IBPBII/1/436-128/13/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 lutego 2013 r.) uzupełnionym w dniu 08 i 9 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału we współwłasności nieruchomości tytułem zasiedzenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału we współwłasności nieruchomości tytułem zasiedzenia. Wniosek został złożony łącznie przy Wnioskodawczynię i jej siostrę.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 25 kwietnia 2013 r. znak: IBPB II/1/436-69/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 8 maja 2013 r. (uiszczenie opłaty) i w dniu 9 maja 2013 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W związku z nabyciem przez zasiedzenie prawa własności działki Urząd Skarbowy wezwał Wnioskodawczynię "do złożenia zeznania podatkowego w sprawie nabycia przez zasiedzenie udziałów po #188; cz. nieruchomości poł. w Z.".

Na podstawie prawomocnego Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 17 listopada 2006 r. nabycie praw do spadku po Z. O. (zm. 1 stycznia 2006 r.) na podstawie ustawy nabyli: Wnioskodawczyni, C. Z. oraz E.O. i M.O., każdy z nich po 1/4 części.

Przedmiotem spadku była nieruchomość wraz z budynkiem (rok zabudowy 1939), położona w Z. w obr. 3, stanowiąca działkę ewidencyjną nr 65/3 o pow. 0,5129 ha, w tym 3.904 m² to nieużytki, grunty V klasy zwolnione z podatku obszary o spadku terenu > 15%.

Na podstawie decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 3 lipca 2009 r., każdy z wyżej wymienionych spadkobierców zapłacił podatek za swój udział w nabytym spadku. Łącznie zapłacono podatek od spadku w kwocie 20.520 zł.

Na wniosek Wnioskodawczyni oraz C. Z. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie prawa własności ww. działki ewid. nr 65/3. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 3 września 2010 r. stwierdził, że Wnioskodawczyni oraz jej siostra C. Z. nabyły z mocy prawa przez zasiedzenie z dniem 20 listopada 2009 r. własność nieruchomości położonej w Z. obręb 3, stanowiącej działkę ewid. nr 65/3 o pow. 0,5129 ha, każda z nich w udziale po 1/4 części w miejsce E.O. oraz M.O.

Sąd w sprawie o zasiedzenie czynił ustalenia stanu faktycznego w oparciu o dowody tj. zeznania świadków i Wnioskodawczyni, zeznania uczestniczki E.O, dokumentacji fotograficznej budynku i terenu oraz przedłożonej w Sądzie dokumentacji rachunkowej, stwierdzając na tej podstawie, że wszystkie opisane inwestycje finansowały Wnioskodawczyni, jej siostra C. Z. oraz ich poprzedniczka prawna H. Ż (zm. 16 czerwca 2004 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad.1

Na podstawie postanowienia Sądu w sprawie spadkowej Wnioskodawczyni i jej siostra były współwłaścicielami ułamkowych części nieruchomości, każda z nich po 1/4 części. Podatek od spadku został zapłacony przez spadkobierców w całości, każdy zapłacił za swój udział po 1/4 części.

Podatek zapłacony przez poprzednich współwłaścicieli za nabycie udziałów po 1/4 części w sprawie spadkowej nie zostanie im zwrócony. Zdaniem Wnioskodawczyni jest to podwójne opodatkowanie nabytej przez zasiedzenie nieruchomości.

Jeżeli któryś ze współwłaścicieli nie zapłaci swojej części podatku od spadku to obowiązek ten przejmują solidarnie pozostali współwłaściciele.

Zdaniem Wnioskodawczyni podatek od spadku, który został już zapłacony powinien być uznany na rzecz nabytych przez zasiedzenie udziałów - prawo współwłasności.

Ad.2

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku.

Budynek w roku 1979 nie nadawał się do zamieszkania i został od podstaw wzniesiony systemem gospodarczym przez Wnioskodawczynię i jej siostrę C. Z. i ich poprzedniczkę prawną. Obecnie jest drewniano - murowany z niewykończonym poddaszem, przednia część budynku nie jest jeszcze wyremontowana i nie nadaje się do zamieszkania.

Według opisu stanu technicznego budynku wg inwentaryzacji architektoniczno-konstrukcyjnej przeprowadzonej przed rozpoczęciem remontu generalnego "Budynek posadowiony jest częściowo na terenie, a od strony północno-wschodniej na stoku o spadku ok. 25%~30%. Konstrukcja całkowicie drewniana, bez podpiwniczenia i fundamentów. Przykrycie dachu gontem, gont kryty papą ze względu na nieszczelność pokrycia. Prowizoryczne podłączenie zewnętrznej instalacji elektrycznej, urządzenia ogrzewczo kominowe w bardzo złym stanie technicznym nadające się wyłącznie do przebudowy. Ściany zbutwiałe, walące się prowizorycznie podparte. Stolarka okienna nietypowa - skrzynkowa. Brak urządzeń sanitarnych, W.C. w prowizorycznej dobudówce z dołem gnilnym na wschodniej ścianie budynku. Budynek znajdował się w stanie wymagającym remontu generalnego ze względu na ogólną prowizorkę konstrukcji i tylko w minimalnym stopniu nadawał się do zamieszkania zasadniczo tylko w okresie letnim. Wszelkie adaptacje, reperacje i dobudowy nosiły charakter rozwiązań prowizorycznych Występujące w budynku nieprawidłowości zagrażały bezpieczeństwu użytkowników ".

Sąd na podstawie przedłożonych dowodów ustalił, że wszystkie opisane w sprawie o zasiedzenie inwestycje finansowały: Wnioskodawczyni i jej siostra C. Z. oraz ich poprzedniczka prawna H.Ż. (zm. I6 czerwca 2004 r.).

Budynek nie nadawał się do zamieszkania i został od podstaw wzniesiony przez Wnioskodawczynię i jej siostrę, dlatego zdaniem Wnioskodawczyni wartość tego budynku powinna być wyłączona z podstawy opodatkowania w postępowaniu podatkowym o zasiedzenie.

W postępowaniu spadkowym Urząd Skarbowy wliczył do podstawy opodatkowania wartość całego budynku, podatek w tym postępowaniu został zapłacony w całości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia "spadek" czy "zasiedzenie" należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca.

Kwestia zasiedzenia uregulowana została generalnie w art. 172-177 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 172 § 1 ustawy - Kodeks cywilny posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Dobra wiara w powyższym rozumieniu i będąca jej przeciwstawieniem zła wiara pełnią tę samą funkcję we wszystkich stosunkach prawno-rzeczowych.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy. Poprzez zasiedzenie można nabyć własność rzeczy ruchomych i nieruchomych, udziału we współwłasności, prawa użytkowania wieczystego, służebność gruntową. Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego; jest więc ono pierwotnym sposobem nabycia prawa podmiotowego. Podłożem instytucji zasiedzenia jest taki stan faktyczny, który w swej istocie nie opiera się całkowicie na prawie własności. Jego istotnym elementem musi bowiem być posiadanie określane mianem "posiadania samoistnego", polegające na faktycznym władaniu rzeczą "jak właściciel" (art. 172 § 1 w zw. z art. 336 k.c.). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza wszelkich czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niczym nie skrępowany stan władztwa, bez jednoczesnej legitymacji prawnej w postaci prawa własności.

Jak z powyższego wynika nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia tytułem dziedziczenia (spadku).

Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości nie będącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez Sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości.

Zatem skoro nabycie tytułem dziedziczenia (art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy) jest tytułem odrębnym od nabycia tytułem zasiedzenia (art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) i każde z nich podlega odrębnie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, to w sytuacji gdy Sąd orzeknie nabycie współwłasności nieruchomości tytułem zasiedzenia, podatnik będzie zobowiązany - zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn - do zapłaty podatku od nabycia tytułem zasiedzenia. Z przepisów art. 1 ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn jasno bowiem wynika, że podatkowi temu podlega, zgodnie z wolą ustawodawcy, nabycie własności rzeczy i praw majątkowych z określonego w ustawie tytułu. Powyższe oznacza, że powoływanie się na zapłacenie podatku od spadku i darowizn od nabycia nieruchomości czy udziału w nieruchomości tytułem dziedziczenia (spadku) nie może mieć wpływu na obowiązek zapłacenia podatku od spadków i darowizn, w sytuacji, gdy Sąd orzeknie, iż nabycie nastąpiło tytułem zasiedzenia. Ustawodawca bowiem wyraźnie wskazał, że tego rodzaju nabycie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Orzeczenie Sądu o nabyciu tytułem zasiedzenia nakłada konkretny obowiązek na podatnika. Zatem powoływanie się na fakt zapłacenia podatku od spadków i darowizn nie może być podstawą do stwierdzenia, iż nabycie udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia nie wywołuje skutków podatkowych w postaci obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn.

Tym samym, z wyżej wskazanych przyczyn niczym nieuprawnione jest stanowisko Wnioskodawczyni o podwójnym opodatkowaniu nabytej przez zasiedzenie nieruchomości. Zaznaczyć bowiem należy, iż w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni nabyła udziały w opisanej nieruchomości w dwojaki sposób: 1/4 w drodze spadku i 1/4 w drodze zasiedzenia. Każde z tych nabyć rodzi określone skutki na gruncie podatku od spadków i darowizn, podlegając opodatkowaniu. Przy czym opodatkowaniu w związku z nabyciem z danego tytułu podlega ten przedmiot (jego nabycie), który został nabyty w danej formie. I tak w opisanym stanie faktycznym opodatkowaniu w związku z nabyciem przez Wnioskodawczynię w drodze spadku podlega 1/4 nieruchomości a w drodze zasiedzenia - także 1/4 nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie. W myśl art. 5 ww. ustawy obowiązek ten ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 tejże ustawy, podstawę opodatkowania, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Natomiast, zgodnie z art. 7 ust. 4-5 cyt. ustawy przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 9 ust. 1 ustawy dotyczącego kwoty wolnej od opodatkowania na podstawie zaliczenia nabywcy do odpowiedniej grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnik tego podatku jest obowiązany złożyć w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe (SD-3) o nabyciu rzeczy i praw majątkowych wg ustalonego wzoru, o którym mówi rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2006 r. w sprawie zeznań podatkowych składanych przez podatników podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 139, poz. 988 z późn. zm.). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości w drodze zasiedzenia przez osoby będące współwłaścicielami ułamkowych części nieruchomości - do wysokości udziału we współwłasności.

Celem powyższego zwolnienia jest uniknięcie podwójnego opodatkowania nabycia tej samej części nieruchomości, pierwszy raz jako ułamkowej części nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a następnie będącej przedmiotem zasiedzenia wydzielonej fizycznie części nieruchomości odpowiadającej wysokości tego udziału we współwłasności.

Wskazać jednak należy, że interpretacja przepisu art. 4 ust. 1 pkt 8 przytoczonej ustawy winna być dokonana w sposób ścisły. Taki sposób wykładni norm podatkowych determinuje funkcjonowanie ulg i zwolnień w polskim systemie podatkowym na zasadzie wyjątku od zasady powszechności opodatkowania (określonej w art. 84 Konstytucji RP) oraz przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odczytania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Jak wynika z zaistniałego stanu faktycznego w 2004 r. zmarł Z.O. Przedmiotem spadku była nieruchomość wraz z budynkiem wybudowanym w 1939 r., położona w Z. w obr. 3 stanowiąca działkę ewidencyjną nr 65/3 o po w. 0,5129 ha. Zgodnie z postanowieniem Sądu prawo do ww. masy spadkowej po śmierci Z.O. nabyli: Wnioskodawczyni, jej siostra C. Z. oraz E.O. i M.O. - każdy z nich po 1/4 części. Na podstawie decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 3 lipca 2009 r., każdy ze spadkobierców zapłacił podatek od spadków i darowizn. Następnie Wnioskodawczyni i jej siostra C. Z. wystąpiły do Sądu z wnioskiem o zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 3 września 2010 r. stwierdził, że Wnioskodawczyni oraz jej siostra C. Z. nabyły z mocy prawa przez zasiedzenie z dniem 20 listopada 2009 r. własność ww. nieruchomości, każda z nich w udziale po 1/4 części w miejsce E.O. oraz M.O. Sąd na podstawie przedłożonych dowodów ustalił, że wszystkie opisane w sprawie o zasiedzenie inwestycje finansowały: Wnioskodawczyni i jej siostra C.Z. oraz ich poprzedniczka prawna H.Ż. (zm. I6 czerwca 2004 r.).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zwolnienie przewidziane w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn w ogóle nie ma zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Z treści tego przepisu wynika bowiem, że zwolnienie ma zastosowanie do nabycia przez zasiedzenie własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości przez współwłaścicieli. Dotyczy to takiej sytuacji gdy np. dwie osoby są współwłaścicielami nieruchomości, dokonują fizycznego podziału nieruchomości i następnie każda lub jedna z nich nabywa jedną z wydzielonych części nieruchomości. W wyniku fizycznego wydzielenia części nieruchomości powstały dwie nieruchomości, które nadal są w świetle prawa współwłasnością. Każdemu ze współwłaścicieli przysługuje udział, w każdej z wydzielonych części nieruchomości.

Ponieważ zasiedzieć można wyłącznie cudzą nieruchomość współwłaściciel może nabyć przez zasiedzenie tylko udział drugiego współwłaściciela w fizycznie wydzielonej części nieruchomości. W takiej sytuacji nie może podlegać opodatkowaniu ta część wydzielonej nieruchomości, która od początku przysługiwała współwłaścicielowi nabywającemu własność przez zasiedzenie. Właśnie ta część nieruchomości należąca do współwłaściciela korzysta ze zwolnienia określonego w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Mając zatem na uwadze dotychczasowe ustalenia, w szczególności wymóg stosowania wykładni językowej przy interpretacji przepisów regulujących zwolnienia podatkowe, stwierdzić należy, że z tytułu zasiedzenia udziału w opisanej we wniosku nieruchomości nie przysługuje Wnioskodawczyni zwolnienie określone w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn, bowiem w drodze zasiedzenia Wnioskodawczyni nie nabyła fizycznie wydzielonej części nieruchomości rozumianej jako nowy przedmiot własności (samoistna, odrębna rzecz, wydzielona z większej rzeczy macierzystej) a jedynie udział w niej, tj. 1/4 nieruchomości, (dysponując już wcześniej - poprzez nabycie w drodze spadku - też 1/4 tej samej nieruchomości).

Powyższe oznacza tym samym, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, w analizowanej sprawie podlega ta część nieruchomości, którą Wnioskodawczyni nabyła tytułem zasiedzenia zgodnie z postanowieniem Sądu z dnia 3 września 2010 r.

Natomiast analizując możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem od zasiedzenia wartości ww. budynku, należy stwierdzić, iż zgodnie z powołanym wyżej art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn aby wartość budynku stanowiącego część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia została wyłączona z podstawy opodatkowania budynek ten winien być wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie.

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z treści wniosku Wnioskodawczyni nabyła w spadku po Z.O. udział w nieruchomości wraz z budynkiem wybudowanym w1939 r., który w 1979 r. nie nadawał się do zamieszkania, a który poprzedniczka prawna Wnioskodawczyni (p. H. Ż.), a następnie Wnioskodawczyni i jej siostra remontowały przez lata systemem gospodarczym (remont generalny), na co posiadają dokumentację rachunkową.

Z treści wniosku nie wynika, że na zasiedziałej przez Wnioskodawczynię i jej siostrę nieruchomości został wzniesiony przez nie budynek mieszkalny na podstawie zezwolenia na budowę. Z wniosku wynika natomiast, że Wnioskodawczyni i jej siostra, poniosły nakłady dokonane na przedmiotową nieruchomość podczas biegu zasiedzenia.

Wobec tego stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni może pomniejszyć podstawę opodatkowania o koszty dokonanych przez siebie inwestycji (remontu) pod warunkiem ich udokumentowania.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz przepis art. 7 ust. 1 pkt 5 tej ustawy. Ma natomiast zastosowanie art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy oraz art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. tejże ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.