IBPBII/1/436-69/14/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 lutego 2014 r. (data wpływu do Organu - 12 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie stwierdzenia przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki zawartej w 2008 r. - jest prawidłowe.

W dniu 12 lutego 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej w zakresie stwierdzenia przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki zawartej w 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 1 lutego 2008 r. zakupił lokal mieszkalny. Środki pieniężne w wysokości 95.000 zł na ww. zakup mieszkania pożyczyli mu jego rodzice. Umowa pożyczki przewiduje sześcioletni okres karencji w spłacie pożyczonych pieniędzy. Wnioskodawca będzie ją zwracał swoim rodzicom od 2014 r. w czterech rocznych ratach płatnych na koniec każdego roku kalendarzowego. Umowa pożyczki nie przewiduje odsetek, do spłaty pozostaje jedynie kwota pożyczona Wnioskodawcy.

Realizacja ww. pożyczki w lutym 2008 r. wyglądała w ten sposób, że najpierw pieniądze 95.000 zł przelał bezpośrednio na rachunek sprzedawcy ww. mieszkania Wnioskodawcy, ze swojego rachunku bankowego jego szwagier (mąż siostry Wnioskodawcy) - M.K., a następnie rodzice Wnioskodawcy również za pomocą rachunku bankowego przelali ww. środki na rachunek bankowy M.K.

M.K. przy wykonywaniu ww. umowy pożyczki działał jedynie jako przekazujący ww. środki pieniężne, albowiem nie nabył i nie zaciągnął jakiegokolwiek zobowiązania z tego tytułu.

Wnioskodawca posiada dowód przelewu bankowego z rachunku M.K. na rachunek bankowy sprzedawcy ww. mieszkania. Rodzice Wnioskodawcy również za pośrednictwem banku wykonali przelew na rachunek bankowy M.K., jednak bank z uwagi na upływ pięcioletniego terminu od wykonania przelewu odmówił wydania potwierdzenia wykonania ww. przelewu.

Wnioskodawca powyższej pożyczki nie ujawnił organom podatkowym, tj. nie złożył deklaracji p.c.c.-1 i nie zapłacił podatku od czynności cywilnoprawnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki z 1 lutego 2008 r. uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2013 r.

2. Czy na Wnioskodawcy będzie ciążył podatek od czynności cywilnoprawnej od umowy pożyczki z 1 lutego 2008 r. w wysokości stawki 20%, jeżeli by Wnioskodawca powoływał się na fakt ww. pożyczki przed organem podatkowym (organem kontroli skarbowej) w toku postępowania podatkowego, czynności sprawdzających, postępowania kontrolnego lub kontroli podatkowej.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 69 § 2 Ordynacji podatkowej jego zobowiązanie podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnej z tytułu pożyczki z 1 lutego 2008 r. uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2013 r.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie ciąży na nim podatek od czynności cywilnoprawnej w wysokości 20% od pożyczki z 1 lutego 2008 r. w przypadku ewentualnego powoływania się przez Wnioskodawcę na fakt zawarcia umowy ww. pożyczki przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku postępowania podatkowego, czynności sprawdzających, postępowania kontrolnego lub kontroli podatkowej, albowiem pożyczkodawcami byli rodzice Wnioskodawcy i zgromadzone przez Wnioskodawcę dokumenty potwierdzają, że pożyczka była zrealizowana za pośrednictwem rachunków bankowych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2105/09 oraz interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 3 sierpnia 2012 r. znak: IPTPB2/436-23/11/-7/12-S/k.k.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie zastosowania przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa. W pozostałym zakresie wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 21 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

W myśl art. 21 § 2 ww. ustawy jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Na podstawie art. 21 § 3 tej ustawy jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Z kolei stosownie do art. 5 cyt. ustawy zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Zgodnie z art. 4 tej ustawy obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

Stosownie do art. 70 § 1 cyt. ustawy zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 1 lutego 2008 r. zawarł ze swoimi rodzicami umowę pożyczki pieniężnej (przeznaczonej na zakup mieszkania) w kwocie 95.000 zł. Sposób przekazania ww. pożyczki był następujący: najpierw kwotę 95.000 zł przelał na rachunek bankowy sprzedawcy mieszkania ze swojego rachunku bankowego szwagier Wnioskodawcy - M.K. a następnie rodzice Wnioskodawcy dokonali przelewu tej samej kwoty ze swojego rachunku bankowego na rachunek bankowy M.K. Wnioskodawca nie posiada dokumentu potwierdzającego otrzymanie pieniędzy na rachunek bankowy M.K., ma wyłącznie dowód ww. wcześniejszego przelewu na rachunek bankowy sprzedawcy mieszkania. Wnioskodawca nie ujawnił organom podatkowym zawarcia ww. umowy pożyczki, tj. nie złożył deklaracji p.c.c.-3 i nie zapłacił podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym z końcem 2013 r. nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki zawartej 1 lutego 2008 r. Konsekwencją przedawnienia się zobowiązania podatkowego jest brak obowiązku zapłaty podatku przez Wnioskodawcę, o ile Wnioskodawca przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego, nie powoła się na fakt zawarcia tej umowy pożyczki.

Nadmienić należy, iż podstawą do stwierdzenia, iż nastąpiło przedawnienie zobowiązania jest treść art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa a nie wskazanego przez Wnioskodawcę art. 69 § 2 tej ustawy. Rozbieżność w zakresie podstawy prawnej do stwierdzenia przedawnienia zobowiązania nie ma jednakże wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku i ocenił stanowisko Wnioskodawcy jedynie na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może bowiem prowadzić postępowania ani prowadzić rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.