IBPBII/2/415-1586/12/ŁCz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 10 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 04 i 26 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 5 lutego 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-1586/12/ŁCz wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 26 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 15 marca 2002 r. nabył lokal mieszkalny, który sprzedał w 2008 r. za 80 000 zł Również w 2008 r. swoje mieszkanie za 200 000 zł sprzedała córka wnioskodawcy. Wnioskodawca w dniu 9 czerwca 2008 r. złożył w urzędzie skarbowym oświadczenie, że uzyskane środki przeznaczy na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca zawarł także umowę z córką, w której ustalono, że środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży swojego lokalu mieszkalnego daruje swojej córce w celu nabycia domu mieszkalnego, w zamian za obowiązek opieki nad nim aż do śmierci. Za kwotę 290 000,00 zł w dniu 18 czerwca 2008 r. zakupiony został dom, którego nabywcą, zgodnie z aktem notarialnym, została córka wnioskodawcy.

W 2011 r. zakończyła się sprawa częściowego ubezwłasnowolnienia wnioskodawcy. Sąd rejonowy ustanowił kuratorem córkę wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle przedstawionych faktów i okoliczności podanych we wniosku jest wystarczające aby uznać, że pieniądze ze sprzedaży mieszkania zostały zużyte na własne cele mieszkaniowe.

Czy wnioskodawca ma możliwość skorzystania z innych przepisów chroniących jego byt.

Zdaniem wnioskodawcy, pieniądze ze sprzedaży mieszkania zostały wydatkowane na własne cele mieszkaniowe wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym jeżeli sprzedaż nieruchomości lub praw nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Użyty w ww. przepisie termin "nabycie" oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Przy czym umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa własności nieruchomości powinna być dla jej ważności zawarta w formie aktu notarialnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2008 r. wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny. Lokal ten wnioskodawca nabył w dniu 15 marca 2002 r. Po dokonanej sprzedaży wnioskodawca złożył oświadczenie o wydatkowaniu uzyskanego przychodu na własne cele mieszkaniowe.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że skoro dniem nabycia przez wnioskodawcę własności lokalu mieszkalnego jest dzień 15 marca 2002 r. tym samym sprzedaż przez niego w 2008 r. przedmiotowego lokalu nie stanowi w ogóle źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Źródło przychodu nie powstało przy tym bez względu na przyczyny sprzedaży oraz sposób wydatkowania środków z tej sprzedaży uzyskanych. Skoro zatem sprzedaż nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wnioskodawca nie był zobligowany do składania jakichkolwiek dokumentów i oświadczeń w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych związanych ze sprzedażą ww. lokalu, w szczególności nie ciążył na wnioskodawcy obowiązek złożenia zeznania PIT-23. Złożone w dniu 9 czerwca 2008 r. oświadczenie, że uzyskane środki przeznaczy na własne cele mieszkaniowe, jest zatem bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze powyższe, zbycie przez wnioskodawcę lokalu mieszkalnego nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, choć z innych przyczyn niż wskazał wnioskodawca, niemniej stanowiska wnioskodawcy, w świetle przedstawionych we wniosku pytań, nie można było uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zaznacza, że jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.