałtowanego na podstawie tego przepisu.

W konsekwencji, na wnioskodawcy ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie wnioskodawca jako płatnik powinien - przy obliczeniu i pobraniu zaliczki na podatek dochodowy - pomniejszyć podstawę opodatkowania o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9. Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.