IBPBII/2/415-153/10/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 5 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 5 maja 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą w zakresie usług naprawy samochodów. Oprócz tejże działalności posiada również udziały w spółce akcyjnej prowadzącej działalność, jako dealer samochodów osobowych (dalej Spółka). Spółka została założona w 1996 r.

Ponadto wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Działki składające się na przedmiotową nieruchomość nabył w latach 1994 i 1996 od osób fizycznych ze środków pochodzących z majątku wspólnego wnioskodawcy i jego żony. Nieruchomość została nabyta przed rozpoczęciem działalności w zakresie prowadzenia naprawy samochodów. Nieruchomość ta miała w owym czasie w całości charakter rolny i nie była zabudowana żadnymi budynkami. Transakcja sprzedaży nie podlegała podatkowi od towarów i usług według ówczesnych przepisów. Wnioskodawca nie otrzymał również żadnej faktury związanej z przedmiotowym zakupem.

Od 2002 r., w wyniku wprowadzenia rozdzielności majątkowej między wnioskodawcą, a jego żoną, nieruchomość została w całości przyznana na rzecz wnioskodawcy.

Nieruchomość nie została nabyta przez wnioskodawcę w celu odsprzedaży. Nie służyła ona także, ani nie była nigdy przeznaczona do wykorzystania lub wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawcę w zakresie naprawy samochodów - w konsekwencji nie figurowała ona także w ewidencji środków trwałych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie dokonywał również po tym czasie zakupu innych nieruchomości w celu ich odsprzedaży lub wynajmu ani nie posiadał innych nieruchomości, które byłyby przedmiotem wynajmu przez niego. Nie dokonywał również żadnych nakładów na nieruchomość, ani nie dokonywał jej podziału na mniejsze działki.

Zarówno przed wynajęciem nieruchomości, jak i w czasie trwania stosunku najmu wnioskodawca nie prowadził w sposób zorganizowany jakiejkolwiek aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami lub też ich wynajmu w szczególności m.in. nie organizował biura lub zaplecza administracyjnego dla celów najmu (dzierżawy) lub obrotu nieruchomościami, nie umieszczał ogłoszeń o zamiarze nabycia lub odsprzedaży nieruchomości, nie zatrudniał osób w celu obsługi prawnej lub rachunkowej transakcji dotyczących nieruchomości, nie prowadził ksiąg rachunkowych w stosunku do wydzierżawionej nieruchomości (za wyjątkiem prowadzenia ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług), nie zgłaszał w ewidencji działalności gospodarczej działalności w zakresie wynajmu lub obrotu nieruchomościami ani nie zakładał osobnego rachunku bankowego w związku z rozpoczęciem wynajmu lub też planowaną sprzedażą nieruchomości.

Nieruchomość była od 1996 r. wynajmowana przez wnioskodawcę na rzecz Spółki. Czynsz za wynajem (dzierżawę) był płacony w okresach miesięcznych. W chwili zawierania umowy najmu (dzierżawy) i przeniesienia posiadania nieruchomości, tj. w 1996 r. miała ona charakter rolny oraz była niezabudowana. Jednakże zgodnie z ustaleniami umowy, a ściślej rzecz ujmując aneksem do tejże umowy, Spółka miała prawo zabudować nieruchomość (dokonać nakładów) budynkiem w celu wykorzystania go do prowadzonej przez siebie działalności. W przypadku rozwiązania umowy dzierżawy i zwrotu przedmiotu dzierżawy na rzecz wnioskodawcy, Spółce przysługiwać będzie zwrot wartości nakładów dokonanych na nieruchomość w wysokości niezamortyzowanej wartości tychże nakładów w chwili rozwiązania umowy.

Spółka wzniosła w latach 1996/1997 na nieruchomości budynek niemieszkalny, który wykorzystywała do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W wyniku uzyskania pozwolenia na budowę oraz wzniesienia budynku charakter nieruchomości zmienił się z rolnego na budowlany. Wzniesiony przez Spółkę budynek podlegał przebudowie, rozbudowie, ulepszeniu w wyniku czego poniesiono wydatki przekraczające 30% wartości początkowej budynku, przy czym od czasu przebudowy, rozbudowy, ulepszenia budynku minęły więcej niż 2 lata.

Część budynku zbudowanego przez Spółkę była w wyniku ustaleń poczynionych między wnioskodawcą a Spółką wynajmowana od 2008 r. przez wnioskodawcę na rzecz spółki z o.o. (dalej Nabywca).

Wynajmujący wystawia faktury VAT za dzierżawę nieruchomości zawierające 22% podatek VAT.

Obecnie wnioskodawca zamierza rozwiązać umowę najmu i sprzedać nieruchomość (zabudowaną budynkiem) na rzecz Nabywcy. Nabywca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca i Nabywca zamierzają wspólnie złożyć oświadczenie, o którym wspomina art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług, o rezygnacji ze zwolnienia z opodatkowania dostawy nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1

Definicja działalności gospodarczej na potrzeby ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) zawarta została w art. 5a pkt 6 tej ustawy. Stosownie do tejże definicji działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in.:

Zgodnie z ustępem 2 tegoż artykułu przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia:

Natomiast ust. 3 tegoż artykułu (dodany 1 stycznia 2004 r.) stanowi, iż przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego tub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, do którego odwołuje się art. 10 ust. 2, określa natomiast, iż do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zdaniem wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości nie stanowi czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej, tym samym przychody z tytułu tejże czynności nie mogą zostać zaliczone do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Na wstępie należy zauważyć, iż treść art. 5a pkt 6 ww. ustawy in fine ("z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9") wskazuje na wyraźnie subsydiarny (uzupełniający) charakter źródła przychodów w postaci działalności gospodarczej. Definicja wskazuje, iż zaliczenie określonych przychodów do działalności gospodarczej powinno być poprzedzone stwierdzeniem, iż przychody z określonych czynności nie mieszczą się w zakresie pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Z definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłaniają się dwie wyraźne przesłanki, od łącznego spełnienia których zależne jest uznanie określonej czynności za wykonanej w ramach działalności gospodarczej.

Do przesłanek tych należy działanie przez podatnika w zakresie danej czynności w sposób:

Tylko łączne spełnienie wymienionych powyżej przesłanek pozwoliłoby na stwierdzenie istnienia działalności gospodarczej wykonywanej przez wnioskodawcę w zakresie sprzedaży nieruchomości należącej do majątku prywatnego wnioskodawcy na rzecz Nabywcy, przy czym analiza stanu faktycznego przedstawionego we wniosku w kontekście kryteriów wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz orzecznictwie powinna abstrahować od działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawcę w zakresie naprawy samochodów, gdyż przedmiotowa nieruchomość w żaden sposób z tą działalnością nie była i nie jest związana.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku wyraźnie wskazuje na to, iż zarówno przesłanka zorganizowanego charakteru działalności, jak i związana z nią cecha profesjonalności nie zostały w tym wypadku spełnione.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań mogących świadczyć o zorganizowanym charakterze czynności sprzedaży nieruchomości m.in. nie organizował biura lub zaplecza administracyjnego dla celów najmu lub obrotu nieruchomościami, nie umieszczał ogłoszeń o zamiarze nabycia lub odsprzedaży nieruchomości, nie zatrudniał osób w celu obsługi prawnej lub rachunkowej transakcji dotyczących nieruchomości (z pomocy podmiotów zewnętrznych korzystał wyłącznie doraźnie na potrzeby konkretnych transakcji), nie prowadził ksiąg rachunkowych w stosunku do wydzierżawionej nieruchomości (za wyjątkiem prowadzenia obowiązkowej ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług), nie zgłaszał w ewidencji działalności gospodarczej działalności w zakresie wynajmu lub obrotu nieruchomościami ani nie zakładał osobnego rachunku bankowego w związku z rozpoczęciem wynajmu lub też planowaną sprzedażą nieruchomości.

Nie można mówić również o zawodowym charakterze obrotu nieruchomościami przez wnioskodawcę skoro sprzedaż nieruchomości jest jedyną czynnością tego typu i jest czynnością wyłącznie okazjonalną, wynikającą z powziętej decyzji o wycofaniu się z inwestycji w tę nieruchomość.

Z powyższego wynika, iż działania wnioskodawcy nie nosiły znamion działalności prowadzonej w sposób zorganizowany i profesjonalny, a więc już z tego powodu planowana sprzedaż nieruchomość nie będzie dokonana w wykonaniu działalności tego typu.

Odnosząc się do aspektu "ciągłości" należy wskazać, iż przesłanka ta powinna być rozumiana jako dokonywanie czynności w sposób powtarzalny tj. niejednokrotnie.

Mając na uwadze, iż zakup nieruchomości jest jedynym zakupem nieruchomości poczynionym przez wnioskodawcę w okresie od chwili nabycia nieruchomości do chwili obecnej (za wyjątkiem dokonywanych zakupów nieruchomości na cele osobiste, w szczególności mieszkalne wnioskodawcy oraz jego bliskich), trudno uznać, iż również tą cechę można by przypisać zachowaniom wnioskodawcy.

Zachowanie wnioskodawcy w żaden sposób nie wykazuje znamion "ciągłości" lub "powtarzalności", zwłaszcza, że zbycie nieruchomości następuje po długim okresie czasu (14 lat) od jej nabycia. W tej sytuacji inwestycja w nieruchomość w sposób naturalny bliższa jest długoterminowej formie oszczędności, aniżeli jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Oceniając działania wnioskodawcy z punktu widzenia uczestnictwa w obrocie gospodarczym oraz racjonalności gospodarowania również trudno doszukać się zachowań o takich znamionach.

W szczególności wnioskodawca nie dążył do maksymalizacji zysków przynoszonych z gospodarowania nieruchomością poprzez jej podział lub też dokonywanie nakładów w celu zwiększenia jej wartości (nakłady takie zostały natomiast poczynione przez Spółkę, lecz na własne potrzeby i w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą).

Jak wynika z powyższych argumentów działanie wnioskodawcy w postaci sprzedaży nieruchomości nie mieści się w zakresie wykonywania działalności gospodarczej stosownie do definicji zawartej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy.

Pozostaje do rozważenia czy okoliczność, iż nieruchomość była przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki może powodować zaliczenie przychodów z jej zbycia po zakończeniu stosunku dzierżawy do przychodów z działalności gospodarczej.

Zdaniem wnioskodawcy fakt wydzierżawiania nieruchomości nie zmienia kwalifikacji przychodów z tytułu jej następczego zbycia, jako przychodów nie będących przychodami z działalności gospodarczej.

Po pierwsze należy zauważyć, iż dzierżawa nieruchomości w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc zbycie nie dotyczy składnika majątkowego wykorzystywanego przez wnioskodawcę w działalności gospodarczej. W doktrynie podnosi się bowiem, iż zarząd własnym majątkiem nie stanowi działalności gospodarczej (por. A. Walaszek-Pyzioł, "Swoboda działalności gospodarczej", Kraków 1994, s. 30). Podobne stanowisko zajął również Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając, iż "od prowadzenia działalności należy odróżnić zachowania mniej aktywne, polegające jedynie na czerpaniu pożytków cywilnych z rzeczy, to jest korzystaniu z dochodów, które rzecz przynosi na podstawie stosunku cywilnego (art. 53 § 2 k.c.), czy czerpaniu pożytków z prawa, a więc korzystaniu z dochodów, które prawo to przynosi zgodnie ze swym społeczno-gospodarczym przeznaczeniem (art. 54 k.c.)" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 1995 r., sygn. II SA 1059/94). Dzierżawa nieruchomości nie może również stanowić działalności gospodarczej z powodu braku cech działania o charakterze zorganizowanym i ciągłym (nieruchomość była dzierżawiona przez przeważający okres czasu tylko na rzecz jednego podmiotu (Spółki), na podstawie jednego stosunku dzierżawy łączącego wnioskodawcę z tymże podmiotem, a więc nie miała w oczywisty sposób charakteru "powtarzalnego").

Po drugie art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, który mógłby mieć zastosowanie w takiej sytuacji, wyraźnie nakazuje zaliczać przychody ze zbycia składników majątkowych związanych z działalnością gospodarczą wyłącznie w przypadku, gdy dotyczy to składników "ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych" (z wyjątkiem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie). A contrario zbycie składnika majątkowego nie ujętego w ewidencji środków trwałych nie może być traktowane jako przychód z działalności gospodarczej.

W tym miejscu warto przytoczyć stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zawarte w wyroku z dnia 22 października 2007 r., sygn. I SA/Gl 163/07: "Oczywiście, zakresem działalności gospodarczej przedsiębiorcy może zostać objęta działalność polegająca na świadczeniu usług w zakresie najmu, dzierżawy itp. Jednakże sam fakt wynajmowania nieruchomości przez przedsiębiorcę - wynajmującego nie przesądza o tym, iż przychody z tych czynności można traktować jako uzyskane z pozarolniczej działalności gospodarczej. O tym, że tak nie jest świadczy dyspozycja art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, którą objęty został najem, nie stanowiący działalności gospodarczej wynajmującego. W konsekwencji zaprezentowanych regulacji zasadna jest teza, iż przedsiębiorca może wynajmować innym podmiotom należące do niego rzeczy zarówno w ramach działalności gospodarczej, jak i poza nią."

Zdaniem wnioskodawcy na kwalifikację, z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czynności zbycia nieruchomości do źródła innego niż działalność gospodarcza nie wpływa również podleganie przez wnioskodawcę z tytułu czynności dzierżawy oraz sprzedaży nieruchomości zakresowi ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, a od 2004 r. - ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy bowiem zauważyć, iż definicja działalności gospodarczej na potrzeby tychże ustaw sformułowana została w sposób szerszy, pomijając w szczególności warunek wykonywania działalności w sposób "zorganizowany i ciągły". Różnicę tę uwypukla również orzecznictwo sądowe w podobnych sprawach: "Także podnoszone przez organy argumenty o rozliczaniu przez podatnika podatku VAT nie muszą jednoznacznie przemawiać za tezą o prowadzeniu działalności gospodarczej w formie wynajmu lokalu. (...) Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. wyżej ustawy (ustawy od podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym - od wnioskodawcy) podatnikami są osoby fizyczne mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium RP, jeżeli wykonują we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2 (sprzedaż towarów i odpłatne świadczenia usług), w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo. Z brzmienia tego przepisu nie wynika, aby podatnikami VAT stawały się tylko osoby wykonujące czynności określone w ustawie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej." (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. I SA/Łd 769/07).

Mając na uwadze powyższe zdaniem wnioskodawcy kwota otrzymana jako wynagrodzenie za zbycie nieruchomości nie będzie stanowić przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ad. 2

Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy odpłatne zbycie nieruchomości, nie dokonane w ramach działalności gospodarczej, nie stanowi źródła przychodów (ergo przychody z tego tytułu są wyłączone z opodatkowania), jeżeli zbycie nieruchomości miało miejsce po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie danej nieruchomości.

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku, gdy na nabytym gruncie dokonane zostały po dacie nabycia nakłady w postaci wybudowania budynku, który stał się częścią składową gruntu, okres 5-letni należy liczyć od daty nabycia gruntu. Jako, że pierwotnie nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków, a dopiero następnie w wyniku zniesienia wspólności majątkowej przyznana została w całości na rzecz wnioskodawcy, okres 5-letni będzie liczony - w zależności od warunków, na których nastąpiło przyznanie nieruchomości wnioskodawcy w wyniku ustalenia rozdzielności majątkowej - bądź w całości od daty zakupu nieruchomości do majątku wspólnego, bądź też w części od daty zakupu nieruchomości do majątku wspólnego, a w części od daty wprowadzenia rozdzielności majątkowej. Niemniej w obu przypadkach nabycie nastąpiło przed więcej niż pięciu laty.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, w związku z czym koniecznym jest odwołanie się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Przepis art. 48 k.c. zawiera zasadę, zgodnie z którą budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane należą do części składowych gruntu. Z ww. przepisów wynika, że budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego. Odmienna sytuacja prawna występuje tylko w wypadku użytkowania wieczystego gruntu, kiedy na gruncie stanowiącym własność państwową lub gminną może być wzniesiony budynek stanowiący własność wieczystego użytkownika (art. 235 k.c.).

Mając na uwadze powyższe przepisy należy uznać, iż wzniesienie budynku na gruncie nie powoduje ponownego rozpoczęcia liczenia terminu z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. IPPB2/415-552/09-4/MG oraz z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. IPPB2/415-1355/08-2/MG.

W opinii wnioskodawcy, jako że od daty nabycia przez niego nieruchomości upłynęło ponad 5 lat, kwoty otrzymane z tytułu jej sprzedaży na rzecz Nabywcy nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.