IBPBII/1/436-157/11/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. Biura- 2 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych konwersji wierzytelności na akcje spółki w upadłości - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 marca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych konwersji wierzytelności na akcje spółki w upadłości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W stosunku do wnioskodawcy (Spółki akcyjnej) toczy się postępowanie upadłościowe. W dniu 8 lipca 2010 r. na zgromadzeniu wierzycieli wnioskodawcy wierzyciele przegłosowali układ. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowego układu wierzyciele upadłego zostali podzieleni na dwie grupy (tzw. grupy interesu). Pierwszą grupę stanowią wierzyciele drobni, których suma wierzytelności nie przekraczała wraz z odsetkami i kosztami kwoty 30.000,00 zł W stosunku do tych wierzycieli układ przewiduje redukcję zobowiązania głównego wraz z odsetkami oraz kosztami o 50% ich wartości.

Drugą grupę stanowią pozostali wierzyciele, których wierzytelności wraz z odsetkami i kosztami przekraczają kwotę 30.000,00 zł W stosunku do tych wierzycieli układ przewiduje zastosowanie specjalnej instytucji prawa upadłościowego polegającej na konwersji wierzytelności na akcje upadłego, zgodnie z treścią art. 294 ust. 3 Prawa upadłościowego i naprawczego. Konwersja ta zgodnie z postanowieniami układu polegać będzie na wyemitowaniu przez upadłego 8.976.796 akcji na okaziciela serii D o wartości nominalnej 3,29 zł każda. Cena emisyjna akcji nowej emisji będzie równa wartości nominalnej akcji i wyniesie 3,29 zł. Wskutek dokonanej konwersji zmieni się wysokość kapitału zakładowego z kwoty 28.906.295,32 zł do kwoty 58.439.954,16 zł. Pozostała po konwersji niezaspokojona nadwyżka wierzytelności zostanie zaspokojona przez wpłatę gotówkową po upływie 30 dni licząc od końca miesiąca kalendarzowego, w którym nastąpi uprawomocnienie się postanowienia sądu w przedmiocie zatwierdzenia układu. Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2010 r. Sąd Rejonowy dokonał zatwierdzenia opisanego układu. Przedmiotowe postanowienie zostało zaskarżone przez niektórych wierzycieli, ale ostatecznie Sąd Okręgowy, działając jako sąd drugiej instancji, postanowieniem z dnia 10 stycznia 2011 r. oddalił wszystkie zażalenia, co tym samym doprowadziło do uprawomocnienia się postanowienia sądu upadłościowego w przedmiocie zatwierdzenia układu. Ostatecznie w dniu 2 lutego 2011 r. Sąd Rejonowy (czyli sąd upadłościowy) wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przewidziana w art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze konwersja wierzytelności na akcje spółki w upadłości podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem wnioskodawcy konwersja, którą przewidują przepisy prawa upadłościowego i naprawczego nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne enumeratywnie w nim wymienione. Jedną z czynności jakie wymienia przedmiotowy przepis jest umowa spółki i jej zmiany. Z kolei za zmiany umowy spółki ustawa każe również traktować przy spółce kapitałowej podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty.

Tym samym, zdaniem wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż ustawa opodatkowuje wszystkie te czynności które wiążą się z podwyższeniem kapitału zakładowego z:

Wnioskodawca podkreślił, iż powyższe uzupełnia treść art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym takie same skutki jak dokonanie czynności cywilnoprawnej wywołują również orzeczenia sądów, w tym również sądów polubownych, oraz ugody.

W opinii wnioskodawcy, w związku z powyższym, należy odnieść się do instytucji prawa upadłościowego i naprawczego jaką wprowadza treść art. 294 ust. 3, zgodnie z którym jeżeli układ przewiduje konwersję wierzytelności na udziały lub akcje spółki będącej w upadłości, prawomocnie zatwierdzony układ zastępuje określone w Kodeksie spółek handlowych czynności związane z podwyższeniem kapitału zakładowego i objęciem udziałów lub akcji. Układ wraz z odpisem prawomocnego postanowienia o zatwierdzeniu układu stanowi podstawę wpisu podwyższenia kapitału zakładowego spółki do Krajowego Rejestru Sądowego. Zatem (co podkreśla się w literaturze) ten typ podwyższenia kapitału zakładowego spółki kapitałowej w upadłości jest zupełnie odmienny od klasycznego wnoszenia aportu do spółki w zamian za udziały czy akcje. Dlatego też ustawodawca określił tę instytucję mianem "konwersji".

Wnioskodawca wskazał, iż to co odróżnia i jest charakterystyczne dla konwersji przewidzianej w art. 294 ust. 3 prawa upadłościowego i naprawczego to:

Przymusowość konwersji wiąże się z faktem, że do przeprowadzenia konwersji wystarczy podjęcie uchwały przez większość wierzycieli (co miało miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, w którym nie wszyscy wierzyciele godzili się na taką konwersję). Przy konwersji nie jest konieczne również podejmowanie przez wspólników stosownej uchwały dotyczącej podwyższenia kapitału zakładowego spółki. Najistotniejszym jednak determinantem odróżniającym konwersję od zwykłego podwyższenia kapitału poprzez wniesienie aportu jest, według wnioskodawcy, fakt braku istnienia wkładów, a tym samym ich wniesienia do spółki. Zdaniem wnioskodawcy, to właśnie ta cecha instytucji przewidzianej w art. 294 ust. 3 prawa upadłościowego i naprawczego przesądza o posłużeniu się przez ustawodawcę nazwą "konwersja", gdyż nie ma tu do czynienia z wkładem i jego wniesieniem.

Wnioskodawca wskazał, iż powyższe wydaje się być zrozumiałym jeśli przyjrzeć się dokładnie procedurze jaka wynika z treści ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze. W przypadku normalnego bowiem podwyższenia kapitału zakładowego w zamian za aport musi dojść do wniesienia wkładów. Odbywa się to zazwyczaj w drodze stosownej czynności cywilnoprawnej, na podstawie której dochodzi do przeniesienia własności aportu na spółkę.

W przypadku natomiast instytucji przewidzianej w art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze nie ma do czynienia z wkładami i ich wnoszeniem do spółki, a jedynie z konwersją istniejących wierzytelności na akcje spółki znajdującej się w upadłości. W ocenie wnioskodawcy, nie dochodzi tu zatem do jakiejkolwiek czynności związanej z wniesieniem aportu (a tym samym przeniesieniem własności) lecz właśnie do "konwersji". Konwersja następuje z chwilą zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego w Krajowym Rejestrze Sądowym,

Wnioskodawca stwierdził, iż należy również zwrócić uwagę na fakt, iż konwersja wierzytelności na akcje lub udziały zgodnie z treścią art. 270 Prawa upadłościowego i naprawczego jest jedną z metod restrukturyzacji zobowiązań upadłego. W przypadku konwersji zostaje wyłączony cały szereg przepisów prawa, które przy normalnym podwyższeniu kapitału w zamian za aport znalazłyby zastosowanie. Nie trzeba zatem sporządzać opinii biegłego, nie trzeba w przypadku spółki giełdowej sporządzać prospektu emisyjnego oraz korzystać z pośrednictwa firmy inwestycyjnej.

Ponadto, zdaniem wnioskodawcy, z ekonomicznego punktu widzenia pomiędzy zmianą umowy spółki (w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) w drodze normalnego podwyższenia kapitału poprzez wniesienie aportu, a konwersją przewidzianą w przepisach Prawa upadłościowego i naprawczego nie zachodzi żadna różnica, rezultatem obydwu bowiem instytucji jest fakt zwiększenia się kapitału zakładowego spółki. Natomiast fakt, że konwersja przewidziana w przepisach prawa upadłościowego i naprawczego jest zupełnie odrębną (inną) instytucją od zwykłego podwyższenia kapitału w zamian za aport, którą regulują przepisy Kodeksu spółek handlowych ma, według wnioskodawcy, istotny wpływ na zakres opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem wnioskodawcy, nie ulega bowiem wątpliwościom (i jest to kwestia już od dawna ugruntowana w orzecznictwie nie tylko Wojewódzkich Sądów Administracyjnych ale i przede wszystkim Naczelnego Sądu Administracyjnego), że katalog czynności cywilnoprawnych wymieniony w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest katalogiem zamkniętym. Wnioskodawca podniósł, iż Naczelny Sąd Administracyjny stoi od dawna na stanowisku, że wymierzenie podatku od czynności cywilnoprawnych, która temu podatkowi nie podlega stanowi "rażące naruszenie przepisów prawa", a co więcej zakaz obejmowania tym podatkiem dotyczy każdej niewymienionej w ustawie czynności choćby z ekonomicznego punktu doprowadzała dokładnie do takiego samego rezultatu jak czynności wymienione w tym przepisie, a więc i opodatkowane.

W ocenie wnioskodawcy, nie sposób zatem przyjąć, że instytucja konwersji przewidziana w przepisach prawa upadłościowego i naprawczego, która co prawda w ostateczności doprowadza do podwyższenia kapitału zakładowego ale bez istnienia wkładów i ich wniesienia do spółki jest zmianą umowy spółki (w rozumieniu ustawy podatkowej), która polega na "podwyższeniu kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłat". Według wnioskodawcy konwersja przewidziana w art. 294 ust. 3 prawa upadłościowego i naprawczego jest bowiem, pomimo pozornego podobieństwa, zupełnie odmienną instytucją od zwykłego podwyższenia kapitału, w której dochodzi do "konwersji" wierzytelności na akcje spółki a nie do wniesienia tej wierzytelności do spółki celem objęcia akcji.

Wnioskodawca stwierdził, iż trzeba zwrócić uwagę na fakt, iż celem konwersji jest restrukturyzacja zobowiązań upadłego. Generowanie nowych obowiązków podatkowych w trakcie takiej restrukturyzacji, zdaniem wnioskodawcy, podważałoby cele ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (szczególnie gdy zwróci się uwagę na fakt, że w stanie faktycznym w niniejszej sprawie jednym z głównych wierzycieli są organy skarbowe), tworzyłoby się bowiem swego rodzaju błędne koło.

Według wnioskodawcy, powstawanie nowych zobowiązań podatkowych w przypadku zastosowania instytucji konwersji, która ma na celu umożliwienie spłaty już powstałych zobowiązań godzi w sens tej instytucji, szczególnie gdy przyjrzeć się przepisom innych ustaw podatkowych, które nie opodatkowują tego typu sytuacji. Wnioskodawca stwierdził, iż zarówno treść art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (winno być: ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), jak i art. 12 ust. 4 pkt 8 tej ustawy potwierdzają, że celem ustawodawcy jest nieopodatkowanie tego typu sytuacji. Pierwszy z przepisów przewiduje bowiem wyłączenie od zaliczenia do przychodów, przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, drugi natomiast wyłącza od zaliczenia do przychodów kwoty stanowiące równowartość umorzonych zobowiązań jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.

Uzasadniając swoje stanowisko, wnioskodawca powołał się na rozstrzygnięcie organu podatkowego w sprawie interpretacji prawa podatkowego, z dnia 19 marca 2007 r. Znak: 1472/SPC/436-61/06/PM.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Czynność konwersji wierzytelności na akcje nie mieści się w zamkniętym katalogu czynności objętych podatkiem od czynności cywilnoprawnych zawartym w art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), w związku z czym nie podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem. Należy jednak zauważyć, iż czynność konwersji wierzytelności na akcje jest związana z czynnością zmiany umowy spółki.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k i pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają umowy spółki oraz zmiany tych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4.

Natomiast stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy w przypadku umowy spółki za zmianę umowy przy spółce kapitałowej - uważa się podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty.

Stosownie do art. 1a pkt 2 ww. ustawy określenie spółka kapitałowa oznacza spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, spółkę akcyjną oraz spółkę europejską.

W myśl art. 1 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy umowa spółki kapitałowej oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się:

Z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, czyli z chwilą zawarcia umowy spółki lub zmiany tej umowy. Zgodnie z art. 4 pkt 9 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na spółce.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy podwyższeniu kapitału zakładowego stanowi wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy.

Stawka podatku od umowy spółki wynosi 0,5% (art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Taką samą stawkę stosuje się również przy zmianach umowy spółki.

Konwersja wierzytelności na akcje upadłej spółki uregulowana została w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 z późn. zm.). Stosownie do art. 268 zdanie pierwsze tej ustawy jeżeli sąd ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, propozycje układowe mogą zgłosić upadły, syndyk i rada wierzycieli. W myśl art. 269 oraz art. 270 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy propozycje układowe powinny określać sposób restrukturyzacji zobowiązań upadłego oraz zawierać uzasadnienie; propozycje restrukturyzacji zobowiązań upadłego mogą obejmować w szczególności konwersję wierzytelności na udziały lub akcje. Natomiast zgodnie z art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze jeżeli układ przewiduje konwersję wierzytelności na udziały lub akcje spółki będącej upadłym, prawomocnie zatwierdzony układ zastępuje określone w Kodeksie spółek handlowych czynności związane z podwyższeniem kapitału zakładowego i objęciem udziałów lub akcji. Układ wraz z odpisem prawomocnego postanowienia o zatwierdzeniu układu stanowi podstawę wpisu podwyższenia kapitału zakładowego spółki do Krajowego Rejestru Sądowego.

Powyższe oznacza, iż w sprawach konwersji wierzytelności na akcje upadłej spółki nie podejmuje się uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy o podniesieniu kapitału zakładowego, wierzyciele, którym dokonano tej konwersji nie składają żadnych oświadczeń w związku z objęciem akcji a zatwierdzony układ stanowi podstawę wpisu podwyższenia kapitału zakładowego spółki do Krajowego Rejestru Sądowego. Tym samym zostaje dokonana zmiana umowy spółki w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, bowiem opisane powyżej czynności wiążą się z podwyższeniem kapitału zakładowego. Omawiana konwersja - dokonywana na podstawie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze zastępuje te wszystkie czynności określone w Kodeksie spółek handlowych, które wiążą się z podwyższeniem kapitału zakładowego. Powyższe jednoznacznie wynika z treści sformułowania zawartego w art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w wyniku układu zawartego w dniu 8 lipca 2010 r. na zgromadzeniu wierzycieli wnioskodawcy (Spółki akcyjnej), wobec wierzycieli, których wierzytelności wraz z odsetkami i kosztami przekraczały kwotę 30.000,00 zł zastosowano konwersję wierzytelności na akcje upadłego, dokonaną w trybie art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze. W wyniku dokonanej konwersji doszło do podwyższenia kapitału zakładowego Spółki - wnioskodawcy z kwoty 28.906.295,32 zł do kwoty 58.439.954,16 zł. Postanowienia ww. układu zostały prawomocnie zatwierdzone przez Sąd.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w wyniku konwersji wierzytelności na akcje Spółki - wnioskodawcy, dokonanej w trybie art. 294 ust. 3 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze i skutkującej podwyższeniem kapitału zakładowego tej Spółki doszło do czynności zmiany umowy spółki. Czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mimo, iż nie została dokonana według uregulowań Kodeksu spółek handlowych, jednakże - co wykazano powyżej - ma takie same skutki jak określone w Kodeksie. Zaznaczyć przy tym należy, iż z treści przytoczonego art. 1 ust. 3 pkt 2 powołanej ustawy podatkowej wynika, iż za zmianę umowy spółki kapitałowej (skutkującą opodatkowaniem podatkiem od czynności cywilnoprawnych) uważa się podwyższenie kapitału zakładowego ze środków spółki, z wkładów oraz dopłaty.

Należy zauważyć, że w wyniku konwersji wierzyciel otrzymuje akcje w zamian za wierzytelności. Wobec tego ma miejsce wniesienie wkładu do spółki. Wkładem są skonwertowane wierzytelności.

"W treści układu musi być wyraźnie określone, ile udziałów obejmuje poszczególny wierzyciel za określony wkład (skonwertowaną wierzytelność)." A. Witosz, Zatwierdzony układ z konwersją wierzytelności na udziały lub akcje a podwyższenie kapitału zakładowego, PPH 2005/3/13.

"Akcjonariusz, który objął akcje w wyniku konwersji wierzytelności na akcje w postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu, które okazały się być nieistniejące w całości albo części, chcąc pozostać w spółce, powinien wnieść nowy wkład na pokrycie tych akcji." A. Witosz, Wykonanie układu obejmującego konwersję wierzytelności na akcje, gdy wierzytelności okazały się nieistniejące. PPH 2007/6/4.

Powyższe potwierdza, że w sytuacji opisanej we wniosku ma miejsce wniesienie wkładów do spółki i podwyższenie kapitału spółki a tym samym dochodzi do czynności uznawanej przez ustawę o podatku od czynności cywilnoprawnych za zmianę umowy spółki podlegającą podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż w świetle art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k i pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zdarzeniem prawnym powodującym powstanie obowiązku podatkowego w tym podatku jest zmiana umowy spółki, a nie czynność konwersji wierzytelności na akcje. O opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje zatem dokonanie czynności objętej zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wymienionej w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, zawartym w art. 1 tej ustawy. Taką czynnością jest m.in. zmiana umowa spółki; nie jest nią natomiast sama czynność konwersji wierzytelności na akcje do spółki jako czynność nie zakwalifikowana do czynności objętych wymienionym podatkiem.

Ponadto, nie można zgodzić się z argumentacją wnioskodawcy, iż bezzasadnym byłoby opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych omawianej czynności, skoro właśnie została ona podjęta w celu wykonania zobowiązań podatkowych a ponadto skutki takiej czynności nie wiążą się z opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób prawnych. Podkreślić bowiem należy, iż ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych jest ustawą regulującą inny przedmiot opodatkowania niż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, a ponadto ustawodawca nie zawarł w interpretowanej ustawie podobnych wyłączeń, na jakie wnioskodawca wskazuje w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Braku podstaw opodatkowania nie można również upatrywać w fakcie, iż dana czynność zostaje podjęta po to, aby podmiot mógł wywiązać się z ciążących na nim zobowiązań podatkowych. Gdyby tak bowiem było, to bezpodstawnym byłoby np. opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych umowy pożyczki zawartej celem pozyskania środków na uregulowanie zobowiązania podatkowego ciążącego w zakresie tego samego podatku, np. z tytułu umowy sprzedaży. A przecież ustawodawca wymienił te czynności w art. 1 ust. 1 powołanej ustawy obok siebie, jako podlegające opodatkowaniu niezależnie.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez wnioskodawcę rozstrzygnięcia organu podatkowego należy stwierdzić, iż zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.