IBPBII/1/436-121/13/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 29 kwietnia 2013 r.) uzupełnionym w dniu 8 lipca 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności - jest prawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. znak: IBPB II/1/436-121/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 8 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona w B. składa się z następujących działek: 1563/3 o pow. 0,0142 ha, nr 1561 o pow. 0,0249 ha, nr 1562/1 o pow. 0,0130 ha, nr 1562/2 o pow. 0,0201 ha, nr 1564/7 o pow. 0,0057 ha i nr 1563/4 o pow. 0,0014 ha.

Na działce nr 1563/3 usytuowana jest kamienica.

Nieruchomość ta jest objęta współwłasnością trzech osób to jest: Wnioskodawcy w udziale 2/4 części, J. P. w udziale 1/4 części i B. P. w udziale 1/4 części.

Współwłaściciele znoszą współwłasność na podstawie postanowienia sądowego, w wyniku którego dochodzi do wyodrębnienia w wyżej wskazanej kamienicy trzech lokali - lokal handlowy nr 1 na parterze, który nabywa Wnioskodawca, lokal handlowy nr 2 na parterze, który nabywają B. i J. P. w udziałach po 1/2 części oraz lokal mieszkalny nr 4, który nabywa Wnioskodawca.

Na działkach nr 1564/7 oraz nr 1563/4 znajduje się dobudowana do kamienicy część budynku, składająca się z następujących pomieszczeń: piwnica - 24,85 m², pokój -19,59 m², pokój - 24,14 m², strych - 50,41 m² (łączna powierzchnia zabudowy 118,99 m²).

W postępowaniu sądowym Wnioskodawca zrzekł się swego udziału w działkach 1564/7 i nr 1563/4; działki te wraz zabudowaniem zostały przyznane na współwłasność J. i B. P. w udziałach po 1/2 części, w wyniku pionowego podziału budynku wraz z działką, gdzie linia podziału przebiega płaszczyzną pionową (ścianą) od dachu do granicy gruntu dzielącą budynek na samodzielne części (budynek bliźniaczy).

Działki nr 1561 i 1562/1 nabył na wyłączną własność Wnioskodawca, zaś działkę nr 1562/2 nabyli J. i B. P. po 1/2 części.

Współwłaściciele nie uczynili między sobą żadnych dopłat i spłat.

Wnioskodawca nie jest spokrewniony z J i B. P. (III grupa podatkowa).

W piśmie z dnia 1 lipca 2013 r. (data wpływu - 8 lipca 2013 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i wskazał, że:

W postanowieniu Sądu o zniesieniu współwłasności Sąd nie stwierdził, że zniesienie współwłasności nieruchomości następuje bez spłat i dopłat.

Współwłaściciele złożyli do Sądu zgodny wniosek co do zniesienia współwłasności, w którym zaznaczyli że nie żądają żadnych spłat i dopłat, a Sąd orzekł o zniesieniu współwłasności w sposób zgodny z tym wnioskiem inicjującym to postępowanie sądowe. W treści tego postanowienia co do zniesienia współwłasności nie ma stwierdzenia, że zniesienie współwłasności jest nieodpłatne to znaczy, że ma nastąpić bez spłat i dopłat. Sąd w postanowieniu tym w ogóle nie odniósł się do kwestii spłat czy dopłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ustanowienie odrębnej własności lokali na podstawie art. 7 ustawy o własności lokali w drodze postanowienia sądowego o zniesieniu współwłasności nieruchomości podlega podatkowi od spadków i darowizn w III grupie podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy analiza przepisów kodeksu cywilnego (art. 210 i nast.) wskazuje, iż istotą umowy zniesienia współwłasności jest definitywne wyjście ze wspólności określonej rzeczy, czyli likwidacja współuprawnienia. Natomiast zgodnie z art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest m.in. nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że zamiarem ustawodawcy było objęcie podatkiem od spadków i darowizn czynności prawnych w rozumieniu Kodeksu cywilnego, a jak zostało wskazane na wstępie przez zniesienie współwłasności należy rozumieć całkowitą likwidację stosunku prawnego łączącego współwłaścicieli. Przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn podlegają zatem tylko takie czynności, które prowadzą do całkowitego zniesienia więzi prawnej łączącej współwłaścicieli.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał postanowienie wydane przez Trzeci Urzędu Skarbowy w Gdańsku dnia 29 lipca 2005 r. znak: WM/436/5/S/2005) w którym stwierdzono, że "W przypadku częściowego zniesienia współwłasności nie należy płacić podatku od spadku i darowizn, ponieważ analiza przepisów Kodeksu cywilnego wskazuje, iż istota umowy o zniesienie współwłasności, polega na definitywnym wyjściu ze wspólności określonej rzeczy".

Skoro zatem zniesienie współwłasności poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali nie powoduje całkowitego zerwania tych więzi, brak podstaw prawnych do założenia, że jest ono objęte podatkiem od spadków i darowizn. Współwłasnością jest nadal objęta działka, na której stoi budynek oraz części wspólne budynku.

Innym argumentem pozwalającym stwierdzić, że ustanowienie własności lokali nie znosi współwłasności jest - zdaniem Wnioskodawcy - analiza losu prawnego udziału we współwłasności - udział ten nie przestaje istnieć, zmienia tylko swoje położenie prawne. Gdyby więc doszło do zawarcia umowy zniesienia własności lokali wówczas nastąpi powrót do tej samej sytuacji sprzed ustanowienia własności lokali i to z mocy samego prawa. Osoby, które były więc dotychczas właścicielami lokali staną się z powrotem współwłaścicielami nieruchomości i to w takim samym ułamku jak wcześniej.

Wnioskodawca wyjaśnił, że zwrot "Orzeczenie sądu znoszące współwłasność nieruchomości" należy rozumieć jako orzeczenie sądu ustanawiające własność lokali na wniosek współwłaściciela (Rejent wrzesień 2009 r., Artur Szczepaniak "Zniesienie współwłasności nieruchomości a ustanowienie własności lokali"). Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia1974 r. (III CZP 31/74), w którym wskazano, że "istnieje generalna zasada naszego prawa cywilnego, w myśl której, jeżeli istnieje możliwość regulacji danego stosunku prawnego w drodze umowy, a zarazem zainteresowana osoba ma obowiązek dokonania takiej regulacji na żądanie drugiego zainteresowanego, to w razie braku zgody między stronami w grę wchodzi orzeczenie sądowe". Przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują odrębnego trybu dla ustanowienia własności lokali, ale mimo tego jest ono możliwe w drodze postępowania sądowego i następuje przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o zniesieniu współwłasności.

W związku z wyżej przedstawioną argumentacją Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy ustanowieniu odrębnej własności lokali na podstawie art. 7 ustawy o własności lokali w drodze postanowienia sądowego w sprawie o zniesienie współwłasności nieruchomości nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w stosunku do budynku kamienicy, w której wyodrębniły się te lokale.

Opodatkowane wyżej wskazanym podatkiem będzie natomiast nabycie w zakresie pozostałych działek zabudowanej i niezabudowanych, w stosunku do których następuje całkowite zniesienie współwłasności jeżeli wartość nabytej nieruchomości w wyniku zniesienia przekroczy wartość udziału we współwłasności, który przed zniesieniem przysługiwał nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia "współwłasność" należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez współwłasność należy rozumieć stan, gdy własność tej same rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

Z kolei definicję lokali, własności lokali oraz zasady zawierania umów ustanowienia odrębnej własności lokali określają przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 ww. ustawy samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, nazywane w ustawie "pomieszczeniami przynależnymi".

Pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według dyspozycji art. 3 ust. 1 tejże ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Stosownie do ust. 2 wskazanego artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 cyt. wyżej ustawy, odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna określać w szczególności:

Jak wskazuje się w orzecznictwie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2003 r. III CZP 65/03)" (...) przewidziana w ustawie o własności lokali (WłLokU) nieruchomość wspólna jest kategorią współwłasności o charakterze szczególnym, do której przepisy k.c. mogą mieć zastosowanie jedynie posiłkowo (art. 1 ust. 1 WłLokU)". Dodatkowo w literaturze przedmiotu - Ustawa o własności lokali. Komentarz, fragment komentarza: Prawo budowlane; red. Dariusz Okolski, Dorota Kurek; C.H.Beck 2011 - wyrażany jest pogląd, że umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu nie prowadzi do całkowitego wyjścia ze współwłasności. Powyższe wynika z faktu, jak podkreślają ww. komentatorzy, że pozostaje współwłasność gruntu oraz części budynku i innych urządzeń nie przeznaczonych do użytku właścicieli poszczególnych lokali, mająca charakter współwłasności przymusowej, która nie może być zniesiona, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Zatem, jak wskazano powyżej opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegają wyłącznie czynności, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 1 tej ustawy, tj. czynności prawne, których skutkiem jest nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw majątkowych przez osoby fizyczne. Nabycie majątku tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat albo podział rzeczy bez dopłat polegający na przyznaniu każdemu (lub niektórym) ze współwłaścicieli wyodrębnionej jej części jest jedną z tych czynności, które ustawodawca objął zakresem przedmiotowym ustawy.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 tejże ustawy w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Natomiast podstawę opodatkowania w myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1 w myśl którego, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

W oparciu o art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Przy obliczeniu podatku od nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku (art. 9 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 powołanej ustawy wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy do III grupy podatkowej zalicza się innych nabywców.

Stosownie do art. 15 ust. 1 pkt 3 tejże ustawy podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, według następującej skali:

- 10 278 -12%

10 278 -20 556 -1 233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10 278 zł

20 556 -2 877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20 556 zł

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca oraz dwie nie spokrewnione z nim osoby są współwłaścicielami nieruchomości szczegółowo wymienionych we wniosku, tj. działek niezabudowanych (nr 1561, 1562/1 i 1562/2) i działek zabudowanych: kamienicą (działka nr 1563/3) i przybudówką (działki nr 1564/7 i 1563/4). Udział Wnioskodawcy we współwłasności wynosi 2/4 części, pozostałych dwóch współwłaścicieli - każdy w 1/4 części. Współwłaściciele złożyli do Sądu zgodny wniosek co do zniesienia współwłasności, w którym zaznaczyli że nie żądają żadnych spłat i dopłat. W postanowieniu Sądu o zniesieniu współwłasności Sąd nie stwierdził, że zniesienie współwłasności nieruchomości następuje bez spłat i dopłat, jednakże zniesienie współwłasności nastąpiło zgodnie z wnioskiem.

Współwłaściciele na podstawie postanowienia sądowego, znieśli współwłasność w ten sposób, że w kamienicy posadowionej na działce nr 1563/3 zostały wyodrębnione trzy lokale: dwa lokale handlowe oraz jeden lokal mieszkalny, z których Wnioskodawca nabył na wyłączną własność jeden lokal handlowy i lokal mieszkalny a pozostali dwaj współwłaściciele nabyli lokal handlowy na współwłasność po 1/2 części. Wnioskodawca zrzekł się swego udziału w działkach nr 1564/7 i nr 1563/4 zabudowanych dobudówką o pow. 118,99 m², które zostały przyznane na współwłasność pozostałym dwóm współwłaścicielom w udziałach po 1/2 części. Działki nr 1561 i 1562/1 nabył na wyłączną własność Wnioskodawca, zaś działkę nr 1562/2 nabyli pozostali dwaj współwłaściciele po 1/2 części. Współwłaściciele nie uczynili między sobą żadnych dopłat i spłat.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w stosunku do budynku kamienicy, w której wyodrębniły się lokale w związku z ustanowieniem odrębnej własności lokali na podstawie art. 7 ustawy o własności lokali w drodze postanowienia Sądowego w sprawie o zniesienie współwłasności nieruchomości nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Opodatkowane tym podatkiem będzie natomiast nabycie w zakresie pozostałych działek zabudowanej i niezabudowanych, w stosunku do których następuje całkowite zniesienie współwłasności, jeżeli wartość nabytej nieruchomości w wyniku zniesienia przekroczy wartość udziału we współwłasności, który przed zniesieniem przysługiwał nabywcy.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa ze stanowiskiem Wnioskodawcy należy się zgodzić.

Nabycie majątku tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności jest jedną z tych czynności, która ustawodawca objął zakresem ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przy czym wskazać należy, że opisana we wniosku czynność zniesienia współwłasności opisanej we wniosku działki nr 1563/3 zabudowanej kamienicą nie prowadzi do definitywnego zniesienia współwłasności, tylko ustanowienia odrębnej własności lokali, co oznacza, że Wnioskodawca nadal pozostaje współwłaścicielem nieruchomości wspólnych, o której mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali (tzw. częściowe zniesienie współwłasności), a skoro tak, to w tym zakresie nie powstaje obowiązek podatkowy w ustawie o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn w stosunku zniesienia własności tej nieruchomości.

Natomiast opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn - na zasadach wskazanych powyżej przepisów tej ustawy - będzie podlegać nabycie przez niego niezabudowanych działek nr 1561 i nr 1562/1, w stosunku do których następuje całkowite zniesienie współwłasności na rzecz Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tym samym pozostali współwłaściciele nie mogą czerpać z niej ochrony prawnej. Jeżeli chcieliby uzyskać interpretację przepisów prawa w tym zakresie winni wystąpić z oddzielnym wnioskiem.

Ponadto należy wskazać, iż w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej oraz wyroku Sądu, stwierdzić należy, że są to rozstrzygnięcia wydane w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszące, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.