IBPBII/1/4511-140/15/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 17 lutego 2015 r. (data wpływu do Biura - 23 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 23 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) posiada zakłady produkcyjne na terenie całej Polski. Wnioskodawca udostępni pracownikom: członkom zarządu, kadrze kierowniczej i innym pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy lub poza miejscami prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.

Celem udostępniania tym pracownikom samochodów jest zwiększenie ich efektywności w realizowaniu celów służbowych. Samochody zostaną udostępnione tym pracownikom, którzy często udają się z miejsca zamieszkania bezpośrednio do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (np. narada lub spotkanie służbowe, wizyta u klienta, przejazd do zakładu Wnioskodawcy innego niż określone w umowie miejsce świadczenia pracy).

Samochody będą przekazywane pracownikom w oparciu o procedurę udostępniania samochodów i będą im powierzane z obowiązkiem zwrotu. Pracownicy będą ponosili odpowiedzialność materialną za powierzone mienie w myśl przepisów art. 114 i nast. Kodeksu pracy. Pracownicy zostaną zobowiązani do dbałości o przekazane mienie, tak w zakresie stanu technicznego samochodów, jak i ich wyglądu zewnętrznego, ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich.

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie wydobycia, przetwarzania i sprzedaży kamienia wapiennego w kilku lokalizacjach w Polsce. W związku z tym kadra zarządzająca i kierownicza musi pozostawać w gotowości do natychmiastowej reakcji w przypadku problemów technicznych, jakościowych czy prowadzenia procesów kontrolnych. Pracownicy ci muszą mieć możliwość by w jak najkrótszym czasie stawić się w zakładzie produkcyjnym w przypadku wystąpienia wypadku, awarii, przestoju itp.

Dodatkowo nieodłącznym elementem pracy członków kadry kierowniczej są spotkania z kontrahentami, które nie są zawsze zaplanowane.

W tych sytuacjach pracownik musi, w celu szybkiego dotarcia na miejsce wykonywania obowiązków służbowych, mieć możliwość wyjazdu samochodem służbowym bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Możliwość taka powstanie natomiast tylko wtedy gdy poprzedniego dnia pracownik powrócił do swojego miejsca zamieszkania pojazdem służbowym.

Zastosowane rozwiązanie będzie także bardziej korzystne z uwagi na bezpieczeństwo samochodu. Samochody oddane do dyspozycji pracownikom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych mają wartość określoną kwotowo zgodnie z procedurą. Pracownicy będą bowiem zobowiązani do ochrony pojazdu przed kradzieżą. Miejsca parkingowe będące do dyspozycji Wnioskodawcy nie zapewniają bowiem bezpieczeństwa tych pojazdów w nocy lub też w niektórych lokalizacjach nie istnieje możliwość zapewnienia miejsc parkingowych.

Samochody zostaną udostępnione pracownikom na jednakowych warunkach, bez względu na różnicę w odległości od miejsca zamieszkania pracownika. Odległość ta wahać się będzie od 5 km do 120 km i nie wpływa na przekazanie pracownikowi samochodu. W odniesieniu do pracowników mieszkających w większej odległości potrzeba zapewnienia środka do natychmiastowej reakcji jest bowiem większa, co uzasadnia poniesienie przez Wnioskodawcę większych kosztów z tym związanych.

Pracownicy, którym samochody zostaną udostępnione w powyższy sposób, chcąc wykorzystywać samochód do celów prywatnych będą musieli przestrzegać ścisłej procedury, która obowiązywać będzie u Wnioskodawcy. Jakiekolwiek użycie samochodu w celach prywatnych będzie musiało być zgłaszane i stanowiłoby przychód pracownika. Użytek samochodów do celów prywatnych będzie wliczany do przychodu pracownika - w wysokości określonej ryczałtowo. Obowiązek zakupu paliwa zużytego do celów prywatnych obciążać będzie pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w powyżej przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w sytuacji przekazania samochodów służbowych pracownikom, przejazdy tych pracowników z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy (oraz z powrotem) - jako związane z prawidłowym i efektywnym wykonywaniem obowiązków służbowych - stanowić będą świadczenie będące przychodem ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie samochodów służbowych przez pracowników w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie stanowiło przychodu ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy, samochody służbowe zostaną przekazane pracownikom na podstawie umowy powierzenia mienia. Zgodnie z zakresem obowiązków zawartym w umowie przekazania mienia, pracownicy będą zobowiązani do dbałości o przekazane mienie: o stan techniczny samochodu, jego ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Miejsce parkowania samochodu zostanie wyznaczone przez pracodawcę w miejscu zamieszkania pracownika. Pracownicy, którzy często udają się z miejsca zamieszkania bezpośrednio do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (np. wyjazd na narady lub spotkania służbowego, wizyta u klienta, przejazd do zakładu Wnioskodawcy innego niż określone w umowie miejsce świadczenia pracy) wykonując przejazd z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskają z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te będą bowiem związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem obowiązków służbowych.

Według Wnioskodawcy, charakter zadań realizowanych przez pracowników oraz potrzeba zabezpieczenia samochodów, w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania przez pracodawcę, przesądza o tym, że pracownicy nie otrzymają nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy. Używanie samochodów służbowych w powyższym zakresie służyć będzie celom służbowym a nie prywatnym.

Prywatny użytek samochodów będzie dopuszczalny, ale po spełnieniu osobnych kryteriów i będzie wliczany do przychodu pracownika.

A zatem w przedstawionym stanie przyszłym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami - nie będą stanowiły przychodu dla pracowników. Stanowić będą realizację celów służbowych - dbałości o powierzone mienie (parkowanie w miejscu zapewniającym bezpieczeństwo) oraz pozostawania w stałej gotowości (mobilność, natychmiastowe reagowanie na niespodziewane sytuacje, przestoje, awarie).

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne wydane przez upoważnione organy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania) oraz z siedziby firmy (czy też z miejsca wykonywania zadania) do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca udostępni samochody służbowe swoim pracownikom: członkom zarządu, kadrze kierowniczej i innym pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy lub poza miejscami prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę. Celem udostępniania tym pracownikom samochodów jest zwiększenie ich efektywności w realizowaniu celów służbowych. Samochody zostaną udostępnione tym pracownikom, którzy często udają się z miejsca zamieszkania bezpośrednio do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (np. narada lub spotkanie służbowe, wizyta u klienta, przejazd do zakładu Wnioskodawcy innego niż określone w umowie miejsce świadczenia pracy). Samochody będą przekazywane pracownikom w oparciu o procedurę udostępniania samochodów i będą im powierzane z obowiązkiem zwrotu. Pracownicy będą ponosili odpowiedzialność materialną za powierzone mienie w myśl przepisów art. 114 i nast. Kodeksu pracy. Pracownicy zostaną zobowiązani do dbałości o przekazane mienie, tak w zakresie stanu technicznego samochodów, jak i ich wyglądu zewnętrznego, ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Z uwagi na działalność Wnioskodawcy w kilku lokalizacjach w Polsce, kadra zarządzająca i kierownicza musi pozostawać w gotowości do natychmiastowej reakcji w przypadku problemów technicznych, jakościowych czy prowadzenia procesów kontrolnych. Pracownicy ci muszą mieć możliwość by w jak najkrótszym czasie stawić się w zakładzie produkcyjnym w przypadku wystąpienia wypadku, awarii, przestoju itp. Dodatkowo nieodłącznym elementem członków kadry kierowniczej są spotkania z kontrahentami, które nie są zawsze zaplanowane.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przejazdy z miejsca zamieszkania danego pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły przychodu dla pracowników ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych i nie będą służyć w istocie tylko i wyłącznie sfinansowaniu (pokryciu) kosztów dojazdu do pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Wnioskodawcę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość (mobilność) do wykonywania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania) do miejsca wykonywania pracy (oraz z powrotem) - o ile nie będą służyć osobistym celom pracowników lecz będą odbywać się w ramach realizacji zadań służbowych - nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie będzie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyć żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.