IBPBII/2/415-1169/10/HSt

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 4 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia wysokości podatku dochodowego w zeznaniu rocznym PIT-37 - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 listopada 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia wysokości podatku dochodowego w zeznaniu rocznym PIT-37.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1993 r. korzystała z ulgi na własne cele mieszkaniowe, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ulga budowlana przysługiwała do wysokości limitu określonego w art. 26 ust. 2 w pełnej wysokości. W 2003 r. po wprowadzeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 7,75% odliczanej od podatku, pozostawało już tylko 11,25% podatku do odliczenia na ulgę budowlaną. Ustawa nie zmniejszyła odliczeń z tytułu dużej ulgi budowlanej, gdyż nadal obwiązywało odliczenie w całości wydatków na cele budowlane w wysokości 19% od podatku. Jeżeli odliczenie dużej ulgi budowlanej od podatku wynosi 19% od poniesionych wydatków budowlanych, tym bardziej zdaniem wnioskodawczyni odliczenie od dochodu powinno wynosić minimum 19% - stawka najniższego obowiązującego podatku.

Stosując się do instrukcji wypełniania PIT wnioskodawczyni odzyskiwała jedynie różnicę pozostałą z podatku po odliczeniu składki zdrowotnej, czyli 19% - 7,75% = 11,25% podatku. W ustawie nie istnieje taka stawka podatku. Ponadto sposób rozliczania dochodu i podatku zgodnie z instrukcją według wnioskodawczyni jest niezgodny z zasadami matematyki i logiki. Jeżeli wnioskodawczyni odejmie ulgę budowlaną do wysokości całego dochodu, wówczas podatek stanowi kwotę "0", od której odejmuje się zapłaconą składkę zdrowotną. Zgodnie z instrukcją odliczenie z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne nie może przekroczyć kwoty podatku. Wobec czego powinna pozostać taka część dochodu, z którego podatek pokrywałby składkę zdrowotną. Taki też sposób wnioskodawczyni zastosowała przy sporządzeniu PIT, jednakże Urząd Skarbowy zakwestionował wyliczenia wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie odwoływała się do Naczelnika Urzędu Skarbowego ze względu na fakt, iż zależało jej na szybkim zwrocie podatku, jak również ze względu na fakt, że wnioskodawczyni nie posiadała wystarczającej kwoty dochodu, aby odzyskać więcej podatku.

W wyniku przyjęcia rozliczenia według Urzędu Skarbowego, w 2004 r. z kwoty wydatków na cele budowlane 46.202,74 zł wnioskodawczyni odzyskała 5.432,10 zł podatku, czyli 11,757%, a zapłacona składka na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 2.286,42 zł podatku "rozpłynęła się" znikła z rozliczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyjęty przez wnioskodawczynię sposób obliczenia podatku jest właściwy, jeśli nie to dlaczego.

Zdaniem wnioskodawczyni, przyjęte przez Urząd Skarbowy rozliczenie nie jest niezgodne z zasadami logiki, matematyki oraz ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia całego podatku, nie mniej niż 19% wartości wydatków na cele budowlane, tyle ile wynosi odliczenie od podatku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.) w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 1996 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4-7 lub art. 25 po odliczeniu kwot wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele mieszkaniowe podatnika, przeznaczonych na:

Przepis art. 26 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu stwierdzał, że wydatki o jakich mowa w ust. 1 pkt 5 nieznajdujące pokrycia w rocznym dochodzie podatnika, podlegają odliczeniu od dochodów osiągniętych w latach następnych aż do całkowitego ich odliczenia w granicach określonych w ust. 2 -5.

Przesłankami nabycia prawa do dalszego odliczenia wydatków na cele mieszkaniowe było ich faktyczne poniesienie, odpowiednie udokumentowanie oraz brak pokrycia w dochodach osiągniętych w latach obowiązywania tzw. dużej ulgi budowlanej. Przy czym sformułowanie "nieznajdujące pokrycia w rocznym dochodzie podatnika" oznacza, że w latach następnych wydatki z tytułu "dużej ulgi budowlanej" mogły zostać rozliczone wyłącznie wówczas, gdy nie można było ich odliczyć w latach poprzednich z powodu zbyt niskiego dochodu. Innymi słowy ustawodawca przesądził, że podatnik ma obowiązek rozliczyć ulgę w maksymalnej wysokości ograniczonej jedynie wielkością dochodu. Dopiero wówczas, gdy zabraknie dochodu, od którego można odliczyć poniesione wydatki - wydatki te będą odliczane w latach następnych. To oznacza, że podatnik nie ma prawa samodzielnego decydowania o tym jaką kwotę wydatków chce sobie odliczyć od dochodu a jaką pozostawić do odliczenia na lata następne. Takiego uprawnienia nie miała również wnioskodawczyni.

Natomiast w odniesieniu do stwierdzenia wnioskodawczyni, iż składka na ubezpieczenia zdrowotne po dokonaniu korekty zeznania podatkowego za 2004 r. zniknęła z rozliczenia zaznaczyć należy, iż w części F zeznania PIT-37 dotyczącej odliczenia od podatku wykazać należy m.in. składkę na ubezpieczenia zdrowotne, jednakże suma kwot z poz. 102 i 103 nie może przekroczyć kwoty z poz. 101, czyli kwoty obliczonego podatku.

W przypadku, jeżeli kwota obliczonego podatku wynosi 0 zł, to kwoty faktycznie zapłaconej składki na ubezpieczenia zdrowotne w ogóle nie wykazuje się w zeznaniu rocznym. Składkę zdrowotną można bowiem odliczyć jedynie wówczas, gdy wystąpi podatek dochodowy od którego może być odliczona. W przypadku braku podatku, nie ma też kwoty do obniżenia. Powyższe zasady rozliczenia są uregulowane ustawą i podatnicy w tym również wnioskodawczyni są zobligowani do ich zachowania.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.