IBPBII/2/415-1613/12/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 21 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 4 lutego 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-1613/12/MM wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 15 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 14 marca 1965 r. zmarła M.R. przekazując spadek swojemu wnukowi - tj. wnioskodawcy. Dnia 12 stycznia 1990 r. zmarła E.R. przekazując spadek swojemu synowi - tj. wnioskodawcy. Oba te fakty zostały potwierdzone sądowymi decyzjami spadkowymi z dnia 27 września 2000 r. W obu tych spadkach wnioskodawca odziedziczył m.in. 50% praw do nieruchomości, która została zabrana na mocy dekretu B. w 1954 r. a następnie dnia 22 października 2002 r. na wniosek wnioskodawcy Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast stwierdził, że decyzja nacjonalizacyjna ww. nieruchomości była wydana z naruszeniem prawa. Dnia 5 stycznia 2007 r. prezydent miasta W. oddał spadkobiercom byłych właścicieli ww. nieruchomość w użytkowanie wieczyste. Dnia 23 listopada 2007 r. na mocy protokołu przekazania ww. nieruchomość została wydana w zarząd m.in. wnioskodawcy, a dnia 23 lutego 2010 r. sporządzono akt notarialny, w którym urząd miasta W. przekazał na własność m.in. wnioskodawcy ww. nieruchomości. Dnia 22 czerwca 2012 r. wnioskodawca sprzedał jeden z lokali ww. nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że nieruchomość była zabudowana budynkiem wielorodzinnym w momencie nacjonalizacji w 1954 r., a mieszkanie, które sprzedał wnioskodawca w dniu 22 czerwca 2012 r. istniało fizycznie w momencie nacjonalizacji, nie było jednak wyodrębnione prawnie, co nastąpiło dnia 4 maja 2012 r. i jako takie stanowiło współwłasność wszystkich współwłaścicieli nieruchomości.

Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast dnia 22 października 2002 r. decyzją nadzorczą unieważnił decyzję Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 25 stycznia 1954 r. i orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej z dnia 3 lipca 1953 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i 2 oraz art. 158 § 1 i 2 - ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.); szczegółowe uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia znajduje się w uzasadnieniu decyzji, które cytuje wnioskodawca:

Powyższe ustalenia prowadzą do konstatacji, że Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia 25 stycznia 1954 r. Nr (...) i Prezydium Rady Narodowej w m.st. W. - orzeczeniem administracyjnym z dnia 3 lipca 1953 r. Nr (...) odmawiającym przyznania prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości, nie przeprowadzając postępowania wyjaśniającego w tym zakresie, naruszyły art. 44, art. 75 ust. 1 i 2 oraz art. 92 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. RP Nr 36, poz. 341). Uznanie, iż teren nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. (...) przeznaczony został pod użyteczność publiczną, które to przeznaczenie nie dawało się pogodzić z korzystaniem przez dotychczasowych właścicieli wg planu zabudowania, przy braku jakichkolwiek dokumentów stwierdzających istnienie planów potwierdzających takie przeznaczenie, świadczy również o naruszeniu art. 7 ust. 2 ww. dekretu z dnia 26 października 1945 r. Opracowywany plan zagospodarowania przestrzennego, na który powołano się w ocenianej decyzji, nie mógł stanowić podstawy wydania opinii o przeznaczeniu przedmiotowej nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego dla celów określonych w art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r.

W celu ustalenia, czy wyżej wskazane oczywiste naruszenia prawa miały charakter "rażącego" naruszenia art. 7 ust. 2 ww. dekretu, organ nadzoru stwierdził, co następuje:

W trakcie przeprowadzonego postępowania ustalono, iż Archiwum Państwowe m.st. W. nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego po 1945 r., który obejmowałby przedmiotową nieruchomość do dnia wydania decyzji II instancji tj. do dnia 25 stycznia 1954 r. (pismo Archiwum z dnia 23 listopada 2001 r. Nr (...)), a ponadto sprawdzono, że nie została ona również ujęta w ogłoszonych w Monitorze Polskim obwieszczeniach o uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego do dnia wydania tej decyzji.

Dlatego też organy administracyjne winne były w zakresie oceny, czy zachodzi negatywna przesłanka uniemożliwiająca przyznanie prawa własności czasowej do gruntu omawianej nieruchomości odnieść się do "Ogólnego planu zabudowania m.st. W." zatwierdzonego przez ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r., a wydanego na podstawie art. 23-28 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. z 1939 r. Nr 34, poz. 216).

Według tego planu nieruchomość... położona przy ul. (...) przeznaczona była pod budownictwo o zabudowie zwartej o 4-5 kondygnacjach do wysokości 15-18 m i 70% pow. zabudowy.

Z opisu budynków na posesji przy ul. (...) sporządzonego w dniu 15 października 1948 r. przez Resort Techniczno-Budowlany Zarządu Miejskiego w m.st. W. i sprawdzonego w terenie w dniu 11 maja 1954 r. wynika, że w tym czasie na terenie przedmiotowej nieruchomości znajdował się budynek frontowy 8 kondygnacyjny murowany, mieszkalny oraz garaż. W budynku czynne były instalacje sieci miejskich: wodociąg, kanalizacja, elektryczność oraz c.o. (str. 23 akt wł.).

W świetle powyższych ustaleń należy uznać, iż w żaden sposób nie wykazano, by nie można było pogodzić sposobu dotychczasowego korzystania przez właścicieli z przedmiotowej nieruchomości z jej przeznaczeniem w obowiązującym w dniach wydania decyzji tj. w dniu 25 stycznia 1954 r. i w dniu 3 lipca 1953 r. planie zagospodarowania przestrzennego, a tym samym nie zastosowano się do dyspozycji cytowanego art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r.

Kwestionowane zatem decyzje Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 25 stycznia 1954 r. Nr (...) i Prezydium Rady Narodowej w m.st. W. z dnia 3 lipca 1953 r. Nr (...) zostały wydane z rażącym naruszeniem przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r., polegającym na odmowie przyznania żądanego prawa mimo braku wyjaśnienia i jednoznacznego ustalenia, czy korzystanie z przedmiotowego gruntu było rzeczywiście sprzeczne z planowanym jego przeznaczeniem, jak też z rażącym naruszeniem przepisów art. 44, art. 75 ust. 1 i 2 oraz art. 92 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym nakazującym dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Wskazane naruszenia prawa spełniają przesłankę rażącego naruszenia określoną w art. 156 § I pkt 2 k.p.a.

Akt notarialny z dnia 23 lutego 2010 r. sporządzony przez notariusza dotyczył w ogólności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu wraz z niesprzedaną częścią budynku przy ulicy (...) na podstawie ostatecznej decyzji Prezydenta m.st. W. z dnia 5 stycznia 2007 r., zmienioną decyzją nr (...) Prezydenta m.st. W. z dnia 13 marca 2008 r. oraz sprzedaży budynku garażowego znajdującego się przy ulicy (...) na podwórku.

Lokal mieszkalny, który sprzedał wnioskodawca dnia 22 czerwca 2012 r. na mocy aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza był w momencie sprzedaży jego wyłączną własnością w 100%, co było wynikiem uprzedniego wyodrębnienia tego lokalu umową współwłaścicieli.

Dział spadku po zmarłej dnia 14 marca 1965 r. babce wnioskodawcy miał miejsce w dniu 27 września 2000 r., postanowieniem sądu - spadek nabył wnioskodawca w całości; dział spadku po matce wnioskodawcy zmarłej 12 stycznia 1990 r. miał miejsce w dniu 27 września 2000 r., postanowieniem sądu - spadek nabył wnioskodawca w całości. Zniesienie współwłasności poprzez wyodrębnienie lokali miało miejsce 4 maja 2012 r. aktem sporządzonym przez notariusza, w wyniku czego wnioskodawca został właścicielem 2 lokali mieszkalnych, z których jeden sprzedał w dniu 22 czerwca 2012 r. Współwłaściciele uzgodnili, że lokale, które otrzymali, odpowiadają wartości udziałów, jakie posiadali przed zniesieniem współwłasności (wyodrębnieniem lokali).

Wartość części nieruchomości przy ulicy (...), będąca przedmiotem zniesienia współwłasności aktem notarialnym z dnia 4 maja 2012 r. sporządzonym przez notariusza, wynosiła cztery miliony złotych w dniu podpisania tego aktu.

Wartość lokali, które przypadły wnioskodawcy po zniesieniu współwłasności na dzień 4 maja 2012 r., wynosiła 641.890 złotych, z czego na lokal sprzedany 22 czerwca 2012 r. przypada 353.515 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy 5 lat, o których mowa w art. I0 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od nabycia praw do nieruchomość w drodze spadku i w związku z czym zbycie nieruchomości nie będzie źródłem przychodu opodatkowanym zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 22 października 2002 r. unieważniła decyzję nacjonalizacyjną z 1954 r. w związku z tym daty spadkobrania tj. 12 stycznia 1990 r. i 14 marca 1965 r. należy uznać za daty faktycznego przejęcia własności.

W opisanym stanie faktycznym, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy podatkowe, ale przede wszystkim Kodeksu cywilnego, na podstawie których określane są czynności cywilnoprawne, czy też kształtowane prawa, które rodzą obowiązki podatkowe. Nabycie i utrata własności są opisane w art. 155 oraz 231 Kodeksu cywilnego. U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. W dopuszczonych prawem sytuacjach u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (a także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Podobną ocenę zawarto w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w W.: Znak: IPPB2/415-928/08-2/AS i Znak: IPPB1/415-240/12-4/JB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub praw upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub praw do dnia sprzedaży upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości lub prawa.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotu bezprawnie zajętej nieruchomości spadkobiercom osób, którym tę nieruchomość odebrano, wówczas prawo do zwrotu znajduje swe źródło w nabyciu spadku, a nie w dacie zwrotu - ustanowienia na rzecz spadkobierców prawa użytkowania wieczystego gruntu, uprzednio należącego do spadkodawców.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w księdze czwartej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 924 i 925 ww. ustawy - Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Natomiast oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. W. (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienie m.in. na rzecz wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji. W przedmiotowej sprawie oznacza to, że datą nabycia m.in. przez wnioskodawcę prawa wieczystego użytkowania gruntów jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci spadkodawców wnioskodawcy.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta stołecznego W., to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta.

Z powyższego wynika zatem, że jeżeli w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego jego zwrotu. Tym samym rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność miast gminy gruntu, na gruncie tym już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawców.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w momencie nacjonalizacji w 1954 r. nieruchomość, która przeszła na własność miasta gminy była zabudowana budynkiem wielorodzinnym. Zatem uznać należy, że datą nabycia przez wnioskodawcę udziału w przedmiotowym budynku, odpowiadającego udziałowi w spadku, jest data śmierci spadkodawców wnioskodawcy.

Reasumując, w dniu śmierci babki jak i w dniu śmierci matki wnioskodawca nabył udział w nieruchomości budynkowej jak również w prawie wieczystego użytkowani gruntu, w udziale jaki nabył w spadku po każdej z nich.

W związku z powyższym nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieruchomości, która została zwrócona w drodze decyzji administracyjnej przywracającej stosunki prawne sprzed wywłaszczenia, nie należy utożsamiać z datą wydania powołanej decyzji lecz z datą nabycia spadku.

Natomiast zniesienie współwłasności stanowi zupełnie odrębną czynność prawną, którą utożsamia się z datą nabycia, jeżeli w wyniku jej dokonani udział danej osoby ulega powiększeniu. W takim przypadku mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zauważyć bowiem należy, że zniesienie współwłasności poprzez ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do lokalu mieszkalnego oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania gruntu).

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność polega na tym, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże zniesienie współwłasności poprzez ustanowienie odrębnej własności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie jeżeli mieści się w ramach udziału posiadanego przed jej ustanowieniem. W przypadku, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu musi być traktowany w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca nabył w całości spadek po zmarłej w 1965 r. babce oraz po zmarłej w 1990 r. matce. W konsekwencji powyższego wnioskodawca nabył m.in. 50% praw do nieruchomości. W dniu 4 maja 2012 r. wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami znieśli współwłasność przedmiotowej nieruchomości poprzez wyodrębnienie lokali. Wnioskodawca stał się właścicielem dwóch wyodrębnionych lokali. Wnioskodawca wskazał, że współwłaściciele uzgodnili, że lokale, które otrzymali, odpowiadają wartości udziałów, jakie posiadali przed zniesieniem współwłasności (wyodrębnieniem lokali). Jednakże należy podkreślić, że o tym zaś czy udział uległ powiększeniu nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed i po zniesieniu współwłasności.

Z wniosku wynika, że wartość części nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności wynosiła 4.000.000 zł. Natomiast wartość lokali, które przypadły wnioskodawcy wynosiła 641.890 zł, przy czym udział wnioskodawcy w przedmiotowej nieruchomości wynosił 50%.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dokonanie w dniu 4 maja 2012 r. zniesienia współwłasności poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali, w sytuacji gdy wartość przyznanych wnioskodawcy lokali nie przekroczyła wartości udziału jaki uprzednio wnioskodawca posiadał w nieruchomości (nabył w spadku), nie należy traktować w kategorii przysporzenia, ponieważ przypadający wnioskodawcy udział nie uległ powiększeniu. Stąd też prawo własności do lokali mieszkalnych, które na wyłączną własność otrzymał wnioskodawca w 2012 r. wnioskodawca nabył w drodze spadku po zmarłej babce i matce.

Reasumując należy stwierdzić, iż sprzedaż w dniu 22 czerwca 2012 r. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nie stanowi w ogóle źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.