IBPBII/1/436-36/08/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki., przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 10 grudnia 2008 r.) uzupełnionym w dniu 23 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 5 lutego 2009 r. Znak: IBPB II/1/436-36/08/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 23 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka akcyjna) zawarł ze Spółką B. dwie umowy pożyczek - z dnia 24 listopada 2000 r. oraz z dnia 30 marca 2001 r. Pożyczki zostały wyrażone w walucie obcej. Spółka B. nie jest udziałowcem wnioskodawcy.

Ze względu na znaczne wahania kursów walut, wnioskodawca zamierza zawrzeć ze Spółką B. aneksy do każdej z przedmiotowych umów pożyczek, zgodnie z którymi każde zobowiązanie (w kwocie nominalnej) wynikające z danej umowy pożyczki zostanie przewalutowane na złotówki w oparciu o średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski w dniu poprzedzającym dzień zawarcia aneksu. Celem przewalutowania zobowiązania jest wyeliminowanie ryzyka kursowego po stronie wnioskodawcy. Wszelkie pozostałe zobowiązania wynikające z umów pożyczek pozostaną bez zmian.

Jednocześnie, przewalutowanie pożyczek na złotówki jest rozważane w związku z planowanym w grupie procesem restrukturyzacyjnym i związaną z nim całkowitą bądź częściową zmianą podmiotu finansującego wnioskodawcę ze Spółki B. na inną spółkę z Grupy - Spółkę X, która nie jest udziałowcem wnioskodawcy. Spółka X jest spółką mającą siedzibę na obszarze Unii Europejskiej, zajmującą się przede wszystkim finansowaniem działalności innych podmiotów w Grupie. Jeżeli powyższa zmiana będzie wprowadzana, intencją Grupy jest przeprowadzenie jej bez faktycznych przepływów gotówkowych. W takim przypadku, po uprzednim przewalutowaniu pożyczek na złotówki, planowane jest zawarcie następującej transakcji:

Spółka X w wyniku zawarcia z wnioskodawcą umowy odpłatnego przejęcia długu na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego przejmie zobowiązania wnioskodawcy do spłaty całości lub części kwot głównych pożyczek zaciągniętych przez wnioskodawcę od Spółki B. Na dzień przejęcia długu pożyczki będą wyrażone w PLN ze względu na ich wcześniejsze przewalutowanie.

Z tytułu dokonanego przejęcia długu wnioskodawca zobowiąże się do wypłaty Spółce X kwoty w złotych. Zobowiązanie to będzie składało się z następujących elementów:

* wartości przejętego zadłużenia z tytułu pożyczek złotowych (kwota A),

* wynagrodzenia za wykonanie usługi przejęcia długu (kwota B).

W następnym etapie wnioskodawca zawrze ze Spółką X umowę pożyczki (nowa pożyczka), na kwotę równą sumie przejmowanych przez Spółkę X pożyczek (lub części pożyczek) oraz wynagrodzenia za wykonanie usługi przejęcia długu (kwota B). Umowa pożyczki zostanie zawarta poza granicami Polski.

W dacie wymagalności roszczenia wnioskodawcy o wypłatę na jego rzecz kwoty nowej pożyczki, wnioskodawca i Spółka X dokonają potracenia wzajemnych wierzytelności złotówkowych, tj. wierzytelności wnioskodawcy względem Spółki X o wypłatę kwoty nowej pożyczki z wierzytelnością Spółki X względem wnioskodawcy o zapłatę kwoty A i kwoty B, wynikającą z umowy o przejęcie długu.

Powyższe oznacza, iż do wypłaty kwoty z tytułu pożyczki dojdzie bez dokonywania rozliczeń gotówkowych (brak przepływów pieniężnych). W konsekwencji, w dacie zawarcia umowy pożyczki kwota pożyczki nie będzie znajdować się na żadnym rachunku bankowym, ani zlokalizowanym w Polsce ani poza granicami Polski.

Jednocześnie wierzytelność Spółki X względem wnioskodawcy będąca przedmiotem potrącenia to prawo majątkowe wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie bowiem z art. 454 Kodeksu cywilnego wierzytelność pieniężna powinna być spełniona w miejscu siedziby wierzyciela, a zatem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Prawo majątkowe jakim jest wierzytelność jest wykonywane w kraju, w którym wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia.

Podsumowując, w związku z zaciągniętymi od Spółki B. pożyczkami, wnioskodawca rozważa następujące możliwości ich uregulowania:

* przewalutowanie pożyczek i ich spłata w całości,

* przewalutowanie pożyczek, zawarcie umowy przejęcia całości długu ze Spółką X, zaciągnięcie nowej pożyczki od Spółki X oraz potrącenie wzajemnych wierzytelności ze Spółką X,

* przewalutowanie pożyczek, zawarcie umowy przejęcia części długu ze Spółką X, zaciągnięcie nowej pożyczki od Spółki X, potrącenie wzajemnych wierzytelności ze Spółką X oraz spłata przez wnioskodawcę pozostałej części pożyczek.

Wnioskodawca stosuje podatkową metodę obliczania różnic kursowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy nowej pożyczki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem wnioskodawcy, zawarcie umowy nowej pożyczki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Za brakiem opodatkowania tej umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych przemawiają dwa podstawowe argumenty:

Stosownie do postanowienia art. 1 ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają m.in. umowy pożyczki, jeżeli ich przedmiotem są:

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania. Stosownie bowiem do postanowienia art. 2 pkt 4 tej ustawy nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

opodatkowana podatkiem od towarów i usług albo z tego podatku zwolniona (z określonymi wyłączeniami wskazanymi w ustawie, które jednak nie dotyczą umowy pożyczki).

Stosownie do postanowienia art. 1a pkt 5 i 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przez podatek od towarów i usług należy przy tym rozumieć podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), będące stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Tym samym, o wyłączeniu określonej czynności z zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje m.in. okoliczność, iż przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania danej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług (w rozumieniu wskazanym w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych) albo jest z tego podatku zwolniona. W konsekwencji, ustalenie czy umowa nowej pożyczki podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wymaga najpierw rozstrzygnięcia czy przynajmniej jedna ze stron z tytułu udzielenia tej pożyczki będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług albo będzie z tego podatku zwolniona.

Zdaniem wnioskodawcy, udzielenie przez Spółkę X nowej pożyczki będzie czynnością objętą zakresem przedmiotowym VAT i jednocześnie zostanie dokonane w ramach jej działalności gospodarczej. W konsekwencji, udzielenie nowej pożyczki podlegać będzie opodatkowaniu VAT i jednocześnie - stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów o VAT dotyczących usług finansowych - po stronie wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy w VAT z tytułu udzielenia przedmiotowej pożyczki, który powinien zostać rozliczony przez wnioskodawcę w Polsce na zasadzie importu usług.

W opinii wnioskodawcy, w celu określenia czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu VAT, należy ustalić czy jest ono objęte zakresem przedmiotowym przepisów o VAT oraz czy usługodawca - dokonując tego świadczenia - występuje w charakterze podatnika VAT.

Udzielenie pożyczki jako świadczenie usług.

Stosownie do postanowienia art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/12/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. Przez świadczenie usług - zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 Dyrektywy VAT - rozumieć przy tym należy każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

W przypadku udzielenia pożyczki, według wnioskodawcy, mamy do czynienia ze świadczeniem pożyczkodawcy na rzecz innego podmiotu (pożyczkobiorcy), polegającym na udostępnieniu kapitału, zasadniczo, za wynagrodzeniem w postaci odsetek. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT. Jednocześnie, ze względu na charakter świadczonej usługi polegającej - jak wskazano powyżej - na udostępnieniu kapitału na rzecz innego podmiotu, udzielenie pożyczki należy zaliczyć do kategorii usług finansowych zwolnionych z opodatkowania na podstawie art. 135 ust. 1 Dyrektywy VAT.

Klasyfikacja udzielenia pożyczki jako świadczenia usług nie budzi wątpliwości również na gruncie polskich przepisów ustawy o VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o VAT każde świadczenie na rzecz innego podmiotu - osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - które nie stanowi dostawy towarów.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Udzielenie pożyczki jest usługą sklasyfikowaną w sekcji J PKWiU, zaliczaną do usług pośrednictwa finansowego. W szczególności, udzielenie pożyczki przez instytucje spoza sektora bankowego należy zaklasyfikować jako "usługi udzielania pożyczek poza systemem bankowym, pozostałe" wymienione w pozycji PKWiU 65.22.10-00.90. Jednocześnie, ze względu na brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT, usługa udzielenia pożyczki - jako zaliczona do usług pośrednictwa finansowego, zgodnie z terminologią stosowaną w polskiej ustawie o VAT - korzysta ze zwolnienia z VAT.

Konkludując, w przypadku udzielenia pożyczki mamy niewątpliwie do czynienia z usługą finansową (usługą pośrednictwa finansowego) objęta zakresem przedmiotowym opodatkowania VAT.

Jednakże według wnioskodawcy, dla rozstrzygnięcia kwestii, czy świadczenie polegające na udzieleniu oprocentowanej pożyczki podlega opodatkowaniu VAT, niezbędne jest ustalenie czy pożyczkodawca działał w charakterze podatnika VAT. Art. 2 ust. 1 Dyrektywy VAT stanowi bowiem, iż opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Udzielenie pożyczki jako czynność wykonywana w zakresie działalności gospodarczej pożyczkodawcy.

Udzielenie pożyczki jako element działalności gospodarczej w świetle postanowień Dyrektywy VAT i ustawy o VAT.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 9 Dyrektywy VAT, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy tez rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje przy tym wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. W zdaniu drugim art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT ustawodawca wspólnotowy postanowił nadto, iż za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Analogiczne w swej istocie definicje podatnika oraz działalności gospodarczej funkcjonują na gruncie polskiej ustawy o VAT.

W art. 15 ust. 1 tej ustawy postanowiono, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje przy tym wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne, a także osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, przy czym przez towary - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumieć należy m.in. rzeczy ruchome, w tym niewątpliwie pieniądze stanowiące szczególny rodzaj rzeczy ruchomych oznaczonych co do gatunku.

Zdaniem wnioskodawcy, takie sformułowanie definicji działalności gospodarczej, a zwłaszcza użycie zwrotu "w szczególności", jednoznacznie wskazuje, iż w zamyśle ustawodawcy zarówno polskiego, jak i wspólnotowego:

* jakiekolwiek wykorzystywanie przez podatników VAT majątku rzeczowego w sposób ciągły (w tym niewątpliwie pieniędzy, stanowiących w istocie rzeczy oznaczone co do gatunku),

* w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu w jakiejkolwiek postaci (np. w postaci odsetek od udzielonego kapitału)

stanowi niewątpliwie działalność gospodarczą.

Uzasadniając swoje stanowisko, wnioskodawca powołał się na:

orzeczenia sądowe zawarte w wyrokach:

* Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 29 kwietnia 2004 r. sygn. C-77/01 EDM v. Fazenda Publica,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2007 r. sygn. III SA/Wa 3554/06,

interpretacje indywidualne działających w imieniu Ministra Finansów:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 marca 2008 r. Znak: IPPB2/436-218/07-42/AA;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 sierpnia 2008 r. Znak: ILPB2/436-42/08-4/AJ; z dnia 28 grudnia 2007 r. Znak: ILPB2/415-200/07-2/AJ;

oraz na orzeczenia zawarte w postanowieniach:

* Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście z dnia 26 czerwca 2007 r. Znak: PM/436-3/07/MS;

* Naczelnika Urzędu Skarbowego w Przeworsku z dnia 28 sierpnia 2007 r. Znak:

US-V/2-436/1/07.

W opinii wnioskodawcy, z analizy Dyrektywy VAT oraz ustawy o VAT, jak również orzecznictwa ETS, polskich sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wydanych przez polskie organy podatkowe jednoznacznie wynika, iż udzielenie przez podatnika VAT pożyczki w zamian za wynagrodzenie (np. w postaci odsetek), stanowi element prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu VAT.

Charakter świadczenia Spółki X

Jak wnioskodawca wskazuje, na podstawie umowy nowej pożyczki Spółka X zobowiąże się do udostępnienia na rzecz wnioskodawcy kapitału za wynagrodzeniem w formie odsetek.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż świadczenie Spółki X - polegające w swej istocie na udzielaniu pożyczki na rzecz wnioskodawcy - sprowadza się do wykorzystywania w sposób ciągły zgromadzonego uprzednio majątku rzeczowego w postaci pieniędzy, w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu w postaci odsetek, płatnych w określonych terminach. Stąd też bezspornym jest, iż świadczenie Spółki X należy zakwalifikować jako element prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu VAT.

Dodatkowo wnioskodawca podkreśla, iż prowadzenie działalności finansowej - w celu osiągania z tego tytułu stałego dochodu - zostało wyraźnie wymienione w statucie Spółki X jako element prowadzonej przez nią działalności. Nie ulega tym samym wątpliwości, iż udzielając pożyczki, Spółka X występowała będzie w charakterze podatnika VAT

Strona umowy zwolniona z VAT z tytułu udzielonej pożyczki.

Jak wnioskodawca wskazywał powyżej, nową pożyczkę, która będzie udzielona przez Spółkę X na rzecz wnioskodawcy, należy uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT. W szczególności - ze względu na charakter świadczonej usługi polegającej na udostępnieniu kapitału na rzecz innego podmiotu - przedmiotową usługę należy zaliczyć do usług finansowych (usług pośrednictwa finansowego, w rozumieniu polskiej ustawy o VAT).

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w przypadku usług finansowych świadczonych na rzecz podatników mających siedzibę na obszarze Unii Europejskiej, ale w innym państwie niż usługodawca, miejscem świadczenia usługi - a tym samym jej opodatkowania - jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę łub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Stanowi o tym art. 56 ust. 1 Dyrektywy VAT, który implementowany został do polskiego porządku prawnego w przepisach art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o VAT.

Przechodząc tym samym na grunt polskich przepisów o VAT należy zauważyć, iż zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 2 pkt 9 tej ustawy o VAT, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. W świetle postanowienia art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikami są również m.in. osoby prawne, będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju. Przepisu tego nie stosuje się w przypadku usług, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę na terytorium kraju (tj. Polski), z wyłączeniem jednak świadczenia usług określonych m.in. w art. 27 ust. 3 ustawy o VAT (tj. świadczenia m.in. usług finansowych), dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca.

Tytułem uzupełnienia wskazanej wyżej regulacji, w art. 17 ust. 3 ustawy o VAT polski ustawodawca postanowił, iż rozliczenie podatku należnego na zasadach właściwych dla importu usług ma miejsce w sytuacji, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju.

W rezultacie, jako że usługa udzielenia nowej pożyczki została wykonana przez Spółkę X (działającą w tym zakresie jako podatnik VAT) na rzecz wnioskodawcy - będącego podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, z siedzibą w Polsce - usługa ta podlega opodatkowaniu VAT w kraju usługobiorcy, tj. w Polsce i jednocześnie obowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tego tytułu na zasadzie importu usług jest wnioskodawca jako jej usługobiorca.

Jednocześnie, ze względu na brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT. usługa udzielenia nowej pożyczki - jako zaliczona do usług finansowych (usług pośrednictwa finansowego, według terminologii stosowanej w przepisach polskiej ustawy o VAT) - korzysta ze zwolnienia z VAT.

Uwzględniając powyższe, wnioskodawca zajął stanowisko, iż ze względu na:

* fakt, iż udzielona nowa pożyczka będzie czynnością objętą opodatkowaniem VAT, a wnioskodawca jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia z tego tytułu VAT na zasadzie importu usług przy zastosowaniu zwolnienia z VAT,

* brzmienie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowiącego, iż nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem VAT (w rozumieniu wskazanym w ustawie) albo jest z tego podatku zwolniona,

udzielenie nowej pożyczki nie będzie podlegało podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo (niezależnie od powyższego) wnioskodawca zajął stanowisko, iż mając na uwadze:

* miejsce zawarcia umowy pożyczki

* miejsce, w którym w momencie zawarcia umowy pożyczki będą znajdować się pieniądze będące przedmiotem tej umowy oraz

* brzmienie art. 1 ust. 4 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowiącego, iż czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych jeżeli ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

udzielenie przedmiotowej pożyczki nie będzie podlegało podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto wnioskodawca stwierdza, iż jak wskazał powyżej, przedmiotem działalności gospodarczej Spółki X (podmiotu mającego siedzibę poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej) jest udzielanie pożyczek spółkom z Grupy. W konsekwencji, niezależnie od argumentacji przedstawionej powyżej, przedmiotowa pożyczka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych z uwagi na brzmienie artykułu art. 9 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez przedsiębiorców nie mających na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, prowadzącym działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek

W konsekwencji, w ocenie wnioskodawcy umowa nowej pożyczki, która może zostać zawarta pomiędzy wnioskodawcą a Spółką X nie będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 z późn. zm.) stanowi, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki. Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

Pod pojęciem rzeczy ujętym w ww. przepisie należy również rozumieć pieniądze, będące przedmiotem umowy pożyczki.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku gdy przedmiot umowy pożyczki (pieniądze) znajdują się za granicą, umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych o ile pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Polski i umowę zawarto na terytorium Polski. Jeżeli natomiast pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale umowę podpisano już poza granicami kraju i pieniądze znajdują się za granicą to czynność ta w ogóle nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

A zatem, jeżeli opisana we wniosku umowa pożyczki nie jest umową zawartą dla pozoru i jest w istocie umową pożyczki w rozumieniu art. 720 Kodeksu cywilnego, to jako, że została zawarta poza granicami Polski, nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile pieniądze będące przedmiotem umowy, w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano również sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Stosownie do treści i w rozumieniu art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ujęte w tej ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA).

Z treści cytowanego art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przepisu wynika, że samo bycie podatnikiem od towarów i usług przez jedną ze stron czynności nie wystarczy aby dana czynność zawarta przez podatnika tego podatku korzystała z wyłączenia od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W każdym przypadku należy badać czy z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jedna ze stron jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z podatku tego jest zwolniona.

Odnosząc się do stanowiska przedstawionego we wniosku, że zawierana przez wnioskodawcę umowa pożyczki nie będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych należy wyjaśnić, że czynnikiem decydującym czy przedmiotowa pożyczka korzysta z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o tym podatku jest stwierdzenie czy z tytułu zawarcia tej konkretnej umowy pożyczki którakolwiek ze stron tej umowy jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona. Jednocześnie organ podatkowy nadmienia, iż w myśl art. 4 pkt 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W związku z tym należy podkreślić, iż jakkolwiek zapytanie wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ww. ustawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę pożyczkę ze Spółką X, nie będącą jego udziałowcem. Spółka X ma siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie udzielania pożyczek. Umowa pożyczki zostanie zawarta poza granicami Polski.

Jeżeli zatem ustalenia dokonane w zakresie podatku od towarów i usług przedstawione we wniosku są prawidłowe i z tytułu udzielenia wnioskodawcy pożyczki jedna ze stron umowy pożyczki z tytułu tej czynności podlega przepisom o podatku od towarów i usług, pożyczka ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W przypadku, gdyby ustalenia na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług nie były prawidłowe i zawarta umowa podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyjaśnia się, że zgodnie z przepisem art. 9 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez przedsiębiorców niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, prowadzących działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek. Dla zwolnienia pożyczek na podstawie omawianego przepisu nie ma znaczenia forma prawna pożyczkodawcy, lecz jedynie prowadzenie działalności kredytowej oraz udzielania pożyczek przez ten podmiot. Działalność taka winna być prowadzona na podstawie regulacji prawnych obowiązujących w kraju pożyczkodawcy.

W przedmiotowej sprawie pożyczka udzielana będzie przez kontrahenta zagranicznego mającego swoją siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. O ile zatem zostaną spełnione wszystkie warunki określone w art. 9 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowa pożyczki zostanie zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę wyroków sądowych oraz interpretacji i postanowień organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała